مجموعه عکس Photo Essay/Photo Series

[کوروش]

در نخستین نگاه ، آنچه که در مجموعه شما خود را می نمایاند ، فرم است .
فرمی که می کوشد چشم را با خود همراه کند .
اما متاسفانه تعداد عکسها به نظرم کافی نیست .
همچنین اجرا کمی سردستی انجام شده . شاید خواسته اید زودتر به نتیجه ای که در ذهن داشته اید برسید ، و در این وسط کمی جزییات بیشتر فدا شده اند .

نخستین ایراد ، به نظرم کادر مربعی است .
و بیننده آگاه نخواهد شد که از کدام طرف باید شروع به خوانش این همبسته ( مجموعه ) کند .
راست ؟ چپ ؟
آیا آن سوژه انسانی ، از آشکاری به محوی می رود یا برعکس ؟
برخی فیگورها خوب اند و برخی نه .
دو فیگور سمت راست گویا با مفهوم شما ، بیشتر همخوانی دارند تا دو فیگور سمت چپ .
ولی با این حال ژست و فیگور سوژه ، یکی از همان جزییاتی است که کمتر توجه به آن کرده اید.

همینطور لباس ایشان . مقنعه انتخابی هرگز انتخاب مناسبی نیست و این نوع و جنس مقنعه ، به شدت جسمیت و جنسیت خاصی به سوژه شما بخشیده . حتی طبقه اجتماعی او را نیز مشخص کرده .
شاید اگر مشکل حجاب را نداشتید ، طره موهایی بسیار بلند شاید می توانست ، در فضاسازی بیشتر به شما کمک کند .
اما حتی با حجاب نیز ، انتخاب های به مراتب بهتری می تونستید انجام دهید .
توجه داشته باشید در این گونه موارد انتخاب و طراحی لباس ، به همان اهمیت دیگر چینش های موجود در عکس اهمیت دارد .

می پسندم که چهره انسانی را حذف و محو کرده اید . هوشمندی به خرج داده اید .
اگر ان نیز دیده می شد به اندازه همان مقنعه می توانست ، تاثیری مخرب بگذارد.

به جنس و بافت پارچه اشکالی وارد نیست . چه بسا در فرهنگ خاص ایرانی ، این جنس از پارچه ، فرامتنی تاریخی است که معنای خاص خود را ایجاد می کند .
حتی برای من احساسی نوستالژیک پدید آورد . یک جور احساس گرما کردم . با اینکه فضا فضای سردی است . اما رنگ و بافت پارچه ای که دیده نمی شود ، در ذهن بازسازی می شود و خاطره فضاهای خالی را پر می کند . پس اشارت خوبی است .
برای گام های نخست ، تمرین مناسبی است . اما به نظرم برای کارهای بعدی ، پیش از اجرا ، و بر مبنای ایده نخستین ، طراحی ، مراحل پیش تولید و کارگردانی شده یبشتری را می طلبد .

توجه کنید که همه چیز جزییات است .

[17576]

از دوستان عزیز ممنونم
در مورد نحوه ی قرارگیری که البته چون در سایتم امکان آپلود مجموعه ای ندارم به این صورت ارائه شد وگرنه همه ی این عکسها می باید در یک خط افقی قرار گیرد و در کنار هم ... هماهنگی ی آن با در یک خط قرار گرفتن بیشتر نمود دارد .
عکس دوم که صورت محو شده . یک مشکل کوچک دارد و آن انگشست کوچک سمت چپ ست که البته من آن را در فایل اصلی درست کرده ام و باید مجددا در سایت آپلود می کردم که احتمالن قصور از من بوده .
این مجموعه 6 فریم بوده که طبق مشورتهایی که داشتم با دوستان و اساتید دو فریم آن را حذف کردم . به علت اینکه به نوعی دست و دلبازی در ارائه ی مفهوم شمرده می شد، و در اجرای مفهومی این خیلی جالب نیست (حداقل از نظر من :) )
حتی من به شخصه خودم دوست دارم گاهی پایان یک مجموعه را باز بگذارم تا مخاطب خودش پایان برای آن بسازد .
ولی با همه ی این توصیفات و موارد با ارزشی که دوستان فرمودند و زمانی که لطف کردند و در اختیار این عکسها و اینجانب گذاشتند، دوست دارم در مورد محتوا بیشتر بحث شود .
دوست دارم بدانم مخاطب از دیدن این مجموعه به چه چیز می رسد و من چقدر در رساندن ذهنیات ام موفق بوده ام ...

[کوروش]

من فکر میکنم آنچه که شما تمایل بدانید ، از درک مخاطب ، با توجه به تاکید بیشتر فرم در کار ، بسیار مبهمه .
به واقع باید گفت خوانش باز دارد .
شاید به دلیل اینکه عناصر بیانی مبهم اند . حال یا از روی عمد و یا سهو . اگر عمدی باشد ، در واقع شما خواسته اید مخاطب را در انتخاب معنا آزاد بزارید . ولی اگر خواسته اید معنای خاصی را منتقل کنید ، به نظرم سهوی رخ داده و آنهم ارایه اندک نشانه ها و عناصر بصری است.
برای همین در پست پیشین اشاره کردم که ترجیح میدم آن را یک مجموعه فرم ببینم تا مجموعه ای معنایی .

بنابراین آنچه که در زیر خواهم گفت ، کوششی است برای استنباط منظور شما با نشانه های بصری گنگ و اندک .
در عکس سمت چپ بالا اگر اشتباه نکنم ، سوژه انسانی این سوی پرده است و در بقیه آن سو .
و اگر از آن سمت به راست و از بالا به پایین خوانده شود ، به تدریج سوژه انسانی محو و محوتر می شود . فیگور عکس پایانی ( اگر ترتیب همین باشد ) ، حالتی را به ذهن متبادر می کند که شاید نشانه ای از پرواز روح است .
دو دستی که شبیه به بالهایی از کنار باز شده اند و محو شدگی هر چه بیشتر . انگار که در مرز دیدن و ندیدن قرار گرفته . اگر در فرهنگ مسیحی نگاه می کردیم که نماد بسیار آشنایی است . صلیب . به ویژه آن مجسمه عظیم و مشهور مسیح ریودو ژانیرو .

دست نمای نخست به بیرون باز شده ، شاید به نشانه اشاره به عنصری معنوی و روحانی ، بعد دو دست در بدن جمع شده ، شاید به نشانه اشاره به درون یا درونی سازی همان عنصر معنوی ( همان تم عالم اصغر ، عالم اکبر ) .

باز تاکید می کنم که کار شما جای کار بسیار دارد . تلاش ، ایده ، فرم اجرایی و بیانی ، برای شروع خوب و امید دهنده اند . میتونم بگم در مسیر درستی قرار دارند . اما با سطح مطلوب فاصله دارند.

[nmroshan]

در مجموعه عکس آقای جهانگیر یک شروع غافلگیرکننده وجود دارد. این شروع خاص مرهون نام ماسوله، پیش‌زمینه فکری و عکس ابتدایی است. عکس آغازین، بر نام ماسوله تاکید دارد، تابلوهای راهنمای آن، نشانه‌های مناسبی برای یک شروع هستند و پس‌زمینه شهری را نشان می‌دهد که ماسوله هست و البته نیست. آن ماسوله همیشگی نیست.
عکس نهایی، پایان خوبی برای مجموعه است.

بین آن شروع و این پایان، داستانی روایت مي‌شود نه به معنای معمول روایتگری. نوعی پرداخت به یک مفهوم درونی که مد نظر هنرمند بوده است. تنهایی و سکوت و سرما. هویتی دیگرگون برای شهری که می‌شناسیم‌ش.
آن عکسی که دارای یک تابلوی کوچک از یک مرد است، نقطه اوج این مجموعه است. عکس آن مرد، تاکیدی دیگر دارد بر مرگ و نیستی که مکمل تنهایی و سکوت است. شاید بهتر بود این عکس، عکس ماقبل آخر می‌بود.

در نهایت بیانیه اول می‌تواند کمی منسجم‌تر و کوبنده‌تر باشد. و نیز رعایت برخی تکنیک‌های ویرایشی عکس‌ها را بالاتر می‌بُرد.


ممنون

[jahangir]

ممنون از همه ی دوستان که لطف کردند و نظرات ارزشمندشون رو نوشتند احساس کردم اکتفا به تشکر کردن پای نوشته های دوستان شاید صورت جالبی نداشته باشد
کوروش عزیز از نوشته های خوبت حداکثر بهره را بردم نزدیک ترین تفسیر از این مجموعه با چیزی که در ذهن داشتم را در نوشته های شما و جناب روشن یافتم

سردی فضا . خیابانهای خالی . باز سردی . و بعد یواش یواش مناظری که کمتر دیده شده . مانند پشت صحنه . حیاط های پشتی . تنگی بین خانه ها . سردی . فضاهای کمتر دیده شده . خطوط گاه کج و معوج و اعوجاج های استفاده از لنزهای باز . و سرآخر مرثیه ای بر انسانی که نیست ! چیزی که از اول هم عدم حضورش به تدریج پرداخته میشه و بعد با شات های آخری تاکید میشه .
آدمهایی که محو شده اند و گویا فقط نشانه های گنگ و خفه از آنها به یاد مانده .

آن عکسی که دارای یک تابلوی کوچک از یک مرد است، نقطه اوج این مجموعه است. عکس آن مرد، تاکیدی دیگر دارد بر مرگ و نیستی که مکمل تنهایی و سکوت است. شاید بهتر بود این عکس، عکس ماقبل آخر می‌بود.

دیدگاهم این بود که این سیکل در ذهن مخاطب ادامه داشته باشد و در مجموعه ختم نشود برای همین بعد از اشاره به قاب در عکسی که فرمودید دوباره فردی که در تدارک و مهیا کردن یک آرامگاه ابدیست و صندلی خالی ای که اشاره ی مجددی به یک فقدان دیگر دارد و...
و احمد عزیز

-بیشترین همبستگی این عکسها از فرمشون میاد : سیاه و سفید بودن - عدم حضور انسان (جز در فریم یکی مونده به آخر که ای کاش نبود)

اینها تنها ذهنیات من بود ممکن است به درستی اجرا نشده باشد باز هم از همراهی دوستان سپاسگذارم

[Madjidm]

سلام و احترام








به راستی مقصر کیست؟
موفق باشین

[Madjidm]

در ضمن خوشحال میشوم اگر دوستان در مورد توالی و یا نیاز به تعدا بیشتری عکس در این سری نظر خود را بیان نمایند
متشکرم

[jahangir]

در ضمن خوشحال میشوم اگر دوستان در مورد توالی و یا نیاز به تعدا بیشتری عکس در این سری نظر خود را بیان نمایند
متشکرم

مجید جان یه سوال
آیا همچین موضوعی اصلا نیاز به مجموعه دارد؟
یعنی با یک چیدمان نمیشود در قالب یک فریم همین مفهوم را تازه بهتر از این رساند؟ به بیان دیگر احساس میکنم موضوع کوچکتر از مجموعه است یا باید موضوع را بسط و گسترش دهید یا تعدا فریم هارا متناسب با موضوع انتخاب کنید که برای این موضوع من نظرم روی 1 فریم است
موفق باشی دوست من

[Dariush Chegini]

در ضمن خوشحال میشوم اگر دوستان در مورد توالی و یا نیاز به تعدا بیشتری عکس در این سری نظر خود را بیان نمایند
متشکرم

سلام
جسارتاً به نظرم عکس 1 قابل حذف است. دو عکس بعدی به اندازه کافی گویا هستند.
ارادت

[Madjidm]

یعنی با یک چیدمان نمیشود در قالب یک فریم همین مفهوم را تازه بهتر از این رساند؟

چرا که نه! فکر می کنم یک عکاس چیره دست توان چنین چیدمانی در یک فریم را داشته باشد ، آنچه نوشتید از نظر من قابل تامل است.