عکاسی جنگ War Photography

[Arash]

بی اخلاقی در عکاسی خبری، عکاسی جنگ و ... روشن است. مطالب زیادی نوشته شده که با پیگیری می‌توانید پیدا کنید. نمونه‌هایی وجود دارد که عکاس در صحنه‌سازی اتفاق دست داشته و یا حتی می‌تواند شریک در قتل انسان‌ها باشد.
اما وقتی ثبتی انجام می‌شود، عکاس به عنوان شاهد و ناظر در صحنه حضور دارد. تاثیر خودش را گذاشته، به عنوان عکاس. اثرش می‌تونه تاثیر برروی هر چیزی از جهانی شدن؟ جنگ؟ تبعیض؟ تروریسم؟ و ... برروی افکار عمومی و درنهایت برروی سیاستمداران و جنگ‌سالاران بگذارد.
حالا این‌که این وسط جایزه بگیره؟ خوشحال بشه هیچ ارتباطی به اون اتفاق نداره. چون عکاس مزد زحمتش رو گرفته و از فاجعه جداست. در بوجود آمدنش هیچ شراکتی نداشته.
این لفظ شکلک درآوردن را توهین‌آمیز می‌دانم.
صادق‌خان اینجا که کشور امام زمان است و به کسی ظلمی نمی‌شود که جایزه‌ی داخلی خودتان را به ایشان تقدیم کنید. انشا... جایزه‌ی بین‌المللی که گرفتید آن را به سرخپوستان آمریکا و یا سیاه پوستان آفریقا و دیگر مظلومان دنیا تقدیم می‌کنید.

[Herati]

با عرض سلام خوب این حادثه مثل سال های قبل دل خراش بود و برای عزا داران امام حسین دل خراشتر در سال 1378 در زمان رژیم طالبان در روز عاشورا مساجد و تکایای ما را در شهر هرات آتش زدند در سال 1386 در گیری شدیدی در روز عاشورا بین وهابی ها و شیعیان رخ داد که چند کشته و زخمی بر جای گذاشت و برادر من هم از جمله زخمی ها بود و برای اولین بار در سال 1390 این حادثه در کابل رخ داد بنده به عنوان یک شهروند افغان و به عنوان یک عکاس از این حرکت مسعود حسینی متاثر شدم و میتوانم بگویم متنفر هستم!!! دلایل هم بسیار زیاد است و در این تاپیک نمی توان گفت ایشون نمیتونه مدعی رسالت بودن در آن لحظه باشد لااقل من در جریان لحظه شماری ها و اشتیاقش بعد از پخش این عکس مدیا مربوطه بودم بخصوص در روزی که عکس انتخاب شد ایشان خیلی شور و شوق داشتند و هیچ اثری از حس انسان دوستی و نشان از هم نوعی و تاثر وجود نداشت و آن گریه هایی که ایشون فرمودند چاشنی برای امروز بوده!!!!1 من مصاحبه آن دختر رو بعد از گذشت حادثه دیدم و واقعا بیشتر ناراحت شدم ! او چند تن از اعضای خانواده اش را در آن حادثه از دست داده بود! در کشور ما هر روز و هر لحظه حادثه است در همین هفته گدشته در شهر ما یک حادثه انتحاری باعث کشته شدن چهل نفر و زخمی شدن ده ها نفر شد در همین هفته در چند شهر و استان در یک روز همزمان بیش از ده حمله تروریستی انتحاری و بمب گذاری شد که باعث شد صد ها نفر کشته بشه به نظر من اصلا هم این کار مسعود اخلاقی نیست!! بعضی از دوستان در جریان هستند که بنده چند روز ترک انترنت کردم (بخصوص فیس بوک)و فعالیتم بسیار کم شده بود یکی از دلایلش بحث ها و گفتگو هایی که بین عکاسان افغان در فیس بوک داشتم از جمله همین آقای مسعود حسینی که برایم قابل تحمل نبود و مجبور شدم ترک کنم! بنده نسبت به این عکس بعنوان یک عکس ماندگار هیچ احساسی ندارم و عکس مسعود رو یک سوتی بسیار بزرک از یک عکاس تازه کار میبینم گرچه او خود را یک حرفه ای تمام عیار میداند در مورد فرمورده آرش خان: آرش عزیز نیاز نیست که دستمال دستش بگیره و اشک بریزه اما میتوانست طبیعی تر و انسانی تر بر خورد کند لااقل به دلیل اینکه جایزه ای که میگیرد به بهای خون چند هم وطن است! متاسفانه بنده بسیار از عکاسان هم وطنم دلخور و رنجیده هستم چون همه آن ها برای مدیاهای خارجی کار میکنند و هیچ احساسی نسبت به رسالت ندارند و هیچگاه به خاطر خود عکاسی و هنر عکاسی دنبالش نبودند! فایده های خبر نگاری و عکاسی خبری در افغانستان بسیار زیاد است جدای پول گذاف ...............................

[nmroshan]

Professionalism در هر حرفه‌ای قوانین اخلاقی ویژه‌ای دارد. این قوانین یا Code of Ethics مشخص و واضح هستند و در فتوژورنالیسم نیز قوانین اخلاقی وجود دارد. قضاوت در مورد اخلاقی بودن یا نبودن کار افراد نباید بر اساس احساسات یا وابستگی‌های ملی یا هر چیز دیگر صورت بگیرد.
یکسری از این قوانین مربوط به عکاس است و یک سری از این قوانین مربوط به ادیتور آژانس خبری/ روزنامه/ ... است.

به عنوان مثال در همین زمینه ای که الان محل بحث در این تاپیک است یکی از قوانین اخلاقی مربوط به عکاس به شرح زیر است:

- با سوژه‌های عکس با احترام رفتار کنید. توجه ویژه‌ای به افراد آسیب‌پذیر داشته باشید و با قربانیان جنایت یا حادثه با شفقت و مهربانی برخورد کنید. فقط در صورتی وارد محیط یا لحظات شخصی افراد سوگوار شوید که نیاز جامعه برای اطلاع یافتن، مهمتر یا قابل توجیه‌ باشد.

قانون دیگری به نام Veil of ignorance وجود دارد که در آن گفته می‌شود عکاس و ادیتور آژانس همواره باید خود یا افراد نزدیک خود را بجای سوژه عکس در نظر بگیرند. اگر از چنین چیزی احساس خوبی ندارند، بهتر است از عکس‌های دیگری از آن واقعه استفاده کنند.

منبع صحبتهای فوق :
NPPA: Code of Ethics
http://web.mit.edu/drb/Public/PhotoThesis/

اما در عمل قضاوت در مورد خیلی از این موارد ساده نیست. مگر اینکه خطاهای مشخص اخلاقی روی داده باشد.

[mreza1001]

به نظر من نقد اصلی به خود عکس وارد است. این عکس چه جنبه مفیدی داشته که برنده شده؟ الان این چیرو نشون میده؟ من هر جوری فکر میکنم و با سایر عکس هایی که در این زمینه ها دیده ام مقایسه می کنم میبینم تفاوت بسیار زیادی دارند.

[کوروش]

من فکر میکنم که یک قاعده کلی وجود داره و بعد از اون همه چیز رو میشه با اون تعریف کرد و بسیاری از مشکلات جاری حل خواهد شد. من میدونم که بسیاری هنر رو برترین فعالیت بشری میدونند که سابقه اش به همون پارناس یا هنر برای هنر بر میگرده و یا یک مشکلی که جدیدا در جوامع انسانی خیلی باب شده : تمرکز شدید بر هدف . حالا از هر راهی .هدفهایی چون حرفه ای بودن محض ، موفقیت ، پول و یا شهرت و ...
(در پرانتز یاد فیلم taken افتادم که جالب بود همه هر غلطی دلشون میخواست میکردن ، از آدم کشی تا آدم ربایی تا فروش و قاچاق انسان بعد که گیر می افتادن بلااستثنا میگفتن : درک کن ، این شغل منه !!! یعنی فقط یک کار حرفه ایه و نه چیز دیگه !!!)
اما به نظرم بالاترین چیز و برترین چیزی که میتونه ارزش واقعی داشته باشه رو باید انسانیت قرار داد . این قاعده کلی است که گفتم. وقتی اون را بالاترین قرار بدیم ، اونوقت همه چیز در جای خودش به درستی میشینه . نژاد ، مذهب ، مرام ، آیین ، هنر ، جامعه ، حرفه و .... خلاصه همه چیز . بنابراین با احتساب این قاعده کلی در چنین موردی ، عکاس کار درستی کرده که یک لحظه تلخ و ناگوار رو به تصویر کشیده ، چون درد و رنج و احساس تلخ و ناگوار اون لحظه و اون افراد رو تونسته به دیگران منتقل کنه . ( یک اصل انسانی ) اما به تبع خوشحالی بیش از حد اون برای جایزه ، در این چارچوب قرار نمیگیره و از این قاعده مجزاش میکنه . چون نشون میده که برای اون عکاس مهم نبوده از چی عکس گرفته بلکه برای جایزه اون عکس رو گرفته ! یعنی نفس شهرت و جایزه و احتمالن پول بالاتر از انسانیت اون نشسته . اینجاست که همه چیز خدشه دار میشه .

[nejadi]

آقا ما ايراني ها عاشق داستان سرايي هستيم ! حاضر نيستيم دو كلام بريم تحقيق كنيم ببينيم چه خبر بوده ! اما تا دلت بخواد تفسير شخصي و نظرات عجيب و غريب و داستان سازي ، از يكي كه مسعود حسيني رو با ٣ جايزه جهاني عكاس نميدونه تا اينكه طرف رو جنايتكار جهاني ميدونه ووو..........مسعود حسيني دقيقا در اون لحظه اونجا حضور داشته و دست چپش هم زخمي و تركش ميخوره و به سختي اون عكس رو يك دستي و تو اون شرايط ميگيره ، خيلي برام جالب بود كه دوستاني كه كار ايشون رو نفي كردن به اين بعد قضيه اصلا توجه نكردن كه خود عكاس هم جزئي از اون جمع بوده ، اتفاقا بي بي سي فارسي مصاحبه نسبتا كاملي با اين عكاس داشت و اينكه چجوري تو اون شرايط اين عكس رو ثبت كرده و همين مصاحبه باعث شد من راغب بشم اين عكس رو بزارم،، حالا ما همه چيز رو ول كرديم و چسبيديم به اينكه چرا بعد از گرفتن جايزه نيم ميليون دلاري طرف شادي كرده !!!!!!


مسعود حسيني در گفت وگو با رسانه ها از حس خود در لحظه گرفتن اين عکس گفته است، از اينكه دوست نداشته است بار ديگر به آن لحظه برگردد و عكس هاي آن روز را دوباره مرور كند چرا كه «هر لحظه اي كه به اين عكس نگاه مي كنم، با آن هيجان و فرياد دختر سبزپوش، دوباره تمام وجود من را وحشت مي گيرد.» اين تمام حس او از آن لحظه اي است كه مي خواهد با عكس بيان كند: «نمي خواستم كسي را ناراحت يا احساس بدي به او تحميل كنم. اگر ما همه انسان هستيم و آن طور كه مي گوييم از يك خانواده و بدن هستيم، اين وضعيتي است از يكي از اعضاي اين بدن.» از آن روز تا به حال عكس او بارها و بارها در نشريات و روزنامه هايي مانند «نيويورك تايمز»، «لس آنجلس تايمز» و «واشنگتن پست» منتشر شده است و بسياري شريك وحشت و ترسي شدند «كه بعد از آن انفجار و ديدن بدن هاي بي جان عزاداران در ذهن مانده است.» يادگاري او از آن لحظه تنها اين عكس هاي دردناك نيست، زخمي هم هست كه بر دست چپش به جامانده و هنوز هم نمي تواند به راحتي وسيله اي را در اين دست بگيرد. «مسعود حسيني» اينك به عنوان برنده سه جايزه مهم عكاسي دنيا، زندگي حرفه اي متفاوتي را در پيش دارد.
روزنامه شرق ، شماره 1507 به تاريخ 30/1/91، صفحه 1

[MSRS]

من این عکاس رو نمیشناسم و در موردش قضاوت نمیکنم.
اما یک سوال اساسی دارم.
هرکدام از ما به عنوان یک عکاس حاضریم چنین واقعه ای اتفاق بیفتد و ما در آن حضور داشته باشیم، عکس بگیریم و جایزه آن را بگیریم ... یا اصلا حاضریم چنین اتفاقی نیفتد؟
می دانم انتخاب با ما نیست، اما منظورم اینه که در درونمان چه میگذرد؟
آیا حاضریم اصلا چنین وقایعی رخ ندهد؟ حالا ما هم جایزه نگرقتیم، نگرفتیم.
یا اینکه در زمان وقوع حادثه هم و غممان این است که عکسمان خوب ثبت شود؟ (آن هم نه به خاطر اینکه ظلم را به تصویر بکشیم بلکه به خاطر مطرح شدن خودمان از طریق دیده شدن عکسمان).
سر صحنه حاضر میشویم، عکسمان را میگیریم. کارمان که تمام شد راهمان را میگیریم و میرویم. بی تفاوت به آنچه مقابل لنز دوربینمان اتفاق افتاد. همه چیز برایمان در LCD دوربینمان مهم است نه در دنیای واقعی.
حالا اگر جایزه ای هم نصیبمان شد انگیزه مان بیشتر می شود که در فجایع بیشتری حاضر شویم و عکس بگیریم. شب هم سر راحت روی بالش میگذاریم.

بین خلق یک عکس عالی از هر نظر یا نجات سوژه و از دست دادن عکس و حتی جایزه آن کدام را انتخاب میکنیم؟

البته کاملا مشخص است که در خیلی وقایع عکاس قدرت ممانعت ندارد. اما مهم حس او بعنوان یک انسان است.

نمیدانم اسم "مارلون براندو" را شنیده اید یا نه.
وی بخاطر بازی در فیلم پدرخوانده جایزه اسکار گرفت. براندو جایزه اسکار را قبول نکرد، در مراسم حاضر نشد و به جای خود یک سرخ پوست را به
مراسم اسکار فرستاد تا بیانیه براندو را به نفع سرخپوستان و در اعتراض به رفتار غیرانسانی هالیوود با این صاحبان اصلی سرزمین آمریکا بخواند.

صادق‌خان اینجا که کشور امام زمان است و به کسی ظلمی نمی‌شود که جایزه‌ی داخلی خودتان را به ایشان تقدیم کنید. انشا... جایزه‌ی بین‌المللی که گرفتید آن را به سرخپوستان آمریکا و یا سیاه پوستان آفریقا و دیگر مظلومان دنیا تقدیم می‌کنید.

یعنی واقعا از نوشته های من این برداشت میشه؟
یعنی شما نزدیک ترین برداشتی که کردید سیاسی بود؟
یعنی من در صحبت هایم در مورد شرایط داخل ایران چیزی گفتم که شما اینطوری جواب دادید؟
ببخشید من نمیدانستم نقل رفتار یک بازیگر در اعتراض به هالیوود، شما را به این برداشت میرساند که ایران مهد داد و عدل است.

واقعا متاسفم ... واقعا
قضاوت با خودتان

[Arash]

یعنی من در صحبت هایم در مورد شرایط داخل ایران چیزی گفتم که شما اینطوری جواب دادید؟
ببخشید من نمیدانستم نقل رفتار یک بازیگر در اعتراض به هالیوود، شما را به این برداشت میرساند که ایران مهد داد و عدل است.

صادق‌خان!‌ شما نگفتید، من دارم می‌گم.
من متوجه نشدم مارلون براندو چه ربطی به مسعود حسینی داره؟
مسعود حسینی اعتبار براندو رو داشته؟ مثل او سوپر استار بوده؟ مثل او بازیگر بوده و بلد بود فیلم بازی کنه؟!! مثل او درآمد داشته؟ مثل او آمریکایی بوده و یا افغان؟

از این بازی‌ها در همه جای دنیا زیاد است. بستگی به این دارد که چه عینکی به چشم بزنیم؟
منافع و مضرات هرکاری در هر جای دنیا متفاوت است. شما هم کاراکتر متفاوتی دارید و هرکاری از شما بر نمی‌آید.
هدیه کردن جایزه‌ی دریافتی شما به ملتی، قومی و یا افرادی تحت ستم در جایی می‌تونه برای شما اعتبار و اشتغال و کلاس کاری و اجتماعی بوجود بیاورد. در در آن‌سوی کره‌ی زمین بی‌کاری و بازجویی و زندان و ...

می‌تونم تصور کنم مسعود حسینی هم با جایزه‌اش کاری کند. بنا به تصمیم خودش در زمان لازم. به کسی هم ارتباطی ندارد.

در مورد بحث قبلی هم سعی می‌کنم یه پست مفصل‌تر بنویسم و مجدد با جزئیات بیشتر توضیح بدم.

[Mashhadi Vahid]

نبرد با فراموشي

در حاشيه اعطاي جايزه پوليتزر عكاسي به مسعود حسيني

نويسنده: آلفرد يعقوب زاده عكاس خبري

دوربين عكاسي در مناطق جنگي يك نشانه است؛ نشانه اي كه هويت صاحب آن را مشخص مي كند: «عكاس جنگ». اين را بر اساس تجربه مي گويم. خبرنگار بودن در چنين موقعيتي مهم است و نه مليت و مذهب. مردم عادي در شرايط جنگي و بحراني با خبرنگاران راحت برخورد مي كنند، چون مشكلاتي دارند و مايل هستند خبرنگاران حرف ها و موقعيت آنان را به جهان منتقل كنند. البته توجه داشته باشيد كه يك عكاس خبري بايد با فرهنگ منطقه اي كه در آن مشغول به كار است تا حدودي آشنا باشد. عكاس خبري بايد به اشكال مختلف به مردم حسن نيت خود را ثابت كند. بايد نشان دهيد كه بي طرف هستيد و تنها به عنوان يك شاهد عمل خواهيد كرد.
كار عكاسي خبري كمتر باعث تغيير چيزي مي شود. اما حداقل مردم جهان را با رويدادهاي ساير نقاط آشنا مي كند. به طور مثال آن زمان كه در كردستان بودم با پوشش خبري اوضاع توانستيم پول زيادي براي آسيب ديدگان جمع آوري كنيم. با گزارش هاي خبري نمي توان جنگ را به اتمام رساند اما مي توان به بهبود وضعيت آسيب ديدگان كمك كرد. عكس خبري باعث مي شود مردم و مقامات يا رسانه ها درباره يك موضوع دردآور انساني به بحث بپردازند و آن را فراموش نكنند. عكاسي جنگ ثبت لحظاتي است كه بايد در حافظه بشر و در تاريخ تمدن باقي بماند. ما جمع آوري كنندگان خاطرات تصوري ساكنان كره زمين هستيم. نمي توانيم يك تنه دنيا را تغيير دهيم اما مي توانيم با تلاش خود به تغييرات كمك كنيم. بعضي مواقع عكاسان خبري احساساتي مي شوند. اما فضاي مناطق جنگي شكل ديگري است. تو مشغول كار هستي و به هيچ چيز جز ثبت رويداد فكر نمي كني، اما پس از خروج از منطقه جنگي پرسش هايي برايت پيش مي آيد.
درباره توجه جهانيان به عكس خبري جنگ و به خصوص نهادهايي چون پوليتزر و ورلدپرس فتو بايد بگويم كه اين علاقه به دليل اهميت تاريخي و ثبت همان لحظاتي است كه قبلانيز به آن اشاره كردم. براي تمامي اين نهاد ها ارزش هاي انساني در درجه اول اهميت است. واضح است كه يك عكس درباره موضوعي مثل نسل كشي از موضوعي مانند عروسي يك خواننده يا شاهزاده، بسيار مهم تر است. عروسي يا ميهماني جنبه تاريخي و اسنادي ندارد. اما عكاسي از يك قتل عام نمونه اي است از اشتباهات بشر كه بايد تبديل به درسي عبرت آموز شود.
عكاسان جنگ مهم هستند، چون با زحمت فراوان و قبول خطرات متعدد به پوشش خبري جنگ ها مي پردازند. كاري كه هركسي از عهده آن برنمي آيد. اما همين عكاسان جنگ به راحتي فراموش مي شوند. آنان جمع آوران و تشكيل دهندگان حافظه تاريخي جهان هستند كه با فراموشي مي جنگند.


روزنامه شرق ، شماره 1510 به تاريخ 3/2/91، صفحه 15 (ادب و هنر)

Alphred 2.jpgAlphred.jpg

[jahangir]

به نظر من نقد اصلی به خود عکس وارد است. این عکس چه جنبه مفیدی داشته که برنده شده؟ الان این چیرو نشون میده؟ من هر جوری فکر میکنم و با سایر عکس هایی که در این زمینه ها دیده ام مقایسه می کنم میبینم تفاوت بسیار زیادی دارند.

ضمن احترام فکر میکنم نقد اصلی متوجه ماست که به خودمون اجازه میدیم تو هر زمینه ای اظهار نظر کنیم ،هرچند اطلاعات کافی نداشته باشیم
عکسهای مستند و خبری قرار نیست برای ما تداعی کننده ترکیب بندی عکسهای کارتیه برسون باشه که جایزه گرفتنش برای ما توجیه پذیر باشه
واقعا مشخص نیست این عکس چی داره نشون میده که پرسیدین الان این چیرو نشون میده؟!!!
اگر قرار باشه اینجوری در رابطه با عکسها قضاوت کنیم حتما 2 روز دیگه هم میگیم عکس جهانگیر رزمی مگه چه چیزی رو نشون میداد که جایزه پولیترز گرفته بود؟!!!
یعنی داورهای اتفاق مهمی مثل جایزه پولیترز علم و سواد و درکشون از داورای فروم عکاسی دات کام پایین تره و فرق عکس خوب و بد رو از هم نمیدونن؟
به نظرم چشممون به دیدن عکس خوب عادت نکرده و مهم تر از اون تعریف عکس خوب رو نمیدونیم (بهتر بگم عکس خوب از دیدگاه ما تعریف واحدی داره که بیشتر تکیه بر جنبه های تکنیکی اثر داره)برای همینم حس دردناکی که تو عکس موج میزنه رو نمیتونیم درک کنیم
پیشاپیش عرض میکنم این نوشته ها نظرات کاملا شخصی بنده بود و قصد بی احترامی به هیچکس رو ندارم امیدوارم جبهه گیری نشه و احساسی برخورد نکنید

جایزه بخش عکاسی اخبار فوری به مسعود حسینی عکاس افغان رسید که در عکس خود واکنش دختری کوچک به یک بمب‌گذاری انتحاری را ثبت کرده است.

شاید مواردی که در قضاوت شما از قلم افتاده همین ها باشد!