بهترین عکس و یا مجموعه عکسی که در طول هفته می‌بینیم

[infinity]

ببخشید خیلی با این فروم بی ربطه ولی پاکش نکنید

مهیار جان
نه بنده و نه سایر دوستان علاقه‌ای ویژه به حذف یا جابجایی پستها نداریم، ضمن اینکه در صورت ایجاب ضرورت بی تردید هر یک از این دو کار را انجام می‌دهیم.

موضوع مورد بحث ضمن آنکه کم‌کم در حال فاصله گرفتن از عکاسی است، بسیار چالش برانگیز است.
نظرات بسیار متفاوت و متضاد است و معمولا هم کسی حاضر به عقب‌نشینی یا پی‌گیری استدلالهای طرف مقابل در اثبات حرف خودش یا نفی حرف او نیست. ضمن آنکه جایش هم اینجا نیست. گفتنی ها نیز بسیار زیاد است.
بنابراین فکر می‌کنم بحث همین‌جا رها شود بهتر است.
با سپاس

[نادر]

بارها در مورد این موضوع صحبت شده كه هدف از گرفتن یك عكس چی میتونه باشه ؟

عكاس چه چیزی رو میخواد نشون بده ؟

من فكر میكنم بهترین مكان برای بحث های این چنینی همینجاست . خیلی خوبه كه بعد از هر عكس نظر كاربران رو در مورد اون بدونیم.

حالا نمیدونم كه چقدر بامن موافق هستید .

من هم با صحبتهای كاوه جان موافقم هم با صحبتهای مهیار جان یعنی تلفیقی از هر دو ولی نظر خودم در مورد این عكس اینه :

پشیمانی !

هر انسانی ممكنه اعمالی انجام بده كه بعدا شدیدا پشیمون بشه من معتقدم باید به اون فرصت جبران داد.

شاید این سرباز امریكایی برای پول امده عضو ارتش شده بعد امده عراق كلی هم ادم كشته ولی در یك لحظه با دیدن یك صحنه متوجه شده چه اشتباهی كرده ...به خودش اومده ...اشك ریخته ...توبه كرده...

شاید خداوند در این لحظه برای او ارزشی قائل باشه كه ما از درك اون عاجز باشیم

[Kaveh Ghobadi]

با اجازه ی جناب هژیز آذر....

فقط اینكه این روز ها هوس كردم باز هم كتاب زندگی،جنگ،و دیگر هیچ اوریانا فالانچی رو باز هم بخونم.

و اینكه متاسفانه 5 سال در بد ترین نقاط كشور ( مرز های غربی ) زیر همون موشك و بمب های جناب صدام زندگی كردم.خواهرم مجروح جنگی و پدرم متاسفانه جانباز هستند

[infinity]

کاوه جان
یه وقت عرایض بنده سوتفاهم ایجاد نکرده باشه. من چون تصورم این بود و هست که دوستان به همگرایی در این باره نمی‌رسند تقاضا کردم بحث ادامه پیدا نکنه، نه اینکه بخواهم بگویم موضوع بی اهمیت است.

[Kaveh Ghobadi]

هادی جان متوجه هستم و خوشبختانه مدتی است بخوبی حرف ها و نظرات شما را درك می كنم و به قولی به یك تفاهم مجازی رسیده ایم و مشكلی با انسجام دادن به موضوعات ندارم .

اما برای بازگشت به بحث اصلی....

یاد عكس معروف و نماد جنگ ویتنام افتادم.بد ندیدم باز هم در اینجا تكرار شود.بارها در مورد این عكس و شرایط آن بحث شده است.



عكاس كه معرف حضور همه ی عزیزان می باشد.



ادی آدامز برنده پولیتزر

ادی ده ها سال خبرنگار،عكاس آسوشیتدپرس، مجله تایم و مجله پارید بود. ستون مصور او در جراید دیگر تحت عنوان «یك روز از زندگی» معروف است كه سال گذشته بهترین موضوعات آن را به صورت كتابی با قطع بزرگ تحت همین عنوان منتشر ساخت. آدامز در سال های اخیر یك مدرسه تعلیم، تولید و تهیه خبر و عكس برای رسانه ها تأسیس كرده بود كه روزنامه ها و شبكه های تلویزیونی افراد مستعد را انتخاب، استخدام و جهت آموزش به مدرسه او معرفی می كردند. معروفترین كار «ادی آدامز» گرفتن عكس از صحنه ای است كه انتشار آن جهان را منقلب كرد و مسیر جنگ ویتنام را تغییر داد. ماجرا از این قرار بود كه در جریان تعرض «تت» در سال ۱۹۶۸ كه ویت كنگ پایگاه ها و اردوگاه های آمریكایی ها در جنوب ویتنام را مورد حمله همزمان قرارداده بود، چند مأمور پلیس سایگون مردی را به اتهام همدستی با ویت كنگ ها دستگیر كرده و دست بسته نزد سرتیپ «نگوك لوآن» رئیس پلیس كه در یك چهار راه شهر بر كار مأموران نظارت می كرد، برده بودند. سرتیپ نگوك لوآن بدون این كه تحقیق كرده باشند كه آیا آن مرد واقعاً همدست ویت كنگ ها بوده و یا اشتباهاً دستگیر شده، همانجا در برابر چشم مردم تپانچه خود را بیرون كشید و یك گلوله به مغز آن مرد خالی كرد و او را جا به جا كشت و ادی آدامز كه در آنجا حضور داشت از این وضعیت عكس گرفت و این عكس كه برنده جایزه پولیتزر شد از سوی آسوشیتدپرس در سراسر جهان توزیع گردید و در روزنامه ها به چاپ رسید و از شبكه های تلویزیونی پخش شد و مردم را به خروش آورد. از آن پس آمریكایی ها آرام نگرفتند و دست از تظاهرات ضد جنگ برنداشتند تا نیكسون رئیس جمهوری آمریكا مجبور شد كه واحدهای زمینی را از ویتنام خارج سازد و وحدت ویتنام تأمین گردد

و اینكه خانم اوریانا فالانچی ( كه ایشان هم معرف حضور عزیزان می باشد ) در كتاب معروف خود زندگی،جنگ و دیگر هیچ كه حاصل اش برای ایشان جایزه ی بانكارلا 1970 بود نیز وقایع این جنگ خونین را با نثر جالب و تاثیر گذاری بیان كرده اند.

http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%88%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%86%D8%A7_%D9%81%D8%A7%D9%84%D8%A7%DA%86%DB%8C

این هم یك نمونه ی داخلی ...

عكاس مهدی ملكی و از مجموعه ی بچه های مولوی ....

[Ahmad Reza]

نمی دانم اسم Todd Heisler را شنیده اید یا خیر، ولی احتمالا این عکس ایشان را دیده اید. عکس بالا یکی از بیست عکس مجموعه عکس گزارش تصویری ست که برنده جایزه پولیتزر 2006 و در بخش Feature Photography شد:

http://www.pulitzer.org/year/2006/feature-photography

ماجرای این عکس و 19 عکس دیگر، ماجرای تدفین تفنگدار دریایی آمریکا James Cathey است و مسائل پیرامون آن. ماجرای والدین، دوستان و همسر باردارش. عکس ها را می توانید اینجا ببینید و توضیحات زیر عکس ها:

http://www.pulitzer.org/year/2006/feature-photography/works

ممکن است عکس ها، تبلیغات رسانه های غربی و آمریکایی و صهیونیست و... از این مسائل باشد ولی مسئله اینجاست که این عکس ها واقعی ست. جیمز کتی واقعی ست، پدر و مادرش واقعی هستند، همسرش کاترین کتی واقعی ست و همینطور فرزندی که هرگز نخواهد دید...

اینها همگی پیامد های جنگ است، نتیجه جنگ برای سیاستمداران هرچه باشد برای انسان ها یک چیز بیشتر نیست و آن هم بدبختی ست. والدینی که فرزندشان را از دست می دهند، فرزندانی که والدینشان را و.... خانه هایی که خراب می شوند، خانواده هایی که از هم می گسلند، سربازانی که از جنگ برمی گردند و با هزار و یک مشکل زندگی می کنند و...

احتمالا جیمز کتی وقتی که وارد ارتش می شده خبر نداشته که کجا خواهد جنگید و با چه کسی. شاید شیفته نظامی گری بوده و شاید مثل هزاران سرباز آمریکایی دیگر از سر ناچاری وارد ارتش شده. شاید اگر امروز آمریکا و اسرائیل دشمن هم بودند، ستوان جیمز کتی در فلسطین و با سربازان اسرائیلی می جنگید و اکنون او شهید محسوب می شد!

آنچه بر سر جیمز کتی و خانواده اش آمده، صدها برابرش بر سر مردم عراق آمده و می آید و چندین سال قبل بر سر مردم کشور ما و چندین و چند سال قبل بر سر مردم اروپا و روسیه و هزاران سال است که بر سر انسان ها...

چه فرق می کند که قربانیان جنگ اهل کجا باشند؟ موضوع سر انسانیت است و انسان ها و رنجی که بر انسانیت می رود...

[Mashhadi Vahid]

سلام

Nikon D300 ,Nikkor 600mm f/4D IF-ED AF-S II
1:320s - f/8.0 at 850.0mm- iso1600

[IMG]http://i10.*******.com/8biagkn.jpg[/IMG]

http://www.pbase.com/image/89354693

[rezakh]

[IMG]http://i5.*******.com/7wjfxao.jpg[/IMG]

[shabab]

یاد عكس معروف و نماد جنگ ویتنام افتادم.بد ندیدم باز هم در اینجا تكرار شود.بارها در مورد این عكس و شرایط آن بحث شده است.

بنظرم اين عكس جنگ ويتنام رو رو تموم كرد . خانم فالاچي در كتاب زندگي جنگ و ديگر هيچ راجب اين عكس و شرايط گرفتن اوون توضيح دادن و حتي مصاحبه اي با اين آقاي لوان (مرد تپانچه بدست ) انجام دادن گويا ايشون اوون روز يه كم ناراحت بودن .

و اینكه خانم اوریانا فالانچی ( كه ایشان هم معرف حضور عزیزان می باشد ) در كتاب معروف خود زندگی،جنگ و دیگر هیچ كه حاصل اش برای ایشان جایزه ی بانكارلا 1970 بود نیز وقایع این جنگ خونین را با نثر جالب و تاثیر گذاری بیان كرده اند.

من عاشق كتابهاي ايشون هستم (زندگي جنگ وديگر هيچ ، اگر خورشيد بميرد ، جنس ضعيف ، به كودكي كه هرگز زاده نشد ،و مصاحبه با تاريخ )
البته متاسفانه در كتاب اخيرشون بنام خشم و سربلندي Rage and Pride تحت تاثير 11 سپتامبر و همچنين حملات انتحاري كه در فلسطين عليه صهيونستها انجام ميشد اهانتهاي بيشماري به مسلمانها كردن . و بخاطر تهديداتي كه از جانب مسلمونها بخاطر اين كتاب متوجه ايشون بود در يه مكان مخفي بهمراه بادي گارهاش در آمريكا زندگي ميكرد من نسخه ترجمه نشده اين كتاب رو از اينترنت گرفتم ولي الان هرچي ميگردم نميدونم كجا قايمش كردم.
ايشون تقريبا" دو سال پيش در اثر سرطان سينه دار فاني رو وداع گفتن .

[shabab]

این هم یك نمونه ی داخلی ...

عكاس مهدی ملكی و از مجموعه ی بچه های مولوی ....

كاوه عزيز فكر كنم اين عكس هم تاثير بسزايي در پايان جنگ محله اين بچه ها داشته است: