Printable View
سی‌امین عکس
--------
پی‌نوشت: از ابتدا هدف از این بحث ها این بوده است که عکس ها را دقیق تر ببینیم، فکر کنیم، تحلیل کنیم و بتوانیم در موردشان صحبت کنیم.
اگر هر راه حل با پیشنهادی برای بهبود این سلسله بحث‌ها دارید، بسیار خوشحال خواهیم شد که بیان کنید تا بتوانیم به این هدف بهتر برسیم.
این تاپیک مخصوص پیشنهادهای شما است:
http://forum.akkasee.com/f120/t14683.html
ممنون از همراهی‌تان.
سلام؛
ابتکار زیبایی است اما چیزی کم دارد. چیزی در پس لذتی که از عکس می برم من را آزار می دهد. هنوز مطمئن نیستم پس فعلاً فقط همین...
به نظرم عنصر آزاردهندگی ، چیزی است که در معنای عکس نهفته است .
نتیجه شکستی که در ادراک ما در شناخت تصویر پشت پرده حاصل می شود . ما همواره انتظار داریم تا تصویر یک انسان را با مشخصات شناخته شده شناسایی کنیم . او را به عنوان یک آیکان ببینیم . و بتوانیم چهره یک انسان را شناسایی کنیم . چهره انسان یکی از شناخته شده ترین چهره ها و تصاویر عالم در انسان است . چهره انسان اولین تصویری است که یک نوزاد می تواند شناسایی کند . قبل از شناختن هیچ تصویر دیگری . چهره انسان به قدری با هویت او گره خورده که در تاریخ فرهنگ بشری، ماسک زدن ، نه فقط پوشاندن چهره که پوشاندن هویت و شخصیت فردی و یا جعل آن بوده است .
اما در این اثر ، این بخش از ادراک ما به چالش کشیده می شود . هر چه بیشتر نگاه میکنیم ، بیشتر سرخورده می شویم . با اینکه میدانیم چهره پشت پرده ، یک انسان است ، اما نمیتوانیم هیچ جزییات دیگری را ( هویت ، شخصیت ، احساسات انسانی ، و ... ) را ببینیم و درک کنیم .
بنابراین احساس ناخوشایندی در ما ایجاد می شود که احتمالن منظور نظر عکاس بوده است . احساس خفگی ، در بند بودن ، پنهان شدن یا پشت ماسک پنهان شدن ، و سوالهای بی پاسخ بسیاری که هیچ سرنخی نیز برای درک و شناخت آن ارایه نمی شود . به جز ابهامی مه آلود و غریب که به نظرم تمام قدرت اثر را پدید آورده است . از یک طرف ادراک و فهم ما به چالش کشیده شده و از سویی دیگر ، تمایلی غریب به نگاه به آن ، برای یافتن پاسخی ، است که هیچ سرانجامی نخواهد داشت . مگر ابهام بیشتر !
با سلام
کورش جان تفسیر جالبی از عکس کردید اما اجازه بدید با بخشهایی از گفته هاتون مخالفت کنم
تصویر که میبینیم،به وضوح مشخص است که از یک مرد است . مدل ریشها و حالت ابروها و حتا بینی رو به وضوح میتوان حدس زد و با کمی خیال اندیشی میتوان حدود چهره سوژه را در ذهن تداعی کرد .
نور پردازی اشکالاتی دارد که به سبب آن سایه ای بلند از بینی سوژه روی پرده افتاده است .
در کل سوژه زیادی به پرده نزدیک است و آن حس اسرارآمیزی که عکاس بدنبالش بوده در نیامده است . شاید اگر فاصله ای بیشتری بین سوژه و پرده ایجاد شده بود و سایر عوامل نیز در هماهنگی با هم طوری عمل میکردند که تشخیص جنسیت سوژه برای ما ناممکن میشد ، آنوقت میشد مضامین دیگری از عکس برداشت کرد .
این نوع پرتره (یا سلف پرتره) برداری هم تازگی ندارد و از عکاسان ایرانی که ید طولایی در این کار دارد میتوان به کتایون کرمی اشاره کرد که در مجموعه های مختلف خود از این تکنیک بهره برده است .
فایل پیوست 22839
البته کرمی همچون سیندی شرمن از بدن خود به مثابه استعاره ای برای همه زنان جامعه خود بهره میبرد ، و با بیانی تمثیلی محدودیتها و مشکلات ایشان را به تفسیر میکشد و گاهاً در این امر اغراق میکند و معانی را به اصطلاح گل درشت میکند . نتیجه آنکه اینگونه پرتره نگاری ، در پس ظاهر خود معنایی مهمتر مستتر دارد ؛ آنچه در مورد عکس اخیر دیده نمیشود . حداقل در مورد مرد ایرانی همچین تصوری در ذهن جامعه وجود ندارد و اینجاست که مشخص نبودن جنسیت سوژه شاید معنا را عمق میبخشید .
البته برای کسانی که سوژه را بخوبی میشناسند شاید این گونه پرتره برداری و مخفی شدن پشت یک پرده ، معنای خاصی داشته باشد که بوجوه بخصوصی از شخصیت سوژه یا زندگی او اشاره دارد ؛ اما در نظر عمومی ، عکس آن معنایی که باید داشته باشد را ندارد !
با تشکر
با این قسمت از حرف شما موافق هستم که این تکنیک و این شیوه قبلن هم انجام شده و شاید نمونه های بسیار بهتری هم موجود باشه .
به واقع ، در دورانی زندگی میکنیم که ، داشتن ایده ای نو و اریژینال بسیار بسیار مشکل شده و کمتر موضوعی رو میشه پیدا کرد که به نوعی قبلن به فکر کسی نرسیده باشه .
من هم نمیخوام بگم که این اثر ، اجرای بسیار عالی ای دارد .
می شد ابهام را بیشتر کرد تا حتی همین مرد یا زن بودن نیز مشخص نباشد . اما من در مورد مکانیسم این شیوه و بیان هنری صحبت کردم . ضمن اینکه با اینکه مشخص است که تصویر مورد نظر از یک مرد است ، اما هیچ چیز دیگری نمی شود از تصویر فهمید . کدام مرد ؟ با چه احساسی ؟ چرا پوشانده شده است ؟ آیا اساسا زنده است یا مرده ؟ متعلق به کجا و چه طبقه و چه مرامی است ؟ به چه می اندیشد ؟ به کجا نگاه میکند ؟ این پرسش ها را به طور بسیار غریزی و پیش ادراکی وقتی با هر فردی روبرو میشویم خواهیم فهمید . مغز به طور بسیار غریزی هزاران پردازش بر روی اطلاعاتی که ما از هر چهره به دست می آوریم ، به عمل می آورد . با دیدن یک چهره اطلاعاتی بی شمار به طور کاملن غریزی استخراج می شود . مثلن فرد سیاه است یا سفید ؟ غربی است یا شرقی ؟ هم وطن است یا بیگانه ؟ همشهری است یا ؟ ( به طور مثال ادراک و دریافت خود شما در مورد یک تصویر پرتره از یکی از دوستان این فروم که از یک فرد جنوبی گذاشته بود و بر روی آن نوشته ای گذاشته بودید ) خوشحال است یا غمگین ؟ دوست است یا دشمن ؟ مال کدام طبقه است و چه پوشیده است ؟ هزاران سوال به طور اتوماتیک و کاملن غریزی استخراج و پردازش می شود و آنقدر ناخودآگاه که ما معمولن به آن توجهی نمی کنیم . زمانی پی به این فرایند پیچیده می بریم که عنصری غریب و ناآشنا ( آشنایی زدایی در مبحث فرمالیسم ) ایجاد می شود . یعنی فرض بگیریم صورتی بدون چشم و ابرو یا صورتی در حالیکه چشمها وارونه است . یا صورتی با جابجایی عناصر آن . ( شاهکارهای پیکاسو سرشار از این جابجایی هاست ) . در آن صورت شوکی که بر اثر عنصر ناآشنا ایجاد می شود ، باعث انتقال فرآیند ادراک از عمق به سطح شده و به خودآگاهی منتقل می شود .
من در این تصویر چنین تلاشی می بینم . می توانست خیلی بهتر باشد . اما به هر حال از این احساس نیز تا حدی برخوردار است .
در نمونه ای که شما گذاشتید ، به مراتب اطلاعات بیشتری دریافت می شود . حتی می توان احساس در پس چهره زن را لمس کرد . می توان نگاه او را و سرخوردگی و اضطراب و تشویش ذهنی او را خواند . می توان جمع کردن ابروها را ( که نشان از احساس قوی آن سوژه است ) را دریافت .
اما هیچکدام از اینها را نمیتوان در این تصویر ( شماره 30 ) دید . برای همین به مراتب از احساس آزاردهندگی بیشتری برخوردار است .
در ضمن هیچ ربطی به این گفتگو ندارد : اینکه من به شخصه همیشه از نوشته های شما لذت می برم و همیشه برای من مفید و ارزنده بوده اند و البته و از این گفتگو نیز .
ممنون کوروش عزیز...من هم همچنین از محضر شما استفاده میکنم :)
و اما بعد...
شما سوالات خیلی زیادی رو مطرح کردید که بنظر من در اکثر مواقع اصلاً پرسیده نمیشوند!
کجا وقتی عکس "پشت ایستگاه سنت لازار"برسون را که میبینیم به این می اندیشیم که سوژه از چه طبقه ایست یا چه کاره است یا چه و چه...
در مورد عکس آن همشهریمان هم من پنکتوم عکس برای شخص خودم را گفتم...اما عکس کتابون کرمی دیگر آن پنکتوم را ندارد اما هیچکدام از این سوالات هم برایم مطرح نمیشود!اصلاً برایم مهم نیست!و بنظرم اصلاً قرار نیست که مهم باشد...یک عکس دیگر ار کتایون کرمی :
فایل پیوست 22849
واقعاً برای شما مهم است که کسی که در قاب تصویر است ، مال کدام شهر ایران است یا از چه طبقه ایست یا چطور فکر میکند یا چه و چه ؟
بنظرم نقش انسانی (یعنی همین که میدانیم به یک انسان نگاه میکنیم)کافی است . حالا اینکه بدانیم این انسان یک زن ایرانی است تلقی خاصی از این تصویر خواهیم داشت.
حالا توجه شما را به این عکس گری وینُگرند جلب میکنم ( از بخش unfinished work از کتاب figments from the real words )
فایل پیوست 22851
واقعاً برامون مهمه که این عکس در کجای دنیا گرفته شده یا طبقه اجتماعی اون مرد مسن یا نوع تفکرات اون جوونهای روی پله ها چیه؟
یا فقط در این عکس انسانهایی رو میبینیم!؟
بنظرم در اکثر پرتره ها (پرتره به معنی عام : حضور انسان در عکس) مهمترین چیزی که مهمه ، وجه انسانی سوژه هاست!مگر اینکه بیان به نوع کاملاً مشخصی متفاوت باشه و بیانش منحصر به شخصی خاص یا گروهی خاص باشه!
حتا در مجموعه عکسهایی که اودُن از پدرش گرفته هم وجوه انسانی بسیار پُررنگتر اند از انگیزه های شخصی عکاس ؛ نگاه کنید :
فایل پیوست 22856
در این تصاویر پدر اودن رو میبینیم یا زوال یک انسان رو؟
در انتها باید عرض کنم که تصویر شماره 30 ، خالی است از آن عناصری که سوژه ها به شمایلی تبدیل کند که بتوان او را به همه انسانها تعمیم داد .
اتفاقن من هم به همین نکته اشاره کردم و گفتم که بسیاری از این ادراکات در وجه ناخودآگاه ما رخ میدن و البته هیچ ربطی هم به اثر هنری ندارن . بلکه ما از کودکی آموخته ایم که اطلاعات بسیار زیادی را از چهره های افراد کسب کنیم بدون اینکه خیلی به این فرایند توجه کنیم .
شاید این به ابتدای تاریخ برگردد که انسان ها مجبور بودند به چهره افراد دقت کنند تا مهاجم را از دیگری تشخیص دهند یا شاید به کودکی که برای بقای خود نیاز به شناخت چهره مادر و یا دیگر افراد مهم زندگی خود دارد .
این فرایند به قدری ناخودآگاه است که از سطح اگاهی عادی ما فراتر می رود و ما هرگز به این فرایند توجه نمی کنیم . اما مغز ما با هزاران محرک و تفسیر و تحلیل پیچیده از داده ها روبرو میشود .
ما هرگز در سطح خودآگاهی ( مگر انسانهایی که عادت به این نوع تفکر داشته باشند مثلن به خاطر نوع شغل و یا حرفه خود مانند هنرمندان یا بیزینس من های بسیار حرفه ای ، روانشناسان و ... و یا صرفا افراد بسیار باهوش مانند خانم ها !!! که عادت دارند به کوچکترین جزییات ظاهری افراد برای شناخت تکیه کنند ) به طور عادی این کار را انجام نمیدهیم .
در همین مثالهایی که شما گفتید ، و اتفاقن مثالهای درستی هم هستند ، مساله این است که هنرمند با آشنایی زدایی از این داده های همیشگی و عادی می کوشد ادراک و فرایند ادراک ما را دستکاری ، تهییج و متاثر کند . و در این راه بسیار هم موفق است . این آثار خانم کرمی ، با دفرمه کردن روابط و عناصر بسیار آشنا ، ( در اینجا چهره انسان و مثلن یک پلاک که هر کدام در جای خود آشنا هستند ، اما در یک رابطه غریب و ناآشنا ) به نوعی باعث می شود که ما از ادراک روزانه همیشگی خارج شویم و به چیزی نگاه کنیم که تازگی دارد . و آن پیامی است که هنرمند می کوشد از طریق قرار دادن این انسانها در موقعیت هایی ناآشنا مهیا و خلق کند .
اینجاست که ادراک ما که دچار تناقضی آشکار شده و با چیزی ورای چیزهای همیشگی روبروست ، می کوشد تا به تحلیل ، تفسیر و شناخت ( کلن خوانش ) جدیدی دست پیدا کند که لازمه یک اثر هنری ارزشمند است .
اتفاقن نکته قوت تصاویر مثال شما ، در همین شکست ادراک رایج و روزمره است و برای همین است که ابتدا نگاه را به خود جذب میکند و سپس ایجاد پرسش ، تفکر و تجزیه و تحلیل میکند. این مقاومت و ایجاد تناقض عمدی با واقعیت روزمره و همیشگی اتفاقن ، نکته بسیار مهمی است در این آثار .
و نکته بسیار مهم اینکه :
من هرگز منکر این هم نیستم که در بسیاری از موارد ، ممکن است هنرمند از چهره یک شخص ( باهویت و شخصیت مشخص ) به عنوان یک تمثیل از یک کلیت بزرگتر ( مثلن همه انسان ها یا انسانیت ) استفاده کند . در اینجا ما دیگر با مثلن فلان مدل معروف یا غیر معروف که یک شناسنامه ای دارد ، طرف نیستیم بلکه با یک کلیت روبرو هستیم .
این بحث بر میگردد به مباحثی چون جانشینی ، همنشینی ، آیکون ، ایندکس ، سمبل در یک متن که گاهی ما از یک جز چگونه می توانیم در یک متن مشخص و با ارتباط با دیگر عناصر متن ، به چیزی ورای انچه که به خودی خود هست برسیم . و اینکه در چه زمانهایی یک آیکون صرفا دیگر یک آیکون نیست بلکه تبدیل به نماد یا نمایه شده است . همانگونه خود شما اشاره کردید ، فردی پیر به عنوان نمادی از پیری . که در اینجا یکی جای دیگری نشسته است .
ببخشید الآن این جملات چه کمکی به عکاس یا بقیه شنونده ها میکند ؟ یک چیز ناشناخته که شما را آزار میدهد و حتی خودتان هم نمیدانید چه چیزی است ...نقل قول:
نوشته اصلی توسط Vahab_asefi
جلسه طرح معما و چیستان که نیست دوست عزیز ! :::shame on you:::
آقاي قديري پست من و پست شما فعلا نامربوط ترين پستها به اين تاپيك مي‌باشند.
با احترام
پاسخ به پست 10:
نقل قول:
جلسه طرح معما و چیستان که نیست دوست عزیز !
خیر وحید عزیزنقل قول:
نوشته اصلی توسط Mashhadi Vahid
اتفاقا گفته ایشان مهم است. دریافت حس از عکس و انتقال آن مهم است. حتی اگر مبهم باشد. چون باعث دقت و ریزبینی بقیه در بررسی عکس میگردد. چون باب بحث را می گشاید. چون شاید بقیه بتوانند این نکته مبهم را رمزگشایی کنند.
پی نوشت:
خیر. صحبت وحید هم نامربوط نبود. نقدی بر یک نوشته درباره این عکس بود. همین که ابهام ذهنی خود را بیان کردند و بحثی درگرفت، با ارزش بود.نقل قول:
آقاي قديري پست من و پست شما فعلا نامربوط ترين پستها به اين تاپيك مي‌باشند.
با عرض ادب و احترام ؛ به نظرم هر عکسی میتواند برای هر کسی حسهای آزار دهنده یا حسهای خوشایند داشته باشد ، که خود این حس ها میتواند از مسائل تکنیکی و فنی ناشی بشود یا از ایده و اجرای عکاس .نقل قول:
نوشته اصلی توسط nmroshan
صرف گفتن جمله هایی مثل اینکه " این عکس حس خوبی دارد " یا " این عکس حس خاصی دارد اما نمیدانم چرا ... " بدون اینکه نویسنده قادر یا مایل به توضیح در مورد حسش باشد ، میتواند مجموعه ای از صدها کامنت و نظر را در پی داشته باشد که در نهایت هم چیز خاصی در انتها نداشته باشد .
و صد البته این نظر شخصی بنده است و چه بسا اشتباه .
اول به نظر میاد این عکس پرتره باشه ولی وقتی چشم ها تاریک هستند و دیده نمیشوند ذهن ادم درگیر چیستی عکس میشه.(ادم به قوانین اصلی و بدیهی عکاسی پرتره پی میبره)
بعد یکم که نگاه میکنم میبینم شاید بوکه باشه ولی با کمی دقت بیشتر میبینم نه! کاملا همه مناطق در فوکاس مناسب هستند.
برای چهره فرد پشت این فیلتر کذایی به نظر نورپردازی خوبی هم صورت گرفته ولی این فیلتر یا صفحه اضافی روی اعصاب هستش.
کلا عکس وهم آلودیست ولی من هرچه نگاه کردم به جای اینکه نتیجه و حس خاصی درک کنم اعصابم داغون شد که عکاس واسه چی چنین کاری کرده!!!
ممنون
بله کوروش عزیز، هنرمند باید گاهی تصویر جا افتاده برای ما (به لحاظ بصری) از اطراف رو دچار دستخوش کنه تا با تغییر اطلاعاتی که به مغز میرسه،یک جور کُنشی ایجاد کنه که منتهی به ادراک حسی خاص یا تأملی عمیقتر از معمول بشه...اما لزوماً اینطوری نیست!(حتا میتونم بگم کمتر اینطوریه)
در مورد مثالهای اخیرم ، عکس وینُگرند مطلقاً ادراک ما رو مخدوش نمیکنه،اما با تیزهوشی هنرمند عکاس موقعیت معنا داری رو ثبت میکنه که ما رو به تفکر و تأمل در اون باب وادار میکنه ! در مورد عکس خانوم کرمی ، انقدر موقعیت سوژه با شرایط عادی متضاد هست که شما با یک نگاه متوجه میشید که با چیز متفاوتی روبرو هستید!دیگه مغزتون دچار دریافت اون حس تلخ نمیشه که هیچ ، بلکه به سرعت در پی کشف رموز تصویر برمیاد و اصلاً درگیر چرایی تفاوت عکس پیشرو با داشته های قبلیش نمیشه !
(بماند که با این حد از صراحت لهجه و تفاوت بیان هیچ میونه خوبی ندارم)
اگر زمینه اصلی عکس را همانند دیواری بدانیم، عکس از دو قسمت تشکیل شده است، قسمت پشت این دیوار که سوژه در آن قرار دارد، و قسمت جلوی دیوار که هیچ نشانی از آن در تصویر نمی بینیم و تنها به سبب مرز ذکر شده می توانیم وجود آن را ادعا کنیم.
سوژه انسان است، ولی به دلیل واضح نبودن چهره، گویی نمادی برای انسانهاست، نه فردی خاص. به سبب نورپردازی و یا حالت سوژه، انگار قصد عبور از این مرز را دارد، خط های شکسته در تمام عکس که شدت آن در اطراف بینی بیشتر است، نشان از عبور دارد. این خط ها و خمچنین فضای ساده عکس سبب گشتن چشم در تمام عکس می شود و مجددا بیننده به جز سوژه هیچ چیز دیگری نمی بیند و فقط این خطوط شکسته هستند که مدام پیش روی او قرار دارند و چشم را آزار می دهند. کادر مربع عکس، حالت سکونی را به عکس می دهد که مانع از حرکت چشم به سمتی خاص می گردد.
فضای تیره جلوی عکس یه رمز آلود بودن فضا کمک می کند و بیش از پیش به این عقیده که چیزی از مرز جلوی عکس نمی دانیم تاکید می کند. و این با روشنایی پشت مرز تناقض دارد. انگار سوژه از دنیایی که آن را می شناخته، پا به دنیایی جدید، نا شناخته و رمز آلود می گذارد.
که این ها همه می تواند نشانی از مرگ باشد.
چیزی که به نظر من هم رسید با توجه به خط های شکسته، "عبور" بود؛ منتها حالت چهره کمی به نظرم منفعل میرسد. شاید خودش به تنهایی توانایی عبور یا قصد عبور نداشته باشد.نقل قول:
نوشته اصلی توسط mehran_sh_t
البته عبوری که مورد نظر بنده بود (از یک دنیا به دنیایی دیگر) قاعدتا جبری هم پشتش هست.نقل قول:
چیزی که به نظر من هم رسید با توجه به خط های شکسته، "عبور" بود؛ منتها حالت چهره کمی به نظرم منفعل میرسد. شاید خودش به تنهایی توانایی عبور یا قصد عبور نداشته باشد.
با خود فکر می کردم که این عکس قرار است، گذر از دنیایی به دنیای دیگر (یا حالتی به حالت دیگر) را نشان دهد. انسانی که در حال شکستن مرز بین دو محیط است (ترک های روی پارچه) که شاید نمادی از تولد بشر یا تغییر و تحولات جامعه ی بشری باشد. اما با چنین برداشتی اشکالاتی در عکس بود که بحث ابهام آزار دهنده را در ابتدای پست مطرح کردم. آن چه مردد بودم از جمع بندی سخن دوستان بیش تر محرز شد که: با این تفاسیر سوژه باید صورت عام تری می داشت که در وهله ی اول احساس خاصی ایجاد نکند و نمودی از یک انسان باشد (یک نمود عام، بدون هیچ نشانه ای مثل ریش و ابروهای خاص و ...). همچنین این انسان باید به مرز مورد نظر نیرو وارد می کرد برای خروج؛ که این دیده نمی شود و بیش تر به نظر می رسد که مرز روی شخص احاطه یافته (که شاید هم در اصل، منظور همین احاطه بوده که مثلاً انفعالی چون مرگ یا خفقان را ایجاد کند).
این ابهامی بود که داشتم و اگر از همان ابتدا مطرح می کردم شاید افراد کم تری را به بحث می کشید و من از نظرات کم تری بهره مند می شدم.
به عنوان مثال جناب کوروش نظری کاملاً متفاوت را ابراز داشتند که بر اساس آن، اصل را بر چهره ای گذاشتند که قرار است مخفی شود و این موجب آزار است که البته در نوع خود، دیدگاه متفاوتی است و در جواب آن فکر می کنم عکاس قصد نداشته با پنهان کردن ابعاد یک چهره ی خاص، نیاز فطری ما به شناسایی صورت ها را به چالش بکشد بلکه به عکس سعی داشته یک انسان کلی را خلق کند که البته چندان هم موفق نبوده.
در مورد بکر بودن هم فکر می کنم سوژه از صجنه ای از یک فیلم خاص الهام گرفته شده که متأسفانه اکنون در ذهن من نیست و بارها در تیزرهای تبلیغاتی هم آن را دیده ام: چهره ی یک ربات انسان نما که از یک محیط دوغابی شکل، در حال بیرون آمدن است و این در حالی است که به علت پوششی که از مایع همچنان روی صورت وی قرار دارد، در این لحظه ای خاص نمادی از یک بشر عام را پدید می آورد که در حال ورود به دنیاست. البته این مسئله صرفاً حدس در مورد نیت عکاس بوده و با این وجود از ابتکار وی در مدلسازی آن تصویر با ابزارهای ساده تر، چیزی کم نمی کند.
پی نوشت: امیدوارم که ضعف حافظه ی من در یادآوری عنوان این فیلم خاص، باعث آزار جناب قدیری راد نشود.
http://forum.akkasee.com/attachments...kasi-site-.jpg
عکس، مدیومی است که معمولا انتظار مخاطب از آن بیان شفاف و دقیق است. انتظار وضوح و جزئیات را دارد. چرا که عکس ذاتا مفهومی مترادف واقعیت و حقیقت دارد.
اگر عکسی واضح نباشد یا بهتر بگوییم، عنصر و سوژه اصلی آن واضح نباشد، چه کارکردی میتواند پیدا کند؟ از بین رفتن صفت immediacy یا بی واسطه‌گی عکس چه فایده‌ای خواهد داشت؟
عکس‌های محو و ناواضح می‌توانند کارکردهای خاصی پیدا کنند. گاه برای یکسان‌سازی عناصر مهم و غیرمهم عکس بکار می‌رود و گاه برای مقابله با ایجاد حس حرفه‌ای گری در تهیه عکس و ایجاد حس تهیه یک عکس اسنپ.
در برخی موارد این عدم وضوح، کارکردی بیشتر مفهومی پیدا می کند: تاکید بر ذات ناپایدار سوژه، تاکید بر ذات انتقالی یا در حال انتقال از وضعیتی به وضعیت دیگر، تاکید بر محتوا بجای فرم، تاکید بر ناکامل بودن سوژه، جداکردن سوژه از واقعیت ظاهری و نسبت دادن مفهوم مورد نظر هنرمند به آن، نشان دادن ماهیت متغیر و دمدمی موضوع و ...
عکس مورد بحث این تاپیک از لحاظ تکنیکی برتری‌هایی دارد و ضعف‌هایی. برتری عمده آن نور خوب، تونالیته رنگی خوب، ایجاد بافت خوب در پرده(؟)، وضوح نه زیاد و نه خیلی کم سوژه است. ضعف عمده اش نیز همان سایه نامتناسب است که در صحبتهای دوستان نیز اشاره شده بود.
ترکیب ظاهر پرده و جزئیات خوب آن (چین و شکنج‌ها و نیز خطوط ظریف‌تر) همراه با محو شدن مناسب چهره، برای عکس کارکردهای مفهومی را بیشتر به ذهن مخاطب می‌آورد که در فوق به آنها اشاره شد و دوستان نیز در نقدهایشان این مفاهیم را تحلیل نمودند.
عکس فوق کاری است از دوست عزیز جناب آقای سعدی. با آرزوی موفقیت برای ایشان و تشکر فراوان از تمام دوستانی که با نظرات خوبشان، تنور این بحث را گرم کردند.
با سلام و عرض احترام
پيش تر از جناب دكتر روشن براي انتخاب عكس حقير به عنوان عكس شماره 30 تشكر ميكنم و همچنين از دوستاني كه با نقدهاي خودشون تنور اين بحث رو داغ نگه داشتند نيز سپاسگذارم. براي من آرزوي بزرگي بود نقد شدن بعضي از عكسهام كه به لطف دوستان و اساتيد اين امر محقق شد.
در مورد اين عكس صحبتهايي كه شد براي من بسيار مفيد بود و ايراداتي رو در كار ديدم كه خودم متوجهشون نشده بودم. در مورد مفاهيم كار هم ميتونم بگم نظرات و برداشتهاي دوستان خيلي نزديك بود به اونچه هدف من از اين ثبت بود.
ثبت در اصل يك سلف پرتره بود كه يك پرده حايل بين خودم و دوربين قرار دادم (اين پرده در اصل پارچه ديفيوزر هست چون چين و چروكش هموني بود كه نياز داشتم). هدف نشان دادن شروع اوليه يك انتقال از دنيايي به دنيايي ديگر بود (البته اين دنياها همان دنياهاي ذهني عكاس هست كه هنوز هم در دنياي كنوني قرار داه - اصل عكس يك پروژه بود كه تعريف كرده بودم كه شامل سري عكسهايي از بيداري و آماده شدن براي شروع اين انتقال تا ورود به دنياي ديگر ميشد كه متاسفانه فعلا به دليل مشغله كاري نصفه نيمه مونده).
در اين ثبت سعي كردم احوالات ذهني و تغييرات آن كه شامل نمايش نوعي آگاهي و تصميم براي شروع يك دگرگوني كلي است، را نمايش دهم. سوژه به نوعي گويا به تازگي خود را ميشناسد و با اين كه تصميم به عبور از يك حالت به حالت ديگر را دارد، ولي ترسي از پيرامون خود ندارد و اين همان دليلي هست كه سوژه حالتي آرام دارد و سعي نشده نشاني از تقلا برا پاره كردن و از ميان برداشتن اين پرده نمايش داده شود.
راستش من به شخصه با اينكه به نقد عكس علاقه مندم و تمامي نقدهاي عكسهاي پيشين رو هم دنبال ميكردم اما حتي توان شرح و يا نقد اين عكس رو هم ندارم كه اين امر به دليل ضعف در بينش و بيان آثار داره كه از اين بابت عذر ميخوام كه نميتونم منظورم رو از اين عكس واضح توضيح بدم.
در نگاه اول چشم من رو اذیت کرد چون چیزی شبیه blur بود اما به مرور چشمام به چروک های پرده جلب شد ولی باز جاذبه ای برام نداشت شاید به خاطر این بود که سوژه مورد نظر خنثی بود یعنی فرقی نمی کرد٬اگر به جای اون سوژه مثلاّ یه قندون می ذاشتیم.شاید اگر حالتی از اون شخص هم به کار اضافه می شد به مفهوم مورد نظر شما بیشتر کمک می کرد.
