عکاس خبری

[Kholeno]

اگر با یک پرواز و یا با اتوبوس به ایلام و از انجا به مهران بروید چوپانها و قاچاقچی ها با گرفتن 100 هزار تومان شما را وارد عراق میکنند. از انجا تا بغداد با سواری 2 تا 3 ساعت راه است که اسکناس های ایرانی را هم رانندگان از شما میپذیرند.

بابا بیخیال. جوون مردم رو به کشتن ندید. اصلا می دونید الان تو عراق یا حتی لب مرز چه چیزهایی منتظرتونه؟
اول عکاس خبری یا جنگ بشید بعد برید وسط یک جنگ واقعی! برای رسیدن به هر آرزویی باید از پله اول شروع کرد.

[Persian]

بابا بیخیال. جوون مردم رو به کشتن ندید. اصلا می دونید الان تو عراق یا حتی لب مرز چه چیزهایی منتظرتونه؟
اول عکاس خبری یا جنگ بشید بعد برید وسط یک جنگ واقعی! برای رسیدن به هر آرزویی باید از پله اول شروع کرد.

بله پیام جان من میدونم چه خبره چون اوایل بازگشایی مرز عراق به مدت دو سال هفته ای دو روز میرفتم ایلام و وضعیت کسانی که میخواستند برای زیارت به عراق بروند و بدون توجه به مسایل دیگر چگونه بود.
تمام بیمارستانها مملو از جنازه کسانی بود که در عبور از مرز یا روی مین رفته بودند یا از تشنگی و گرما مرده بودند یا کشته شده بودند.
من هم با نظر شما موافقم که باید هر کاری را پله پله شروع کرد هیچ راه سریعی برای موفقیت وجود ندارد یعنی پشتکار - تلاش و گذشت زمان طولانی لازمه موفقیت در هر کاری است.
به قول اقلیدس برای اموختن هندسه راه شاهانه وجود ندارد. فکر میکنم زندگی فردی مثل جیمز نچوی میتواند برای هر عکاسی که به عکاسی جنگ علاقه دارد یک الگو باشد اگر زندگی او را مطالعه کنید میبینید که چند بار زخمی شده یا چه بلاها سرش امده.
من در تاپیک عکاسی جنگ نظرم را گفتم اما اگر اینجا به شکل دیگری مطرح کردم منظورم همان است که آرش در پستش گفت اما من عمدا کمی پیاز داغش را زیاد کردم.
شفیع جان اقا ما یک چیزی گفتیم زیاد جدی نگیر. اما من واقعا برای ارزوهای افراد احترام زیادی قایلم چون خودم هنوز در 40 سالگی میخوام دوتا زبان دیگه یاد بگیرم - در یکی دو رشته تحصیلی دیگه تحصیل کنم و..... یعنی معتقدم انسان به زنده نگه داشتن Dream زنده است. نمیدونم چرا من یک کمی با کلمه آرزو مشکل دارم یعنی انگار Dream بیشتر مفهوم را میرسونه در فارسی ارزو به چیزی میگویند که در فاصله بعید و به سختی قابل دست یافتن اطلاق میشه.

[Shafy]

درسته که وسط جنگ و درگیری، گاها کارت خبرنگاری از معتبر‌ترین خبرگزاری‌ها هم نمی‌تونه حتی حافظ جان عکاس باشه، ولی حضور در چنین محیط‌هایی بدون داشتن کارت خبرنگاری معتبر، واقعا یک خودکشی خواهد بود.
به نظر شما، یک نفر با یک دوربین حرفه‌ای و با یک لنز نیم‌متری، بدون کارت خبرنگاری، وسط میدون جنگ، چه‌کار می‌کنه؟

در چنین مواقعی، اگر کارتی بتونه کمک بکنه، یک کارت از یک خبرگزاری معتبر بین‌المللی می‌تونه باشه.
البته این حرف من مستند نیست. ولی اصولا باید چنین جریانی داشته باشه.

درسته ! می دونم که اعزام از طرف یه آژانس معتبر دلیل بر سالم ماندن در جنگ نیست ! گلوله زن و مرد و کودک و عکاس و دوربین نمی شناسه، فقط می خواد بکشه !
ولی من از یه عکاس پرسیدم و بهم گفت حتی داشتن یه کارت بین المللی معتبر توی جنگ بی تاثیر نیست !
در مورد اینکه پاسپرت ایرانی مشکل داره، بله ! خوب هر جای دنیا به باشی وقتی بفهمن تو ایرانی هستی یه طوری به یه بهانه ای (کو تخم مرغ تازه ، در گنجه چرا بازه ...) می خوان الکی گیر بدن ! :::big grin:::

[Arash]

هرچند داشتن آرزو بر هیچ کس عیب نیست... اما گمان می‌کنم خیلی از دوستان دوست دارند شیپور رو از سمت گشادش فوت کنند!
نمی‌گم نمیشه یک دفعه رفت میدون جنگ و عکاسی کرد! ولی اونهایی که عکاس جنگ بودند و هستند هم هزار و یک تکنیک دارند که جان خودشون رو سالم در ببرند و بتوانند عکاسی کنند.
وقتی بسیاری از ما هنوز بلد نیستیم به از بقال سر کوچمون عکاسی کنیم، باهاش ارتباط بگیریم، راضیش کنیم و عکس خوب بگیریم؟(خودم رو میگم! به کسی بر نخوره) چجوری می‌خواهیم بریم با ملاعمر کنار بیاییم؟
باز هم تاکید می‌کنم اگر کسی می‌خواد عکاسی کنه؟ اینجا هزاران و هزاران سوژه هست... که خیلی از اونها نیاز به ماجراجویی، توان، مقاومت، سخت کوشی و تلاش بسیار داره...
اگر کسی بتونه از پس اینجور موارد بر میاد؟ میتونه امیدوار باشه که بتونه با سرباز جماعت در محل عملیات هم کنار بیاد.

عکاس Ap مدتها در عراق بازداشت بود... خیلی از عکاسها هم کشته شدند... کارت داخل جیب گاهی به کار میاد... ولی نه نقش جلیقه ضد گلوله رو بازی می‌کنه... نه نقش آرپی‌جی...
بسیاری از افرادی هم که به عکاس جنگ مشهور هستند به شکلی عکاس حواشی جنگ بودند... نه خط مقدم.

[Shafy]

هرچند داشتن آرزو بر هیچ کس عیب نیست... اما گمان می‌کنم خیلی از دوستان دوست دارند شیپور رو از سمت گشادش فوت کنند!
نمی‌گم نمیشه یک دفعه رفت میدون جنگ و عکاسی کرد! ولی اونهایی که عکاس جنگ بودند و هستند هم هزار و یک تکنیک دارند که جان خودشون رو سالم در ببرند و بتوانند عکاسی کنند.
وقتی بسیاری از ما هنوز بلد نیستیم به از بقال سر کوچمون عکاسی کنیم، باهاش ارتباط بگیریم، راضیش کنیم و عکس خوب بگیریم؟(خودم رو میگم! به کسی بر نخوره) چجوری می‌خواهیم بریم با ملاعمر کنار بیاییم؟
باز هم تاکید می‌کنم اگر کسی می‌خواد عکاسی کنه؟ اینجا هزاران و هزاران سوژه هست... که خیلی از اونها نیاز به ماجراجویی، توان، مقاومت، سخت کوشی و تلاش بسیار داره...
اگر کسی بتونه از پس اینجور موارد بر میاد؟ میتونه امیدوار باشه که بتونه با سرباز جماعت در محل عملیات هم کنار بیاد.

عکاس Ap مدتها در عراق بازداشت بود... خیلی از عکاسها هم کشته شدند... کارت داخل جیب گاهی به کار میاد... ولی نه نقش جلیقه ضد گلوله رو بازی می‌کنه... نه نقش آرپی‌جی...
بسیاری از افرادی هم که به عکاس جنگ مشهور هستند به شکلی عکاس حواشی جنگ بودند... نه خط مقدم.

خوب این صحبت هاتون کاملا منطقی هستند، قبول دارم !

من هم هنوز نمی تونم واسه عکس گرفتن از مردم کشور خودم خوب باهاشون ارتباط بر قرار کنم چه برسه به سرباز های آمریکایی اول باید این ضعف خودم رو تقویت کنم !

[Persian]

هرچند داشتن آرزو بر هیچ کس عیب نیست... اما گمان می‌کنم خیلی از دوستان دوست دارند شیپور رو از سمت گشادش فوت کنند!
نمی‌گم نمیشه یک دفعه رفت میدون جنگ و عکاسی کرد! ولی اونهایی که عکاس جنگ بودند و هستند هم هزار و یک تکنیک دارند که جان خودشون رو سالم در ببرند و بتوانند عکاسی کنند.
وقتی بسیاری از ما هنوز بلد نیستیم به از بقال سر کوچمون عکاسی کنیم، باهاش ارتباط بگیریم، راضیش کنیم و عکس خوب بگیریم؟(خودم رو میگم! به کسی بر نخوره) چجوری می‌خواهیم بریم با ملاعمر کنار بیاییم؟
باز هم تاکید می‌کنم اگر کسی می‌خواد عکاسی کنه؟ اینجا هزاران و هزاران سوژه هست... که خیلی از اونها نیاز به ماجراجویی، توان، مقاومت، سخت کوشی و تلاش بسیار داره...
اگر کسی بتونه از پس اینجور موارد بر میاد؟ میتونه امیدوار باشه که بتونه با سرباز جماعت در محل عملیات هم کنار بیاد.

عکاس Ap مدتها در عراق بازداشت بود... خیلی از عکاسها هم کشته شدند... کارت داخل جیب گاهی به کار میاد... ولی نه نقش جلیقه ضد گلوله رو بازی می‌کنه... نه نقش آرپی‌جی...
بسیاری از افرادی هم که به عکاس جنگ مشهور هستند به شکلی عکاس حواشی جنگ بودند... نه خط مقدم.

دقیقا به همین علت و وجود همین مشکلات است که بنده عکاسی از حیوانات محترم را به عکاسی از ادمها ترجیح میدهم. هر کسی خودش را بهتر از دیگران میشناسد باید دید ایا ما خصوصیات اخلاقی و توانایی های روانی برای یک حرفه را داریم یا خیر شاید مهارت و تجربه به دست امدنی باشند ولی تغییر روحیه ادمها خیلی ساده نیست.
همانطور که ارش هم گفت من معتقدم تاریخ نشان خواهد داد که ایران امروز یکی از بهترین - بکرترین و پر سوژه ترین نقاط جهان برای عکاسی است.
کشوری در حال گذار - پر از سوژه های اجتماعی و سیاسی و تحولات بسیار.

[farhad44]

سلام

من هي سعي كردم فقط بخونم و جواب ندم ولي يك سوالي هي توي ذهنم بزرگتر و بزرگتر مي شد كه ديدم كسي هم ظاهرا روش نشد سوال كنه.

شفيع عزيز اعتماد به نفس چيز خيلي خوبيه ( بيشتر اونايي كه معماري خوندند و يا مي خونند زيادي دارند :biggrin: ) ولي آيا شما به اندازه ي كافي از نظر تكنيك عكاسي اونم از نوع خبري كه سرعت زيادي رو در انتخاب سوژه ، كادر بندي سريع و ... مي طلبه پيشرفت كرده ايد كه چنين هدف كوتاه مدتي رو ( نه مي گم آرزو و نه Dream و نه Daydreaming ) در سر داريد ؟

مي دانيد معمولا عكاسان وقتي به درجه ي اجتهاد در فنون عكاسي ( بخوانيد املا و انشاي عكاسي) مي رسند تازه به فكر انتخاب رشته ( ورزشي، خبري، حيات وحش و ... ) مي افتند. در فوروم به اين بزرگي كه عكاسان بسيار چيره دست و حرفه اي درش عضوند تعداد دوستاني كه به اين اجتهاد رسيده اند از تعداد انگشتان يك دست فراتر نمي رود.

كشته شدن خيلي آسونتر از عكس خوب گرفتن است. خدا استاد كاوه ي گلستان را رحمت كند. عكاس چيره دستي كه به راحتي در اين راه كشته شد ولي لا اقل عكس هاي جاوداني از خودش به يادگار گذاشت. ترسم اين است كه زبانم لال شما قبل از ثبت دهمين عكس، شربت شهادت بنوشيد :(

[Shafy]

سلام

من هي سعي كردم فقط بخونم و جواب ندم ولي يك سوالي هي توي ذهنم بزرگتر و بزرگتر مي شد كه ديدم كسي هم ظاهرا روش نشد سوال كنه.

شفيع عزيز اعتماد به نفس چيز خيلي خوبيه ( بيشتر اونايي كه معماري خوندند و يا مي خونند زيادي دارند :biggrin: ) ولي آيا شما به اندازه ي كافي از نظر تكنيك عكاسي اونم از نوع خبري كه سرعت زيادي رو در انتخاب سوژه ، كادر بندي سريع و ... مي طلبه پيشرفت كرده ايد كه چنين هدف كوتاه مدتي رو ( نه مي گم آرزو و نه Dream و نه Daydreaming ) در سر داريد ؟

مي دانيد معمولا عكاسان وقتي به درجه ي اجتهاد در فنون عكاسي ( بخوانيد املا و انشاي عكاسي) مي رسند تازه به فكر انتخاب رشته ( ورزشي، خبري، حيات وحش و ... ) مي افتند. در فوروم به اين بزرگي كه عكاسان بسيار چيره دست و حرفه اي درش عضوند تعداد دوستاني كه به اين اجتهاد رسيده اند از تعداد انگشتان يك دست فراتر نمي رود.

كشته شدن خيلي آسونتر از عكس خوب گرفتن است. خدا استاد كاوه ي گلستان را رحمت كند. عكاس چيره دستي كه به راحتي در اين راه كشته شد ولي لا اقل عكس هاي جاوداني از خودش به يادگار گذاشت. ترسم اين است كه زبانم لال شما قبل از ثبت دهمين عكس، شربت شهادت بنوشيد :(

آقا فرهاد ! من که نگفتم هفته بعد می خوام برم عراق :::big grin:::

من فقط می خواستم از تجربیات اعضای تالار استفاده کنم ! این پست برای من یک آرزویی نیست که من بخوام 1 ساله بهش برسم ، هدفم اینه که یه روزی برسم، و هدفم از رسیدن این نیست که با یه دوبین 5 میلیونی برم جلوی گلوله ! آرزو و هدفم اینه که یه روزی بتونم حتی با یه گوشی 1.3 مگا پیکسلی شناختم از عکاسی اونقدر زیاد بشه که بتونم تصاویر با ارزشی ثبت کنم ( جنگ ، شورش های خیابانی ، ... )

[Arash]

كشته شدن خيلي آسونتر از عكس خوب گرفتن است.

این از اون جملاتی بود که پلاگین آب طلا لازم داره

اما چند کلام حرف اضافه:

آقای غفاری به سادگی و در عین ناباوری درگیر دردسرهای آویزان کردن دوربین از گردن شدند! برای همین حیوانات رو به جای انسانها انتخاب کردند... عکاسی از حیوانات هم کار بسیار مشکلی است و انتهایی هم نداره... ولی حداقل ویژگیش اینه که مساله شما با حیوانات به شخص شما برمی‌گرده! اگر طرف شما خرس گریزلی نباشه میشه باهاش کنار اومد! (برای خرس هم تکنیکهای ثابت قابل مطالعه وجود داره)

اما در میان انسانها در هرجامعه متمدن و غیر متمدن انواع اقسام خرس وجود داره که برای رد شدن از کنارشون همراه با دوربین! و یا احیانا برقراری ارتباط و عکاسی از اونها باید فقط دل شیر داشته باشید و تجربه فراوان تا به تیر غیب دچار نشید.

فرهاد عزیز... در عکاسی خبری تکنیک بالا و هوشمندی بسیار مهم است که بتوانید بهترین فریمها رو ثبت کنید. اما به گمان من در شرایط سخت عکاسی، بیش از اونکه تکنیک عکاسی و کادربندی مهم باشه؟ چگونه عکاسی کردن و چگونه سالم ماندن مهم است.
در چنین فضاهایی دیگه اصلا کادر خوب معنی نداره... مهم اینه که شما بتوانید به سوژه و یا اتفاق نزدیک بشید... و بتوانید روی پاهای خود از سوژه و یا اتفاق دور بشید! (حالا اگر کسی تکنیک بلد نباشه و جانش رو به خطر بیندازد و بخواهد زیر چوب و باتوم تمرین عمق میدان و نورسنجی کند؟ کتک و ترکش و گلوله این آموزش رو بهش خواهد داد!)

[A_Maddah]

آقا فرهاد ! من که نگفتم هفته بعد می خوام برم عراق :::big grin:::

من فقط می خواستم از تجربیات اعضای تالار استفاده کنم ! این پست برای من یک آرزویی نیست که من بخوام 1 ساله بهش برسم ، هدفم اینه که یه روزی برسم

سلام
در خصوص عکاسی جنگ مواردی رو یاد آوری می کنم شاید بدرد بخوره .(اینم تجربه اعضا تالار)
به نظر من عکاس جنگ بایداول تو جنگ کلی بدود تا خودش یه جنگجو بشه چرا ؟ چون شگردهای جنگ رو بلد باشه .تا راه های گریز رو بدونه .
عکاس جنگ باید مثل یه جراح باشه .چرا ؟چون تو جنگ اگه تا یه زخمی رو دید و تحت تاثیر عواطف قرار بگیره دیگه نمی تونه صحنه هارو عکاسی کنه .زود میره برای کمک .البته منظورم این نیست که دکتر ها عاطفه ندارند (دکتر روشن منو میبخشند انشالله )و یا کمک کردن یه عکاس به یه مجروح کار بدی است .نه منظورم اینه که باید کمتر تحت تاثیر قرار بگیره .
چند روز پیش یک کلیپ کالبد شکافی پزشک قانونی دیدم نتونستم تا نصف کلیپ رو ببینم حالم بد شد .
با حرف آرش که می گه بعضی از عکاسان فقط پشت خط بودم موافقم .بعضی جاها ادم حتی اونایی که ایمان واعتقادشون هم قوی هست پاشون می لرزه .
شاید این خاطره را ننویسم بهتر باشه چون احساس می کنم که حمل بر خود ستایی باشه ولی شنیدنش بد نیست بخصوص برای شفیع خان .
حمله والفجر هشت ما نیروی خط نگهدار بودیم که باید تا خط شکسته می شد ما وارد عمل می شدیم .
(هنگام عبور از اروند و دیدن اون همه موانع که توسط بچه ها شکسته شد وکلی کشته و مفقودی دادیم و من هنوز اعتقاد دارم هیچ عکسی و فیلیمهایی که در خصوص این عملیات تا کنون ساخته شد ه نمی تواند 50 درصد واقعیت رو نشون بده )
ما رفتیم خط مقدم . اما کو خط .ما اصلا خاکریز نداشیم .پشت برامدگی جاده ای که ارتفاع از سطح زمین نداشت خوابیده بودیم و به اصطلاح سنگرگرفته بودیم .بقیه ما جرا را خودتون حدس بزنید که چه واویلایی بود .چپ و راست تک تیراندازهای عراقی بچه هارو با سیمینوف می زدند.
نکته مهم اینجاست .
درست سه روز از ماندن ما تو خط می گذشت که شاهد اتفاقات جالبی بودم .
از جمله بسیجی داشیم می اومد اونجا وبه فرمانده می گفت که من روحیه جنگی ندارم من باید برگردم .کم هم نبود تعدادشون .خوب خداییش وضعیت بشدت وحشتناک بود
جالبتر .
دو روحانی جوان !!! از استان خودمون آمدند آنجا , نیم ساعت حتی حتی نیم ساعت جرات نکردند در خط بمانند و سریع برگشتند .که بچه ها کلی ....
البته این ها طبیعی بود روحانی هم مثل ما ادم بود او هم می تواند بترسد .
جناب شفیع این هارو گفتم تا قسمتی از جنگ رو یادت بیارم و خودت رو تو اون وضع قرار بدی ببینی باز هم می تونی اونجا عکس بگیری .
البته مضاف بر اون تکه تکه شدن و کشته و زخمی شدن دوستانت که در مدت کوتاهی با تو اخت می شوند هم به کنار .
به نظر من ای کاش اصلا جنگی نبود که به عکاسیش فکر کنیم
شفیع جان همون دنبال عکاسی اجتماعی و مسایل اجتماعی رو بگیری بهتره
ببخشید زیادی حرف زدم روز جمعه است و بیکاری و .......