عکس شماره ۲۹

[kooshanjazayeri]

با سلام
جناب جزایری،اصولاً همینطوریه که معنا ساخته میشه...از همین رو میگن نقد اثر گاهی مهمتر از خود اثر هست و گاهی یک منتقد ممکنه معانی ویژه ای به یک اثر بده که ارزشش رو خیلی بالا ببره یا اگر بخواد معکوس کار کنه،ارزشش رو پایین بیاره...
مخصوصاً در کارهای پست مدرن نقد اثر بشدت مهم میشه و نقشش در اثر بخشی یک اثر هنری چند برابر...برای همین بعضی ها منقدان خبره رو هنرمندانی میدونن که اثری رو باز آفرینی میکنن!
در مورد همه آثار هنری این ویژگی رو دارن که با نقد بشه بازآفرینیشون کرد بخصوص در مورد آثار متأخرتر که شامل دوره مدرن و پست مدرن میشه!
پس بواقع کار منتقد "ساختن"معنی برای اثر هنری است

با تشکر

مشکل اینه که شما هر عکسی، تاکید میکنم هرررر عکسی رو که هرکسی بگیره میشه براش همین معانی رو ساخت، معانی فیزیکی دینی عرفانی احساسی رو میشه به هر عکسی پیوند زد. اینجاست که به نظرم ساختن معنی کار بیهوده‌ای میشه، حالا این معنی رو من میتونم با بی‌حوصلگی و مسخره‌بازی بسازم یا اینکه یه منتقد معروف توی جامعه عکاسی بوجود بیاره، نمیشه راحت از کنار این قضیه گذشت.

[mehran_sh_t]

در ادامه حرفهای آقای عبدل پناه

نگاه بشدت گیج است و همه قاب را به دنبال سوژه ای که شاید باید میبود جستجو میکند ، جستجویی بی حاصل .

برای من، بعد از جستجو برای سوژه ای خاص، تمام این آدم ها و محیط سوژه بودند

مشکل اینه که شما هر عکسی، تاکید میکنم هرررر عکسی رو که هرکسی بگیره میشه براش همین معانی رو ساخت، معانی فیزیکی دینی عرفانی احساسی رو میشه به هر عکسی پیوند زد. اینجاست که به نظرم ساختن معنی کار بیهوده‌ای میشه، حالا این معنی رو من میتونم با بی‌حوصلگی و مسخره‌بازی بسازم یا اینکه یه منتقد معروف توی جامعه عکاسی بوجود بیاره، نمیشه راحت از کنار این قضیه گذشت.

به هر حال برای هر معنی هم باید دلیلی در عکس وجود داشته باشه.
مثلا من اگر بگم در این عکس، مذهب رو می بینم، باید بگم از کجا، بر اساس چه المان هایی، واگرنه از نظر شما حرف من بی ارزش به حساب میاد (که به نظرم منطقیه)

[ahmad.abaee]

مشکل اینه که شما هر عکسی، تاکید میکنم هرررر عکسی رو که هرکسی بگیره میشه براش همین معانی رو ساخت، معانی فیزیکی دینی عرفانی احساسی رو میشه به هر عکسی پیوند زد. اینجاست که به نظرم ساختن معنی کار بیهوده‌ای میشه، حالا این معنی رو من میتونم با بی‌حوصلگی و مسخره‌بازی بسازم یا اینکه یه منتقد معروف توی جامعه عکاسی بوجود بیاره، نمیشه راحت از کنار این قضیه گذشت.

درسته...اما وقتی دارم از نقد حرف میزنم یعنی یک نقد استاندارد که همونطور که آقای شیخ الاسلامی اشاره کردند ، مستلزم ارائه ادله برای هر نوع ادعایی است . شامل توصیف ، توضیح و تفسیر میشه و بعد نتیجه گیری میکنه...نه اینکه صرفاً از توصیف برسه به نتیجه گیری!همچین نقدی رو شما براش تره هم خُرد نمیکنی و بی صحبت معلومه که بی ارزشه!اما نقد اول که علاوه بر توصیف ، شامل توضیح ، تفسیر ، شاهد از دنیای هنر (مثلاً به عکسهای دیگه ، نقاشی ، فیلم ، رمان و...) باشه ، و مخاطب با خوندن نقد و پیگیری نشونه هایی که منتقد داده ، به این نتیجه برسه که "این هم میشه" ، انوقت میشه به اون نوشته گفت نقد!

[ahmad.abaee]

به نظر بنده همین معمولی بودن همه چیزش، یک مقدار به عکس اهمیت می دهد. البته نه اینکه فکر کنید که می خوام بگم شاهکاره! خیر شاهکار نیست. اما عکس بدی هم نیست تا اون اندازه اش که شما فرمودید. حداقل کاری که می کند ما را با یک تیپ زندگی آشنا می کند. فضای دانشگاهی این عکس خارج از واقعیت موجود در جامعه ماست. این تفاوت چه در انسان ها و چه در محیط قابل تامل و درنگ است. تنها چیزی که در این عکس کمی آزار دهنده به چشم می رسد شرایط نوری است. ترجیح میدادم این ترکیب را بدون سایه های تند می دیدم.
یه نکته دیگه که این عکس برای من دارد این است که عکاسش آقای امدادی است. من همیشه عکس های ایشون رو دنبال می کنم. همان طور که جناب روشن هم فرمودند، نگاه خاصی به سوژه ها دارند.

در ادامه حرفهای آقای عبدل پناه

برای من، بعد از جستجو برای سوژه ای خاص، تمام این آدم ها و محیط سوژه بودند

خُب من نظرم رو گفتم!

در مورد اینکه فضای دانشگاهی ، با اونچه ما تجربه کردیم متفاوته شکی نیست اما خُب آیا این برای عکس فضیلتی محسوب میشه؟
من فرنگ نرفتم،اگر با این معیار بخوام سنجش کنم،همه عکسهایی که از و در فرنگ گرفته میشه یه جور تفاوتی در خودشون دارن برای من که از این نظر خاصشون میکنه!به همین دلیل همه یه حرفی واسه گفتن دارن؟

بیاید این عکس رو از دید دانشجویی که در این دانشگاه درس میخونه نگاه کنیم!چی میبینیم؟

پ.ن : من عکاس این عکس رو نمیشناسم و قضاوتم در مورد عکس فقط و فقط مبتنی بر چیزیه که میبینم ! و نتیجه اش شد پستی که زدم .

[کوروش]

در باب معنا ، هر اثر هنری میتونه واجد معنا باشه . به عبارتی content و context رابطه تنگاتنگی با هم دارند. و هر اثر هنری یا اصلن بهتر بگم هر مدیوم ارتباطی ( در اینجا عکس ) به خودی خود واجد و حامل معنا هست . اما چند چیز در اینجا مهمه :
ایا معنایی که در ذهن خالق اثر بوده همانی است که خلق شده ؟
آیا معنای خلق شده ، همانی است که توسط مخاطب اثر درک شده ؟
ایا این معنا به اندازه کافی ،حایز اهمیت و یا به عبارتی جهان شمولی هست ؟
و ایا این معنا ارزش ادراک و تفکر را داراست ؟
آیا این معنا هماهنگی با مدیوم انتخابی را دارد ؟
آیا در این انتقال معنا خلاقیت و نوآوری نقش اساسی دارد یا خیر ؟


و در نهایت فرایند ادراک و تاثیری که این معنا در آن و تفکر ایجاد میکند ، نیز مهم است .
صرف وجود معنا نمیتواند به خودی خود یک ارزش تلقی شود . اما در عین حال با وجود شرایطی میتواند تبدیل به یک ثبت یا اثر هنری ارزشمند گردد.

سادگی یا پیچیدگی ، اینها خود به تنهایی معنا نیستند . بلکه میتونن حامل معنا باشند .
همینطور است شیوه ایجاد پرسش و تفکر در ذهن مخاطب یا بیان صریح و بی واسطه .
اینها شیوه هستند .
و در نهایت هنرمند با مجموعه ای از انتخاب ها روبروست .
اما :
یک سری مسایل به مسایل بین متنی یا ترانستکسچوال مربوط میشوند . یعنی اینکه ما اطلاعاتی را فارغ از خود اثر هنری و ذات اون ، در فرایند ادراک در نظر بگیریم . مثلن اگر همین عکس ، محوطه دانشگاه ، به طور مثال توسط سالوادور دالی نقاشی میشد و با همین سادگی مطلق ، در اون صورت کاملن فرق میکرد با همین عکس اگر من گرفته باشم !! چرا که در نزد مخاطب ، مسایل دیگری _ فارغ از خود اثر - مانند پیشینه هنرمند ، نام و ارزش و اعتبار هنری او ، درک و خوانش این اثر در کنار دیگر آثار او ، تفکر او ، شیوه و مرام فکری و فلسفه او و ...
همه اینها میتواند تفاوت ایجاد کند .
برای همین است که تفاوت هست بین هنرمندی که با درک و شناخت همه قواعد هنری یک اثر رو خلق کند با کسی که هیچ شناختی از همه آنها ندارد .
بنابراین یک زین ساده دوچرخه با وصل شدن به دسته آن ( به شکل سر گاو و در سادگی مطلق )چون توسط پیکاسو خلق شده ، واجد ارزش بسیار زیادی است تا اینکه مثلن من آن را خلق کرده باشم .

[ahmad.abaee]

در باب معنا ، هر اثر هنری میتونه واجد معنا باشه . به عبارتی content و context رابطه تنگاتنگی با هم دارند. و هر اثر هنری یا اصلن بهتر بگم هر مدیوم ارتباطی ( در اینجا عکس ) به خودی خود واجد و حامل معنا هست . اما چند چیز در اینجا مهمه :
ایا معنایی که در ذهن خالق اثر بوده همانی است که خلق شده ؟
آیا معنای خلق شده ، همانی است که توسط مخاطب اثر درک شده ؟
ایا این معنا به اندازه کافی ،حایز اهمیت و یا به عبارتی جهان شمولی هست ؟
و ایا این معنا ارزش ادراک و تفکر را داراست ؟
آیا این معنا هماهنگی با مدیوم انتخابی را دارد ؟
آیا در این انتقال معنا خلاقیت و نوآوری نقش اساسی دارد یا خیر ؟

البته در دوره پست مدرن کسی دیگه به فکر این سوالها نیست کورش جان
اصلاً میگن ما کاری نداریم خالق اثر چی میخواسته بگه (چه برسه به اینکه بخوان ببینن چقدر هماهنگی هست بین پیام خالق اثر و دریافت مخاطب) و اسمش رو هم گذاشتن "مرگ مولف" و چه و چه...
امروز روز وقتی از دیوید لینچ میپرسن مالهالند درایور درباره چیه؟چی میخواد بگه؟اصلاً حرف حسابت چی بوده؟جواب میده "من نمیدونم...همینه که میبینید..."یعنی همه چیز رو میندازه گردن مخاطب و مخاطب بدبخت باید 30بار فیلم رو ببینه تا شاید جسته و گریخته یه روابطی رو در فیلم کشف کنه!
نظریه مرگ مولف میگه هرکسی از ظن خودش یار اثر هنری بشه!اینطوری یه اثر هنری میتونه به تعداد مخاطبینش معنا داشته باشه!
اینکه بعضی هنرمندها برای اثرشون اسم انتخاب نمیکنن در راستای گسترشِ بیکرانگی فضای تفکریه ی که پیشروی مخاطبشون میذارن و نمیخوان با انتخاب اسم،ذهن مخاطب رو جهت بدن!
مع الوصف ، به نظر من ، همونطور که هنرمند در بیان و شیوه بیانش آزاده ، مخاطب هم آزاده که برداشت خودش رو داشته باشه...خوشش بیاید یا نیاد یا تفسیر مثبت داشته باشه یا منفی یا ...

[کوروش]

حرف شما صحیحه .
میشل فوکو در این مورد حرفهای زیادی داره .
و همینطور multivalence ( چند ارزشی ) در برابر univalence ( تک ارزشی ) . شما کاملن درست میگید که پیروان این نظر به متن فارغ از مولف و یا تکستهای دیگر نگاه میکنند .
با این حال هنوز این تفکر ( که من ازش یاد کردم ) پایگاه داره . چنانچه الان ما هنوز یک اثر سالوادور دالی رو به مراتب بیشتر از اثر یک نقاش معمولی ( با توجه به همان بینامتن ها ) ارزش گذاری میکنیم . حتی اگر ضعیف ترین اثر او باشد .
من به شخصه با اینکه خیلی از مفاهیم پست مدرن رو می پسندم ، اما با برخی اش هیچ ارتباطی نمیگیرم . چون متاسفانه انقدر متکثر و انقدر گاه متضاده ( مطابق تعریف و خواست خودش ) که گاهی درک اون رو بسیار قامض میکنه .

[kooshanjazayeri]

درسته...اما وقتی دارم از نقد حرف میزنم یعنی یک نقد استاندارد که همونطور که آقای شیخ الاسلامی اشاره کردند ، مستلزم ارائه ادله برای هر نوع ادعایی است . شامل توصیف ، توضیح و تفسیر میشه و بعد نتیجه گیری میکنه...نه اینکه صرفاً از توصیف برسه به نتیجه گیری!همچین نقدی رو شما براش تره هم خُرد نمیکنی و بی صحبت معلومه که بی ارزشه!اما نقد اول که علاوه بر توصیف ، شامل توضیح ، تفسیر ، شاهد از دنیای هنر (مثلاً به عکسهای دیگه ، نقاشی ، فیلم ، رمان و...) باشه ، و مخاطب با خوندن نقد و پیگیری نشونه هایی که منتقد داده ، به این نتیجه برسه که "این هم میشه" ، انوقت میشه به اون نوشته گفت نقد!

متاسفانه راه حرفه‌ای بین توصیف و نتیجه‌گیری رو بازسازی کردن آنقدر‌ها هم که ممکنه بنظر برسه راه مشکلی نیست. می‌توان چند حالت و حس که به هر حال توی هر کاری چندتا ازش هست (ولی خب پنهان و بدون نیت) رو بیان کرد و نمونه آورد، میگم در "هر" عکسی اگر دنبال معنی باشیم می‌شه از ناخودآگاه یونگ و تکاثر در صنع مخلوق و اینها زد بغل هم نقد نوشت. قضیه هم از همین "پست مدرن" شروع شده.

[ahmad.abaee]

نمی‌دانم چه ویژگی در این عکس بود که همان ابتدا مرا به یاد عکاسی [FONT=sans-serif][COLOR=#000000]Tableau Vivant انداخت. اصلا به همین دلیل هم در این تاپیک قرار دادم. Tableau Vivant به مفهوم نمایش خاصی است که در آن گروهی از هنرمندان/مدل‌ها/هنرپیشه‌ها لباس خاصی پوشیده‌اند، Pose خاصی دارند، نورپردازی دقیقی بر روی آنها صورت می گیرد و در طول نمایش حرکت و صحبت نمی کنند.

با سلام
این قسمت پست دکتر روشن خیلی برام جالب بود...من رو به یاد یه ماجرایی انداخت...

در سر یه کلاسی بودیم،استادمون نکته جالبی رو اشاره کرد...که یه بنده خدایی اومده حساب کتاب کرده که n تا عکسی که میرسه به دبیرخانه جشواره دوسالانه عکس ایران، با توجه به تعداد داوران و دوره زمانی بررسی عکسها ، به هر کدوم حدود 1 ثانیه زمان میرسه برای اینکه توسط داوران دیده بشه...واقعاً در 1 ثانیه میشه عکسی رو دید؟
بعد اومده بررسی کرده بود پس دلیل انتخاب عکسها چیه!؟و به این نتیجه رسیده بود که عکسهایی انتخاب میشن که معمولاً شبیه عکسهای (معروفی) هستند که قبلاً هیئت داوران دیدن و نظر خوبی نسبت بهش داشتن...موقع داوری عکسها ، در همون زمان اندکی که به هر عکس میرسه ، اون تصویر بطور ناخودآگاه داور رو یاد اون عکس و حس مثبتی که نسبت بهش داشته میندازه و باعث انتخابش میشه . بعد هم اومده بود از بین عکسهای انتخاب شده ، و عکسهای معروف تشابهات رو آورده بود...

آقای روشن به صراحت به این حس مثبتی که نسبت عکس داشتن چون ایشون رو یاد فلان عکاس یا فلان عکسها انداخته اشاره کردن!و به نظر من تنها دلیلی که این عکس رو برای نقد شدن انتخاب کردن همین بوده وگرنه از دید من که فلان عکاس رو نمیشناسم و عکسش رو هم ندیدم (حالا هم که دیدم همچین حس خاصی نداشتم نسبت بهشون) این عکس در حد یک اسنپ شاته!

با تشکر

[کوروش]

با سلام
این قسمت پست دکتر روشن خیلی برام جالب بود...من رو به یاد یه ماجرایی انداخت...

در سر یه کلاسی بودیم،استادمون نکته جالبی رو اشاره کرد...که یه بنده خدایی اومده حساب کتاب کرده که n تا عکسی که میرسه به دبیرخانه جشواره دوسالانه عکس ایران، با توجه به تعداد داوران و دوره زمانی بررسی عکسها ، به هر کدوم حدود 1 ثانیه زمان میرسه برای اینکه توسط داوران دیده بشه...واقعاً در 1 ثانیه میشه عکسی رو دید؟
بعد اومده بررسی کرده بود پس دلیل انتخاب عکسها چیه!؟و به این نتیجه رسیده بود که عکسهایی انتخاب میشن که معمولاً شبیه عکسهای (معروفی) هستند که قبلاً هیئت داوران دیدن و نظر خوبی نسبت بهش داشتن...موقع داوری عکسها ، در همون زمان اندکی که به هر عکس میرسه ، اون تصویر بطور ناخودآگاه داور رو یاد اون عکس و حس مثبتی که نسبت بهش داشته میندازه و باعث انتخابش میشه . بعد هم اومده بود از بین عکسهای انتخاب شده ، و عکسهای معروف تشابهات رو آورده بود...

آقای روشن به صراحت به این حس مثبتی که نسبت عکس داشتن چون ایشون رو یاد فلان عکاس یا فلان عکسها انداخته اشاره کردن!و به نظر من تنها دلیلی که این عکس رو برای نقد شدن انتخاب کردن همین بوده وگرنه از دید من که فلان عکاس رو نمیشناسم و عکسش رو هم ندیدم (حالا هم که دیدم همچین حس خاصی نداشتم نسبت بهشون) این عکس در حد یک اسنپ شاته!

با تشکر

فکر میکنم با توجه به گفته شما بشود به این نمای مشهور از فیلم " سال گذشته در مارین باد " ساخته " آلن روب گریه " اشاره کرد که یکی از مشهورترین صحنه های تاریخ سینما و موج نوست .
که مملو است از تناقضات فضایی و زمانی و فیلمی است بسیار نوآورانه . یکی از ویژگی های معروفیت این نما این است که اگر در این تصویر دقت کنید : آدمها سایه های بسیار بلند کشیده ای دارند اما درختان هیچ سایه ای ندارند و تناقضی است آشکار در درون قاب . انگار که دو زمان کاملن متفاوت در یک قاب جریان دارد و در تقابل با یکدیگر هستند . ناهمگون بودن رویدادها و زمان ، مکان و فضا و واپیچیدگی زمانی ، مکانی و فضایی از ویژگی های اصلی این فیلم هستند.


last_year_at_marienbad.jpg

عدم توالی در رویدادها ، به هم ریختگی و واپیچیدگی زمان ، فضا و مکان و روابط علت و معلولی و عدم قطعیت در جای جای این فیلم حضوری پررنگ دارد و هر لحظه مخاطب را با موضوعی به غایت بغرنج روبرو می کند . تناقض نمایی نماها به قدری است که هیچ چیز قطعی ای را نمیتوان در فیلم به شمار آورد و هیچ کاراکتری در فیلم نام ندارند.
در اینجا نیز نمیتوان برای پوزیشن ایستادن مسخ شده آدمها ، هیچ دلیل موجهی آورد و هیچ رابطه علت و معلولی متناسبی بین اجزای میزانسن برقرار نیست .
یادش بخیر بعد از مدتها به یاد این فیلم افتادم !!