مجموعه عکس چیست / ویژگی های یک مجموعه خوب

با سلام و عرض احترام

از آنجایی که فکر میکنم همگی دیگر از مشکلات و کمبودها و یا خوبی ها و کارایی های جشنواره ها ومسابقات و ... که اخیرا صورت گرفت آگاهیم و دیدیم و خواندیم که بیشتر دبیران یا داوران بر این نظر بودند که اکثر شرکت کنندگان تعریف درستی از مجموعه عکس ندارند بر آن شدم که خوب باید یاد گرفت ! برای همین ابتدا جستجویی کردم و تاپیکی نیافتم و حال درخواستم از مدیران و دوستان با تجربه و اساتیدی که حتی عضو فروم نیستند این است که اگر این سخنان از سر دلسوزی بوده پس با یک یا علی گفتن شروع کنیم و در کنار هم تعریف و ساختار جامعی از مجموعه عکس ارائه دهیم که حداقل در حد توان یک مشکل را حل کرده باشیم .

با کمال احترام از همه اساتید و صاحب نظران و دوستان محترمم در فروم و همه کسانی که در فضای مجازی و... دستی بر نقد و نوشتن و آموزش دارند دعوت میکنم که مارا همراهی بفرمایند.

در ابتدا از قول جناب عباسی نقل می کنم که : " فرض بگیریم كه چنین پرسشی را از ما كرده‌اند. به راه حل بیندیشیم. راهی پیشنهاد دهیم. برای طی طریق گام به پیش بگذاریم. برای همراهی از دیگران دعوت كنیم. اگر همراهمان آمدند به گفته قدیمی‌ها عقلمان را روی هم بگذاریم و به قول امروزی‌ها در سایه خرد جمعی نتیجه بگیریم. آن وقت است كه می‌شود صدایمان را به گوش دولتمردان و مسئولان رساند. و این صدا هرچه قوی‌تر باشد قطعا شنونده خواهد داشت. جامعه‌ای كه فقط پرسشگر است، یك چرخ گاری‌اش می‌لنگد. و متاسفانه جامعه عكاسی ما در مجموع فقط پرسشگر است و در پی ارائه راه حل نیست. آیا فقط با پرسشگر بودن می‌توان به نتیجه رسید؟ اگر فقط با پرسشگر بودن به نتیجه می‌رسیدیم كه تاكنون رسیده بودیم. مشكل ما در یافتن پاسخ و راه حل است. " .

و بازهم به قول ایشان :

"در جلسات داوری یا جلسه‌های مشابه، وقتی همكاران می‌گویند این عكس‌ها ایراد دارد یا بچه‌ها با تهیه مجموعه آشنا نیستند و یا ... به دوستان یادآوری می‌كنم كه اگر در این مسائل اشكال و ایرادی هست از ماست كه مدرس و معلم این رشته در دانشگاه‌ها هستیم. انصافا كداممان از مجموعه عكس تعریفی روشن، جامع و مانع به دست داده‌ایم كه الان انتظار دیدن عكس‌هایش را داریم؟
به همكاران برنخورد، جوان‌ترها از ما بیشتر «نفی دیگران برای اثبات خود» را یاد می‌گیرند.
با تمام این‌ها آینده روشن است، هرچه باشد این همه مجله داریم، این همه بلاگر، این همه مدرس، این همه جوان رو به رشد."

خوب ! مدرسان محترم و اساتید گرامی ... با کمال احترام و ارادت ، ما منتظریم . . .

خوب چه جالب ! من این همه گشتم و منتظر بودم و اصلا متوجه نشدم که این مطلب اینجا گذاشته شده ! ( تقصیر جناب هژیر آذر است که قرار بود بهم خبر بده :::happy::: ! )


برای شروع ابتدا از جناب عباسی و دوستان محترم معذرت می خوام که اینها رو نقل قول میکنم ، دلیلم این است که اولا به فارسی در اینترنت منبع دیکری نیافتم ، ثانیا نخواستم با لینک های متعدد خواننده این سطور را منزوی کنم و این ها رو اینجا میاورم تا شروعی باشه برای تبادل نظر دوستان واساتید خودم. با تشکر.


---------------------------------------

مجموعه عكس چیست؟ (1) ( برگرفته از وبلاگ جناب آقای اسماعیل عباسی )
هرگاه عكاس نتواند با یك عكس مقصودش را بیان كند یا موضوع چنان گسترده باشد كه با یك عكس نتوان تمام جنبه‌های آن را نشان داد، عكاس از چندین عكس (مجموعه عكس) استفاده می‌كند.

مجموعه عكس‌هایی را كه در مطبوعات منتشر می‌شوند می‌توان به سه دسته تقسیم كرد: اگر در ارتباط با خبر یا رویداد باشد، گزارش تصویری (photo-reportage)، اگر مثل م¬قاله روی موضوعی معین متمركز شده باشد، مقاله تصویری (photo-essay)، و اگر بازگو كننده داستان یا روایتی باشد، داستان تصویری (photo-story) نام می‌گیرد.

مجموعه عكس جمع تك عكس‌هایی پراكنده نیست كه در كنار هم قرار گرفته باشند. متاسفانه بیشتر مجموعه‌هایی كه برای مسابقات ارسال می‌شوند، چنین هستند. اگر این نوع عكس‌ها را مجموعه بخوانیم (كه نمی‌خوانیم) پس آلبوم خانوادگی را هم باید مجموعه عكس خواند. تعداد عكس‌های مجموعه‌ها متفاوت است. جایزه پولیتزر بیست عكس را برای مسابقه خود مع¬ین كرده است.

مجموعه عكس چیست؟ (بخش های 2 و 3 و پایانی )

**
¬برای تهیه مجموعه عكس می‌توان به چندین روش عمل كرد كه مهم‌ترین آنان یا (الف) پیاپی sequential است یا (ب) غیر پیاپی.

¬ الف: در روش پیاپی عكس‌ها از نظر زمانی پیوستگی دارند و نمی‌توان ترتیب عكس‌ها را جا به جا كرد. فرض كنید ساختن یك ساختمان كه از اولین تا آخرین مرحله با فواصل زمانی معی¬ن عكاسی شده باشد. در این شیوه اگر محل استقرار دوربین ثابت باشد تغییرات بهتر نشان داده خواهد شد و در هم آمیختگی ذهنی برای بیننده به وجود نخواهد آمد. نوع دیگر عكس پیاپی تعقیب موضوع در مكان‌های مختلف است با این شرط كه عكس‌ها از نظر زمانی پیاپی باشند. مثلا تعقیب و عكاسی از فردی كه از منزل خارج می‌شود تا به فرودگاه برود و سوار هواپیما شود. ضمنا باید اضافه كرد كه دو نمونه‌ای كه بدان‌ها اشاره شد مجموعه‌هایی فاقد مضمون ژرف و محوری هستند و در حد مشاهدات عكاس زمینگیر شده‌اند.

ب: یا این كه عكاس جنبه‌های گوناگون فعالیت‌هایی را كه در ساختمان‌سازی انجام گرفته و نهایتا به آماده شدن ساختمان منجر شده نشان دهد. در این شیوه هر عكس باید مكمل عكس‌های دیگر باشد در این نوع مجموعه هم اگر قصد عكاس پاسخگویی به این پرسش باشد كه ساختمان چگونه ساخته می‌شود مجموعه حتی اگر هم از نظر فنی قدرتمند باشد فاقد نگاه ژرف‌اندیشانه به موضوع است. مگر در خدمت بیانیه و نگاه عمیق و تحلیلگر عكاس باشد، مثلا دشواری ساختمان‌سازی و زندگی سخت كارگران ساختمانی، یا...

پ: در نمونه غیر پیاپی ممكن است عكاس برای اثبات بیانیه و اندیشه خود نمونه‌های مختلف و متفاوت را از محل‌های مختلف گردآوری كند. مثلا تكدی‌گری اگر موضوع كار او باشد می‌تواند از متكدیان و گداهای شهرهای مختلف ایران عكس بگیرد. باز در این كار هم نگاه ژرف‌اندیش عكاس و بیانیه و نگاه فلسفی او به ماجرا حرف اول و آخر را می زند.

***
داستان‌گویی با عكس:
داستان تصویری مانند قصه یا داستان نوشتاری دارای گره‌افكنی (طرح مشكل یا مسئله) در ابتدا، و گره‌گشایی (حل مشكل یا مسئله) در انتهای داستان است. گره‌گشایی معمولا نتیجه اتفاقاتی است كه بین دو مرحله گره‌افكنی و گره‌گشایی رخ می‌دهد. مثال: فردی در اثر تصادف با اتومبیل توانایی راه رفتن و حركت را از دست می دهد (گره‌افكنی)، او تحت معالجه قرار می‌گیرد و ورزش می‌كند و ... تا سرانجام از روی صندلی چرخدار بلند می‌شود و راه می‌افتد (گره‌گشایی).
همه گره‌گشایی‌ها به پایان خوش نمی‌انجامند. نمونه: در مجموعه سمیه كار امید صالحی داستان با گره‌گشایی خوش (ازدواج سمیه) و در داستان زیبای خفته كار دیگر این عكاس شخصیت اصلی قصه، رزمنده در اغما، می‌میرد (پایان تلخ). متاسفانه امید صالحی به سراغ قهرمان قصه‌اش نمی‌رود و از درگذشت و مراسم تدفین او عكس نمی‌گیرد كه به عكس‌های پیشین خود اضافه كند و قصه را به پایان ببرد.
در بیشتر موارد عكاسان ما فقط در قصه‌هایشان گره‌افكنی می‌كنند و به گره‌گشایی نمی پردازند. مثلا مشكل اجتماعی را مطرح می‌كنند و لی به راه حلی نمی‌اندیشند و قصه را رها می‌كنند. در بیشتر این نوع مجموعه‌ها عكاس مثل یك گزارشگر صرف عمل می‌كند و در سطح می‌ماند و ژرف‌اندیشانه به ریشه‌یابی مشكل نمی‌پردازد. عكس‌های قوی نمی‌توانند ضعف قصه را بپوشانند و قصه قوی هم با عكس‌های ضعیف ره به جایی نمی‌برد

****
گاهی برخی از داستان‌ها فاقد گره‌افكنی است. برای نمونه در عكس‌های مربوط به اهدای جوایز فقط گره‌گشایی مطرح می‌شود بی‌انكه نشان دهیم این جایزه به چه منظوری و به چه دلیلی به فرد داده می‌شود. مثلا پزشكی كه سال‌ها تلاش كرده و درمانی برای فلان بیماری (گره‌افكنی)، یافته است. مجموعه عكس ممكن است كار یك عكاس نباشد. در این مورد مراجعه كنید به سایت پولیتزر و FEATURE PHOTOGRAPHY و ببینید كه برخی از داستان‌ها محصول همكاری چند عكاس است. بدین ترتیب ممكن است برای تكمیل یك قصه، شما از عكس‌های دیگران هم كمك بگیرید.
برخلاف فتوژورنالیست‌ها كه به سراغ موضوع‌های واقعی می‌روند، عكاسانی مانند دیوئین مایكلز Duane Michals برای بیان دیدگاه‌های فلسفی خود به صحنه‌سازی و ساخت مجموعه می‌پردازند. [در مورد دیوئین مایكلز كتابی با عنوان دنیای تصاویر روایی، توسط انتشارات امیركبیر در سال 1379 ، پژوهش عبدالرضا پایدار منتشر شده است.]
در «ملاقات اتفاقی» مایكلز، ذهن بیننده درگیر پرسش‌هایی گوناگون می‌شود و در «مرگ به سراغ پیرزن می‌آید» روایت خطی است و در «اشیا غریبند» هر عكس نتیجه‌گیری ذهنی پیشین را نقض می‌كند و بیننده در نهایت در پی یك دور تسلسل به جای نخستین برمی‌گردد.

درود


ابتدا دو اثر سورئالِ مفهومی :

http://media02.hongkiat.com/surreal-...ying-brain.jpg

http://media02.hongkiat.com/surreal-.../assembler.jpg

یک آنتی گراویتی :

http://media02.hongkiat.com/surreal-...playground.jpg

و در آخر سورئالی با سبکی خاص که امسال به الگویی برای پوستر فیلم source code (ساخته ی دانکن جونز) مبدل گشته بود :

http://media02.hongkiat.com/surreal-.../last-hour.jpg

با آرزوی بهترین ها
پسر پارسی

درک مفهوم "مجموعه عکس" و تولید "مجموعه عکس" یکی از گرفتاری‌های عکاسان ایرانی است.
می‌خواستم تاپیکی را با استفاده از مطالب جناب عباسی آغاز کنم که با جستجو متوجه شدم وجود دارد.
ضمن بالاآوردن این تاپیک خوب خواهد بود اینجا را فعال نگاه داریم برای ارجاع دادن به مطالب و یا تعاریف دیگری که در مورد "مجموعه عکس" وجود دارد و یا بحث و نظر در مورد مجموعه عکس دوستان، چیدمان عکسها و ...

برای روشن کردن چراغ از یکی از پستهای پاک شده‌ی بخش دیگری شروع می‌کنیم که به جرم مجموعه عکس نبودن! پاک کردم.

توضیح دهید که تصویرهای پست بالا را می‌توان به عنوان مجموعه عکس نامید یا خیر؟
مرجع بحث فعلا می‌تواند توضیحات جناب اسماعیل عباسی باشد. گمان می‌کنم دوستانی که در بحث شرکت می‌کنند در مورد مرجع تاپیک بحثی نداشته باشند.
در صورتی که بحث و یا اختلافی در این مورد وجود دارد بهتر خواهد بود مرجع و یا منبع مناسبی معرفی کنند.

شاید بهتر باشه اول مشخص کرد که به چنین آثاری می شود عکس گفت یا خیر؟

"مجموعه عکس" کمابیش مشخص است که چیست.

برداشت شخصی بنده چنین است:
حداقلِ شرط "مجموعه عکس" موضوعیت مشترک عکس‌ها و ربط داشتن آن‌هاست. اما مطمئنم تکنیک مشترک دلیل مجموعه بودن یک سری عکس نیست.

مثلاً اگر به آرشیو فتوبلاگ یه عکاس رجوع کنیم و تمام عکس‌های ویرایش ضربدری (Cross Process) آن را جدا کنیم به یک سری عکس‌های شبیه به هم که ویرایش مشابهی دارند رسیدیم اما یک "مجموعه عکس" نیستند.

مشتاق خواندن نظر دوستان.

بیشتر ابهامات پیرامون مفهوم مجموعه عکس به آن علت پدیدار می‌شوند که در اساس چندین نوع مجموعه عکس وجود دارد.
به عنوان نمونه
Photo-essay مجموعه عکسی است که بخواهد یک داستان را روایت کند و یا مجموعه‌ای از احساسات متوالی را در بیننده بر انگیزد.(+)
Photo-sequence مجموعه عکسی است که باید با ترتیب مشخص دیده شود تا داستان آن مشخص گردد.(+)
Photo series مجموعه عکسی است که هر کدام به تنهایی نیز قابل دیدن و تفسیر است و در مجموع نیز بیانگر یک پیام غیر مستقیم ( و نه داستان) است.(+)
serial Photo مجموعه عکسی است که دارای یک تم یا موضوع مشترک است. (+)

البته این نام‌گذاری‌ها خیلی استاندارد و قطعی نیستند و گاه به جای یکدیگر هم به‌کار می‌روند. اما آنچه مهم است این است که بتوانیم این انواع را از یکدیگر تشخیص دهیم و بدانیم که انواع مختلفی از مجموعه عکس وجود دارد و البته هر چند عکسی که در کنار یکدیگر نیز قرار گیرند نمی‌توانند یک مجموعه عکس باشند.

در مورد آثاری که موضوع بحث اخیر هستند، به نظر بنده نیز دارای معیارهای یک مجموعه تعریف شده نیستند.

این مجموعه شاید بعنوان یک اثر سورئال و یا فوتو آرت و یا به زبان خودمانی تر عکسهایی که در فوتوشاپ فراواقعی شده اند و چیزی از اصل عکس باقی نمانده ممکن است حاوی پیام و یا مفهومی با ارزش باشند.
و همچنین ممکن بعنوان یک تیزر تبلیغاتی پوستر فیلم و کاور مجلات سینمایی و هنری و .... دارای ارزش باشند .(حتی بعنوان کاور مجلات عکاسی قابل قبول نیستند)
اما درک آنها بعنوان یک عکس که با دوربین یا تکنینک عکاسی خاص از صحنه ای واقعی گرفته شده اند کمی غیر قابل هضم است .
بعبارتی ارزش آنها بعنوان پوستر و نقاشی بیشتر است تا یک عکس . حال مجموعه عکس بماند .....
امیدوارم صراحت بنده رو ببخشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط shabab

این مجموعه شاید بعنوان یک اثر سورئال و یا فوتو آرت و یا به زبان خودمانی تر عکسهایی که در فوتوشاپ فراواقعی شده اند و چیزی از اصل عکس باقی نمانده ممکن است حاوی پیام و یا مفهومی با ارزش باشند.
و همچنین ممکن بعنوان یک تیزر تبلیغاتی پوستر فیلم و کاور مجلات سینمایی و هنری و .... دارای ارزش باشند .(حتی بعنوان کاور مجلات عکاسی قابل قبول نیستند)
اما درک آنها بعنوان یک عکس که با دوربین یا تکنینک عکاسی خاص از صحنه ای واقعی گرفته شده اند کمی غیر قابل هضم است .
بعبارتی ارزش آنها بعنوان پوستر و نقاشی بیشتر است تا یک عکس . حال مجموعه عکس بماند .....
امیدوارم صراحت بنده رو ببخشید

---

قصد این تاپیک این نیست که بگوید این ها، عکس هستند یا نیستند
قصد این تاپیک این نیست که بگوید این آثار، دارای پیام یا مفهوم هستند یا نیستند.

تنها قصد این تاپیک بررسی مفهوم مجموعه عکس است.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط nmroshan

قصد این تاپیک این نیست که بگوید این ها، عکس هستند یا نیستند
قصد این تاپیک این نیست که بگوید این آثار، دارای پیام یا مفهوم هستند یا نیستند.

تنها قصد این تاپیک بررسی مفهوم مجموعه عکس است.

---

حق با شماست.
کارکرد این تاپیک تعیین عکس بودن یا نبودن آثار نیست.
موردی که من گفتم به این خاطر بود که به نظر من پیش شرط مجموعه عکس این است که آثار تشکیل دهنده آن عکس باشد.

درود

نقل قول:

---

به نقل از nmroshan
قصد این تاپیک این نیست که بگوید این آثار، دارای پیام یا مفهوم هستند یا نیستند.

---

برای شروع ، شاید پی گرفتن صحبت جناب روشن بهترین کار باشه . بنده تحلیل رو با شماره گذاری آثار شروع می کنم تا کار راحت باشه . آثاری که در کامنت شماره ی 4 مطرح شد رو از بالا به پایین از 1 تا 4 شماره گذار می کنیم .

عکس شماره 1 : عکس نخست به وضوح داره از تو در تو بودن و پیچیدگی درونی ذهن آدمی حکایت می کنه . هنرمند در این برداشت تلاش داشته تا تحلیل و تجذیه ی دائمی روح انسان رو در اثر این پیچیدگی ها نشون بده .

عکس شماره 2 : این اثر ضمن بیان تخلیه ی درونی انسان ، وی رو در حال اندیشیدن به روشی نو برای بازسازی و تعمیر ذهنی خودش نشون میده .

عکس شماره 3 : این عکس به همراه عکس 4 چون هر دو در دسته ی آنتی گراویتی می گنجند ، نیازمند مقدمه ای کوتاهند . آثار آنتی گراویتی عموما دال بر سبک بالی و تخلیه ی روحی و روانی و آرامش روحی انسان اند . در عکس شماره ی 3 نیز ما انسانی رو می بینیم که ظاهرا پس از طیّ مرحله ی 2 ، خودش رو در حالت عدم جاذبه می بینه .
اما دو حالت باعث میشه تا ما اندکی بیشتر به تحلیل عکس بپردازیم . نخست آنکه انسان در این عکس میان تکیه گاه و آسمان مُعلقه . معلق بودن همواره نمادیست برای بیان دوگانگی میان دو عالم یا دو حالت یا دو احساس و هر دوگانگی دیگری . در واقع معلق بودن انسان در این عکس قصد بیان این نکته رو داره که انسان گرچه در مرحله ی قبل از پیچیدگی های ذهنی و سنگینی های فکری خلاص شده ، منتها هنوز خود رو در یک دوگانگی برای انتخاب میان رفتن یا ماندن می بینه .
آنچه بیشتر از پیش ، فرض بنده رو به یقین تبدیل می کنه ، حالت بانوی درون عکسه که اصطلاحا با عنوان حالت "زار" نامیده میشه . زار حالتی روحی و روانیه که انسان در اون ، به ژستی دقیقا یکسان با ژست بانوی درون تصویر می رسه . در این حالت ، انسان در ظاهر از خود بی خود میشه ؛ یعنی با اینکه جسم اون در میان ما حاضر خواهد بود ، ولی روحش به پرواز در میاد ؛ در این عکس هم دقیقا فرد با تکیه بر تکیه گاه ، هنوز به پیچیدگی های انسانی تکیه داره ولیکن با حالتی معلق ، داره دست یابی بُعد اصلی وجودشو (روح) به آزادی و سبک بالی نشون میده .
هم چنین در حالت زار ، انسان ظاهرا از خود بی خود میشه (بانوی درون عکس نیز از خود بی خود است) ولی در باطن ، به تفکری عمیق میان مباحث و موضوعاتی که اونو به حالت زار کشونده (دردها و رنج های روزانه یا حالت های عمیق عرفانی) می پردازه .
با این سر نخ های مشخص و با این توضیحات ، یقینا می تونیم بگیم که عکس شماره ی 3 بیانگر دوگانگی و تعلقات روحی انسان پس از رهایی از حالات قبلیه .

عکس شماره ی 4 : برداشت آخر ، اوج رهاییه . یعنی انسان تونسته با طی مراحل شد و تعالی به سوی رهایی و آزادی ذهنی ، بدون تکیه بر هیچ تکیه گاهی ، به اوج برسه .
البته این تمام ماجرا نیست ؛ کلید اصلی در همین عکس 4 نهفته است . در این عکس ، انسان که گویی از تمام قید و بند ها رهایی یافته ، در حال جدایی از آخرین پیچیدگی و سنگینی انسانی ، به نام "جسمه" . این عکس به ما نشون میده که وقتی روح آزاد شد ، شتابی خواهد گرفت که هیچ جسم و پیچیدگی ای توان همراه با اون رو نداره . لذا آخرین حرکت انسان ، جداییه ، جدایی از اخرین تعلقی که ما رو از تولد تا لحظه ی اوج همراهی می کنه . و در اخر جسم اندک اندک از روح خودش جدا میشه تا روح به آزادی نهایی برسه .
کلیدی که برای فهم این مطلب در فوق اون عکس گذاشته بودم ، عنوان فیلم source code بود . اگر بیننده اون قدر باهوش نبوده که بتونه چنین مفاهیم و پیوستگی هایی رو از ابتدا تا انتها درک کنه ، اگر از قبل این فیلم رو دیده باشه ، می دونه که نقش اصلی در آخر فیلم از جسم خودش جدا میشه و در دنیایی که آرزوشو داشته ، روحش به پرواز در میاد .


عزیزانم ؛ بنده توقع ندارم که هر بیننده ای بتونه تفسیر من رو داشته باشه . من می پذیرم که نگاه هر شخص با دیگری متفاوته . و دقیقا به همون دلیل بود که کلید های زیادی در عکس قرار دادم تا بیننده رو به تفکر در مفهوم مورد نظرم وا دارم . ولیکن متاسفانه فرصت بیننده برای واکاوی موارد مذکور ، به 10 دقیقه هم نکشید و لطف دوستان ، کمی کمتر از عُرف معمول شامل حال ما شد . لااقل پسندیده بود اگر دوستان فرصت و زمان لازم برای اندیشدین در مورد عکس ها رو نداشتن ، از بنده سوال می کردن تا پس از یک هفته توضیح بدم (یک هفته به خاظر این هست که می خوام بیننده روی عکس فکر کنه نه اینکه خودم به سرعت ، برداشت شخصیمو به اون دیکته کنم) . در هر صورت هر چه بود ، گذشت . اگر سوالی هست ، بفرمایید تا پاسخ بدم .





با آرزوی بهترین ها
پسر پارسی

توضیحاتی که در مورد عکس‌ها دادید، جالب بودند اما مشکل این است که تا جایی که من می‌دانم ارتباط بین اجزای یک مجموعه عکس معمولا واضح‌تر از این حد است. به بیان دیگر، ممکن است هر کدام از تک‌عکس‌ها برای دریافت مفهوم نیاز به فکر داشته باشند اما معمول ارتباط بین آنها به سرعت و توسط اغلب بینندگان درک می‌شود.
این چیزی است که من در مشاهده مجموعه عکس‌ها دیده‌ام.

مساله دوم در مورد مجموعه شما، تفاوت‌های ساختاری شدید بین تک عکس هاست. یعنی آن عناصری که ما معمولا به عنوان حلقه مشترک بین تک عکسهای یک مجموعه می‌بینیم، در اینجا وجود ندارند. هر چند شما از لحاظ مفهومی، یک سلسله مراتب برای آنها فرمودید اما تفاوت ساختاری مانع از ایجاد چنین زنجیره معانی در ذهن بیننده می‌گردد.

و مساله سوم. معمولا یک مجموعه عکس توسط یک هنرمند تهیه می‌شود. یعنی نمی‌توان چند عکس مختلف را که در برخی مفاهیم مشترک هستند انتخاب کرد و به آنها عنوان مجموعه عکس داد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط nmroshan

قصد این تاپیک این نیست که بگوید این ها، عکس هستند یا نیستند
قصد این تاپیک این نیست که بگوید این آثار، دارای پیام یا مفهوم هستند یا نیستند.

تنها قصد این تاپیک بررسی مفهوم مجموعه عکس است.

---

من هنوز اندر خم كوچه اولم
براي دانستن خودم هم كه شده دوست دارم بدانم كه به اين مجموعه يا آثار مشابه عنوان عكس اطلاق ميشود يا اسم ديگري دارند آيا كار كردن به اين سبك جزيي از عكاسي است يا نقاشي يا فوتو آرت .... ؟ يادم هست در تاپيك HDR بحثي مشابه پيش آمد و يكي از دوستان با ارائه عكسهاي مشابه تمايز بين hdr و سورئال را ياد آور شدند ...
البته ميدانم كه اين سوال در راستاي بحث تاپيك نيست اما فرصت و مكان بهتري براي اين سوال پيدا نكردم .

به گمانم این عکس هست و یا نیست تاپیک را منحرف می‌کند.
همچین تاپیکی داریم؟ اگر نیاز می‌بینید چنین تاپیکی هم بسازیم.

درود

نقل قول:

---

توضیحاتی که در مورد عکس‌ها دادید، جالب بودند اما مشکل این است که تا جایی که من می‌دانم ارتباط بین اجزای یک مجموعه عکس معمولا واضح‌تر از این حد است. به بیان دیگر، ممکن است هر کدام از تک‌عکس‌ها برای دریافت مفهوم نیاز به فکر داشته باشند اما معمول ارتباط بین آنها به سرعت و توسط اغلب بینندگان درک می‌شود.

---

ابتدا از حُسن توجه حضرت عالی سپاسگذارم . با توضیحات شما موافقم . قانونا باید ارتباط میان عکس ها راحت تر درک بشه . ولیکن هدف بنده از ابتدا این نبوده گکه خوراک آماده و حاضری رو به بیننده بخورونم . من نمی خواستم تنها توسط بُعد و رنگ ، چشم "عامه" رو نوازش یدم . من عکس ها رو به صورت طبقه بندی شده و با چینشی مشخص خدمت "قشر الیت" ارایه کردم . سر نخ زیاده هم برای مفهوم ارایه دادم تا بیننده رو به تفکر وادارم .

جناب روشن ، بنده ضمن احترام زیادی که به کارهای ارایه شده توسط دوستان در اون تاپیک قائلم ، ولیکن اکثر کارها هدفی برای جذب ذهنی مخاطب به همراه ندارن . هدف من این بود که به بیننده کمک کنم خودش بتونه ارتباطی بین اجزای این مجموعه بر قرار کنه و اگر نتونست ، من با توضیحات خودم به اون کمک کنم .

بنده با توضیحات شما موافقم اما نمی تونم بپذیرم که تنها روش مجموعه سازی ، همینه که شما می فرمایید (البته شما هم چنین اشاره ای نکردید) . بنده عکس هایی رو ارسال کردم ، که از لحاظ مفهومی ، کوچکترین همخوانی ای که بیننده در اون ها می تونست پیدا کنه ، همین وجود مباحث انسانی بود . بعد از رسیدن به مباحث انسانی ، همین که دو عکس دارند پیچیدگی و سنگینی ذهنی رو فریاد می زنن کافیه تا بیننده به این درک برسه که مجموعه ی من ، قراره پیچیدگی های ذهنی انسان رو بگه . در عکس سوم هم 2 کلید وجود داشت که البته فهمشون از 2 تای قبلی دشوار تر بود ؛ اولین کلید معلق بودن اون بانو بود و کلید دوم هم ژست ایشون بود . اگر کسی پس از فهم عکس های 1 و 2 ، کلید های عکس 3 رو هم می بفهمه ، دیگه فهمیدن عکس 4 براش کاری نداره .

لذا بنده مجموعه ی حاضر رو لااقل از لحاظ چینش و مفهوم ، پیوسته و دارای هم پوشانی مفهومی می دونم . این هم پوشانی ، اصلی ترین ویژگی ایه که باید اجزاء یک مجموعه داشته باشن و بنده هم در رعایت اون ، شاید نقص هایی داشته باشم ، ولی در نهایت خودم رو در اجرا موفق می دونم .

نقل قول:

---

مساله دوم در مورد مجموعه شما، تفاوت‌های ساختاری شدید بین تک عکس هاست. یعنی آن عناصری که ما معمولا به عنوان حلقه مشترک بین تک عکسهای یک مجموعه می‌بینیم، در اینجا وجود ندارند.

---

محکم ترین حلقه ی این عکس ، حلقه ی انسانیه . یعنی در تمام عکس ها انسان وجود داره . ممکنه دوستان بفرمایند که به صرف اینکه در 4 تا عکس انسان وجود داره ما نمی تونیم بگیم اونا با هم در ارتباطن . بنده خودم هم این فرمایش رو قبول دارم . ولی وجود انسان ، تنها حلقه ی حاضر در میان این عکس ها نیست . حلقه ی دوم ، ذهن و بدن انسانه که در تمام عکس ها به چالش کشیده شده . واضح ترین این چالش ها در عکس های 1 ، 2 و 4 قابل رؤیتند . در عکس 4 هم گرچه فهمش سخته ولی بزرگترین چالش رو ما در این عکس داریم چرا که طبق توضیحات قبلی ، جسم و روح انسان ، میان دو عالم گیر کرده .
بنده برای فهم بهتر ، حتی عکس ها رو در گروه متمایز انتخاب کردم تا بیننده به ارتباط مفهومی ، حتی میان زیر مجموعه ها هم پی ببره . اولین زیر مجموعه ، 2 عکس نخسته که بنده از همون ابتدا ، این دو عکس رو از بقیه جدا کردم . واضح ترین حلقه میان این دو عکس که مطمئنم برای هر اِلیتی قابل درکه ، تحلیل و بررسی روح انسان به همراه تجذیه و موشکافی درون ذهن انسانه . دو عکس دوم هم هر دو آنتی گراویتی هستند ؛ معنای آنتی گراویتی هم فکر کنم برای همه ی ما قابل درک باشه ؛ آنتی گراویتی یعنی ضد جاذبه ، یعنی انسان بتونه در ذهن خودش به پرواز در بیاد . انسان در هر دو عکس مذکور در حالتی است که انگار جاذبه و پیچیدگی های عالم بر اون تاثیری نداره . منتها در عکس 3 ، انسان هنوز کمی به تکیه گاه وابسه هست ولی در عکس آخر ، پرواز کامل رو تجربه کرده .
کلید های دیگه هم به عهده ی خود دوستان . من نمی خواستم هدف خودم رو شرح بدم . هدف من این بود که بیننده رو به تامل وادارم که متاسفانه اجازه ی این کار داده نشد . در مورد کامنت من متاسفانه تصمیمی گرفته شد که هدف اصلی من ، یعنی ایجاد تامل رو به دست خودم و با توضیحات و شفاف سازی خودم از بین برد .

نقل قول:

---

و مساله سوم. معمولا یک مجموعه عکس توسط یک هنرمند تهیه می‌شود. یعنی نمی‌توان چند عکس مختلف را که در برخی مفاهیم مشترک هستند انتخاب کرد و به آنها عنوان مجموعه عکس داد.

---

با گزاره ی فوق مخالفم . هیچ دلیلی برای صحبت فوق وجود ندارد . هنرمند گاه نیاز داره تا فارغ ار توانایی ها و دستاورد های خودش ، با عاریه از دیگران به خلق هنر و زیبایی و مفهوم بپردازه . این موضوع هیچ اشکالی نداره و کاملا مجازه . کلید یک مجموعه ، هنرمند مجموعه نیست ؛ کلید مجموعه ، مفهومی است که قراره توسط چند عضو ، حتی اگر ظاهر مشابهی نسبت هم نداشته باشند ، به بیننده منتقل بشه . بنده وقتی به یک مجموعه عکس که قراره زحمات یک مهندس برای ساخت یک ساختمان رو در طول ساخت عمارت نشون بده نگاه می کنم ، نمی رم دنبال اینکه عکاس این عکس ها کی بوده . بنده تنها به عکس ها نگاه می کنم و داستان و کلید ها رو بررسی می کنم .

این تفکر که حتما باید مجموعه عکس توسط یک هنرمند تهیه بشه ، بیش از آنکه سندیت و قطعیت علمی-هنری داشته باشه ، شرطی اساسی برای کارهای جشنواره ایه . البته بودنِ هنرمند واحد خوبه ، چونکه مجموعه با یک سیر واحد تهیه میشه ولی این مبحث به هیچ عنوان یک الزام و باید نیست . جناب روشن ، بنده عکس هایی که کاملا با هم ، هم پوشانی مفهومی داشتن رو از یک سایت پیدا کردم و پس از چیدنشون در کنار هم ، به یک مجموعه ی منسجم و مفهوم گرا رسیدم . این عکس ها به این دلیل حذف شد که قانون گر نخواست یا فرصت این رو نداشت که به بررسی مفهوم و ماهیت کار بپردازه . بنده واقعا نمی تونم هیچ دلیل دیگه ای برای این حرکت ببینم . اگر سوالی باشه ، بفرمایید تا پاسخ بدم .




با آرزوی بهترین ها
پسر پارسی

یک مجموعه باید از یک سری آثار به هم مرتبط تشکیل شده باشد. اما میزان این ارتباط به هنرمند و انتخاب ابزار بیان هدف‌اش بستگی دارد. به نظرم حتی می‌شه یک سری از آثار هنری در شاخه‌های گوناگون را در قالب یک مجموعه به مخاطب ارائه کرد. این هنرمند است که شیوه‌ی ارائه‌ی مفهوم را انتخاب می‌کند. لذا نمی‌شود به طور قطعی محدودیت تعیین کرد. به هر حال نوع ارائه‌ی اثر هم کم از خود اثر ندارد.
ولی این موضوع نباید توجیهی باشد برای این‌که هر نوع کنار هم چینش را مجموعه بنامیم.

به نظرم اجزای یک مجموعه، باید تا جای ممکن با هم سنخیت داشته باشند. چه در محتوی و چه در اجرا.
فکر نمی‌کنم این‌جا بحث‌مان روی مجموعه‌هایی باشد که صرفا در فرم با هم مشترک هستند. بنابراین فرض را بر این می‌گذارم که مجموعه‌ی ما در محتوا و مفهوم کاملا منسجم و بحث ما روی اسنجام مجموعه در اجرا است.
اگر هدف عکاس انتقال یک مفهوم مشخص و عینی باشد، باید از پراکنده‌گویی پرهیز کند و تلاش کند در اجرا به یک وحدت در برسد. (کادربندی، نوردهی، ویرایش...)
ولی اگر مفهوم، کلی و ذهنی باشد، بسته به مورد، عکاس ممکن است فرم‌های متفاوتی را انتخاب کند. البته منظورم این نیست که برای هر مجموعه‌ی ذهنی‌ای، مجاز به تنوع در فرم هستیم. این تنوع باید دقیقا با مفهوم کار سنخیت داشته باشد.
در این مورد، تنوع اجرا باید به گونه‌ای باشد که بینند کاملا متوجه آن بشود. زیرا اگر چنین نباشد، حسی ناخوش‌آیند به مخاطب منتقل می‌شود. دقیقا مانند عکسی که افق آن نه صاف است و نه آن قدر کج که بیننده کجی آن را احساس کند.

به نظرم مجموعه ارائه شده یک مجموعه‌ی خوب نیست. صرف این که این عکس‌ها به دلیل حضور انسان در آن‌ها و بیان یک درگیری ذهنی نمی‌توانند یک مجموعه باشند. مگر آن که هدف مجموعه، خیلی کلی باشد. مثل چالش‌های ذهنی انسان‌ها به طور عام. زیرا هر عکس حرف خود را می‌زند و به سویی متفاوت می‌رود. اگر منظور هم همین باشد، به نظرم با ارائه‌ي سه عکس، نمی‌توان یک مجموعه درباره‌ی یک مفهوم ذهنی به نمایش گذاشت.