یادداشت هایی در باب فتوگرافی ( یا چگونه یادگرفتم از نگرانی دست بردارم و عکس بگیرم)

سایت عکاسی مدتهاست که به عنوان یک سایت مرجع فعالیت میکند و از همین طریق منبع غنی و کاملی از اطلاعات مرتبط با فن عکاسی را در اختیار علاقه مندان این هنر قرار داده.
هر روز به تعداد و تنوع مقالات آموزشی و موضوعات مطرح شده در این زمینه اضافه میشود و و حالا دیگر میتوان مطمئن بود که برای هر سوال احتمالی، پاسخها و ارجاعات متنوع و فراوانی در راه خواهد بود.

اما نکته اینجاست که به نظر میرسد اغلب بحث و گفتگوها صرفن به جنبه تکنیکال عکاسی می پردازند.

در چند ماهی که از عضویت و بازدید اغلب هر روزه ام از سایت می گذرد این حس را پیدا کرده ام که مباحث تکنیک، تجهیزات، شگردهای فنی، محدودیتها و مزایای نسبی ابزارها و به طور کلی جنبه های صنعتی عکاسی به مهمترین موضوعات گفتگو تبدیل شده اند.

طبعن فراوانی منابع اطلاعاتی و حجم بالای تبادل آرا در این موارد اتفاق خوشایند و امیدوار کننده ایست. اما در این بین آنچه که روز به روز کمتر از آن یاد میکنیم روح عکاسی است. فرایند لذت بخش ثبت یک لحظه و جاودانه نگه داشتنش برای همیشه.

برای اکثر ما، خود عکس در مقام یک اثر هنری (ونه صرفن یک محصول صنعتی) بیش و پیش از هر چیز دیگری جذاب است. حافظه تصویری اغلب ما عکسهای ناب و تاثیرگذاری را به یاد دارد که عمر برخی از آنها بسیار بیشتر ازفن آوری دیجیتال است.

تصاویر ماندگاری که قدرت نفوذ، تاثیر گذاری، وحتی تاریخ سازی خود را نه مدیون لنزهای سری L اند و نه مرهون سنسورهای 21 مگاپیکسلی.
عکسهایی که تاثیر خودرا پیش و بیش از هر عامل دیگری از شور و شعور و تجربه عکاس میگیرند و البته ماندگار میشوند.

لذتی که از لمس قدرت فن آوری در دستان خود میبریم، و هیجانی که از برخورد با هر پیشرفت کاربردی و راهگشایی احساس میکنیم تنها بخشی از زیبای های دنیای عکاسی است.

من به عنوان یک عضو کوچک این سایت تابه حال از دوستان باتجربه و کارآزموده بسیار آموخته ام وهنوز در ابتدای راهم. هر روز به دوربین دیجیتال 12 مگاپیکسلم نگاه میکنم و از داشتن و لمس کردنش لذت میبرم. عکس میگیرم و سعی میکنم کمبودهایم را آرام آرام بر طرف کنم. فرایند لذت بخشی است آما...
گاهی دلم برای دوربین زنیت ابتداییم تنگ میشود. دوربینی که با 40 هزارتومان خریدمش و دنیای شگفت انگیز این هنر را از همان دریچه تنگ و تاریک ویزورش کشف کردم. دوربینی که یادم داد زیاد شات نزنم و برای هر فریم ارزش ویژه ای قائل باشم.

در اینجا با کمال احترام، از تمامی دوستان فروم بخصوص اساتید باتجربه دعوت میکنم که در این تاپیک به جنبه گاهی فراموش شده عکاسی بپردازند و از تاثیراتی بگویند که یک عکس، صرفن به واسطه عکس بودنش (و نه به علت مرغوبیت و گرانقیمتی تجهیزات عکاسش) به آن دست یافته.

نگاه دوباره ای به عکس به عنوان یک اثر هنری.

پیشاپیش متشکرم.


پی نوشت: عنوان دوقسمتی تاپیک برداشتی است از کتاب معروف روبر برسون و فیلمی از استنلی کوبریک.