Paris Changing : Rephotography

[nmroshan]

مطلب زیر در مورد کتابی است که چندی پیش در قسمت کتابهای فروم قرار داده شده بود.

فناپذیری و Rephotography

این مطلب تقدیم می‌شود به آقای محمد رحیمی زاده

آتژه دوران زیبای پاریس ( Belle Epoque )را طی سالهای ۱۸۸۸ تا ۱۹۲۷ عکاسی کرد. ۱۰۰ سال بعد، Christopher Rauschenberg مجدداً از همان لوکیشن‌ها عکس گرفت و حاصل کارش را در کتاب فوق منتشر کرده است.

1907
, 1998

-

Rephotography ریشه در ذات عکاسی دارد. اصلاً عکس و ارتباط خاص آن با فناپذیری است که به Rephotography معنا و انگیزه می‌بخشد. نوعی قیاس، نوعی دلیل بر فناپذیری و شاید شعری در وصف نیستی.

-

اما پاریس و مناظرش در این کتاب ممکن است حرفهای دیگری هم برای گفتن داشته باشند. شهری که برخی مناظرش حتی پس از ۱۰۰ سال تغییرات اندکی به خود دیده است. ثبت همان تغییرات هر چند اندک نیز چیزی از حس فناپذیری مستندشده توسط عکس نمی‌کاهد.

در این کتاب عکسهای آتژه در کنار عکسهای Rauschenberg قرار دارد و قیاس آن‌ها را سهل‌ می‌کند. حتی اگر پاریس را ندیده باشیم، حس‌ دوگانه یا چندگانه‌ای از دیدن عکسهای کتاب خواهیم داشت. برخی لوکیشن‌ها تغییرات اندکی در طی یک قرن داشته‌اند و برخی بیشتر اما در هر حال قیاس دو به دوی این مناظر گاه بسیار عجیب می‌نماید.

[nmroshan]

ادامه مطلب...

پس از دیدن عکسهای این کتاب اما ممکن است درد دیگری ذهن‌مان را پُر کند. ناخودآگاه به‌یاد مناظر شهرهای خود می‌افتیم که حتی در برخی موارد در فواصل زمانی ۱۰-۲۰ ساله از اساس تغییر می‌کنند و دیگر هیچ چیزی باقی نمی‌ماند که خاطرمان را خوش‌ کند. شاید این درد بخاطر آن باشد که در این مناظر از بیخ و بن تغییر یافته، به حس فناپذیری خود بیشتر واقف می‌شویم.

,1907,Corner of rue Saint-Spire and rue Sainte-Foy,
, , 1998 -

کتاب Paris Changing در سال ۲۰۰۷ و در ۱۹۷ صفحه منتشر شده است.

[Vahab_asefi]

,1907,Corner of rue Saint-Spire and rue Sainte-Foy,
, , 1998 -

کتاب Paris Changing در سال ۲۰۰۷ و در ۱۹۷ صفحه منتشر شده است.

[/QUOTE]

سلام؛

ممنون به خاطر این تلنگر. در میان عکس هایی که گذاشته اید، این یکی به طرز روشنی هم ساختمانش را از دست داده و هم آدم هایش را!

من فکر می کنم انسان ذاتاً هم از تغییر هراسان است هم در همان حال، مشتاق پیشرفت است و کمال گرا! این می شود که دوست دارد روز به روز پیش رود اما مظاهر و یادواره های آن روزهای قدیم را هم داشته باشد که احساس تنهایی و بیگانگی نکند؛ چرا که گذشته هر طور بوده باشد همواره شیرین تر از آن چه بوده به نظر می رسد و تخریب مصادیق آن همان طور که اشاره کردید، تخریب این شیرینی و یادآوری حقیقت تلخ فناپذیریست. از این منظر این عکس ها برای من بسیار تلخ هستند و حتی در میانشان آن هایی که دستخوش تغییرات کم تری شده اند بیش تر آزارم می دهند! انگار فریاد می زنند: «چون شمایانی این جا بودند و دیر زمانیست که من هستم و آن ها رفته اند و بسیار بگذرد که شما هم نباشید و مرا هنوز توان ایستادگی باشد».

پی نوشت: البته زندگی به این تلخی ها هم نیست و شاید اگر درست در مورد حقیقت گزنده ی فنا بیندیشیم موجب شود که زندگی مان را شیرین تر و با دقت بیش تری بسازیم.

[Masoud.M]

در مورد نقد فنی اطلاعاتی ندارم ولی....
نکته جالب این تصویر به نظر من اینست که اگر حداقل ساختمان برداشته شده در عوض چند درخت( و شاید هم یک پارک کوچک) جایش را پر کرده....
حال این را مقایسه کنید با وضعیت شهرهای ما که پارک را خراب میکنند به جایش خیابان میسازند....
سپاس از جناب روشن بابت این تاپیک.

[saeids]

جالب بود و لذت بردم.
سپاس