عکاسی صحنه‌آرایی شده Staged Photography

عکاسی کارگردانی شده یا Staged Photography یکی دیگر از ژانرهای مهم عکاسی است که آشنایی با آن می‌تواند هم مفید و هم باعث ایده‌پردازی برای ورود به آن حیطه باشد
همانگونه که از نامش مشخص است، در این نوع عکاسی، هنرمند مانند کارگردان فیلم، صحنه، دکور، کادر، اجزاء، عناصر انسانی و همه چیزهای دیگر را طبق نظر و میل خود کارگردانی کرده و می‌چیند. می تواند تمام جزئیات دیگر مانند نور و ... نیز کارگردانی شده باشد یا نباشد.
در این پست اول برای شروع تنها چند نمونه از این عکس‌ها را خواهیم دید و بعدا با کمک دوستان صاحب‌نظر، این بحث را پیش خواهیم برد: از آثار شاخص آن گرفته تا هنرمندان معروف و ارتباط این نوع عکاسی با تاریخ عکاسی و مطالب دیگر.

فایل پیوست 32029
گوهر دشتی

فایل پیوست 32030
شادی قدیریان

فایل پیوست 32031
gregory crowdson

با تشکر از جناب دکتر روشن عزیز
آیا می شود این تحلیل رو که این ژانر عکاسی یک حرکت بینامتنی بین عکاسی و تبلیغات(طراحی گرافیک) مطرح می کند، پذیرفت.. متن اثر توسط تصویر نشان داده می شود و عنصر زبان و نوشتار (یکی از عناصر مورد استفاده در گرافیک)حذف می شود با این حال هیچ خللی به هدف اثر وارد نمی شود و عموما کاربردی نظیر پوستر برای این گونه آثار قائل هستند. برای مثال در عکس خانم قدیریان جنگ با نشان دادن یک بمب در جای خالی یک نفر روی تخت دو نفره نشان داده شده و جای خالی مرد..........

با سلام

معرفی عکاس : سندی اسکوگلند (Sandy Skoglund)

فایل پیوست 32035

سندی اسکوگلند (متولد 11 سپتامبر سال 1946) عکاس و اینستالیشن آرتیست و فیلمساز امریکایی است . او تحصیلات خود در رشته‌های تاریخ هنر و هنر استدیویی را در کالج اسمیت نورث‌اَمتُن در سال 1968 به پایان رساند . بلافاصله در سال 1969 از دانشگاه Lowa در رشته های فیلمسازی ، هنر چندرسانه‌ای و چاپ‌سازی فارغ‌التحصیل شد . در سال 1971 موفق به اخذ کارشناسی ارشد هنر و در سال بعد کارشناسی ارشد فاین‌آرت شد .
در سال 1972 فعالیت خود را به عنوان یک هنرمند هنرهای‌مفهومی در نیویورک آغاز کرد و برای ثبت آثار خود،شروع به خودآموزی عکاسی کرد .


کارهای او غالباً سوررئال هستند و از این رو ، از زمانی که تصمیم به اجرای ایده‌ای میگیرد تا زمانی که کار آماده سازی صحنه تمام شود،همه چیز را به کمک تیم همکاران خود میسازد و در صحنه قرار میدهد و در موعد عکسبرداری با اضافه کردن بازیگران و هدایت آنها ، صحنه دلخواه خود را در قاب پیدا کرده و ثبت می‌کند . او درست همانند یک کارگردان همه عوامل را هدایت می‌کند و زمانی که همه چیز منطبق بر ایده‌هایش بود ، کلید شاتر را میفشارد .

از معروفترین آثار او میتوان به گریه‌های رادیواکتیو ، عشق اتمی ، انتقام گلدفیش‌ها و...اشاره کرد .

فایل پیوست 32036

فایل پیوست 32037

فایل پیوست 32038

در سایت رسمی این هنرمند هم میشه آثار ایشون رو دید و هم در بخش فیلم‌ها ، پشت‌صحنه آماده‌سازی برای عکاسی رو تماشا کرد و روال‌کاری ساخت بعضی آثار هنری هم با عکس و نوشته تشریح شده .

یکی از نامهای مهم در عکاسی کارگردانی شده، جف وال است:
فایل پیوست 33365
این عکس در نظر اول، یک کاندید شات به نظر می آید اما در واقع یک عکس کارگردانی شده است. همه چیزش برنامه ریزی شده است حتی ساعت عکاسی برای نور خاص منظره بیرون

فایل پیوست 33366
عکسی دیگر از جف وال به نام بی‌خوابی. و چقدر عالی بیخوابی را توصیف کرده است.

فایل پیوست 33367
عکسی با عنوان Milk

فایل پیوست 33368
دقیقا شبیه یک عکس خیابانی اما در واقع یک عکس کارگردانی شده است.

و عکس عالی و معروفش به نام یک تندباد ناگهانی:
http://nema.akkasee.com/files//blogS...kusai_1993.jpg

که بر اساس یک نقاشی قدیمی ژاپنی تهیه شده است:
http://nema.akkasee.com/files//blogS...ka_Hokusai.jpg
داستان کامل این عکس را اینجا بخوانید:
http://nema.akkasee.com/19072

یکی از هنرمندان صاحب نام در زمینه عکاسی کارگردانی شده، Gregory Crewdson است.

فایل پیوست 34195

فایل پیوست 34196

فایل پیوست 34197

فایل پیوست 34198

فایل پیوست 34199

فایل پیوست 34200



از لحاظ تکنیک و پروسس، بسیار دقیق و با تجهیزات کامل عمل می کند. مانند ساخت فیلم سینمایی. با عوامل بسیار. یعنی در پروژه های او، افرادی با عناوینی نظیر Director of photography/ Project Designer/ camera operator/ producer/location manager/ digital painter/ actor & actress/ ... به چشم می‌خورد و نشانگر پیچیدگی و عظمت کارهای اوست.

بسیاری از عکسها از لحاظ زمانی در شب یا در گرگ و میش صبحگاه گرفته شده اند. بخصوص گرگ و میش صبحگاهی همراه با نورهای کنترل شده، باعث حس عجیب و غیرقابل وصفی در عکسهایش شده است.

حالت چهره هنرپیشه‌ها خیلی دقیق است و در راستای داستان عکس می‌باشد.
نورپرداریها نیز حس صحنه ها را بسیار کامل کرده است. برخی نورپردازیها غریب است اما وقتی بیشتر نگاه می‌کتید به علت نورپرداری پی می برید. مخصوصا در لوکیشنهای داخل خانه که نور نقش مهمی در ایجاد حس تنش، ترس، غرابت یا حادثه قریب الوقوع دارد.

....ادامه پست قبل....

فایل پیوست 34201

عکسی از هنرمند

فایل پیوست 34202
پشت صحنه


و چند عکس دیگر از او:
فایل پیوست 34203

فایل پیوست 34204

فایل پیوست 34205

فایل پیوست 34206

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط nmroshan

از لحاظ تکنیک و پروسس، بسیار دقیق و با تجهیزات کامل عمل می کند. مانند ساخت فیلم سینمایی. با عوامل بسیار. یعنی در پروژه های او، افرادی با عناوینی نظیر Director of photography/ Project Designer/ camera operator/ producer/location manager/ digital painter/ actor & actress/ ... به چشم می‌خورد و نشانگر پیچیدگی و عظمت کارهای اوست.

---

ببخشید سوال من فنی نیست.بودجه این برنامه ها از کجا می آد.با هزینه شخصی این عکس ها تهیه می شه یا این که به فروش می رن و هزینه ها بر می گرده.یا این که این عکس ها برای شناخته تر شدن عکاس ها ساخته می شن تا با به نمایش در اومدنشون عکاس در ضمینه حرفه ای خودش اعتبار بیشتری کسب کنه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Alias_239

ببخشید سوال من فنی نیست.بودجه این برنامه ها از کجا می آد.با هزینه شخصی این عکس ها تهیه می شه یا این که به فروش می رن و هزینه ها بر می گرده.یا این که این عکس ها برای شناخته تر شدن عکاس ها ساخته می شن تا با به نمایش در اومدنشون عکاس در ضمینه حرفه ای خودش اعتبار بیشتری کسب کنه.

---

این آثار به فروش می‌روند. اگر نام هنرمند را جستجو کنید، دربسیاری از گالری‌های هنری آثارش را می یابید که با مشخصات کامل یک اثر fine art برای فروش قرار داده شده اند.
http://www.artnet.com/artwork/426226...tary-shot.html

اگر آدرس قابل دسترس نیست، کپچر مستقیمش را ببینید:
فایل پیوست 34254

اساسا زنجیره هنری - اقتصادی واقعی در آنجا بدون مشکل کار می‌کند و خود، عامل مهمی برای پیشرفت هنر می‌گردد.

سلام

فایل پیوست 36187

فایل پیوست 36223
از مجموعه قاجار

شادی قدیریان، هنرمند مشهور ایرانی در حیطه آثار Staged Photography - Conceptual است که چندین مجموعه مشهور از آثار staged Photography دارد
در مجموعه قاجار او، زنانی دیده می‌شوند با لباس و آرایش و فضای زمان قاجار اما همراه با عناصری از دنیای مدرن.
بیانگر نوعی تناقض در زندگی زنان ایرانی.
و شاید گذر ناقص از دوران سنتی به دوران مدرن.

فایل پیوست 36224
از مجموعه قاجار

از مجموعه های مهم دیگر آثار او شاپرک خانوم و مثل هر روز است

فایل پیوست 36227

مجموعه کامل آثارش را در سایتش ببینید:
Shadi Ghadirian

نوشته او در مورد مجموعه شاپرک خانوم:

نقل قول:

---

شاپرک خانوم در پی وعده‌ای که با آفتاب دارد در جست‌وجوی راه خروج و رسیدن به نور در تار عنکبوت گرفتار می‌شود. عنکبوت که با دیدن زیبایی و ظرافت شاپرک خانوم دلش به رحم آمده است با شاپرک خانوم قرار می‌گذارد تا یکی از حشرات داخل انباری تاریک را برایش بیاورد و در تارهای تنیده‌اش گرفتار کند تا راه خروج و رسیدن به نور را نشانش دهد. اما شاپرک خانوم هر بار بعد از شنیدن درد دل حشرات دلش می‌سوزد و در ‌‌‌نهایت دست خالی با بال‌های خراشیده نزد عنکبوت باز می‌گردد و خود را در تار می‌اندازد تا غذای او شود. عنکبوت که از ماجرا خبر دارد دست‌های شاپرک خانوم را از تار‌ها‌‌‌ رها می‌کند و راه خروج را به او نشان می‌دهد تا به وعدهٔ دیدارش با آفتاب برسد. شاپرک خانوم حشرات را فرا می‌خواند تا آن‌ها نیز در این آزادی سهمی داشته باشند اما هیچ پاسخی نمی‌شنود. شاپرک خانوم مأیوس از رفتار حشرات دیگر بال‌های خسته‌اش را باز می‌کند و به سمت نور می‌رود.»

---

مصاحبه با شادی قدیریان در سایت عکاسی:
برای تمام زخم دیدگان جنگ | عکاسی

امشب دو مجموعه دیگر از سری آثار Staged photography را می بینیم که از لحاظ اجرا متفاوت هستند:

مجموعه اول با نام سکوت سگ‌ها است :

فایل پیوست 37003

فایل پیوست 37004

فایل پیوست 37005

فایل پیوست 37006

فایل پیوست 37007

فایل پیوست 37008

همانطور که مشخص است، از یک سری سگ که در اتوموبیل هستند، عکاسی شده است.

خود هنرمند می گوید که ایده کار وقتی به ذهنش خطور کرد که سگهایی را در اتوموبیل صاحبانشان می‌دید که منتظر بازگشت آنها هستند. البته اجرای این کار به صورت مستند نبوده است و با نورپردازی وشرایط کنترل شده است.

هنرمند می‌گوید که خودش در کودکی چند بار در اتوموبیل والدینش تنها مانده و نگران بوده که اصلا آنها باز می‌گردند یا نه ( اتفاقی که برای بسیاری از کودکان کم سن و سال می‌افتد و دقیقا همین حس را دارند). و بعد در دوران فعلی می‌دید که سگها نیز چنین موقعینی را تجربه می‌کنند و شاید آن حس ترس را هم داشته باشند.

آدرس برای دیدن بقیه مجموعه: +

مجموعه دوم به نام Box است:

فایل پیوست 37009

فایل پیوست 37010

فایل پیوست 37011

فایل پیوست 37012

فایل پیوست 37013

روش اجرای این مجموعه نیز جالب است: ساختمانها و بناها همگی از مقوا و در اندازه کوچک ساخته شده اند و جداگانه عکاسی شده اند. سوژه های انسانی واقعی هستند و با نورپردازی مشابه عکاسی شده اند و در نهایت ترکیب شده اند.

عکاسی Staged نیز مانند هر ژانر دیگری Pitfallهای خود را دارد. دام‌هایی هم برای هنرمند و هم برای مخاطب. صرف قرار دادن چند کاراکتر و عنصر و کارگردانی صحنه، نه هنرمند باید انتظار معجزه داشته باشد و نه مخاطب باید هر عکس Staged را بی‌جهت متعالی بپندارد.

------------

یکی از هنرمندان ایرانی دیگر که در زمینه Staged photography آثار خوبی دارد، گوهر دشتی است. اخیرا نمایشگاهی از مجموعه آخرش به نمایش درآمد با عنوان Volcano که عکسهایش را مرور می‌کنیم:

فایل پیوست 38047

فایل پیوست 38048

فایل پیوست 38049

فایل پیوست 38050

فایل پیوست 38051

فایل پیوست 38052

مجموعه عکس قابل توجهی است. عناصر و ویژگی‌های مشترکی در این عکسها دیده می‌شود ( که ادامه‌اش در پست بعدی نمایش داده شده است). عکسهایی از مکانهای مختلف که برای ما ایرانی‌ها آشناست. افرادی که در عکس دیده می‌شوند، در هر حالت یا مشغول هر کاری که هستند، خندان هستند. یک عنصر مشترک دیگر، دم حیوان ناشناس، احتمالا تمساح (؟) است. تقریبا در همه عکسها، یکی از افراد نیز وجود دارد که چهره‌اش مشخص نیست. نورپردازی‌ها به گونه ای است که فضاهای کاملا روشن و مشخص را ایجاد کرده است.

عکاس چه می‌خواهد بگوید؟
بدون اینکه بخواهیم اغراق کنیم، تقریبا می‌توان حرف عکاس را فهمید. مردمانی را نشان می‌دهد که ظاهرا شاد و خندان هستند. فضاسازی عکسها و نورپردازی‌ها نیز بر این امر صحه می‌گذارد. اما این همه داستان نیست. چیزی مبهم یا ترسناک در همه مکانها دیده می‌شود. آن عنصر خیلی مخفی نیست که دیده نشود. شاید عکاس می‌خواهد بگوید که آن مردم شاد، عمدا آن را نادیده می‌انگارند. دردی درونی است؟ ترس است؟ بیماری است؟ هر چه هست، به وضوح وجود دارد هر چند نادیده بنگاریمش. خنده ها ظاهری است؟ بخاطر فراموش‌کردن درد است؟
شاید اصلا نشانه‌ای از اتفاقی است که می‌خواهد رخ دهد و ما از آن بی اطلاعیم و چون نمی‌دانیم، خوشحالیم
آن فردی که در عکسها چهره‌اش دیده نمی‌شود چه نقشی دارد؟ شاید نشانه‌ای است بر فردی که نمی‌خواهد دردش را فراموش کند. شاید نشانه‌ای از فردی است که نمی‌بیند و به همین علت نمی خندد. شاید او از آن اتفاق اطلاع دارد. شاید او کلید حل معما باشد.

بقیه عکسها را در پست بعدی ببینید.

سایت عکاس را برای دیدن بقیه مجموعه‌هایش ببینید:
Gohar Dashti Official Website

ادامه عکسهای پست قبل:

فایل پیوست 38053

فایل پیوست 38054

فایل پیوست 38055

نمونه‌ای از آثار Staged Photography در قرن نوزدهم. مطلب زیر بازنشر پستی از وبلاگم است:

فایل پیوست 39137
1887, P.H. emerson, A Fisherman At Home

فایل پیوست 39138
1887 , P.H. Emerson, A Dame's School

فایل پیوست 39139
1887, P.H.Emerson, Confessions

این عکس‌ها در‌واقع تکمیل‌کننده مطلبی است که از من در شماره پاییز ۹۱ مجله حرفه: هنرمند منتشر شد. در آن مطلب که شامل عکس ماهیگیر در خانه بود، مطالبی در مورد خودِ این عکس و پیترهنری امرسون گفته شد.

نکته جالبی که در آن مطلب نیز اشاره شد، کارگردانی شدن این عکس است. هر چند در نظر اول ممکن است این مساله خیلی واضح نباشد.
در دو عکس بعدی، یعنی عکس مدرسه معلمه A Dame school و اعتراف Confession وجه کارگردانی عکس واضح‌تر است. اشتراک محل عکاسی، یعنی آن حیاط سنگفرش شده نیز بین این سه عکس جالب توجه است.


امرسون بر این عقیده بود که عکس باید انعکاس دقیقی باشد از آنچه که چشم انسان می‌بیند.
> عکس‌های بیشتر از پی‌.اچ. امرسون

در عکس های پست 15 جریان یک زندگی دیده میشود. اما کارهای گوهر دشتی برای من قابل درک نیست. هدفی توی کار ها نمی بینم. دم دایناسور حتما برای خودش یک داستان ذهنی دارد یا ندارد و به بیننده وانمود می کند که دارد. در این تیپ کار های کار گردانی شده اغلب هدفی نهفته است تا جایی که من دیده ام (البته هیچوقت به صورت پیوسته دنبال این تیپ کارها نبوده ام ) بیشترین استفاده اش در عکاسی تبلیغاتی و ارائه یک ایده در یک تصویر است. اما باز هم کارهای هنرمندان ایرانی در این زمینه بیشتر تعجب برانگیز است تا تفکر برانگیز. در همین کارهای پست 14 و 13 اگر حس نوستالژی را از عکس حذف کنیم چیز زیادی باقی نمی ماند. به شدت حال و هوای اسکیس های دانشکده را دارد.

اما در مورد شادی قدیریان گرچه کمی بهتر از گوهر دشتی است اما اعتراض وی درست به سبکی است که آنچه به آن اعتراض دارد را تقویت میکند البته اینجا تاپیک نقد نیست. دو نمونه کار موفق از نظر من این عکس های زیر هستند.

Fred perrot

فایل پیوست 39142


Romain laurent
فایل پیوست 39143

جناب میلانی . من نظرم بر خلاف نظر شماست .
از اتفاق کارهای گوهردشتی ، بسیار خاص و قابل توجه هستند .
به نظرم اینها هجو زندگی کنونی ما هستند . و شاید بهتر بگم به نظرم هجو تبلیغات ایرانی اند .
این عکسها که من رو بیش از حد ( از لحاظ اجرا و شکل آن ) به سمت تبلیغات تجاری ایرانی برد . که در اونها آدمهایی رو می بینیم بسیار شاد و سرحال و الکی خوش ، که البته هیچ ارتباطی به بسیاری از ایرانیان واقعی ندارند !
کسانی که مدتها سر یک چیز بی ارزش مثل شارژ شگفت انگیز ، پرداخت قبوض بانکی ( صبحتی از میزان و شرایط اش نمیشه ) به صورت الکترونیکی ، گاز زدن به پفک نمکی و چیتوز ، و زندگی در قصرهای شگفت انگیز ، یا کنار دریا ، سفره های رنگارنگ ، و ... غرق خوشی و سرخوشی اند . انگار یک مشت عروسک خندان و ابله رو ، از جایی خارج از کهکشان آورده اند که هیچ غمی ندارند به جز نحوه پرداخت قبوض بانکی اشون ، دوزار شارژ بیشتر ، چهارتا پسر سرحال و سرخوش با یک جیپ قشنگ در جاده های رویایی ( معلوم نیست چرا هیچوقت هیچ خانمی همراهشان نیست !!) ، و ...
اما در لایه های زیرین جامعه هیولایی خوابیده !
هیولایی که یک دم اش رو کله سحر کنار پارک هنرمندان می شد دید .

کلا تبلیغات همین است. همه جای دنیا. مثلاً خانم های آمریکایی نیز موهایی به رنگ طلایی گندمزار های جنوب در نور غروب ندارند! اما در تبلیغات به ما اینطور نشان میدهند. همینجا تو ایران تبلیغ عالی و خیلی خوب هم داریم.

اما در مورد برداشت شما از این عکس ها عرض کنم که هر بیننده آزاد است که برداشت خود را داشته باشد. و اصلا نیاز نیست برداشت شما با هدف مولف اثر نیز یکی باشد چه برسد به برداشت من و شما. اما اینکه چرا مثل شما برداشت نمی کنم دلیلش این است که مواردی که فرمودید فقط در مورد 2 3 تا از عکس ها صادق است و در مورد بقیه عکس ها فقط میتوان به تکنیک هنرمند و توانایی وی در مدیریت چیزهای معمولی برای ساخت یک سری عکس که ویژگی های مشترکی دارند آفرین گفت. ضمن اینکه ایرادی هم نمیشود گرفت این ویژگی هنر پست مدرن است.



برداشتتان را برای هنرمند بفرستید احتمالا خوشحال می شود :-)

بحث پارک هنرمندان خیلی گسترده و چند وجهی است. فرض کنید اسم آن پارک هنرمندان نبود فرض کنید خودتان خدای ناکرده مورد حمله قرار گرفته بودید یا من فرض میکنم خودم جای فرد اعدامی بودم.

اطلاعاتی پیرامون مجموعه "آتشفشان" گوهر دشتی. آتشفشانی نیمه خاموش در زیر پای مردم، یا شاید زلزله ای در کمین!

کد:

---

https://www.facebook.com/pages/Fans-of-Volcano/253631391429578

---

به نظر من هم عکسهای گوهردشتی بسیار بسیار تامل برانگیز بود...
حسی که از دیدن خنده های بسیار شاد افراد داخل کادرها به آدم دست می دهد، با دیدن آن فردی که چهره اش معلوم نیست "کاملا" رنگ می بازد. کمی بیشتر به عکسها نگاه کنید... آن آدمی که چهره اش پیدا نیست در اکثر عکسها به احتمال بسیار زیاد در ذهن شما نیز مانند بقیه خندان نیست. هیچکدامشان نیستند. همه شاد شاد، آن یک نفر در دید ما غمگین غمگین. و این تصور ما ایرانیان است از افراد جامعه ما... آن دم سوسمار هم دقیقا بعد از دیده شدن حس وحشت را "بسیار خوب" در آدم القا می کند، که باز هم به بیننده می گوید این خنده ها، ناشی از "ندیدن و ندانستن" است. آنها که نمی بینند بسیار شادند. آن نفری که نمی خندد هم در جایی لباس الاغ دارد، در جایی پشت یک کودکانه به نام آدامس قایم شده، یکی پشت یک نقاب، یکی در احتیاط خود، یکی پشت شاد کردن بقیه... یک عنصر دیگر هم که در همه تکرار شده، وجود فردی است که از جمع دور است و در حال انجام هیچ کاری نیست. نه سبزی پاک می کند، نه چیز جابجا می کند، نه جارو می کشد... در بعضی خندان است و در بعضی مخفی. به نظرم عکسها بسیار پرمفهوم هستند... حداقل نظر من این است...

اکثر کارهایی که تاکنون در این تاپیک به نمایش گذاشته شده است، آثاری با المانهای مختلف، ترکیب‌های پیچیده و پروسه‌های تولید چند مرحله ای بودند. و شاید این ذهنیت ایجاد شده است که همه آثار Staged Photography این‌گونه اند و یا این گونه باید باشند.
اما واقعیت این است که چنین الزامی وجود ندارد. ایده های خوب، موضوعات بکر و اجرای‌ بی نقص می‌تواند آثاری را موجب گردد که در عین سادگی، جذاب و قابل توجه باشند.

به عنوان نمونه به مجموعه زیر توجه کنید با عنوان Grief ( غم) اثر Ervin Olaf که در زمینه Staged Photography نام مشهوری است.

فایل پیوست 39517

فایل پیوست 39518

فایل پیوست 39519

فایل پیوست 39520

فایل پیوست 39521

فایل پیوست 39522

ادامه در پست بعدی...

ادامه عکسهای پست قبل ...

فایل پیوست 39523

فایل پیوست 39524

فایل پیوست 39525

فایل پیوست 39526

فایل پیوست 39527

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط amparisay

به نظر من هم عکسهای گوهردشتی بسیار بسیار تامل برانگیز بود...
حسی که از دیدن خنده های بسیار شاد افراد داخل کادرها به آدم دست می دهد، با دیدن آن فردی که چهره اش معلوم نیست "کاملا" رنگ می بازد. کمی بیشتر به عکسها نگاه کنید... آن آدمی که چهره اش پیدا نیست در اکثر عکسها به احتمال بسیار زیاد در ذهن شما نیز مانند بقیه خندان نیست. هیچکدامشان نیستند. همه شاد شاد، آن یک نفر در دید ما غمگین غمگین. و این تصور ما ایرانیان است از افراد جامعه ما... آن دم سوسمار هم دقیقا بعد از دیده شدن حس وحشت را "بسیار خوب" در آدم القا می کند، که باز هم به بیننده می گوید این خنده ها، ناشی از "ندیدن و ندانستن" است. آنها که نمی بینند بسیار شادند. آن نفری که نمی خندد هم در جایی لباس الاغ دارد، در جایی پشت یک کودکانه به نام آدامس قایم شده، یکی پشت یک نقاب، یکی در احتیاط خود، یکی پشت شاد کردن بقیه... یک عنصر دیگر هم که در همه تکرار شده، وجود فردی است که از جمع دور است و در حال انجام هیچ کاری نیست. نه سبزی پاک می کند، نه چیز جابجا می کند، نه جارو می کشد... در بعضی خندان است و در بعضی مخفی. به نظرم عکسها بسیار پرمفهوم هستند... حداقل نظر من این است...

---

دقیقا با نظر شما موافقم
در واقع عکس های کارگردانی شده که معنی لغوی اون همان عکس صحنه ای یا روی صحنه میباشد بیانگر همین موضوع هست
در واقع یک فیلمنامه یا نمایشنامه اگر در اختیار دو کارگردان باشه قطعا دو فیلم متفاوت یا نمایش متفاوت ساخته خواهد شد و تصویر ذهنی و برداشت هر نفر نسبت به موضوع خاص متفاوت هست که خانم دشتی به خوبی مجموعه روایی خود را به داستان تبدیل کرده در مجموعه عکسهایش که واقعا هر عکس داستان خود را دارد و بیان می کند و حال قدرت بیان و عمق کار به توان کارگردان (عکاس) بستگی داره که به نظر من خانم دشتی به خوبی از عهده این کار برامده
و سبک به تصویر کشیدن ایشون و کارگردانی ایشون یا میزانسن ها و ترکیب صحنه ایشون بدین شکل هست
ممنون از دکتر روشن و دوستان به خاطر اشتراک گذاری این نوع عکسها

پیرو توضیحات دکتر روشن گرامی و دوستان باید اضافه کنم که هر چه که کارگردانی شدن و حوزه تالیف و متن ختم بشه ، میتونه سبک پذیر و ژانرپذیر باشه . میتونه شکلهای بیانی شخصی و عمومی و قراردادهای جدید بپذیره . همانطور که در سینما وجود داره و هر کارگردانی سبک بصری خودش رو داره و همچنین همزمان از ژانرهای مختلف و یا سبکهای بصری عمومی و قراردادها و همچنین شیوه های مختلف بیانی استفاده می کنه . مثلن یک فیلمسازی چون تارانتینو در کنار یک فیلمسازی چون وودی آلن و یا اسکورسیسی و ... یکی به رئالیسم گرایش داره و دیگری به سوررئالیسم . یکی دیگر به پست مدرنیسم و .... ، ضمن اینکه هر ژآنری گاه به زیرژانرهایی تقسیم میشه . و یا گاه ژانرها با هم تلفیق می شوند .
اما در همه آنها استفاده از یک روش هدفمند و بیانی ، برای ارایه معنا و سبک پردازی شده ، مشترک اند .
پیچیدگی و یا سادگی جزو روش های سبک پردازی هستند .
من فکر میکنم که این حوزه ، از لحاظ اجرا و بیان و شیوه های سبکی و بصری ، شاید بسیار به حوزه سینما نزدیک شده باشه و یا حتی بشه اون رو یک شکلی تک شات از یک متن به شکل یک مجموعه و بسته معنایی دید .
در این صورت بسیاری از مطالعاتی که در زمینه های سینما وجود دارند ، در این رشته نیز راه گشا خواهند بود.

وجه مشترک آثار Staged زیر، خون است:

فایل پیوست 39752

فایل پیوست 39753

از مجموعه Beyond the limits ، میترا تبریزیان



فایل پیوست 39754

از مجموعه Royal Blood از Erwin Olaf



فایل پیوست 39756

فایل پیوست 39757

فایل پیوست 39758

از مجموعه Slow Decay گوهر دشتی

خون می‌تواند دارای مفاهیم مختلفی در این آثار باشد. خودِ المان خون همواره تاثیرات شدیدی بر مخاطب می گذارد و نوع استفاده از آن، در انتقال نوع مفهوم مورد نظر هنرمند موثر است. می تواند نشانه‌ای از یک اتفاق غیرمعمول در جریان زندگی معمول باشد و یا نشانه‌ای از اتفاقی که قرار است رخ دهد. و یا حتی نشانه‌ای از زندگی.
تقابل وجود خون و چهر‌ه‌های آرام افراد در این آثار می‌تواند دال بر رنجی درونی باشد که فقط گاه رخ می‌ نماید و تازه می‌بینیم که ورای آن چهره آرام، چه نهفته است.

ادامه عکسهای گوهر دشتی را در پست بعدی ببینید:

ادامه عکس‌های پست قبل:

فایل پیوست 39759

فایل پیوست 39760

فایل پیوست 39761

فایل پیوست 39762

از مجموعه slow decay گوهر دشتی

علیرضا فانی و مجموعه A Memorial for Today او که در ۲۰۱۱ تهیه شده است:

فایل پیوست 40664

فایل پیوست 40666

فایل پیوست 40667

فایل پیوست 40668

فایل پیوست 40669

فایل پیوست 40670

باز همان فضاهای آشنا در زندگی‌های شهری این روزها.
با همان شخصیتهای آشنا زندگی‌های شهری این روزها.

اما با چشمان بسته.
چشم بسته به نشانه تسلیم در برابر شرایط
چشم بسته به نشانه بستن چشم بر راههای متفاوت زندگی کردن
چشم بسته به معنای روش زندگی منفعل
چشم بسته به معنای بستن چشم بر علت اصلی این نوع زندگی‌
چشم بسته به نشانه ندیدن خود به عنوان مقصر

و شاید چشم بسته به معنای آنکه اصلا این، نامش زندگی نیست و مُردگانیم در لباس زندگان.

سایت عکاس برای دیدن آثار دیگرش

مجموعه به روایت یک شاهد عینی که نمایشگاهش اخیرا در گالری محسن بر پا بود، کاری از آزاده اخلاقی که به روایت مرگهای تراژیک معاصر می‌پردازد:

فایل پیوست 41408
صمد بهرنگی - ۱۲ شهریور ۱۳۴۷ – رودخانه ارس، ایران


فایل پیوست 41409
محمود طالقانی - ۱۹ شهریور ۱۳۵۸ – تهران

فایل پیوست 41410
میرزاده عشقی - ۱۲ تیر ۱۳۰۳ – تهران |

فایل پیوست 41411
فروغ فرخزاد - ۲۴ بهمن ۱۳۴۵ – تهران |

فایل پیوست 41412
محمد مصدق - ۱۴ اسفند ۱۳۴۵ – احمدآباد، ایران

فایل پیوست 41413
مهدی باکری - ۲۵ بهمن ۱۳۶۳ – جزیره‌ی مجنون، ایران

ادامه در پست بعدی

ادامه از پست قبل:

فایل پیوست 41414
جهانگیرخان صوراسرافیل، نصرالله ملک‌المتکلمین - ۳ تیر ۱۲۸۷ – باغ شاه، تهران

فایل پیوست 41415
سهراب شهید ثالث - ۱۰ تیر ۱۳۷۷ – شیکاگو

فایل پیوست 41416
کلنل محمد تقی خان پسیان - ۱۵ مهر ۱۳۰۰ – مشهد

فایل پیوست 41417
غلامرضا تختی - ۱۷ دی ۱۳۴۶ – هتل آتلانتیک، تهران

مقاله واشنگتن پست در مورد این مجموعه:
http://www.washingtonpost.com/blogs/worldviews/wp/2013/03/07/unique-photography-project-gets-strong-reception-in-ira/

سلام.
از اینکه لطف کردین و عکس های این مجموعه زیبا را در این پست قرار دادین سپاس گزارم. میخواستم بدونم چطور میشه سایر عکس های این مجموعه رو دید؟ عکسها کراپ شده بودن و هنگام مقایسه با لینک واشینگتون پست این سوال ذهنم رو مشغول کرد که این کار دلیل خاصی داشته؟
ممنون از لطفتون

سلام
منبع عكسها صفحه facebook اين پروژه است كه به همين صورت قرار داده شده بود
ممنون

خبرگزاری میراث فرهنگی - کارگردانی که تصویر 17 مرگ تاریخی را بر هم زد + عکس

ایسنا - گلایه‌های ساسان توکلی به نادیده گرفتن حقوق معنوی‌اش در یک پروژه هنری

متن نامه آقای توکلی همراه با برخی عکس هایی که صرفاً برای نمایش تلاش و سختی که برای پروژه به صورت پشت صحنه آورده شده است:

کد HTML:

---

https://www.facebook.com/notes/sasan-t-farsani/%D8%A8%D9%87-%D8%B1%D9%88%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%DB%8C%DA%A9-%D8%B4%D8%A7%D9%87%D8%AF-%D8%B9%DB%8C%D9%86%DB%8C/10151359348333802

---

نقل قول:

---

پاییز سال پیش عکاسی پروژه ای به من پیشنهاد شد که چند روزی هست که در گالری محسن در حال نمایش است
به روایت یک شاهد عینی آزاده اخلاقی
به تهیه کنندگی احسان رسول اف

حدود ۳۰ روز عکاسی به همراه کلیه عوامل و بیشتر از ۶ ماه مراحل ادیت و جلوه های بصری عکس ها طول کشید.

ولی حالا اتفاقاتی افتاده که مجبور به بیانش شدم


Fri, Mar 1, 2013 at 9:50 AM
ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــ
سلام
اقای احسان رسول اف و خانم آزاده اخلاقی
ما قرار کتبی با هم نداشتیم در این پروژه ولی حرف زدیم و قرار گذاشتیم ... من تا اونجا که تونستم و در توانم بود برای این کار مایه گذاشتم خودتون هم خوب میدونید که از اون چیزی که انتظارش رو داشتین خیلی بهتر شد ...
و باز هم بدونید اگه تجربه و تکنیک من نبود این پروژه همون روز های اول متوقف میشد و به اینجاها نمیرسید ...
احتیاج به توضیح هم نیست خودتون خوب میدونید...
ولی حالا من میبینم انگار فراموش کردید و اصلان حقوق معنوی منو رعایت نکردید
احسان من چندین بار با تو در مورد اینکه چگونه اسم من در بروشور، پوستر، کتاب و هر چیز مکتوب دیگری چه آنلاین و چه غیر آنلاین درج بشود با تو صحبت کردم و تو قول دادی که کاملا رعایت کنی ...
احسان بعد از اینکه از ایران خارج شدم با بی احترامی کامل جواب تماس های منو ندادی که دیشب زنگ زدم گالری که گوشی رو خودت برداشتی و صحبت ها به جایی رسید که نباید میرسید حتی تو پا رو فراتر گذاشتی و به فرهاد زنگ زدی و تهدید کردی و حرف های بی ربطی زدی ... حالا من همین جا میگم و ۴۸ ساعت بهتون فرصت میدم برای اصلاح رفتارتون و تغیرات در بروشور، کتاب و هر جا که اسمی از این اثر هست ... قرار بود اسم کامل من جدا از اسامی عوامل بطور مشخص و با تیتر عکس و جلوه های بصری همه جا باشه ... در غیر این صورت مجبورم با شرح کامل ماجرا برای همه توضیح بدم که چه بوده و چه شده به صورت آنلاین و غیر آنلاین هر جا که بتونم

قبل از ۴۸ ساعت دیگه منتظر تغییر رفتارتون هستم

ساسان توکلی فارسانی
ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــ

دوستان سرشون رو زیر برف کردن انگار، من فکر نمیکنم که اگر رعایت میکردند چیزی از ارزش کار آزاده و احسان کم میشد



بعد از اینکه اجازه عکاسی در لوکیشن اصلی داده نشد برای حذف نشدن این عکس، پیشنهاد اجرای آن را اینگونه دادم ...

برای هر عکس تکنیک خاصی لازم بود ... اگر در کلیه عکس ها دقت کنیم خواهیم دید مثل یک تابلو نقاشی تمام کارکتر ها در بهترین فیگور هستند ... این عکس در ۵ مرحله بصورت پانوراما مثل صحنه های یک فیلم اکشن ۱۱ فریم در ثانیه عکاسی شد. ۴۸۲ عکس در برداشت های مختلف

پیشنهاد میکنم که دیدن آثار آزاده اخلاقی را در گالری محسن از دست ندهید

---

فایل پیوست 41561




و نمونه دیگری از رفتار غیر حرفه ای و منفعت طلبانه گالری محسن . آقای رسول اف :

کد HTML:

---

http://neici.blogspot.com.es/2013/03/blog-post.html

---

در پروژ ه هاي بزرگ عكاسي و بخصوص پروژه هاي عكاسي Staged كه نياز به همكاري افراد با نقشهاي مختلف وجود دارد، بايد اصول Professionalism جدي گرفته شود

Professionalism مجموعه اي از اصول است كه رعايت همگي آنها الزامي است:

تجربه و اطلاعات فني كافي
مهارتهاي عملي
مهارتهاي زباني و ارتباطي براي ارتباط با همكاران
كيفيت بالا در كار و قدرت بالا در خلق / خدمات/ مشاوره و ٠٠٠
اخلاق و رفتار حرفه اي در سطح بالا ، در ارتباط با مشتري، همكاران و رقبا
انگيزه و علاقه منطقي براي انجام عالي كارها
تخصص بالا در يك رشته خاص ( و نه اطلاعات سطحي در چندين رشته مختلف)

گاهي فراموش مي كنيم كه حرفه اي گري نياز به همه فاكتورهاي فوق دارد و تنها آن را در تكنيك صحيح مي دانيم٠ Professional Ethics جزو جدايي ناپذير حرفه اي گري است: نوع رابطه و رعايت اصول ارتباطي با همكاران، مشتري ورقبا نه تنها در فرايند انجام كار تاثير دارد كه حتي تعيين كننده كيفيت كار نهايي خواهد بود، اين كه بدانيم كار هر يك از اجزاي يك پروژه در جاي خود اهميت دارد و هر يك متناسب با نوع كار انجام شده بايد مزد ( چه مادي يا غير مادي) دريافت كنند

در سينما اين گونه مسايل حل شده است ، اما عكاسي كارگرداني شده بعلت نبود تجربه كافي در زمينه هاي حرفه اي گري خودش هنوز با اين گونه مسايل درگير است، حداقل در اين ديار٠

پي نوشت: زانياربلوري نيز نقدي بر اين مجموعه و حواشي آن در فيس بوك نوشته بود كه من بعلت اينكه در سفر هستم به آن دسترسي ندارم٠ اگر دوستان آن نقد را ديده اند، اينجا بازنشرش كنند كه اين بحث را تكميل نمايد
ممنون

سلام

در ادامه ی صحبت های دکتر روشن...

زانیار بلوری موضوع «عکاسی صحنه‌‌پردازی ‌شده» را بیست و سوم آذرماه در سومین روز از برنامه‌ی ده روز با عکاسان ایران در خانه هنرمندان ایران (تالار شهناز) تشریح کرد.

به گزارش کمیته‌ی اطلاع رسانی انجمن عکاسان ایران، بلوری با ارایه تاریخچه‌ای از عکاسی، به تشریح عکاسی صحنه‌پردازی شده پرداخت و گفت: کلمن در سال ۱۹۷۶ برای توضیح این نوع عکاسی از واژه عکاسی کارگردانی شده استفاده کرد که از این طریق می‌تواند با عکاسی دستکاری شده در ارتباط باشد. بعد از دهه ۷۰ میلادی در جهان هنر، با رواج هنر مفهومی شاهد رویکردهایی مثل اینستالیزیشن هستیم. واژه‌ای داریم به نام عکاسی جعلی که بیشتر در مورد فتوژورنالیسم یا عکاسی خبری به کار برده می‌شود که ادعا می‌کنند عکس‌هایشان عکسی واقعی است، در حالیکه ساختگی بوده است. بعد‌ها کلمن از عکاسی صحنه‌پردازی شده به عنوان مستندهای مخدوش یاد می‌کند و به مفهوم کلی در این نوع عکاسی می‌رسیم؛ اینکه ساختن به جای یافتن است.

او افزود: عکس بایار (مرد غرق شده) را پیشگام عکاسی صحنه‌پردازی شده می‌دانند. بایار کسی بود که به فرایند عکاسی دست یافت و آن را به آکادمی عکاسی فرانسه ارایه داد. ولی به جای او نام داگر را به ثبت رساندند. بایار با خود رسانه عکاسی به جنگ خوانش مسلط از عکسی رفت و واقعیت عکاسانه را به چالش کشید و می‌گفت عکس یعنی بیان از واقعیت.

بلوری سپس گفت: قبل از ۱۸۶۰ با بخشی به نام پیکتوریالیسم آشنا هستیم. دغدغه این عکاسان این بود که عکس‌ها را همراه با نقاشی‌ها در گالری‌های آن زمان نشان دهند، با نقاشی رقابت کنند و نشان دهند عکاسی یک هنر است که یکی از آن تمهیدات عکاسی صحنه‌پردازی شده بود. بعد از پیکتوریالیست‌ها، مدرنیست‌ها آمدند که پیکتوریالست‌ها را رد کردند و گفتند این‌ها خصلتهای مربوط به نقاشی است. هر رسانه باید کاری کند که مختص به آن رسانه است. تا ۱۹۷۰ دیدگاه مدرنیستی بر تاریخ عکاسی حاکم است. از دهه ۱۹۷۰ به بعد متفکرین پساساختارگرا ظهور پیدا می‌کنند که راهی را برای ظهور عصری جدید به نام پست مدرنیسم باز می‌کنند. از دهه ۸۰ و ۹۰ به بعد عکاسی صحنه‌پردازی شده اجازه به صحنه آمدن پیدا می‌کند و تا امروز ادامه پیدا می‌یابد.

او ادامه این بحث عنوان کرد: از دهه ۸۰ به بعد خیلی از هنرمندان به واسطه «از آن خودسازی» appropriation) (و «عکاسی صحنه‌پردازی شده» دغدغه‌های معاصر خود را که در هنر معاصر وجود دارد، ارایه می‌دهند، مانند مسائل زنان، سقط جنین، مسائل زیست محیطی، مذهب و....

بلوری در پایان حرف‌هایشبه این موضوع اشاره کرد که در ایران خیلی‌ها عکاسی صحنه‌پردازی شده را به واسطه کارهای میترا تبریزیان شناختند.

شاد باشید.....

پ.ن: تو فیس بوک چیزی نیافتم، این مطلب رو در این سایت پیدا کردم

کد:

---

ده روز با عکاسان ایران/ گزارش روز دوم؛ زانیار بلوری از عکاسی صحنه‌‌پردازی ‌شده گفت|انجمن عکاسان ايران

---

نقل قول:

---

پي نوشت: زانياربلوري نيز نقدي بر اين مجموعه و حواشي آن در فيس بوك نوشته بود كه من بعلت اينكه در سفر هستم به آن دسترسي ندارم٠ اگر دوستان آن نقد را ديده اند، اينجا بازنشرش كنند كه اين بحث را تكميل نمايد

---

در فیسبوک که ندیدم، ولی در وبلاگ خودشان این مطلب را در این مورد نوشته اند:

نقل قول:

---

هیچ شکی نیست "به روایت یک شاهد عینی" اتفاق حرفه‌ای نادری است چه در عکاسی و چه در سطحی کلی‌تر در هنرهای تجسمی ایران. سرمایه‌گذاری، برنامه‌ریزی بلند مدت، عوامل دست اندر کار ساخت پروژه، کیفیت ارائه و مسائل متعددی از این دست برای ارئه‌ی اثری شسته رفته، همه و همه سبب شده است تا اثری به فضای هنر ایران پیوند خورد، که علائم پس زدن این پیوند را به وضوح می‌شود دید. هیچ جای تعجب ندارد که فضای هنر تجسمی ایران هر روز علایم جدیدی در رد این پیوند از خود نشان دهد، چراکه هنوز ارگانیسم این بیمار، عادت و آمادگی پذیرش چنین بافت نامانوسی ندارد. کمی زمان لازم است و همچنین مراقبت. حاشیه‌های بوجود آمده پیرامون "به روایت یک شاهد عینی" به بهترین شکلی این امر را نشان می دهد. به این سبب است که گالری‌دار زیر سوال می‌رود، خود را مطرح می کند و به رخ می‌کشد، تکنسین ادعای هنرمند بودن می‌کند، هنرمند بر سر تکنسین کلاه می‌گذارد، تمام زیر ساخت‌های غیرحرفه‌ای بودن، در چنین اثری حرفه‌ای به چالش کشیده می‌شود و در پایان آشکار می‌شود بیماری که ادعای تندرستی می‌کند، هنوز در گیر و دار حیاتی‌ترین نیازهایش دست و پا می‌زند. حرفه‌ای‌هایی که هنوز یاد نگرفته‌اند یک قرداد ساده و صریح بین خود امضاء کنند.

---

ادامه در اینجا

در مجموع کل این پروژه به جز مسائل فنی و آزمودن شرایط دشوار یک اشتباه هنری اما به قول زیگفرید گیدئون "جیگولو پسند" است. در واقع بخش صحیحش توسط عکاس انجام شده .بقیه اش اشتباه است. بازسازی روایت های تاریخی به این وضوه و با این جزئیات با گریم و تقلید چهره ها و با این جزئیات در تعریف کدام روند و سبک هنری قرار می گیرد به جز "هنر گیشه" ؟

نقل قول:

---

هیچ شکی نیست "به روایت یک شاهد عینی" اتفاق حرفه‌ای نادری است چه در عکاسی و چه در سطحی کلی‌تر در هنرهای تجسمی ایران. سرمایه‌گذاری، برنامه‌ریزی بلند مدت، عوامل دست اندر کار ساخت پروژه، کیفیت ارائه و مسائل متعددی از این دست برای ارئه‌ی اثری شسته رفته، همه و همه سبب شده است تا اثری به فضای هنر ایران پیوند خورد، که علائم پس زدن این پیوند را به وضوح می‌شود دید. هیچ جای تعجب ندارد که فضای هنر تجسمی ایران هر روز علایم جدیدی در رد این پیوند از خود نشان دهد، چراکه هنوز ارگانیسم این بیمار، عادت و آمادگی پذیرش چنین بافت نامانوسی ندارد. کمی زمان لازم است و همچنین مراقبت. حاشیه‌های بوجود آمده پیرامون "به روایت یک شاهد عینی" به بهترین شکلی این امر را نشان می دهد. به این سبب است که گالری‌دار زیر سوال می‌رود، خود را مطرح می کند و به رخ می‌کشد، تکنسین ادعای هنرمند بودن می‌کند، هنرمند بر سر تکنسین کلاه می‌گذارد، تمام زیر ساخت‌های غیرحرفه‌ای بودن، در چنین اثری حرفه‌ای به چالش کشیده می‌شود و در پایان آشکار می‌شود بیماری که ادعای تندرستی می‌کند، هنوز در گیر و دار حیاتی‌ترین نیازهایش دست و پا می‌زند. حرفه‌ای‌هایی که هنوز یاد نگرفته‌اند یک قرداد ساده و صریح بین خود امضاء کنند.

---

شاید منظور قسمت بلد شده را درست متوجه نشده باشم ولی اگر منظور از تکنسین،عکاس بوده با این بخش از نوشته ایشان مشکل دارم.عکاسی فقط فشار دادن کلید شاتر نیست!یک هنر است(که اگر نبود نیازی به استخدام یک عکاس خبره برای این کار نبود).عکاس این مجموعه هم عکاس معروف و شناخته شده ای است و نمیشود در هنرمند بودنش شک داشت.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط M.Mobin

شاید منظور قسمت بلد شده را درست متوجه نشده باشم ولی اگر منظور از تکنسین،عکاس بوده با این بخش از نوشته ایشان مشکل دارم.عکاسی فقط فشار دادن کلید شاتر نیست!یک هنر است(که اگر نبود نیازی به استخدام یک عکاس خبره برای این کار نبود).عکاس این مجموعه هم عکاس معروف و شناخته شده ای است و نمیشود در هنرمند بودنش شک داشت.

---

با توجه به جمله بعدش من هم دقیقا برداشت شما رو دارم و متاسف هستم واسه این نوع تفکر .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mreza1001

در مجموع کل این پروژه به جز مسائل فنی و آزمودن شرایط دشوار یک اشتباه هنری اما به قول زیگفرید گیدئون "جیگولو پسند" است. در واقع بخش صحیحش توسط عکاس انجام شده .بقیه اش اشتباه است. بازسازی روایت های تاریخی به این وضوه و با این جزئیات با گریم و تقلید چهره ها و با این جزئیات در تعریف کدام روند و سبک هنری قرار می گیرد به جز "هنر گیشه" ؟

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط M.Mobin

شاید منظور قسمت بلد شده را درست متوجه نشده باشم ولی اگر منظور از تکنسین،عکاس بوده با این بخش از نوشته ایشان مشکل دارم.عکاسی فقط فشار دادن کلید شاتر نیست!یک هنر است(که اگر نبود نیازی به استخدام یک عکاس خبره برای این کار نبود).عکاس این مجموعه هم عکاس معروف و شناخته شده ای است و نمیشود در هنرمند بودنش شک داشت.

---

من هم به شخصه با نظر شما موافقم. به نظرم تکنیک عکاسی و اجرای (همان طوری که ساسان توکلی هم جایی نوشته بود که در این پروژه فقط دکمه شاتر را فشار نداده است.) این پروژه اگر بالاتر از سطح پروژه نبوده باشد، پایین تر از آن هم نیست و باید ارج و قرب بیشتری برای عکاس قائل می شدند. به هر حال در این به به، چه چه جامعه هنری، نقد متفاوت و نسبتا خوبی بود که نکات ارزنده ای داشت.

درس خوبی برای دوستان فروم است. وارد هر کاری که می شوی باید از ابتدا حقوق اثر معلوم باشد. قراردادی باشد و بدانیم نقش عکاس چیست. وگرنه همین می شود پروژه طرف را یک تنه پیش میبری بهش اضافه میکنی و ایده میدی و آخرش میگه من هنرمندم تو تکنسین. بگذریم که تفاوت تکنسین و فیلم بردار و عکاس معلوم است و تکنسین فیلبرداری با فیلم بردار دو سمت جداگانه هستند.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mreza1001

در مجموع کل این پروژه به جز مسائل فنی و آزمودن شرایط دشوار یک اشتباه هنری اما به قول زیگفرید گیدئون "جیگولو پسند" است. در واقع بخش صحیحش توسط عکاس انجام شده .بقیه اش اشتباه است. بازسازی روایت های تاریخی به این وضوه و با این جزئیات با گریم و تقلید چهره ها و با این جزئیات در تعریف کدام روند و سبک هنری قرار می گیرد به جز "هنر گیشه" ؟

---

البته هنر سینما روایت‌های تاریخی را بازسازی می‌کند و مشکلی در این‌کار وجود ندارد(نشنیده‌ام که کسی بگوید اشتباهی هنری رخ داده است.) هرچند در عکاسی به قول محمدرضای عزیز به این وضوح و این جزییات کمتر دیده شده است ولی یک عنصری از حال حاضر نیز در این عکس‌ها وجود دارد که این پروژه را متمایز می‌کند و آن حضور آن خانم روسری قرمز است. البته وارد بحث هنر گیشه نمی‌شوم ولی در کل گیشه پیدا کردن و فکر و طراحی برای گیشه هم کار ناشایستی نیست. مثلن فیلم‌های سینمایی که گیشه‌ی خوبی داشته‌اند بدون فکر و برنامه به رکوردهای فروش رسیده‌اند؟

دوست عزیزم جناب میلانی بهتر بود در لینکی که اینجا گذاشته‌اید قضاوتی نمی‌کردید. مثلن می‌نوشتید گلایه‌ای دیگر یا نمونه‌ای دیگر...

نقل قول:

---

البته هنر سینما روایت‌های تاریخی را بازسازی می‌کند و مشکلی در این‌کار وجود ندارد(نشنیده‌ام که کسی بگوید اشتباهی هنری رخ داده است.)

---

بحث سینما با عکاسی از نظر های مختلف تفاوت دارد.

سینما را فرض کنید 24 فریم بر ثانیه . گذرا و متحرک . سینما روایتگر است. مثلا فرض کنید فیلمی از مرگ فروغ فرخزد ساخته شود. با عکس مقایسه کنید. یک بازسازی جز به جز از صحنه تصادف با جزئیات . بنده این را به عنوان هنر میپذیرم اما هنر متعالی نیست. برای گیشه کارکردن بد نیست . برخی ها به کارگردان گیشه معروفند موفق هم هستند. اما ادعای هنر متعالی و ... ندارند. به هر حال بنده نظر خودم را میگویم. من اگر مجری مشاور یا کارگردان این پروژه بودم تا این حد بر جزئیات تاکید نمی کردم .بهتر بود به گونه ای کار شود تا ضمن روایت صحنه مرگ بر ذهن مخاطب دیکته نشود. هنرمند در قبال جامعه خود مسئول است. بنده این عکس ها را یکبار بیشتر نگاه نکردم. چون بخواهم یا نخواهم روی ذهنیت من از واقعه اثر خواهد گذاشت. صحنه مرگ فروغ را به این روشنی نمی دیدم. مرگ صمد بهرنگی را هم جور دیگری تصور میکنم. به هر حال من این نوع هنر را که تکیه گاهش یک گالری دار معروف و نه چندان خوش نام است نمی پسندم.

نقل قول:

---

مثلن می‌نوشتید گلایه‌ای دیگر یا نمونه‌ای دیگر...

---

اتفاقا همینو نوشتم که :

نقل قول:

---

و نمونه دیگری از رفتار غیر حرفه ای و منفعت طلبانه گالری محسن . آقای رسول اف :

---

تمام عکس‌های مجموعه‌ی «به‌روایت یک شاهد عینی»:

کد:

---

http://www.azadehakhlaghi.com/photographs/by-an-eye-witness/

---

روایتگری لزوما معادل گیشه پسندی نیست . ( توضیح اینکه گیشه در ادبیات سینمایی ، باری منفی دارد و به معنای جذب مخاطب از طریق تولید آثار دم دستی و بعضا سخیف و ضعیف است و استفاده از قواعد تکراری و کلیشه ای ) .
هر چند روایتگری ممکن است باعث اقبال و توجه بیشتر عموم شود . اما لزوما اقبال و توجه ( فروش بیشتر ) بیشتر به معنای بد بودن یا تکنسین بودن یا هنرمند نبودن نیست .
بسیاری از هنرمندان سینمای امریکا که از اتفاق جزو برجسته ترین اساتید فن و هنر نیز در این رشته محسوب می شوند _ حتی توسط سینماگران مستقل و غیر استودیویی و بیشتر منتقدان و صاحب نظران _ مانند هیچکاک ، جان فورد ، هاوکز ، کاپولا و حتی اسپیلبرگ و ریدلی اسکات و ... هم بر مبنای قواعد سینمای بدنه امریکا فیلمسازی می کردند و می کنند ، و هم برای فروش بیشتر ( نظر به تولید فیلم های استودیویی که بر مبنای تولید برای کسب سود هستند ) ، و در عین حال جزو هنرمندان بزرگ نیز ستایش می شوند . چرا که علاوه بر استفاده از قواعد و سبک و ساختارهای مرسوم ، اما در نحوه روایت و روایتگری ( بیان سینمایی ) خود ، ایجاد ساختارهای هنری مبتکرانه و خلاقانه را نیز به کار می بستند .
.
هر چند در سال های اخیر روایتگری غیرامریکایی ( مبتنی بر سینمای مستقل امریکا ، سینمای اروپا ، سینمای امریکای لاتین ، سینمای خاورمیانه ، خاور دور و .... ) اشکال و قواعد ، سبک و ساختار متنوع تر و گوناگون تری را در بر گرفته که از طرفی هم قابلیت های جدیدی را وارد هنر سینما کرده و هم گاه حتی به فروش بالایی نیز رسیده ( علیرغم گاه ناآشنا بودن مخاطبان با قواعد و سبک و ساختار فرهنگ مبدا ).

من در این عکسها نوعی روایتگری می بینم که تلاش شده تا از طریق بازسازی رویداد و نوعی میزانسن سینمایی ( دکور ، صحنه ، بازیگران ، لباس ، اکت و ... ) تجربه جدیدی را وارد عرصه عکاسی کارگردانی شده کند .
البته طبیعی است که روایتگری در سینما ، هم در چارچوب یک فریم رخ می دهد و هم در چارچوب فریم های متوالی ولی اصل آن مبتنی بر زمان است ! زمان روایت که از طریق نما ( نماهای متوالی یا نمای بلند ) رخ می دهد . اما در عکاسی معمولن ( نه همیشه ) در یک فریم باید روایت صورت پذیرد . ( نه همیشه چون می توان از چند فریم در کنار یکدیگر به عنوان مجموعه استفاده کرد ) .
اما باز عنصر زمان در یک قاب نیز وجود دارد . چرا که چه در یک نمای سینمایی و چه در یک فریم ایستا ،به هر حال چشم برای دیدن عناصر بصری موجود در تصویر و سپس کشف ارتباطات معنایی و نحوی میان آنها و استخراج معنا نیاز به زمان دارد .
بنابراین می توان در جاهایی این دو از هم تاثیر پذیرند و از قابلیت های روایی هر دو استفاده کرد .
و از نظر من این یک عرصه جدید است در مبحث روایت در عکاسی .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mreza1001

بحث سینما با عکاسی از نظر های مختلف تفاوت دارد.

سینما را فرض کنید 24 فریم بر ثانیه . گذرا و متحرک . سینما روایتگر است. مثلا فرض کنید فیلمی از مرگ فروغ فرخزد ساخته شود. با عکس مقایسه کنید. یک بازسازی جز به جز از صحنه تصادف با جزئیات . بنده این را به عنوان هنر میپذیرم اما هنر متعالی نیست. برای گیشه کارکردن بد نیست . برخی ها به کارگردان گیشه معروفند موفق هم هستند. اما ادعای هنر متعالی و ... ندارند. به هر حال بنده نظر خودم را میگویم. من اگر مجری مشاور یا کارگردان این پروژه بودم تا این حد بر جزئیات تاکید نمی کردم .بهتر بود به گونه ای کار شود تا ضمن روایت صحنه مرگ بر ذهن مخاطب دیکته نشود. هنرمند در قبال جامعه خود مسئول است. بنده این عکس ها را یکبار بیشتر نگاه نکردم. چون بخواهم یا نخواهم روی ذهنیت من از واقعه اثر خواهد گذاشت. صحنه مرگ فروغ را به این روشنی نمی دیدم. مرگ صمد بهرنگی را هم جور دیگری تصور میکنم. به هر حال من این نوع هنر را که تکیه گاهش یک گالری دار معروف و نه چندان خوش نام است نمی پسندم.

---

جناب آقای میلانی عزیز
عذر می خواهم که از همین جای بحث و بی مقدمه و موخره وارد می شوم... من این مجموعه را در گالری محسن دیدم و در عین حال که برایم جذاب بود ولی به دلایلی نامعلوم که احتمالاً به قیمت آثار مرتبط بود تا حدی در برابر کلیت این مجموعه (بخصوص از بعد اقتصادی) موضع گرفتم.... نگاهی به مجموعه نظرات و نقل قول های سایر دوستان هم تا حدی نشان می دهد که گویا ما تکلیفمان را با این مجموعه نمی دانیم.... (که همین به گمان من نشانی از ارزش این مجموعه می تواند باشد... این مجموعه همه ما را به کلنجار و تفکر کشانده است) ولی خارج از بحث در خصوص این مجموعه خاص، در کلام شما نوعی دوگانگی در رویکرد دیده می شود: اگرچه شما از "به نظر من" و "بهتر بود" استفاده می کنید ولی در نهایت به دلایلی که گویا یکی از مهمترینشان نگاه روایتگر و شفاف به یک لحظه است "این نوع هنر را نمی پسندید" (که خب تا اینجایش مشکلی نیست) و در نهایت هم گله دارید که این نوع هنر نمی تواند متعالی باشد و گیشه ای است.... من همه حواشی این اثر و گالری مربوطه را نمی دانم ولی هر چه فکر کردم اشکالی در بیان شفاف و با جزییات یک لحظه (چه تاریخی چه در حال ندیدم) به بیان ساده تر به نظر من خانم آزاده اخلاقی حق دارد که آن لحظه را چنین ببیند و روایت کند و این نه به لحاظ سندیت تاریخی و نه به لحاظ ژانر هنری مشکلی نخواهد داشت... این همه جزئیات ذهن من و شمای مخاطب را رها می سازد تا در هر گوشه قاب و در چهره هر یک از آدم ها حال و هوای آن روز مردممان را جستجو کنیم (فارغ از آن که هنرمند در کیفیت ارائه این جزئیات تا چه حد موفق و حساب شده عمل کرده است یاما تا چه حد این رویکرد یا اجرا میسندیم یا نه)
البته محتمل است که من جان کلام شما را به درستی در نیافته باشم که پیشاپیش عذخواهی می کنم.

گفتگوی زیر در روزنامه اعتماد انجام شده و گفتگویی است با آقای احسان رسول اف ، تهیه کننده مجموعه " از نگاه یک شاهد عینی " اثر خانم آزاده اخلاقی .
من کل متن را نقل قول می کنم :



گفت‌وگو با احسان رسول‌اف تهيه‌كننده مجموعه «از نگاه يك شاهد عيني»
مريم رهنما

احسان رسول‌اف با تهيه‌كنندگي مجموعه عكس‌هاي «از نگاه يك شاهد عيني» براي نخستين‌بار وارد عرصه تهيه‌كنندگي آثار تجسمي شده است. پروژه‌يي كه بي‌حضور يك تيم مديريتي قوي ناممكن بود و مديريت همان كاري است كه رسول‌اف در اجرا و برگزاري اين مجموعه بر عهده گرفت. به همين بهانه با او به گفت‌وگو نشستيم تا او از نخستين تجربه تهيه‌كنندگي يك مجموعه هنري در حوزه هنرهاي بصري بگويد. اين گفت‌وگو در دفتر آقاي رسول‌اف در گالري محسن انجام شد و آقاي رسول‌اف با شوخ‌طبعي-با وجود شلوغي روز افتتاحيه-به سوالات ما پاسخ دادند.

دلم مي‌خواهد كه اگر اصغر فرهادي داريم كه اينقدر موفق است، نه مقلدان در پي‌اش پيدا شوند بلكه آدم‌هايي پيدا شوند كه با درك آن جنس از نگاه و مديريت و هنري كه كنار هم قرار گرفته‌اند بتوانند الگوي خوبي در سينما درست كنند. فكر مي‌كنم اگر آن جنس در ايران پا بگيرد ما سينماي خيلي بهتري خواهيم داشت، تئاتر خيلي بهتري خواهيم داشت، حتي ادبيات بهتري خواهيم داشت، ادبياتي كه خواننده داشته باشد

ايده و فكر برگزاري نمايشگاه و گرفتن اين مجموعه كي و چگونه مطرح شد؟ در بروشور نمايشگاه آمده كه شما تهيه‌كننده اين مجموعه هستيد.

ايده كار كامل مال آزاده اخلاقي است. يعني اگر بخواهيم از جنس تهيه‌كنندگي سينما نگاه كنيم فيلمنامه را برايم آوردند و اين طور نبود كه من فيلمنامه را سفارش داده باشم. مدتي بود كه آزاده تحقيقاتش را روي پروژه شروع كرده بود و نيمه سال گذشته (سال 1390) بود كه با من صحبت كرد. من شخصا به عكاسي استيج كه مي‌توان آن را عكاسي صحنه‌آرايي شده گفت-نمي‌دانم ترجمه دقيقش را چه گذاشته‌اند-علاقه‌مندم. اگر مثلا فرض كنيم كه دو گونه عكاسي مستند و صحنه‌آرايي شده داريم، انتخاب من عكاسي صحنه‌آرايي شده است؛ وجوهي كه حضور مولف را در اثر نشان مي‌دهد را اصولا بيشتر دوست دارم تا اينكه مولف صرفا بيانگر چيزي باشد. از اين جهت و بخش هنري‌اش، علاقه شخصي من بود كه من را جذب مي‌كرد، بخش ديگرش مربوط به آشنايي قبلي من با آزاده اخلاقي بود؛ در ارديبهشت سال 1389 ما يك نمايشگاه انفرادي از آثارش داشتيم كه نسبتا هم نمايشگاه موفقي بود و براي آزاده هم گامي به جلو بود نسبت به نمايشگاه قبلي‌اش كه دومين نمايشگاه انفرادي‌اش محسوب مي‌شد. اين شناخت از آزاده بود كه وسواسش را مي‌دانستم كه وسواس خاص و سختي است ولي اينها آنقدر در اين پروژه تاثيرگذار نبود كه واقعا خود موضوع و خود ايده و آن سمپاتي‌اي كه براي من توي اين پروژه بود و حس نسلي‌اي كه اين پروژه براي من داشت. حتما مي‌داني كه گالري ما چندان با هنرمندان بالاي 40 سال كار نمي‌كند؛ شخصا دوست دارم كه با آدم‌هايي حرف بزنم كه زبان نسلي هم را مي‌فهميم. براي همين وجوه ديدگاهي‌مان نزديك بود، اين حس مشترك بين‌مان هست و در پروژه هم همين‌طور، بيشتر جوان بودند و غير از آدم‌هايي كه در رئوس فني كار بودند مثل ساسان توكلي فارساني يا ژيلا مهرجويي، بقيه در همين سن و سال خود من بودند. اين پروژه براي من اداي يك جور حس احترام يا پاسداشت نه اين آدم‌ها كه مردم مملكت‌مان است؛ مردمي كه در صد، صد و پنجاه سال گذشته تلاش كردند كه سازنده ايران جديدمان باشند. من اساسا به كنش سياسي به معني جمعي‌اش علاقه‌مند نيستم و واقعا كنش فرهنگي را در جوامعي مثل خودمان خيلي موثرتر مي‌دانم؛ چون فكر مي‌كنم سياست به آن مفهوم مال دوران ثبات است مثلا مثل امريكا كه تثبيت مي‌شوند و بعد اين رقابت به نفع مردم است. در خيلي از جوامع مثل ايران كه به ثبات ساختاري كامل نرسيده‌اند و هنوز خيلي چيزها دارد آزمون و خطا مي‌شود، من فكر مي‌كنم كه آنچه مي‌تواند به مردم كمك كند و آنها را به جلو ببرد، قطعا فرهنگ و اقتصاد است. من كه در حوزه اقتصادي چندان وارد نيستم كه بخواهم بحثش را بكنم، ولي در حوزه فرهنگي اين حس بود كه مي‌خواستيم اين جوري اداي ديني به اين آدم‌ها بكنيم. اين حس را داشتم درنتيجه وقتي آزاده با من صحبت كرد فكر كردم كه بايد اين كار را يك جور انجام داد. واقعيتش اين است كه من خيلي خوشحالم كه توانستم بخشي از اين پروژه باشم بابت اينكه مي‌خواستم يك جور اين كنش را انجام داده باشم و از طرفي براي خودم و حالا كه اين عكس‌ها روي ديوار رفته فكر مي‌كنم كه كاري كرده‌ام؛ اين حس، برايم حس خوبي است. خوشحالم كه بخشي از يك اتفاق فرهنگي و هنري بودم كه خيلي خوشحالم كه اتفاق افتاد، نه اينكه تقدير اين طور قرار گرفت كه من بخشي از اين اتفاق باشم، ولي خوشحالم كه اتفاق افتاده كه بجز مايه‌هاي اجتماعي‌اي كه در عكس‌ها هست، از لحاظ هنري هم يك اتفاق مهم در عكاسي صحنه‌آرايي شده در ايران به حساب مي‌آيد. اميدوارم اتفاق‌هاي بعدي‌اي كه در اين شكل از هنر در ايران مي‌افتد بتواند اين جريان را بهتر به جلو ببرد، به اين خاطر كه اين جنس از عكاسي كه آزاده الان با اين مجموعه جا خواهد انداخت فقط روح فرمي يا جامعه‌شناسانه ندارد بلكه زحمات شاقي كه آزاده در تركيب‌ها، ميزانسن‌هايش و الهامات از هنر غرب كشيده كمك مي‌كند كه در ارتباط با مردم- چيزي كه هنر معاصر از كنارش مي‌گذرد-تاثير بگذارد.

هزينه نمايشگاه چه‌قدر شده؟

واقعيت اين است كه نسبت به آنچه در ايران براي يك نمايشگاه عكس مي‌شود هزينه گزافي بود. اين پروژه به يك مفهوم يك جور ديوانگي است از هر جهت. اگر اين طوري بخواهم جواب سوالت را بدهم بهتر است. يك هنرمند نزديك پنج سال از زندگي‌اش را صرف اين پروژه كرده تا الان كه روي ديوار رفته. اگر بخواهم دقيقش را بگويم سه تا چهار سالش را خيلي جدي براي اين پروژه گذاشته و خود من حداقل يك سال و نيم گرفتارش بودم و گروهي از آدم‌ها هم. از اين جهت اين كار يك جور ديوانگي است. بخواهم از لحاظ اقتصادي حساب كنم تو اين پروژه يك جور جنون هست كه واقعا فقط به خاطر آن تكه عاشقانه اتفاق مي‌افتد. مي‌داني من اصلا-بدون تعارف مي‌گويم- وقتي شروع كردم فكر نكردم چقدر قرار است برگرداند. شما حتي وقتي مي‌خواهي جايي استخدام بشي حساب مي‌كني كه كفاف دخل و خرج زندگي‌ام را مي‌دهد يا نه. من اين كار را از روي يك جنون فرهنگي- اگر اسمش را اين طور بخواهيم بگذاريم-كردم. گفتم يك بار ديگر تا ته‌اش را بروم و بعد ديگر اين حس را ندارم كه به خودم بدهكارم. واقعا من اين جور نگاه كردم گرچه مي‌خواستم بگويم چون يك پروژه بسيار استاندارد درست كرديم از اندك جزييات شروع‌اش تا همين الان كه كارها روي ديوار رفته تا كاتالوگش و تمام كارهايي كه از لحظه روي ديوار رفتن بايد بيفتد يعني بازاريابي‌اش و رساندنش به سطوح بين‌المللي به خاطر اينكه اقتصاد بخش عمده‌يي از موفقيت يك پروژه است هم نگذشتم. ولي نه به اين خاطر كه سرمايه‌اش را برگرداند. براي اينكه نشان دهد يك پروژه بسيار استاندارد در سطح جهاني از يك هنرمند جوان ايراني و يك گالري جوان ايراني دارد اتفاق مي‌افتد وگرنه هر هزينه‌يي هم كه از اين پروژه برگردد من صرف پروژه فرهنگي ديگري مي‌كنم و قطعا به ملك و املاك و چيزهاي ديگر تبديل نخواهد شد. جنس كار ما يك كم به سينما شبيه شد، ما سه جنس سينما داريم: سينمايي كه نه مخاطب دارد نه چيز ديگر، يك جنس ديگر داريم كه مخاطبان خاص و خوب دارد ولي قرار نيست پرفروش باشد ولي ناگهان مي‌گيرد و يك سينما داريم كه بيشتر وجه فروش را در نظر مي‌گيرد. اگر خوش‌شانس باشيم بايد مثل حالت دوم باشيم كه چيزي مثلا شبيه اصغر فرهادي است كه هر دو وجه را دارد، من دوست دارم كه اين پروژه آن‌طور باشد. يعني به قول منتقدان سينمايي: آبرومند باشد از لحاظ وجوه معنايي و فرمي ولي از آن طرف مردم هم ببينند. اين آن وجه پارادوكسيكالي است كه در پروژه اتفاق افتاده.

و رقم را به ما نمي‌گوييد؟ قول مي‌‌دهم منتشر نكنم!

بگذار از سفر برگردم بعد! ما حتي قيمت آثار را هم بالا نگذاشتيم. واقعا قيمتي كه شايسته اين كارهاست با هزينه‌يي كه برايشان شده بسيار بيشتر از اينهاست. من حتي مي‌توانم اين طور بگويم كه ما نسخه يك را يك جور گذاشتيم كه آدم‌هايي كه واقعا علاقه‌مندند بتوانند بخرند؛ چنانچه بسياري از نسخه‌هاي اول را خود هنرمندان خريدند چيزي كه خيلي به ندرت اتفاق مي‌افتد. يعني مي‌خواهم بگويم كه همه‌اش يك جور تبادل حسي است. ما نسخه اول را گذاشتيم هشت ميليون، روي ديوار هست و همه مي‌توانند ببينند، هشت ميليون رقم كمي نيست- در اين چند ماهه اخير ارزشش كم شده-ولي آن هنرمندي هم كه مي‌خرد دارد مثل ما تصميمي جنون‌آميز مي‌گيرد. دو نسخه اول را طوري قيمت‌گذاري كرديم كه مجموعه‌داران ايراني بتوانند بخرند، ولي نسخه بعدي را دوست دارم در سطح بين‌المللي عرضه كنم.

وقتي پروژه پيشنهاد شد، شما در پروژه اعمال نظري مي‌كنيد؟ وقتي به عنوان تهيه‌كننده وارد پروژه‌يي مي‌شويد، به طور طبيعي حق اعمال نظر داريد، چگونه در پروژه اعمال نظر كرديد؟

معمولا من در گالري‌ام هميشه با هنرمندان تعامل مي‌كنم. توي اين پروژه خاص البته تعداد فراواني آدم همكاري مي‌كردند. اما اعتمادم در اين پروژه به آزاده آنقدر بود كه كمتر از يك پروژه متعارف وارد بخش هنري‌اش شدم، آن‌هم به نسبت پروژه‌يي كه اينقدر هزينه داشت. يعني بايد اين طور بگويم كه در اين پروژه انتظارم از آزاده اين نبود، در وجه كارگرداني‌اش، آزاده خيلي فراتر از انتظار من بود؛ يعني در اجراي ميزانسن‌هاي پيچيده و در تسلطش به ابزار صحنه براي من خيلي شگفت‌انگيز بود. اين را جدي مي‌گويم و شايد نبايد به خودش مي‌گفتم كه نگفتم. چيز ديگري كه اين پروژه براي من داشت، اساسا بحث تهيه‌كنندگي در هنر معاصر بود؛ چيزي كه در تهران فقط در تئاتر و سينما داريم و در سينما خيلي جا افتاده، حتي در تئاتر هم به اين مفهوم جا افتاده نيست. تهيه‌كننده يعني كسي كه پول پروژه را جور كند تا عوامل را وگرنه تهيه‌كننده به هيچ‌وجه به معني سرمايه‌گذار نيست، در واقع خود اين كار هم وجوه هنري‌اي دارد كه به خاطر وجه مديريت‌اش كمتر به چشم مي‌آيد وگرنه جايزه بهترين فيلم را هميشه به تهيه‌كننده مي‌دهند. حتي در موسيقي هم به طور جدي تهيه‌كننده نداريم، بيشتر كنسرت‌گذار داريم. علاقه فرهنگي من به اين سمت است كه بتوانيم استاندارد باشيم، يعني در وجوه مديريتي و كنترل پروژه‌يي وارد شويم. يكي از دلايل علاقه من به اين پروژه اين بود كه اين كار نشده بود. من دوست دارم وارد كاري بشوم كه تا الان نشده. اين اولي بودن يكي از چيزهايي بود كه ما را خيلي اذيت كرد و وقت ما را گرفت. يكي از دلايلي كه باعث شد من خيلي وارد وجوه هنري و مفهومي پروژه نشوم اين بود كه ما مدلي براي اين كار نداشتيم. الان اگر كسي بخواهد در سينما يا تلويزيون، فيلم يا سريالي بسازد، افراد زيادي هستند كه اين كار را بلدند. ما در واقع آمديم با دستيار و برنامه‌ريز و مدير توليدمان الگوي سينما را استفاده كرديم و وقت‌مان را گذاشتيم كه چه‌طور ساختاري براي اين كار بسازيم يعني ما بخشي از كارمان را صرف ساختن مدل كار كرديم. براي همين بايد بگويم كه من در وجه هنري كار وارد نشدم به اين خاطر كه در روشي كه ما چيده بوديم ممكن بود آنقدر پيش‌توليد را طولاني بكند كه كار به‌شدت گران و فرسايشي بشود و بعد از اينكه نوشته‌ها و متن‌هاي آزاده را ديدم خيلي جلوتر از اينها است كه من الان بتوانم خيلي كمك خاصي بكنم. من وقتم را صرف آن بخش از كار كردم و خب بي‌تعارف آزمون و خطا كرديم؛ زياد اشتباه كرديم، زياد اذيت شديم ولي امروز مي‌توانم بگويم كه اگر كسي بخواهد اين كار را بكند يا آزاده بخواهد ان‌شاءالله مجموعه بعدي‌اش را بگيرد اين تجربه‌يي است كه به طور جدي وجود دارد و متاسفانه فقط ما داريم و كسان ديگري احتمالا به اين سرعت واردش نمي‌شوند ولي اين اتفاق افتاد و اين الگو بنا شد. يكي از دستاوردهاي پروژه اين بود كه يك مدل خوب براي تهيه‌كنندگي هنر معاصر به دست آمد، حالا نه لزوما عكس كه براي هر مجموعه‌يي كه چگونه ايده‌پردازي شود، حالا ايده‌پردازي‌ها چگونه به موضوع اثر تبديل شود، تك‌تك‌كارها دربيايد، اين مدلي است كه در خيلي از جاهاي دنيا به كار مي‌رود، خصوصا هنرمنداني كه از سطحي بالاتر مي‌روند، ديگر تيم دارند و كارگاه، مثلا هنرمندي مثل جف كونز اگر بخواهد نمايشگاه بگذارد 150 نفر با او كار مي‌كنند يا 3 تا شركت اسپانسر مي‌شوند، يعني اصولا شكل كار جور ديگري است يا مثلا آبراموويچ كه مي‌خواهد در موما برنامه سه ماهه بزرگداشتش را برگزار كنند، همه‌چيز در اختيارش است. اين تيم‌ها كساني هستند كه تخصص مديريت هنري دارند. مي‌توانم بگويم كه اين اتفاق براي خودم جذاب‌تر بود چون علاقه‌مندي‌ام بيشتر به همين حوزه تهيه‌كنندگي است. اين اتفاق به‌نظر من خوب بود و به خروجي پروژه الان خيلي مي‌بالم ولي آزاده بهتر از آن چيزي بود كه من حتي فكر مي‌كردم چنانچه حتي شب‌ها كه جمع مي‌شديم و عكس‌ها را مي‌ديديم همه متاثر مي‌شديم؛ آن لحظه را يادم نمي‌رود كه عكس اول را كه گرفتيم، عكس اراني بود كه من خيلي استرس داشتم و نمي‌توانستم به آزاده منتقل كنم چون از من استرسي‌تر و وسواسي‌تر است و من نرفتم سر صحنه چون فكر كردم كه اگر بروم بدتر همه استرس مي‌گيرند و اصولا هم خيلي كم سر صحنه رفتم چون من سرمايه‌گذار هم محسوب مي‌شدم اينكه سرمايه‌گذار سر صحنه برود فرق مي‌كند با اينكه تهيه‌كننده سر صحنه برود. من چون وجوه دوگانه‌يي داشتم سر صحنه نمي‌رفتم چون فكر مي‌كردم كه در حضور من كارها سخت‌تر انجام مي‌شود. شب من در اتاقم نشسته بودم، بچه‌ها عكس را آوردند و من اشك‌هايم در لحظه آمد نه به خاطر اينكه با آن آدم سمپاتي داشته باشم و خيلي در آن بخش معنايي‌اش درگير نشدم بلكه در آن لحظه فكر كردم كه مي‌شود و خيلي بهتر از آن چيزي بود كه من تصوير كرده بودم. هميشه معمولا برعكسش اتفاق مي‌افتد ولي در بعضي جاها خيلي بيشتر از ما انرژي برد؛ مثلا در چاپ كه خيلي كار سختي بود به خاطر وسواسي كه آزاده داشت. ولي واقعيتش اين است كه الان هر چقدر بخواهيم درباره هزينه حرف بزنيم بيشتر خوشحالم كه اين اتفاق افتاد. چيزي اتفاق افتاد كه ما فهميديم اين كار را كرديم. تو ايران تا حالا عكاسي صحنه‌آرايي شده اين طوري نشده بود. تو بيرون از ايران چند نفري مثل ميترا تبريزي و شيرين نشاط كرده‌اند ولي خب اين جنس كار نيست، اين جنس كار خيلي وجوه هايپررئاليستي دارد، انگار كه عكاس خبرنگار دارد عكس مي‌گيرد. به همين خاطر در كنار بحث تهيه‌كنندگي اين هم نتيجه خوبي است و اميدوارم كه آزاده مجموعه بعدي‌اش را كه خيلي مجموعه درخشاني است بتواند به خوبي اجرا كند و اين كار جا بيفتد. من خيلي از اينكه يك نفر كاري مي‌كند و بعد آن كار رها مي‌شود بدم مي‌آيد، دلم مي‌خواهد كه اگر اصغر فرهادي داريم كه اينقدر موفق است، نه مقلدان در پي‌اش پيدا شوند بلكه آدم‌هايي پيدا شوند كه با درك آن جنس از نگاه و مديريت و هنري كه كنار هم قرار گرفته‌اند بتوانند الگوي خوبي در سينما درست كنند. فكر مي‌كنم اگر آن جنس در ايران پا بگيرد ما سينماي خيلي بهتري خواهيم داشت، تئاتر خيلي بهتري خواهيم داشت، حتي ادبيات بهتري خواهيم داشت، ادبياتي كه خواننده داشته باشد. من واقعا دنبال مخاطب نبودم ولي در وجه تهيه‌كنندگي‌اش اين هم مد نظرم بود كه مخاطب عام هم داشته باشيم. من فكر نمي‌كردم كه دارم براي حراجي كريستيز كاري آماده مي‌كنم، اين را خيلي دقيق و جدي مي‌گويم كه مطلقا در هيچ جاي پروژه به اين فكر نكرديم كه كي قرار است از مافيا يا پدرخوانده‌هاي هنر در جهان اين كارها را ببيند، واقعا فكر مي‌كرديم كه بيننده عام قرار است اين كارها را ببيند. دوست داشتم كه اين اتفاق بيفتد و خدا را شكر الان كه مي‌بينيم مخاطب ارتباط برقرار كرده، مي‌فهميم كه به هدف‌مان نزديك شديم.

قرار بود نمايشگاه چند ماه پيش برگزار شود كه گويا متوقف شد. چرا؟

يكي اين بود كه آزاده مدتي خيلي خسته شد و واقعا از لحاظ جسمي و توان ذهني افت كرد درست آن موقعي كه مي‌خواستيم نمايشگاه را آماده كنيم، مهم‌تر از آن به خاطر تغييرات قيمت و واردات و مشكلاتي كه پيش آمد اين شكل از چاپ عكس‌ها به مشكل خورد. ما استانداردي در پروژه تعريف كرده بوديم كه ازش كوتاه نيامديم. قرار بود كه هر دور چاپ‌مان را انجام بدهيم، مهم نيست كه الان چند تايش را مي‌خواهيم نمايش دهيم، بنابراين آن موقع به خاطر مشكلي كه در واردات پيش آمد نمي‌توانستيم كه هفده قطعه را با هم بزنيم و من چون استاندارد مد نظرم بود، نمي‌خواستم كه تعدادي‌اش روي يك كاغذ و بقيه‌اش روي كاغذ ديگري باشد چون بعدا مي‌دانم كه در زندگي آتي پروژه همين‌ها به نقطه ضعف‌اش تبديل مي‌شود. از اين كاملا مراقبت كرديم و گفتيم كه ديرتر نمايشگاه را برگزار مي‌كنيم در زماني كه همه‌چيز آماده باشد و وقت داريم. چون هركدام از اين عكس‌ها 24 ساعت تمام بايد بماند تا رنگش ثابت شود و مشكلات ديگري كه درباره وسواس و كيفيت وجود دارد. اين را نبايد فراموش كرد كه فقط به خاطر وسواس و كيفيت اين تاخير رخ داد، البته كه آزاده هم كمي در آن موقع خسته بود و ما احساس كرديم كه شايد نتواند بر چاپ نظارت كافي بكند چون در موقع چاپ تك‌تك عكس‌ها آزاده ناظر كار بوده و تك‌تك اين عكس‌ها بارها بررسي شده. دانه به دانه اين عكس‌ها را از وجه كيفيت گارانتي مي‌كنيم كه در هيچ جا از لحاظ كيفيت كم گذاشته نشده و در بالاترين حد كيفيت موجود در ايران، ما بهترين را انجام داديم. اين مهم‌ترين دليل عقب افتادن كار بود.

دوره جدید کلاس عکاسی کارگردانی شده توسط گوهر دشتی ( +‌ و +)

http://www.akkasee.com/news/16332

جالب بود ، مخصوصاً کار های وطنی که به نظر من خيلی مصنوعی و بی دقت بودن
شايد بايد بازيگر های بهتری انتخاب ميکردن که اون حس رو به بيننده برسونن اما به نظر من بازيگر هايی که تو اين عکس ها بود 10 دقيقه هم تو حس سوژه نرفته بودند و بيشتر به اسنپ شات ميخورد تا عکس هنری

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Ehsan4ever

جناب آقای میلانی عزیز
عذر می خواهم که از همین جای بحث و بی مقدمه و موخره وارد می شوم... من این مجموعه را در گالری محسن دیدم و در عین حال که برایم جذاب بود ولی به دلایلی نامعلوم که احتمالاً به قیمت آثار مرتبط بود تا حدی در برابر کلیت این مجموعه (بخصوص از بعد اقتصادی) موضع گرفتم.... نگاهی به مجموعه نظرات و نقل قول های سایر دوستان هم تا حدی نشان می دهد که گویا ما تکلیفمان را با این مجموعه نمی دانیم.... (که همین به گمان من نشانی از ارزش این مجموعه می تواند باشد... این مجموعه همه ما را به کلنجار و تفکر کشانده است) ولی خارج از بحث در خصوص این مجموعه خاص، در کلام شما نوعی دوگانگی در رویکرد دیده می شود: اگرچه شما از "به نظر من" و "بهتر بود" استفاده می کنید ولی در نهایت به دلایلی که گویا یکی از مهمترینشان نگاه روایتگر و شفاف به یک لحظه است "این نوع هنر را نمی پسندید" (که خب تا اینجایش مشکلی نیست) و در نهایت هم گله دارید که این نوع هنر نمی تواند متعالی باشد و گیشه ای است.... من همه حواشی این اثر و گالری مربوطه را نمی دانم ولی هر چه فکر کردم اشکالی در بیان شفاف و با جزییات یک لحظه (چه تاریخی چه در حال ندیدم) به بیان ساده تر به نظر من خانم آزاده اخلاقی حق دارد که آن لحظه را چنین ببیند و روایت کند و این نه به لحاظ سندیت تاریخی و نه به لحاظ ژانر هنری مشکلی نخواهد داشت... این همه جزئیات ذهن من و شمای مخاطب را رها می سازد تا در هر گوشه قاب و در چهره هر یک از آدم ها حال و هوای آن روز مردممان را جستجو کنیم (فارغ از آن که هنرمند در کیفیت ارائه این جزئیات تا چه حد موفق و حساب شده عمل کرده است یاما تا چه حد این رویکرد یا اجرا میسندیم یا نه)
البته محتمل است که من جان کلام شما را به درستی در نیافته باشم که پیشاپیش عذخواهی می کنم.

---

من تازه این جواب رو دیدم

در خلق و نشر آثار - چه موضوع این بحث و چه نه- اسپانسر نقش مهمی ایفا میکنه

و البته نام های شناخته شده کمی روشن تر و قابل قضاوت تر هستند. گالری ها و افراد مختلف خط مشی های مختلفی دارند .

حقیقتا نمیدونستم این عکس رو در چه تاپپکی ارسال کنم ولی با توجه به اینکه تپه های اون پشت رو آراییده بودیم فکر کردم این تاپیک مناسب تره :D

فایل پیوست 78510

فایل پیوست 79590

دوست ناباب ( قسمت اول )

;-)

فایل پیوست 80940

دوست ناباب :;) (قسمت دوم )

فایل پیوست 80994

این عکس رو دوست دارم به قول دوستان چطوری آراییده شده ولی خیلی طبیعیه جالبه من خیلی خوشم اومد چجوری ایده های نمکی اینجوری دارین آخعععع:::confused2:::

فایل پیوست 82381

از کارای قدیمی
canon60D + canon 50mm-f1.4
Aperture:3.5
ISO : 400
shutter speed : 1/50s

فایل پیوست 82382

اینم از کارای قدیمیه با سوزن منگنه
خودم یاد فیلم The Day After Tomorrow میوفتم :;) آب اومده تو شهر دیگه :::whistling:::
این عکس هنوز جای کار داره اگر کسی بخواد با همین ایده دوباره عکسی بگیره قطعا خیلی بهتر در میاد . من برای نیمه پایینی عکس ایده خاصی نداشتم تصمیم گرفتم چیزی شبیه به آب دربیارم ( تازه افکت سیلکی هم داره ;-) )
نورش هم ترکیبی از هالوژن و LED چراغ قوه س