چرا عکس می گیرید؟

با تمام تلاشی که در این سایت انجام گرفته, من تصور می کنم از مسائل تکنیکی که بگذریم جای چنین بحثی خالی هستش.
در واقع با مطرح کردن این سؤال منظورم اینه که ببینیم در واقع در ذهن هر کدوم از ما چه تصوری از"هنر" به معنای عام و در اینجا "هنر عکاسی" وجود داره؟ این در واقع می تونه یه معرفی نامه ی دقیق ترباشه؛ و غیر از این شاید آغازگری باشه تا بتونیم بهتر عکسها رو بشناسیم و با اونها ارتباط برقرار کنیم.
چه جنبشی در خلق یه اثر هنری (اینجا منظور فشردن دکمه ی شاتره) دخیل میشه که این همه حرف و حدیث رو به دنبال داره؟ آیا ذهن اون هنرمند به تمام این مفاهیم به تمامی راه یافته؟ یا تعابیر ما از واقعیت های وجودی مون یک اثر رو تا این حد گسترده میکنه؟

با تشکر از همه ی دوستان

ما عكاسي مي كنيم چون درخت بادام شكوفه مي كند؟

اين اسم گزارش مصور اين فصل نشريه "عكاسي خلاق" هستش كه توسط سعيد دستوري نوشته شده. خيلي جالبه اگه شد بخونيد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooriya_Online

ما عكاسي مي كنيم چون درخت بادام شكوفه مي كند؟

اين اسم گزارش مصور اين فصل نشريه "عكاسي خلاق" هستش كه توسط سعيد دستوري نوشته شده. خيلي جالبه اگه شد بخونيد.

---

دوست هم اسم من , منظور من این بود که خودت چرا عکس میگیری نه " سعید دستوری" اون که دلیل خودش رو نوشته, و در واقع دوست دارم بگی هنر از دیدگاه تو چه مفهومی داره؛

در هر صورت ممنون از تذکرت

با تمام تلاشی که در این سایت انجام گرفته, من تصور می کنم از مسائل تکنیکی که بگذریم جای چنین بحثی خالی هستش.
در واقع با مطرح کردن این سؤال منظورم اینه که ببینیم ؛در ذهن هر کدوم از ما چه تصوری از"هنر" به معنای عام و در اینجا "هنر عکاسی" وجود داره؟ این می تونه یه معرفی نامه ی دقیق ترباشه؛ و غیر از این شاید آغازگری باشه تا بتونیم بهتر عکسها رو بشناسیم و با اونها ارتباط برقرار کنیم.
چه جنبشی در خلق یه اثر هنری (اینجا منظور فشردن دکمه ی شاتره) دخیل میشه که این همه حرف و حدیث رو به دنبال داره؟ آیا ذهن اون هنرمند به کلیت این مفاهیم به تمامی راه یافته؟ یا تعابیر ما از واقعیت ها یک اثر رو تا این حد گسترده میکنه؟

با سلام
من دوربین رو دوست دارم چون تنها وسیله ای است که تا کنون توسط بشر ساخته شده که می شه باهاش زمان رو متوقف کرد و ثانیه هارو ثبت کرد، و عکاسی رو دوست دارم چون تنها هنری است که میشه با اون این ثبت ثانیه هارو زیبایی بخشید، بخاطر همینه که عکس می گیرم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط babakdin543

با سلام
من دوربین رو دوست دارم چون تنها وسیله ای است که تا کنون توسط بشر ساخته شده که می شه باهاش زمان رو متوقف کرد و ثانیه هارو ثبت کرد، و عکاسی رو دوست دارم چون تنها هنری است که میشه با اون این ثبت ثانیه هارو زیبایی بخشید، بخاطر همینه که عکس می گیرم

---

زیبا گفتید

akkasee vasilei baraye ebraze ehsasate darooni,vasilei baraye residan be aramesh

75 درصد ایرانی ها علاقه مند هستن که تصویری رو که می بینن پیش از اون که خودشون حداکثر استفاده یا لذت رو از اون طبیعت یا صحنه ببرن علاقه دارن اون رو برای نشان دادن به دیگران ثبت کنن.(به نقل از یه مقاله علمی)

خوب ما هم ایرانی هستیم.اما یه فرقی با بقیه داریم.اون هم اینه که علاقه بیشتری نسبت به بقیه به ثبت اثر داریم.
مطمئنا همه عکاس ها عکس می گیرن تا به کسی نشون بدن یا بعدا برای خودشون اون صحنه رو نگه دارن.

من به شخصه عکاسی رو برای این دوست دارم که راه درست دیدن و درست فکر کردن رو یاد می ده.شما در واقع یاد می گیرید که چطور از خوبی بدی بسازید و از بدی خوبی.حتی می تونید صادق باشید.اما عکاسی درست دیدن رو یا همون فن چگونه دیدن رو به ما یاد می ده.
پس برای این که بفهمیم چگونه نگاه کنیم عکس می اندازیم و عکس می اندازیم.
یا حق

عکاسی را دوست دارم، از دید عامۀ مردم شاید منی که دوربین در دست گرفتم خبرنگار فلان مجله باشم و شاید فشردن دکمۀ روی دوربین برای نان باشد.
اما...
اما من (وحید 23 ساله) به دنبال دریچه ای روشن تر از آنچه که تا کنون در مقابلم بوده می گردم.
و شاید جمله ای که خواهم گفت بسیار فانتزی بنماید. ولی فلسفۀ وجودی هنر در این است؛
"چشم من در ویزور دوربین نمایی حقیقی تر را از هستی دنبال می کند".

وحید جان ممنون ولی اول باید منظور خودتو از " حقیقی " و " هستی " بیان کنی تا ببینیم در این واژه چقدر اتفاق نظر داریم تا بعد.
یحیی جان در مورد "ساختن" خوبی و بدی با تو موافقم ولی درست دیدن در واقع ترکیبی از نشانه های تصویریه که در فرهنگ لغت اذهان ما و بر اساس آموزه های ما شکل می گیره و معلوم نیست ما بتونیم درست ببینیم.

وقتی صحنه ای خاص (که ارزش عکاسی داره) ثبت می کنی مثل این می مومونه که حقیقتی رو جاودانه کردی. عکس معنایی فرا تر از توصیف یا تفسیر صحنه داره!!
من شخصا هنوز عکاسی حرفه ای رو شروع نکردم، اما همین 1200-1300 تا عکسی که گرفتم رو با ارزش ترین دستاور خودم می دونم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Daruosha

وقتی صحنه ای خاص (که ارزش عکاسی داره) ثبت می کنی مثل این می مومونه که حقیقتی رو جاودانه کردی. عکس معنایی فرا تر از توصیف یا تفسیر صحنه داره!!
من شخصا هنوز عکاسی حرفه ای رو شروع نکردم، اما همین 1200-1300 تا عکسی که گرفتم رو با ارزش ترین دستاور خودم می دونم.

---

سلام

آخ که چقدر بدم میاد از جوجه هایی که می خوان با به قول خودشون شکسته نفسی خودشون رو بالا ببرن.بعد هم دوتا کلوم گنده به کار می برن به قول خودشون آدم شدن.
همه بدونن عکس و عکاسی به تعداد عکس و نگاتیو و لغات هنری نیست.
عکس خوب نگاه کردنه.حتی اگه دوربین نداشته باشی.

در آخر هم بگم که منظورم شخص خاصی نبوده و جدا خطاب به شخص خاصی ندارم و کلا گفتم

واقعا نميفهمم چرا نميتونيم بدون توهين به ديگران در يك بحث شركت كنيم!

اعضا محترم فروم دقت كنند كه مهمترين جزء بحث، رعايت ادب و احترام به ديگران است. لطفا رعايت كنيد!

نميدونم آدم بدون دوربين چطوري ميتونه عكاس باشه. ميشه توضيح بدين؟؟؟ (شايد اين هم از همون كلوم هاست؟)

[QUOTE=yahya_ir]

در آخر هم بگم که منظورم شخص خاصی نبوده و جدا خطاب به شخص خاصی ندارم و کلا گفتم[/QUOTE

ما كه اصلا نفهميديم منظور شما كيه !!!!!!!
خصوصا با اون QUOTE ي كه داديد !!!!!!!

یحیی جان ,دوست من زیاد تند نرو ؛ در اینکه ما هر کدوم دنیا رو یه جور می بینیم هیچ شک نکن (هر چند که این هم نمی تونه یه حکم باشه) ولی یه چیز رو بگم که هیچ کس نمی تونه بگه واقعاً چی درسته و چی نیست, و چون یکی طرز بیانش با ما موافق نیست حکم اعدامش رو بدیم پس اگه ممکنه بدون توهین نظریات خودتو بگو,و تو هنوز به من بدهکاری چون توضیحی که خواسته بودم ندادی.

ممنون

خيلي جلوي خودم را گرفتم كه چيزي نگويم، اما نشد.

.................................................. .................................................. .....................
.................................................. .................................................. .....................
.................................................. .................................................. .....................
.................................................. .................................................. .....................
.................................................. .................................................. .....................

اين ها تقديم به شما بود يحيي جان! لطفا لحنت را در پست ها درست كن. نه فقط تو، چند تايي ديگه هم يك نوع لمپنيسم بسيار لوس و اينترنتي و چتي و دوزار ده شاهي ، توي پست هاشون به چشم ميخوره كه مشمئز كننده است. اگر دوستان خوب ما متانت به خرج ميدهند، بزرگوارند، يا سطل رنگشان تمام شده است.

سلام.

آدم نکشتم.اما اشتباه کردم و قبول دارم که تند رفتم.اون روز هم اعصابم خورد بود و هم قاطی بودم و از دست همه شاکی.
درسته اگه بگید خوب تو این شرایط نباید می نوشتی.قبول دارم و اشتباه من همین بود و انسان جاییز الخطا(آخ که این جمله چقدر کار ها رو راه می ندازه)

از همین جا از همه دوستان و اهالی سایت عکاسی و هر کسی که احساس می کنه که بهش توهین شده بصورت رسمی معذرت خواهی می کنم و حاضرم تاوان پس بدم.

اما موضوع اصلی این جاست:

اکثر حرف من درست بود و حقیقت.اما جای مطرح کردن اون در پایین حرف دوستمون درست نبود.
مگه نه؟

ما که نفهمیدیم چه خبر شد. دیوار من از همه کوتاه تره!! هر کی هر چی به من بگه می زارم به حساب عیب های خودم.

اما تو یحیی جان: واقعا این طوری فکر می کنی؟ من تعریف و هدف شخصی خودم رو از عکاسی گفتم. افزون بر اینکه 1300 تا عکس اصلا تعداد زیادی نیست. فکر کنم اگر سایر دوستان بخوان صحبت از تعداد بکنند، قطعا من حرفی برای گفتن ندارم. موفق باشی.

عکس می گیرم چون بیشتر از هر چیزی ازش لذت می برم! و از وقتی که تشخیص دادم دوربین عکاسی چیه این لذته و این علاقه هه بوده با من
اما مطمئنا قسمت عمده ای از این لذت تو نشون دادن و به اصلاح به اشتراک گذاشتن این عکس هاست
نمی دونم اگه امکان نمایش عکسامو نداشته باشم همین قدر انگیزه برای عکس گرفتن دارم یا نه...

خوب شما گقتين از زبان خودم بگم. من والله از وقتي اين تاپيك زده شده نگاه ميكنم و جواب دوستان رو ميخونم ولي خوب من هنوز شخصيت اصلي خودم رو نشناختم و خيلي هاي ديگم شخصيت و توانايي هاشون رو نشناسن.
من از بچگي خيلي كارا كردم. اول از نقاشي به صورت جدي آغاز كردم و از رنگ روغن تا چاپ (در واقع يه نوع سبك نقاشي به صورت چاپ هستش) كه در خدمت استاد گرامي جناب پدرام خسرونژاد كه الان در پاريس زندگي ميكنن بودم. تا 4-5 سال پيش هم انجام ميدادم با سبكهاي مختلف ولي در آخر به سبك چاپ رسيدم كه خيلي جالب و زيباست.
توي همين بين هم به جمع آري تمبر دست زدم و در واقع كلكسيونر شدم و هنوز هم تمبرهاي گرون و قديمي و با ارزش رو دارم كه بسيار زياد هستن ولي خيلي زود ازش كنار كشيدم شايد 3سال بيشر كار نكردم. حدود 2-3 سال پيش هم به گيتار رو آوردم و اون رو از همه زودتر رها كردم حدود 1 سال و نيم. از 1سال پيش هم عكاسي رو به صورت جدي شروع كردم و تا الان كه مثل نقاشي ازش استقبال زيادي كردم و دوستش دارم و اميدوارم (كه مطمئن هستم) رهاش نكنم.
براي همين هم نميدونم (در حال حاضر) براي چي عكس ميگيرم ولي يه چيزي بهم ميگه دوربين رو بگير دستت توي ويزور نگاه كن با رينگ زوم لنز ور رو به كراپ دلخواهت برس و تنظيمات رو انجام بده و وقتي آماده شدي نفست رو نگه دار و دكمه شاتر رو بزن و يه فريم رو ثبت كن (كه البته من فريم سياه ميكنم و نميتونم بگم عكسام خوبه اينم بدون تعارف ميگم چون نميدونم متاسفانه يا بدبختانه يه جورايي ميخوام از خودم بيشتر كار بكشم و دوست دارم هنوز اول راهي عكسها آنچناني بگيرم) به هرحال من براي همين صحبتم رو به مقاله جناب دستوري ارجاء دادم چون واقعا متوجه نيستم چرا و چه نيرويي من رو به اينكار وا ميداره.

پوریا جان ( منظورم خودم نیستم ها!) اتفاقاً موضوع همینه که هیچکس نمی تونه بگه که چرا عکس می گیره, من تصور می کنم که در واقع این باید یه درون نگاری باشه, من اول گفتم آیا وقتی دکمه ی شاتر زده می شه تمام تأویل هایی رو که بعد از اون صورت می گیره گیرنده ی اون اثر مد نظر داشته؟ در واقع منظورم این بود ما اگه عکس می گیریم فضاهای خودمون رو یه جوری بازسازی می کنیم و راه بردن به اون کار هیچ کس نیست حتی شاید هم خود ما.
با این رویکرد عکس رو نشون می دیم که بتونیم ارتباط برقرار کنیم و از تأویل های دیگران لذت ببریم و به قول مهسا خانوم انگیزه کسب کنیم.

ميشه اين رو هم گفت. ولي خيلي از عكاسها بدون اينكه عكسهاشون رو به عموم نشون بدن عكاسي رو دوست دارن و همه عكسهاشون رو براي خودشون نگه ميدارن.
شايد ميخوان انگيزه براي خودشون ايجاد بشه...
در واقع من خودم وقتي عكسي رو ميگيرم اصلا مخاطب يادم ميره و ميل دروني خودم باقي ميمونه و اصولا دوست ندارم براي كسي عكاسي كنم. توهين نشه، منظورم اينه كه شايد يه عكسي من بگيرم كه واقعا براي خودم ارزش داشته باشه ولي شما اونو بي ارزش بدونيد و بالعكس. مهم بيشتر ميل خود عكاس هستش و به نظرم نقد عكس هم نبايد به صورتي باشه كه ميل دروني نقد كننده روي عكس نظر داشته باشه كه متاسفانه اين مورد خيلي پيش مياد...

این حرف آخری رو کاملاً قبول دارم, ولی آیا ممکنه بشه این کارو کرد؟ چون در اون صورت من ِ منتقد(به طور مثال می گم) با شالوده های ِ آوایی و ساختارهای ِ ذهنی ِ خودم می تونم به دنیای ِ شخص دیگه ای پا بگذارم؟ من تو این شک دارم.
ولی در مورد اینکه می گی وقتی عکس می گیرم مخاطب یادم نیست, در واقع اون لحظه کاملا ً درسته چون چیز دیگه ای همرات نیست, ذهنیت مال توست و داری لذتشو می بری, بعدش مهمه. که البته به این هم باید شک کرد.
و اما در مورد اینکه می گی عکاسی هست که اصلاً کاراشو نشون نمی ده, اجازه بده این یه قلم رو با تمام وجودم بهش شک کنم.

با سلام
- چرا عکس مي گيريد؟ بايد بگم بنده دوربين دارم، ولي عکس(منظور عکس درست و حسابي) تا به حال نگرفته ام.
حالا حالاها، بايد تلاش کنم تا بتونم عکس بگيرم... اما مي دونم که اون لحظه حتما فرا ميرسه.

چرا عکس مي خواهم بگيرم؟ چون علاقه زياد دارم، دوست دارم، لازمه کارم هست و اينکه نياز دارم و در آخر يادگاري ه
هنر عکاسي از ديدگاه من، يعني منظره زيبا بر پايه اصول زيبايي هاي روشن و درخشان.

احسان خان شیرازی البته مهم نیست راه زیاد باشه یا نه, مهم این بود که دیدگاه خودتو گفتی, ولی میشه بگی "اصول زیبایی های روشن و درخشان" چی هست؟ منظورم این نیست که خدای نکرده فکر کنی دارم توهین می کنم ها! من این تاپیک رو زدم تا این مفاهیم رو بیشتر روش بحث کنیم بهتر بود اول این اصول رو شرح میدادی(از دید خودت) بعد ارجاع می کردی به اون, چون در واقع هیچکدوم از ما نمی دونیم درخشش از دیدگاه تو چیه!
ممنون که جواب دادی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ویشتاسب ابراه

وحید جان ممنون ولی اول باید منظور خودتو از " حقیقی " و " هستی " بیان کنی تا ببینیم در این واژه چقدر اتفاق نظر داریم تا بعد.
یحیی جان در مورد "ساختن" خوبی و بدی با تو موافقم ولی درست دیدن در واقع ترکیبی از نشانه های تصویریه که در فرهنگ لغت اذهان ما و بر اساس آموزه های ما شکل می گیره و معلوم نیست ما بتونیم درست ببینیم.

---

هستی: هر آنچه که به نوعی (چه مادی و چه معنوی) با آن در ارتباطیم.
حقیقی (حقیقت): چیزی که اغلب نمیبینیم و من احساس میکنم که هر انسان به طور خواه یا ناخواه به دنبال آن است. و فقط روش ها متفاوت است.

وحید جان بگذار از آخر شروع کنیم: (اول از همه بگم صحبتهایی که میشه متضمن نظرات من نیست فقط کوششیه برای باز کردن مقوله ای که تصور کردم جاش خالیه)

شاید این تعریف تو از "حقیقت" یه کم کلی به نظر بیاد , پس یه جور دیگه ومن هم کلی بگم که:

« شما فرزانه ترینان,

چه می نامید آنچه شما را

مایه ی ِ کوشش و جوشش است؟

" خواست ِ حقیقت؟"

اما من

خواست ِ شما را چنین می نامم:

خواست ِ اندیشیدنی کردن ِ آنچه هست.

شما نخست

خواهان ِ آن اید که آنچه هست را اندیشیدنی کنید؛

زیرا با بدگمانی ِ درست

پیشاپیش

کمان ندارید که اندیشیدنی باشد.»

وقتی بحث بر سر ِ حقیقت باشه (البته سعی می کنیم با موضوع ِ سایتمون هم بی ارتباط نمونیم) باید دید چیزی رو که همه به دنبالش هستند وما "حقیقت خواهی" می خونیم آیا بازخورد ِ ذهنیتی نیست که شاید تلاشی باشه برای ِ نمود یافتن ِ دل آشوبه ها و مشغولیت های ِ ما؟ به عنوان ِ مثال به گوشه ای از تاریخی نگاه می کنیم که خواست ِ حقیقت به عنوان یک مشروعیت یافتن ِ صرف (اگر حقیقت را با آن تعریف بپذیریم) تقلیل پیدا می کنه

و اون زمانیه که رونق گرفتن ِ سریع ِ کار ِ عکاسی تغییرات ِ شگرفی در زمینه ی ِ زبان ِ تصویری بوجود آورد, و این زبان رو(خواست ِ حقیقت به اون معنا از دید ِ یک هنرمند) یکسره دگرگون کرد. پرسش این بود که وقتی وسایلی مکانیکی هست که با اونها می تونیم به بازسازی ِ ظاهر بپردازیم, پس محدود موندن با این بازسازی دیگه چه سودی داره؟ این بود که نقاشان پی بردند که پیشرفت ِ عکاسی چالش ِ تازه ایه که باید "مشروعیت ِ جدیدی" برای ِ خودشون دست و پا کنند؛ بنابراین تصمیم می گیرند از اون به بعد قوانین خودشون رو در خودشون پیدا کنند و «نگذارند که چشم این قوانین را به آنان دیکته کند.»

از یک طرف سه واکنش از سزان,وان گوک و گوگن پیش می آد بر ضد ِ رئالیسمی که امپرسیونیستها سردمدار ِ اون بودند؛این سه نفر در واقع راه ِ بازسازی ِ ذهنی ِ ذات ِ واقع رو باز می کنند, راهی که نظام ِ اون رو بعد ها نقاشای "فوو" و " کوبیست" تنظیم می کنند. از طرف ِ دیگه پیروان سمبولیسم هستند, که میان و به جهان ِ محسوس پشت می کنند « تا هدفی جز خودشان از عالم ذهنی, آشفته از نگرانی های مذهبی, در برابر ِ خود نبینند.» از اینجا نقاشی ِ موسوم به آبستره و ناپیکرنما پدید می آد .

شاید مطرح کردن این سیر ِ تاریخی و به این فشردگی یه کم غریب به نظر برسه ولی چالشی که نقاشی با ظهور ِ عکاسی به اون دچار شد همونیه که دنیای ِ دیجیتال داره به سر همون عکاسی می آره و در اینجا سؤال اینه که : آیا "حقیقت"

چیزیه که همه به دنبالش هستیم؟

یا تصور می کنیم به دنبالش هستیم؟

و یا شرایط ِ زمانی, با پندارهای ِ نوین و تغییر و تحولات ِ بیشمار, راهی رو پیش ِ روی ِ ما می گذارند که سهم ِ خود از اندیشیدنی کردن ِ واژه ها و تأویل های ِ مختلف و تعاریف ِ جدید رو " حقیقث" بنامیم؟

با بهترین دوستت حرف میزنی ، باهاش قدم میزنی ، و .... با دوربینت هم عکس میگیری.

فكر ميكنم با اينكار ميتونيم چيزايي رو كه هميشه با هاشون برخورد دارم ولي يه لحظه و از يه زاويه ديد خيلي بهتر , قشنگ تر و يا خاطره انگيز تر هستند ماندگار كنيم و بعدا با نگاه كردن به اون عكس لذت اون لحظه رو تكرار كنيم.

بعضي وقتها هم يه نوع تلاش براي بهتر شدنه! شايد اين حالت براي همه پيش اومده باشه كه وقتي يه كاري رو خوب انجام ميده ( حداقل از نظر خودش) و مضافا اينكه مورد تاييد هم واقع بشه. احساس خوبي بهش دست ميده و خوش بحالش ميشه.( اگه بي ادبي نباشه "خر كيف ميشه")
در ثاني و مهمتر از همه اينكار جزو بهترين تفريحات من هست. و چون خيلي چيزا هست كه در موردش نميدونم راغب تر هستم تا ياد بگيرم و زود جلوش رو از دست نميده.( هميشه خيلي ها هستند كه در اين مورد خيلي بهتر از ما عمل ميكنند و جا براي ياد گرفتن زياده).
"چقدر حرف ميزنم من"!! :p

کسی نمی خواد چیزی بگه؟
اگه تصور کنبم که از این حدوداً ششصد نفر نیمی به نوعی با عکاسی سر وکار دارن و از اون نیم هم نیمی عکس می گیرن و از اون نیم هم نیمی دو بار سرزدن به این تاپیک, خودتون حساب کنین چند نفر باید اینجا حرفی بزنن؟

من عکس میگیرم چون دوست دارم با نگاه به اونها خاطرات خوب زندگیم برام تکرار بشه. از طبیعت عکاسی میکنم چون دوست دارم طبیعت بیکران و بسیار زیبا رو بهتر درک کنم و ازش لذت ببرم. برای همین مثلا به عکسهایی که چند ماه قبل تو تابستون از استکهلم انداختم یا پارسال از ابیانه که نگاه میکنم، بی اختیار خودمو اونجا حس میکنم و خاطارت خوب و بدشو به خاطر میارم و لبخند میزنم.

همینطور این عکسه که باقی میمونه، الان خیلی قبطه میخورم چرا از پدرم بیشتر عکس ندارم یا چرا اون هارد دیسک لعنتی با ثمره چند سال عکاسی پرید، حالا که پدرم دیگه با ما نیست تا هر موقع خواستم ببینمش یا با تلفن باهاش صحبت کنم.

عکس ثبت لحظات زندگی برای ما آدمهاست، وسیله ای که بهمون قدرت عقب رفتن توی زمان رو میده و قدرت جاودانگی.

همین.

خوب, من خیلی وقته که به اینجا سر نزدم.
حامد خرم یار چقدر خوب گفتی؛ و من تصور می کنم کامل ترش در کتاب "اتاق روشن" ِ رولان بارت اومده, اونجا که گوستاو یانوش به کافکا می گه:"شرط لازم برای یک تصویر, بینایی است" و کافکا در ضمن اونکه لبخند می زنه, می گه:"ما چیزها را عکاسی می کنیم تا آنها را از ذهن مان برانیم." (یا به تعبیری خاطراتمون رو کلاسه و فیزیکی کنیم)
بی تردید وقتی کافکا از حذف اونچه می بینه سخن می گه, به نوعی بر امر دیدن یانوش تأکید می کنه. اما می دونه برای رسیدن به هنر ناب, ندیدن شرط دومه تا چیز دیگه ای رو جایگزین کنه. سوژه می میره, اما در خودش تولد دوباره ای رو نوید می ده. چیزی به چیزی دیگه بدل می شه و اون چیز "در امکا نهای بیشمار خود, هنر ناب را شکل می دهد"

پس حقیقت چیست؟ لشکری متحرک از استعاره ها ؟ مجاز های مرسل و انسان گونه_انگاری ها؟و در یک کلام مجموعه ای از مناسبات انسانی که به طرزی شاعرانه و بلیغ تقویت و دگرگون و ارایش شده باشند و پس از کاربرد بسیار در نظر مردمان استوار مرسوم و اجباری جلوه میکنند: حقیقت ها ان پندارهایند که از یاد برده ایم که پندارند.
استعاره هایی که فرسوده و بی خاصیت شده اند.سکه هایی که نقش انان از میان رفته و دیگر نه چونان سکه بل به عنوان فلز به انها نگریسته میشود.
دوستان از کدام حقیقت حرف میزنیم؟ ایا منظورمان همان انگاره هایی است که در ذهن داریم؟
پس انگاره های دیگری چیست؟ ان هم حقیقت است؟ اصلا حقیقت چیست؟ ایا برقراری ارتباط در روزگار نو و با اندیشه های جدید ممکن است؟ اندیشه ای که برقراری هر ارتباط را نامفهوم شمرده و فقط شناخت افق دلالت های اثر را میسر میکند.
عکاسی پاسخی در پی ان دغدغه ی دیرین انسان بوده است.نیازی روانشناختی که انسان در طول قرنهای متمادی به طور ناخوداگاه در پی بر اوردنش بوده و هست.متوقف ساختن زمان .
عکاسی فرایندی نو که با ثبت زمان در در مادیت کنشی مدرن در براوردن این هدف بوده و به عنوان هنر ابزاری است برای تحقق نسبی این هدف.

ادامه مطلب در روزهای بعد