Printable View
ششمین عکس در ششمین هفته :
http://www.akkasee.com/forum/attachm...1&d=1267531526
در این عکس علاوه بر نقد توصیفی، توضیح دهید که چه مفاهیمی از این عکس برداشت می کنید. برداشت مفاهیم بایستی بر اساس پایه منطقی استوار باشد. به عبارت بهتر، مقدمه و دلایلی جهت نتیجه‌گیری لازم خواهد داشت.
زوج جوون در این عکس هرگز در حالت رمانتیکی نیستن. حتی بارش سهمگین آسمان و چتر بالای سرشون هم باعث نشد حس کنم که در یک حالت دلدادگی عاشقانه در زیر باران حضور دارن. عکس رو نپسندیدم به خاطر حالت مصنوعی عکس که نمیدونم به سبب ادیت عکس و سیاه و سفید شدنش به وجود اومده یا صرفا قطره های بارون شکل ظاهری عکس رو اینگونه کارت پستالی کرده. به نظر من رنگی بودن عکس میتونست زیباتر باشه. فقط و فقط مفهوم بارش و سرما که هر دو در عکس به نوعی حضور دارن رو از این ثبت برداشت کردم.
بارش برف در رشته های مورب و ممتد، شاید یک لحظه دلنشین و آرام به نظر برسد اما بی درنگ حس دیگری در پی دارد.
انگار که تازیانه های سرد و سوزانی از آسمان، فرود می آیند که زن را به ویژه هدف گرفته اند.
عکس کوچک است و نمیتوان به درستی تشخیص داد اما چنین بر می آید که انگشت مرد به سوی زن نشانه رفته باشد و این ناخودآگاه، حس سرزنش و سرکوفت را تداعی میکند. به ویژه نیمرخ مرد به جانب زن، متمایل گشته و خبر میدهد که گفتگویی در جریان است.
اما آن انگشت اشاره (اگر همین باشد) حس خوبی از یک پیاده روی و همصحبتی دوستانه در بیننده بر نمی انگیزد.
هر چند که ممکن است آن اشاره، دعوت به چشم اندازی زیبا باشد و گفتگویشان هم مهرآمیز باشد اما آنچه که تصویر در یک نگاه به من میگوید این است که تنشی باید در میان باشد و بارش تازیانه وار و تند برف هم که در جهت نگاه و انگشت اشاره ی مرد است، این حس نگرانی را تشدید میکند.
سهم بیشتر مرد از چتر، باز هم چنین مینمایاند که زن، آماج تازیانه هاست. بیشترین فضای خالی کادر هم در سمت چپ زن، دیده میشود.
راهی هم که می روند به یک دیوار کوتاه سنگی میرسد و مسیری مستقیم به سوی خانه های پشت دیوار ندارد، و اصلاً آنها در یک محوطه ی پهن و خالی قدم میزنند نه بر یک راه مشخص. پنجره ها هم که بسته و محو و دورند.
شاید در پایان، عکاس که میتواند عکس را بزرگنمایی کند بگوید که آن بخش تیره، انگشت مرد نیست اما مهم این است که تصویر پیش روی ما باید همان گونه که هست دیده شود و اینک عناصر آن، همه دست به دست هم داده اند تا چنین حسی را در من بیننده به وجود بیاورند. حسی که انگار زن، تنهاست و در یک سرمای سوزان و زیر رگباری از سرزنش گام برمیدارد و گویی که راهی به آن سوی دیوار که خانه و زندگی و گرمی هست ندارد.
سرانجام اینکه برآمدن چنین مفهوم دلهره آوری (واژه ی دیگری اکنون در نظرم نیامد) از یک روز برفی و قدم زدن یک زن و مرد دوشادوش هم که اغلب و در کل باید زیبا و عاشقانه باشد، به معنای ضعیف بودن این عکس و اشتباه عکاس نیست.
به نظر من عکاس، این لحظه را به خوبی ثبت کرده است. کادربندی و سرعت شاتر و مونوکروم بودن عکس را می پسندم.
.
باران حریف چتر من و تو نمی شود...
یک نوع حس عادت شدن عشق رو به من القا میکنه.
یک بارش سهمگین و یک دیوار سنگی روبرو دست به دست هم دادن تا این دو به جای عشق بازی به یک بحث منطقی همراه با جر و بحث در اربطه با چیزی مثل مسیر پیش رو بپردازند.
ولی شخصا به نظرم کادر خیلی بازه و جای بسته تر شدن داره.
ببخشید که خیلی ابتدایی نظرمو می نویسم
بنظر من این عکس بیشتر از اینکه خودش بار معنایی داشته باشه سعی شده با ادیت مفهوم بهش القا بشه که خیلی موفق هم نبوده
مونوکروم رو دوست دارم ولی حرکت برف در پیش زمینه به نظرم کاملا مصنوعی بنظر می رسه و بیشتر به یک فیلتر فوتوشاپی شبیهه،القای باد هم خوب نبوده،چون اثری از شدت باد روی لباسها دیده نمیشه و حتی از روی چتر این بنظر میاد که جهت باد برعکسه
در کل ترکیب بندی هم چیز خاصی نداره که به عکس کمک کنه
موفق باشید
به نکته جالبی اشاره فرمودند. اما وقتِ " چشمها را باید شست " همین الان است ! نمیدانم اما شاید قصد عکاس هم به تصویر کشیدن همین روابط سرد و کم عمق سالیان اخیر به جای عشق و عاشقی های نمادین ایام قدیم است. در این صورت این عکس را باید " آی پسندیییییید "...نقل قول:
زوج جوون در این عکس هرگز در حالت رمانتیکی نیستن ... عکس رو نپسندیدم
دلی هست اما یکدلی نیست، عشقو باید تو کتابا پیدا کرد ...
من بیشتر علاقه دارم که این عکسو کلی نگاه کنم و مثل جناب آماتور وارد جزئیاتی مثل انگشت اشاره مرد، سمت صورت مرد ، سهم بیشتر مرد از چتر و ... نشم.
و در نگاه کلی اونچه که می بینم، فضایی خالی و شاید بشه گفت نسبتا خشن یا اگه واژه بهتری بخوام بکار ببرم نا ملایم هست ، در این محیط غیر از این زن و مرد که در کنار هم زیر چتر قرار دارند کس دیگری وجود نداره و بقیه فضا تقریبا یک دسته. این شرایط موجب شده که این دو انسان برای غلبه این ناملایمات به همدیگر پناه بیارند و جز یکدیگر در این ناملایمات تکیه گاه دیگری نبینند و البته حسی شیرین در یافتن این تکیه گاه دریافت میشه ، بارقه امیدی که در میان ناملایمات روزگار در این دو انسان با یافتن همدیگه شکل می گیره.
جدای از جزئیاتی که دوستان گفتند باعث میشه فضا رمانتیک نباشه ، من ترجیح میدادم این زوج در سمت چپ تصویر قرار داشتند و فضای خالی بیشتر در سمت راست قرار می گرفت ، الان یک عدم تعادلی احساس میکنم در تصویر.
با بسته شدن کادر که جناب Diamont گفتن فکر می کنم اون تنها موندن و سرگشتگی و این دو در این فضای ناملایمی که احساس می کنم، کمتر میشه بنابراین ترجیح میدم کادر باز بمونه ولی همونطور که گفتم فکر می کنم نیاز به اصلاح داره.
سلام
اولین باری که این عکس رو دیدم، حسی مثل اضطراب و استرس بهم دست داد.(ناخوش آیند و رمز آلود)
چند بار این عکس را نگاه کردم در ساعات مختلف تا شاید حسی دیگر از آن بگیرم و یا برداشتم متفاوت باشد، اما نشد !
اما وقتی فکر کردم چرا این حس به من دست داد؟
تن سیاه و سفید عکس، رشته های برف و باران مورب، و حالت زوج جوان که به نظرم اصلا رومانتیک نیست (مخصوصا نگاه زن رو به دیوارهای جلو و نگاه مرد به سمت زن با انگشت شاید با تحکم ) ، کمک زیادی کرده است که من این احساس ها را داشته باشم.
ویرایش به نظرم اغراق آمیز است که شاید به انتقال مفهوم و حسی که من از عکس دارم کمک کرده باشد.
به نظرم اگر با همین زاویه فقط از سطحی پایین تر عکاسی میشد که انتهای عکس فقط دیوار در قاب باشد بهتر می بود.
ممنون.
پی نوشت »
راستی قضاوت و نقد عکس چقدر سخت است ! یک لحظه یک تصویر را میبینی و یک حس به آن داری. کلنجار رفتن با خود و گشتن دنبال المان ها و نشانه هایی برای تغییر برداشت اولیه چقدر چالش برانگیز است و اصلا نمیدانم باید (یا بهتر است ) برداشت اولیه مان نسبت به یک تصویر عوض کنیم؟
من نوشته دوستان رو نخوندم هنوز.
به نظر من حس غالب در عکس تشویش و حرکت است.
در پشت این حرکت و تشویش و در پرده دوم (به نظر من عکس دو پرده دارد : نگاه اول ، کلی نگاه دوم ، جزئی با تاکید جستجوگرانه بر زوج) آرامش .
آرامش ناشی از با هم بودن زوج. و امنیتی که عوامل محیطی را به هیچ می انگارد.
ابتدا کلیت عکس درک می شود و بعد خیلی زود چشم روی زوج می رود اما همچنان در عکس می دود.
وجود پرده سوم می توانست این عکس را قوی کند. اما پرده سوم خالی است.
به همین دلیل موقعیت قرار گیری دیوار نسبت به چتر رو دوست ندارم.
افق دید عکاس باید بهتر می بود.
با سلام
عکس به نظر خشن و پر از ناملایمات است زوجی در میان سرما و سنگ و تنهائی.
بی آنکه چهره ایشان را ببینیم - بین آن ها نیز کمی نامهربانی دیده می شود ولی با وجود این دو نفره بودنشان با یک چتر باعث می شود دوام بیاورند.
این حکایت انسان امروز است درمانده گمراه و بی هویت.
در یک کلمه: سرگشته!
حرکت به سوی مسیری که انتهاش معلومه و چتری که فقط میتونه مقدار کمی از اونها در برابر ناملایمات محافظت کنه
سلام
فکر می کنم مهم ترین علت برای غیر رومانتیک کردن عکس همانا حالت و فیگور مرد باشه .
بارش هم خیلی اغراق شده که زیاد نپسندیدم به طوری که مثل اینکه برف می بارد ولی من احساس باران می کنم یک جورایی مرددم. وجود رنگهای سفید حالتی از برف را دارد و سرعت بارش نشانی از باران های شدید
درمورد حرکت باد و سمت چتر فکر می کنم درست است ،توجه کنید هروقت باد از روبرو یا هر سمتی می آید چتر را به طرف باد می گیریم غیر از مواردی که کنترل چتر از دستمان در می آید
اگرمسیر حرکت به موازات دیوار سنگی بود حس خیلی بهتری داشت نه دیوار مانند سدی در پیش روی.
فضای باز در طرف راست (سمت حرکت) را بیشتر می پسندم تا سمت چپ (سمت نگاه مرد).
باتوجه به اینکه عکاس زیاد توان کارگردانی در عکس را نداشته ولی عکس خوبی را ثبت کرده
هرچند آن حس رومانتیک را در من ایجاد نمی کند ولی بیان می دارد با تمام آن ناملایمات (بارش شدید)و آن آرامشهای دور از دسترس (سرپناه، ساختمان پشت دیوار)و با وجود تمام بحثها و اختلافاتمان ما هر دو در این زمان و مکان(زیر چتر) پیش هم هستیم خوب یا بدش را خودمان می توانیم انتخاب کنیم .
موفق باشید
عکس مجموعه‌ای است از نشانه‌های متناقض: حجم سفیدی وسیع پیرامون‌شان با سیاهی آنها، راه رفتن در مسیری منتهی به دیوار، آرام قدم برداشتن‌شان در برابر هجوم برف، ناآرامی ارتباط‌شان در برابر آرامش گام برداشتن‌شان.
این تقابل‌هاست که در عکس، بیننده را هم دچار برداشتهای متفاوت میکند و هم او را مضطرب می‌نماید. شاید بتوان گفت عکاس با کنار هم قراردادن این مجموعه تقابل‌ها توانسته است یک پیام صریح را به بیننده منتقل نماید. پیامی متضمن حس اضطراب و نگرانی. پیامی موکد بر استرس و نگرانی‌های دنیایی ما که حتی طبیعت آرامش بخش نیز نمی‌تواند درمان‌گر این احساس ناگوار انسان معاصر باشد.
ترکیب‌بندی مینیمال عکس و استفاده خوب عکاس از افکتی که هم میتواند ناشی از سرعت کم عکاسی باشد و هم برجسته‌نمودنش در ادیت، باعث تاثیر گذاری بیشتر عکس شده است.
مصطفی آهنگرها عکسهای خوبی می‌گیرد و بسیاری از عکس‌هایش شایسته بارها دیدن هستند. حس شاعرانه عکس هایش میتواند مدتها ذهن شما را مشغول کند.
برای او آرزوی موفقیت و سلامت دارم.
-------------------
۱- نقد و بررسی های دوستان و نیز خودم، عمدتا بر پایه تفسیرهای نشانه شناسانه بودند. یعنی بتوان از روی نشانه‌های موجود در عکس معانی و تفسیری ورای صورت ظاهری عکس استخراج کرد. هر چند برخی عکسها را بهتر می‌توان با استفاده از این نوع برخورد نشانه‌شناسی تفسیر کرد اما همین عکس را شاید بتوان از جهات دیگری مانند فرم، سبک، روانشناسی، تکنیک و حتی تفسیر فمینیستی ارزیابی و تحلیل کرد.
۲- در مورد هر نوع تفسیر عکس ممکن است این سوال پیش آید که آیا معیاری جهت ارزیابی تفسیر منتقد وجود دارد یا خیر؟ آیا در برخورد با تفسیرهای مختلف و استخراج معانی مختلف توسط منتقدین مختلف، فقط باید بگوییم که در هنر، سلیقه و برداشتهای شخصی بی‌نهایت متفاوتی وجود دارد و همه تفسیرها درست هستند؟ یا معیاری وجود دارد که بتوان با استفاده از آن برخی نقدها را رد کرد؟
در کتاب نقد عکس تری برت، پاسخ این سوال داده شده است. در آنجا گفته شده که اولا نقد و تفسیر قابل ارزیابی هستند و ثانیا دو معیار نیز در این زمینه وجود دارد: انطباق و همسویی
وقتی می‌گوییم نقدی دارای معیار انطباق است که اولا تمام وجوه عکس را در برگیرد و برایشان توضیحی ارائه دهد، ثانیا از عکس بیش از اندازه دور نشود و به مواردی نپردازد که در عکس موجود نیست. با این محک می‌توان نقدهایی را که بیهوده برای عکس معناتراشی می‌کنند و یا نقدهایی که به جای عکس به مطلوب منتقد می‌پردازند، رد کنیم.
همسویی نیز وقتی برقرار است که خود تفسیر، بدون توجه به عکس دارای معنا باشد. یعنی تفسیر نباید از لحاظ درونی ناسازگار و متناقض باشد. چرا که تفسیر نوعی استدلال است و باید فرضیه پردازی محکمی بر اساس دلایل متقن داشته باشد و نتیجه‌گیری صحیحی انجام دهد. نقدهایی که خود از لحاظ درونی (بدون توجه به عکس) مشکل منطقی و تحلیلی دارند، معیوب محسوب می‌شوند.
-------------------
از همه دوستانی که در این بحثها شرکت می‌کنند و ما را با درست دیدن عکسها و تفکر و تامل در آنها آشنا می‌کنند، تشکر و قدردانی می کنم.
در میان سپیدی عکس منطقه ایست سیاه سرشار از عشق...
از این نوع عکس ها زیاد دیدیم غیر از سیاه و سپید کردن عکس نمیدونم ادیت دیگه ای انجام شده یا نه ولی عکس عکس خوبی شده.
استاد فرمودند : توضیح دهید که چه مفاهیمی از این عکس برداشت می کنید
والا نمیدونم چه حسی بین اکثر انسان هاست که عشق زیر باران و برف معنای دیگری داره!
من مفهوم عشق را پشت خط خطی های روزگار دریافت میکنم.
بنده به این عکس نمره 8 از 10 را اختصاص میدهم.
ممنون
ماشالا چه نقدايي . . .
تاعكس ميخواست بالا بياد و هنوز اونو نديده بودم نقدارو خوندم و پيش خودم گفتم باچه عكس خاصي قراره روبرو بشم .
اين تفسيرايي كه كرديد فكر كنم خود عكاسم ازش خبر نداشته. . .
ولي الان ديگه ناچار كه تاييد كنه.
يه عكسييه كه تا حالا هزار تا مثل اونو ديديم ،انقدر هم آب وتاب الكي نديد بهش كه . . .
واسش فلسفه نچينيد.
شايدم تا همين حد ميدونيد!!!!
سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط hamed_70hs
به فروم عکاسی خوش آمدید!!!
...
نقل قول:
نوشته اصلی توسط hamed_70hs
سلام
شما اگر احساس می کنید بیشتر از دیگر دوستان می دانید بهتر است آن را هم به دیگران بیاموزید!
و احتمالا اگر عکاس هستید و از این دست عکسهای معمولی و یا بهتر از این برای نمایش زیاد دارید دیگر دوستان را هم از دیدن آنها محروم نفرمایید.
با سلام
از نگاه بنده فضای کلی عکس فضایی متشکل از چند عنصر اصلی است که همگی به نوعی با هم در تضاد هستندکه به یک ابهام در نگاه بیننده می انجامد. عناصری مثل حرکت و عبور که با عنصری مثل دیوار پیش در تضاد است . گرمای حضور همراه در مقابل بارش برف و از همه قویتر فضای سفید عکس و تیرگی حضور سوژه و روشنی د ر دل زن و مرد در مقابل تیرگی ظاهر. این عناصری است که من از این عکس برداشت کردم و احساسم رو با این شعر زیبای مولانا بیان می کنم:
ای عاشقان ای عاشقان امروز مائیم و شما افتاده در غرقابهای تا خود که داند آشنا
گر سیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود مرغان آبی را چه غم تا غم خورد مرغ هوا