پرتره های لی جفریس

[mehran_sh_t]

پرتره های لی جفریس – Lee Jeffries Portraits

بیشتر پرتره های لی جفریس دارای موضوعی یکسان هستند: افراد بی خانمان. این عکس ها را می توان به تنهایی و یا با یکدیگر مورد بررسی قرار داد. هر عکس، به تنهایی، یک پرتره از یک فرد بی خانمان است. با وجود اینکه ژست سوژه ها مطابق با میل خودشان بوده، ولی در نهایت شیوه ی عکاسی لی جفریس است که این پرتره ها را زیبا می کند. انتخاب کادر، مود رنگی عکس شامل سیاه و سفید و یا رنگی بودن عکس، ترکیب رنگ و شدت آنها هر عکس را از دیگر عکس ها متمایز می کند. طوری که به سختی می توان ویژگی های یک عکس را برای عکسی دیگر متصور شد. هر عکس زیبایی منحصر به فرد خود را داراست.
از سویی دیگر، کنار هم قرار دادن این عکس ها، زیبایی دیگری به کار این عکاس می دهد. عکس ها از مردم بی خانمان است. با نگاه به این عکس ها در کنار هم، ناخواسته به داستان پشت هر عکس فکر می کنم، اینکه هر کدام از این سوژه ها زندگی خود را داشته، داستانی کاملا مجزا، ولی سرنوشت همه آنها یکسان است، بی خانمانی. فکری که نوعی لذت و درد را در هم آمیخته دارد. برای من، این اشخاص نمادی از کل انسانها هستند.


داستان علاقه مند شدن او به عکاسی از افراد بی خانمان در زیر آمده است: *
درگیر شدن من با زندگی افراد بی خانمان بعد از ملاقات با یک دختر جوان در لندن شروع شد. او زیر یک کیسه خواب در درگاهی در میدان Leicester به خود پیچیده بود، و وقتی از فاصله دور از او عکس گرفتم شروع به توهین به من کرد.
خواستم برگردم و آن محل را ترک کنم، ولی چیزی مرا به سمت صحبت کردن با او کشاند. داستان او قلبم را شکست و دید من نسبت به افراد بی خانمان را تغییر داد. اکثر عکس های من از مردمی است که من در خیابان، چه در انگلستان، اروپا و یا آمریکا ملاقات کردم. موقعیت توسط خودشان ارائه میشد، و من سعی می کردم تا هر کدام از سوژه ها را بشناسم، قبل از اینکه از آنها اجازه گرفتن عکسشان را بگیرم.

از میان عکس های او، عکس زیر عکسی است که به آن علاقه ی زیادی دارم:

bc52e23060654b0da4e7dab5eac283b7.jpg

سوژه عکس فردی بی خانمان است. از سرو روی ژولیده او سختی زندگی اش نمایان است، چروک صورت او نیز علاوه بر سختی، مسن بودن وی را نشان می دهد. چشم بسته او می تواند ناشی از بیماری باشد که به این صورت است. یا همراه با دهان نیمه باز او، حالت چشمک زدن و لبخندی را داشته باشد. اولین چیزی که با نگاه به این عکس به ذهن من آمد، جمله ای بود که متاسفانه منبع آن را در ذهن ندارم، هر که بود می گفت: "هی فلانی، زندگی شاید همین باشه"

بعضی از پرتره های دیگر او را می توانید در اینجا ببینید.


* پوزش برای ترجمه ضعیف، متاسفانه مطلب برای مدتی پیش هستش و منبع رو ندارم.

[ravanfar]

سلام
تشکر از پست با ارزشتان
حالت اون تک چشم ....
عمق نگاه و ...
بسیار زیباست
زیباست

[Vahab_asefi]

با سلام؛
از انتخاب شما چه به لحاظ تکنیکی و چه از نظر محتوا، متشکرم.
آن چه از نازیبایی ها اطراف این چهره را گرفته، از زیبایی آن نمی کاهد. چرا؟ چون این یک انسان است: چنان که ما همگان هستیم و در این هیچ برتری یا کاستی نسبت به هم نداریم. این نخستین پیامی است که من از این عکس و حتی می توانم بگویم، از عکاس دریافت می کنم.

اما آن چه از چشم راست این چهره و غرور نگاه آن برداشت می کنم: یک نگاه محکم!
یک شخصیت استوار (آن چه که در نگاه این چهره نمود دارد، فارغ از این که واقعاً چگونه است)، ژنده پوش باشد یا نه، قابل ستایش است همان طور که یک انسان سست عنصر، در بالاترین طبقات هم احساس ضعف را القا می کند.
چشم چپ این چهره، چه به عادت بسته شده باشد برای رفع مزاحمت دود سیگار، چه از روی بیماری و چه به عمد، آن چه را در تقابل با بخش راست صورت می آفریند، تا حدی یادآور لبخند ژکوند است که هم لبخند هست و هم نیست! این دو بخش صورت، کاملاً در تضاد هستند. کافی است با دست روی هر بخش را بپوشانید تا دو نفر را ببینید.
شدت و قوت چین های موجود در پیشانی و از آن مهم تر، زیر چشم ها در تقابل با سوی قوی و براق چشم ها، نشان می دهد که چهره مسن تر از چیزی که هست نشان می دهد و معمولاً این عارضه حکایت از سختی دورانی دارد که شخص پشت سر گذاشته است.
فرد، سیگار خود را بالا آورده تا شاید تنها سرگرمی مورد علاقه ی خود را نشان دهد. شاید هم تنها چیزی که می تواند داشته باشد یا با آن نماد شناخته شود. انسان ها کم و بیش با نمادهایی شناخته می شوند و شما همچنان که اطراف خود را می سازید با آن چه خودتان ساخته اید هم شناخته می شوید تا جایی که در نگاه های سطحی گاه آن چه را که ساخته اید در نظر دیگران شما را می سازدو معرفی می کند. با این نگاه، در این طبقه از اجتماع، آن چه شما را ممتاز می کند، تنها عادات، خلقیات و استعدادهای ویژه ی شماست (شما به صرف آن چه که هستید نه آن چه دارید مانند خانواده، خانه، لباس، مقام اجتماعی و ...).
اما به لحاظ تکنیک عکاسی، نوع فوکوس و کادر انتخاب شده، تا حدی بار معنایی عکس را تأیید می کند و به تنهایی تأکید می کند که کم تر حرفی برای گفتن دارد. از نظر عکاس، جز چهره و سیگار در دستش، شما نیازی به شناخت دیگری از وی ندارید. قرارگیری چشم راست در منطقه ی یک سوم آن چه را که عکاس در لحظه ی ثبت عکس در نظر داشته، بیان می کند: یک نگاه نافذ، مصمم و عمیق، از سوی فردی از اعماق جامعه.

[sherlockHolmes]

چند وقت پیش به یکی از دوستان میگفتم که عکاسی پرتره توی ایران یعنی پیدا کردن یه پرمرد /پیرزن خیلی چروک و بعد گرفتن عکس ازشون و در مرحله آخر بستن شارپنس به عکس توی فتوشاپ . ولی گویا این گونه عکاسی داره جهان شمول میشه !

[Amir Abdolpanah]

چند وقت پیش به یکی از دوستان میگفتم که عکاسی پرتره توی ایران یعنی پیدا کردن یه پرمرد /پیرزن خیلی چروک و بعد گرفتن عکس ازشون و در مرحله آخر بستن شارپنس به عکس توی فتوشاپ . ولی گویا این گونه عکاسی داره جهان شمول میشه !

شاید تا حدی حرفتون رو بشه پذیرفت، ولی دیگر نه به این شوری که شما می گویید، کلاریتی، شارپنس، ماسک، لایه و ... هر امکانی که هست برای خلق یک مدیا به عنوان عکس استفاده می شود و صرفا ابزارند. در مورد پرتره هایی که در ایران می فرمایید نظری ندارم، اما در مورد این مجموعه آقای "لی جفریس" این ابزار به گونه ای هنرمندانه و هدفمند برای خلق یک مجموعه عکس خوب استفاده شده اند.

[sherlockHolmes]

صد در صد عکس های زیبایی هم دارند ایشون ولی سبکشون خیلی شبیه سبکی هست که در ایران (و حتی توی همین سایت ) زیاد استفاده میشه . من شخصا ترجیح میدم وقتی از یه پیر مرد عکس میگیرم بیشتر فضایی که داره توش زندگی میکنه رو مورد توجه قرار بدم تا چروک های صورتش رو .

[Amir Abdolpanah]

صد در صد عکس های زیبایی هم دارند ایشون ولی سبکشون خیلی شبیه سبکی هست که در ایران (و حتی توی همین سایت ) زیاد استفاده میشه . من شخصا ترجیح میدم وقتی از یه پیر مرد عکس میگیرم بیشتر فضایی که داره توش زندگی میکنه رو مورد توجه قرار بدم تا چروک های صورتش رو .

ببینید آقا بهنام ...

یک مطلبی رو می خوام عنوان کنم، با اون گفتگویی که در مورد HDR داشتیم، هم بی ارتباط نیست. ممکن است بنده اصلا پرتره گرافی را به طور کلی دوست نداشته باشم، این چیزی از ارزش پرتره های خوب کم نمی کند، عکس خوب، خوب است. در حالت خفیف تر سبکی که من یا شما می پسندیم، ممکن است شخص x نپسندد و همین طور من و شما هم سبک شخص x را ... ولی باید این فرق را بین سلیقه شخصی و سلیقه هنری جمعی (یا هر اسمی که داره) بزاریم. اینکه شما ترجیح می دهید محیط را نشان بدهید، خیلی هم خوب است، اما عکس های شما، عکس های دیگری می شود. دیگر پرتره های متمرکز بر چشم و صورت و حالت چهره نخواهد بود. اما هر دو در جای خودشون ارزشمندند و وجود یکی نافی دیگری نیست.

[sherlockHolmes]

آقا امیر یه نکته رو اول بگم . من به هیچ وجه آی دی هایی که باهاشون بحث میکنم رو یادم نمیمونه گه آواتار خاصی داشته باشند . چون بحث ها برای من شخصی نیستند اصولا و زیاد درگیر نام ها و آیدی ها بودن باعث باند بازی و "بریم حال این پسر پر روئه رو بگیریم" میشه . یادم نمیاد با شخص شما چه بحثی کردم توی اون تاپیک (و اگه نمیگفتید اصلا یادم هم نبود با هم بحثی داشتیم ) .ولی من شخصا از دو تا چیز نمیترسم یکی اسم های گنده است یکی نظر دادن . من این سبک رو دوست ندارم و به نظرم زیبا نیست . میام و میگم زیبا نیست . شما میتونید بیاید بگید اینطور نیست و این ها خیلی هم زیبا سهتند . ولی خواهشا مثل اون تاپیک نیاید بگید در این مورد حق صحبت نداری . در تعریفی که شما داشتید هر عکسی سبک خودش رو داره . مثلا یکی از فردا بیاد و صرفا از قوزک پا عکس بگیره میتونه ادعا کنه که این سبک خودش هست و فقط بهتره قوزک شناسان درباره عکس هاش نظر بدن . ضمنا یکی از داستان ها مورد علاقه من داستان خیاط پادشاه کریستین اندرسن هست .

[Amir Abdolpanah]

آقا امیر یه نکته رو اول بگم . من به هیچ وجه آی دی هایی که باهاشون بحث میکنم رو یادم نمیمونه گه آواتار خاصی داشته باشند . چون بحث ها برای من شخصی نیستند اصولا و زیاد درگیر نام ها و آیدی ها بودن باعث باند بازی و "بریم حال این پسر پر روئه رو بگیریم" میشه . یادم نمیاد با شخص شما چه بحثی کردم توی اون تاپیک (و اگه نمیگفتید اصلا یادم هم نبود با هم بحثی داشتیم ) .ولی من شخصا از دو تا چیز نمیترسم یکی اسم های گنده است یکی نظر دادن . من این سبک رو دوست ندارم و به نظرم زیبا نیست . میام و میگم زیبا نیست . شما میتونید بیاید بگید اینطور نیست و این ها خیلی هم زیبا سهتند . ولی خواهشا مثل اون تاپیک نیاید بگید در این مورد حق صحبت نداری . در تعریفی که شما داشتید هر عکسی سبک خودش رو داره . مثلا یکی از فردا بیاد و صرفا از قوزک پا عکس بگیره میتونه ادعا کنه که این سبک خودش هست و فقط بهتره قوزک شناسان درباره عکس هاش نظر بدن . ضمنا یکی از داستان ها مورد علاقه من داستان خیاط پادشاه کریستین اندرسن هست .

فکر کنم منظور من را دقیقا متوجه نشدید.

شاید چکیده اش این جمله باشد: عکس خوب، خوب است، حتی اگر مطابق سلیقه ما نباشد. استفاده صرف از تکنیک نیست که باعث ارزش عکس می شود (خواه HDR باشد، خواه کلاریتی و ...) تکنیک باید در خدمت انتقال حس و مفهوم باشد. البته به قول شما این ها نظر شخصی است.


پ.ن: اون بحث رو از این جهت یادآوری کردم که پاسخ من به پستتان را بر پایه غرض و کینه یا هر چیز دیگر نگذارید. :)

[mehran_sh_t]

صد در صد عکس های زیبایی هم دارند ایشون ولی سبکشون خیلی شبیه سبکی هست که در ایران (و حتی توی همین سایت ) زیاد استفاده میشه . من شخصا ترجیح میدم وقتی از یه پیر مرد عکس میگیرم بیشتر فضایی که داره توش زندگی میکنه رو مورد توجه قرار بدم تا چروک های صورتش رو .

اتفاقا بنده به جز چند مورد، خیلی کم در این زمینه و با این کیفیت عکس دیدم (خصوصا در ایران که شما گفتید)

خوشحال میشم لینکی اگر دارید (و چه بهتر از عکسهای خودتون که گفتید) بهم بدید.

مرسی