سه سی سی دی چرا نهایتا کیفیت بهتری دارد و چرا در عکاسی از آن استفاده نمیشود؟

فناوری 3 ccd را معرفی کنید و چرا در دوربینهای عکاسی از آن استفاده نمیشود؟

در حالت عادی در سنسورهای تصویر، برای تشخیص رنگ از فتودیودهایی استفاده می شود که روی آنها برای تشخیص رنگهای اصلی سه فیلتر سبز، قرمز و آبی قرار داده شده است. با توجه به حساسیت چشم انسان به نور سبز، سلولهای دریافت کننده نور سبز دو برابر نور قرمز و سلولهای نور قرمز دو برابر نور آبی است. که این سلولها با آرایش خاصی چیده شده اند و برای تشکیل رنگ هر پیکسل رنگهای اصلی از روی سلولهای همجوار میانیابی شده و رنگ واقعی هر نقطه تعیین می شود. بااین کار دقت رنگی خوبی داریم ولی دقیقا مطابق واقعیت نیست و بخاطر میانیابی شارپنس کاملی به دست نمی آید که برای جبران آ« از الگوریتم های شارپنس دیجیتالی استفاده می شود.
در سنسورهای سه تایی با استفاده از یک منشور نور را به سه مولفه اصلی آن (سبز، قرمز و آبی) تجزینه نموده و هر طیف را به سمت سنسوری خاص می فرستند که در آنجا شدت نور خوانده شده و سپس در پردازنده دوربین این رنگها با هم ترکیب می شوند. خوبی این کار این است که در هر نقطه هر سه رنگ بصورت واقعی خوانده می شود و مثل قبل نیاز به میانیابی برای تعیین رنگها نیست. با خوانده شدن رنگ واقعی در هر نقطه کیفیت رنگی تصویر بالا می رود.
این تکنولوژی همانند تکنولوژی X3 است که تنها در دو دوربین سیگما برای عکاسی استفاده شده. منتها در این تکنولوژی نور تجزیه نمی شود و در عوض از سنسوری خاص استفاده می شود که در هر نقطه با توجه به ضریب نفوذ طیف های مختلف نور در عمق های مختلف سیلیکون، رنگ آن نقطه با دقت بسیار بالایی تعیین میشود. این سنسور دارای شارپنس بسیار بالا و رنگ عالی است. ولی بخاطر گرانی و مشکلات تکنیکی هنوز گسترش زیادی نیافته است.
تکنولوژی 3ccd برای دوربینهای عکاسی نیز قابل استفاده است. فقط چند مشکل باعث عدم استفاده آن تا کنون شده است:
1- گرانی، چون بجای یک سنسور باید از سه سنسور و یک منشور از شیشه با کیفیت استفاده شود که قیمت دوربین را بالا می برد.
2- مشکلات فنی برای استفاده از این تکنولوژی در سنسورهای بزرگ و با رزولوشن بالا. این مشکل بخاطر کوچکی سنسور و رزولوشن در فیلمبرداری مهم نیست، ولی برای عکاسی هنوز مشکلات فنی حل نشده باقیست.

میدانید که سنسور از یک ماتریس افقی و عمودی از سلولهای حساس به نور بنام فتودیود تشکیل شده است. فتودیودها نسبت به رنگ کور هستند و تنها می توانند شدت نور را اندازه گیری کننده. بخاطر همین دوربینهای اولیه سیاه و سفید بودند. بعدا برای رنگی کردن آنها ترفندی زدند و آن اینکه روی این فتودیودها فیلترهایی به سه رنگ اصلی گذاردند که هر فتودیود تنها همان رنگی را احساس کند که فیلترش رویش قرار گرفته است.
چون نمی توان هر سه فیلتر را روی یک فتودیود قرار داد روی هر فتودیود تنها یک فلتر از سه رنگ اصلی قرار دارد. اکنون برای اینکه رنگ واقعی یک نقطه را بدست آوریم مجبوریم مثلا اگر این نقطه خودش سبز است، دو رنگ اصلی دیگر آبی و قرمز از سلولهای همجوار میانیابی کنیم و بهاین نقطه اختصاص دهیم. همانطور که قبلا گفتم برای بهترین نتیجه این نقاط رنگی را با آرایش خاصی چیده اند و تعداد آنها با هم مساوی نیست که به فیزیولوژی دید و چشم انسان بر می گردد و طوری تنظیم شده که رنگها برای چشم انسان طبیعی باشد.

این مقالات را نگاهی بیندازید:

http://www.akkasee.com/digitalcamera...ves/001192.php

http://www.akkasee.com/digitalcamera...ves/001197.php