زمانی که این تاپیک باز شد من مکاتبه ای با جناب "کیارنگ علایی " داشتم و سوالاتی از ایشون در این باره پرسیدم که به علت پاره ای از مسائل و مشغله کاری، جواب دیرتر به من رسید...

با ایشون از این رو مکاتبه کردم که این مطلب در وبسایتشون خوندم و احساس کردم اطلاعات بهتری میتونن پیش روم بذارن:::

"خصیصه هایی که عکاسی معاصر روی سرمان میریزد"


از شما هم دعوت میکنم نظرات ایشون درباره این بحث بخونیم:::

عکاسی معاصر به کلی با عکاسی مدرن متفاوت است و به هیچ عنوان نمی توان این دو برهه زمانی و تاثیرگذاری آن را یکی قلمداد کرد.
عکاسی مدرن: نخستین تلاش هایی بود که بر فردیت خالق اثر تاکید می کرد، بر توانایی های مدیوم - عکاسی - اصرار می ورزد و در تلاش برای بازشناسی آن ها است،
دوران طلایی خلاقیت را باید هم عصر با مدرنیسم دانست. نقطه اوج مدرنیسم "ادوارد وستون" است و نقطه پایانی آن "رابرت فرانک" / توجه به وضوح یا عدم وضوح/ شفافیت فراوان/ عامل نور در عکس ها/ ذهنیت و عینیت : و به طور کلی آگاهی نسبت به به کارگیری عکس: دوران مدرن را شامل می شود.
اما
عکاسی معاصر:
ایده مندی بی چون و چرا، تغییر زیبایی شناسی دوران مدرن که نمونه آن: فاصله گیری سوژه از دوربین و کوچک شدن نسبت آن در مقابل محیط در بسیاری از عکس های معاصر است/ پاسخ به این پرسش که "عکاسی هنر است؟" / عکس در خدمت تجربه شخصی/ پوپوزال و بیانیه به عنوان جزئی مهم دز خوانش عکس های این دوره بخشی از خصیصه های عکاسی معاصر اند
عکاسی معاصر در ایران را باید با آثار صادق تیرافکن بررسی کرد و نمونه های فراوانی که اکنون و در دهه اخیر پیش روی ما است
و در انتها:
آثار دوران مدرن خودبسنده اند
اما عکس های معاصر نیازمند دتفسیر و رمزگشایی اند