نقد عکس شماره ۴۲

[MohammadH]

بنده کمی متفاوت تر به این عکس نگاه میکنم .(شاید کمی خنده دار به نظر آید!)
ترکیب مثلثی که راس آن ، نوشته "شنبه" در بالای کادر است و قاعده آن میت محترم است ، دو یال آن نیز نوشته های ایام هفته که به نوعی با بزرگتر نوشته شدن "جمعه" و همچنین لبه های پرده ای که به کنار جمع شده اند ، میباشد. این ترکیب مثلثی در نگاه اول این موضوع را به ذهن بنده متبادر میکند که مرگ ، در ادامه ایام هفته است و نه در روز جمعه ! شاید روز هشتمی برای اینکه نشان دهد روز مرگ در روزهای هفته جایی ندارد پس پلشتی و نازیبایی آن نیز نباید جایی در زندگی روزمره ما داشته باشد و زندگی را زیبا ببینیم و زندگی کنیم حتی به مقوله مرگ نیز با زیبایی بنگریم. قدر این روزها را بدانیم

[Dariush Chegini]

بر خلاف نظر بعضي دوستان به نظرم اين عكس شعاري نيست: شعار بيان مستقيم و بدون ظرافت پيام است به نحوي كه راه براي هر گونه تاويل و تفسيري بسته مي شود در صورتي كه در اين عكس از بيان مستقيم خودداري شده و براي همين هم تاويل هاي مختلفي از عكس در نظرات دوستان انجام شده است.
همچنين عليرغم نظر بعضي از دوستان به نظرم اين عكس مرگ را سياه و تلخ تصوير نكرده است بلكه زندگي (يا نوع خاصي از زندگي) را تيره، كثيف و ملال آور توصيف مي كند: تنها بخش سفيد و تميز عكس، كفن (مرگ) است.
در خصوص تكراري بودن موضوع عكس: مرگ و عشق قديمي ترين موضوعات هنري بشر هستند ولي هرگز مكرر نشده اند از سوفوكل در يونان باستان، شكسپير در قرون ميانه و ساموئل بكت در قرن بيستم همه از مرگ و ملال زندگي گفته اند و اين حكايت هنوز نامكرر است.
ممكن است ما با نگرش و ديدگاه هنرمند موافق باشيم يا مخالف، ولي موافقت يا مخالفت ما نبايستي بر ارزش گذاري هنري اثر، تاثيرگذار باشد.

[ahmad.abaee]

جمعهء ساکت

جمعهء متروک

جمعهء چون کوچه های کهنه، غم انگيز

جمعهء انديشه های تنبل بيمار

جمعهء خميازه های موذی کشدار

جمعهء بی انتظار

جمعهء تسليم



خانهء خالی

خانهء دلگير

خانهء در بسته بر هجوم جوانی

خانهء تاريکی و تصور خورشيد

خانهء تنهائی و تفال و ترديد

خانهء پرده، کتاب، گنجه، تصاوير



آه، چه آرام و پر غرور گذر داشت

زندگی من چو جويبار غريبی

در دل اين جمعه های ساکت متروک

در دل اين خانه های خالی دلگير

آه، چه آرام و پر غرور گذر داشت...


جمعه/تولدی دیگر/فروغ

[ahmad.abaee]

بنظرم نوشتن روزهای هفته کمی تأویل عکس رو محدود و معنا رو به سطح کشیده . اما برای من بلافاصله شعر جمعه فروغ رو تداعی کرد که نوشتم .
اما اگر اون نوشته ها نبود ، آزادتر میشد ازش تأوبلاتی داشت .

با دیدن اون پرده ، که گویا جای پنجره ای است که با دیوار پر شده یاد بخشهایی از شعر "ایمان بیاوریم..." فروغ هم افتادم .

میان پنجره و دیدن
همیشه فاصله ایست
چرا نگاه نکردم؟

--------------

به هر حال عکس ایده و اجرای خوبی داره هرچند شاید به نظر بعضی دوستان معناش خیلی سطحی و مبتذل شده .

پ.ن : جناب روشن این عکس خیلی مناسب تاپیک عکس-نوشته ایه که چندی پیش پیشنهادش رو مطرح کردید .

[Amateur]

دوست ارجمند جناب چگینی
سخن بر سر ناهمگونی دیدگاه ها نیست.
سرراست بگویم: مسأله این نیست که چون دیدگاه من درباره ی زندگی به گونه ای دیگر (روشن تر) است، بخواهم چنین عکسی را محکوم کنم که چرا زندگی را اینگونه تلخ و سیاه به تصویر، کشیده است!

من در واقع، از افراط و زیاده روی در این سیاه نمایی، سخن گفتم. افراطی که عکس را به ورطه ی تظاهر و ابتذال، فرو غلتانده است.
وگرنه تلخی و تاریکی هم بخشی از زندگی است که حتماً باید به نمایش در بیاید، اما با ظرافت و ابتکار و هنرمندانه.

یکی از دوستان گفته بود که مبادا خدای ناکرده، عکاس در این عکس به اندیشه های صادق هدایت، گرایش داشته است!
چرا « خدای ناکرده » ؟!! ای کاش کورسویی از خورشید هدایت در وجود ما روشن بود.
شاید باور نکنید اما من صادق هدایت را که آن همه از زشتی ها و سیاهی های زندگی می گفت، چنان عاشقانه دوست میدارم که قلم از توصیف این دلبستگی، عاجز است.

هدایت، عاشق زندگی بود و به همین خاطر، واقعیت های تلخ و سیاه زندگی را که بسیار آزارش می دادند، در داستانهایش به تصویر میکشید. او آن تلخیها و سیاهیها را نمیخواست.

اما در عکس مورد نظر ما عکاس به بیننده چنین احساسی را القا می کند که گویی او خود به استقبال این تلخی ها و سیاهی ها رفته است!
شاید اصلاً چیدمان صحنه، کار عکاس نباشد. اما ما اکنون فقط این عکس را در پیش روی خود داریم و مهم نیست که در پشت صحنه و قبل از عکاسی، چها گذشته است.
مهم این است که این تصویر، توسط عکاس، ثبت شده و ماندگار گشته است؛ و در این عکس، وجود نوشته ها بر روی دیوار، بسیار شعارگونه و متظاهرانه است!
حتا فهرست کردن روزهای هفته و بزرگنمایی جمعه به این ذهنیت دامن میزند که شعور مخاطب، دست کم گرفته شده است.
صحنه آرا به هر دری زده که نگاه خود را به بیننده، تحمیل بکند و راه گریزی برایش نگذارد!

در حالی که این عکس باید خلوت و ساکت باشد.
اگر نوشته ها نبودند، ذهن، اندکی آرام می گرفت و نگاه، آسوده تر بر سطح عکس به حرکت در می آمد.
نتیجه ای که صحنه آرا می خواسته از نوشتن روزهای هفته بگیرد، معکوس عمل کرده و عکس را از قدرت و اثرگذاری، انداخته است!
اما اگر این دیوار ترک خورده، تهی می ماند حرف بیشتری برای گفتن داشت!
لازم نیست برای اینکه دیوار به حرف بیاید، کلمه در دهانش بگذاریم یا واژه بر پیشانی اش بکوبیم!
زبان سکوت، اثرگذارترین زبان در این صحنه می توانست باشد!

صحنه ی مرگ، صحنه ی پایان، پرده ی آخر ...
مگر نه اینکه باید در این صحنه، کلام هم به پایان برسد؟!
نوشته های روی دیوار، یکجور دستکاری و زیاده روی و دخالت در تصویر است.
نوشته ها ذهن را مشوش می کنند و سکوت تصویر را بر هم می زنند!
حتا بدون جنازه هم تصویر دیوار و پرده های فرسوده، آنچه را که باید بگویند می گفتند.

اما در مورد کفن که از آن به عنوان تنها بخش سپید و پاک تصویر، یاد کردید باید بگویم که چنین نیست.
کفن نیز در این عکس به علت کنتراست کم تصویر، از تیرگی، بی بهره نمانده است. که البته این کنتراست کم، برای حال و هوای عکس، سودمند بوده است. حال و هوایی که نمیخواهد هیچ نشانی از روشنی را نمایش بدهد!

[mohsendm]

درود

تصویر کاملا ساختگی است و عکاس نقشی در خلق اثر نداره و فقط اونو ثبت کرده... جلوه خاصی از عکاسی درش دیده نمیشه... اما حرف برا گفتن داره... برخلاف عکاس طراح خلاقیت به خرج داده و با ساختار شکنی خواسته توجه بیننده رو جلب کنه !! ... مثلا میت رو سر و ته روی تخت قرار داده ... ظاهرا با قرار دادن پرده اشاره ای به پنجره شده و میدونیم پنجره نوعی نماد انتظار به شمار میره اما اینجا چشم انداز فقط یه تصویر رو در سرتاسر هفته(مجاز از گذر زمان) نشون میده که در لابه لای پهنه سرد و بی جون دیوار منجمد شده...

همه اینا عدم وجود روح رو در کائنات به تصویر کشیده که میشه گفت خوب منظور رو رسونده ( از 20 نمره 14 برازندشه).

خلاصه اینکه آقای دکتر روشن تو این هفته داغ تابستونی حسابی منجمد شدیم!

[nmroshan]

تصویر کاملا ساختگی است و عکاس نقشی در خلق اثر نداره و فقط اونو ثبت کرده... جلوه خاصی از عکاسی درش دیده نمیشه.

ممنون.
در مورد این جمله بیشتر توضیح می دهید؟ تصویر ساختگی؟ عکاس نقشی نداشته و فقط ثبت کرده؟ جلوه عکاسی؟

[paris.sheida]

ياد روزمرگي زندگي افتادم،‌ اينكه پنجره،‌ كه ارتباط ما با دنياست و ديدگاه ما از دنياي بيرون رو رقم ميزند رو به روزمرگي و يك پايان (جمعه بولد شده)باز است
به نظرم تصوير قشنگي از زندگي تصوير نكرده اينكه زندگي انتهايي دارد

من هم فكر ميكنم اگر روزهاي هفته رو با پايان بزرگ جمعه نمي نوشت خيلي تفسير هاي متنوع تري ميشد ارائه داد
فرضا اگه بعد از جمعه يه شنبه و چند نقطه ميگذاشت ميشد به دور تسلسل زندگي اشاره كرد و حس بهتري از عكس گرفت

به هر حال عكس غم انگيزيه ومن پيام عكس رو دوست نداشتم

[amir.komeily]

با سپاس از همگی تا به اینجای نقدها نظر من اینه:
خطوط روی دیوار منو یاد صحنه های کثیف و مشکلات این روزگار میندازه.
با توجه به نوشته های روی دیوار، بیشتر پیامی که از این عکس به من منتقل شد اینه که عکاس میخواسته بگه:
همه مردم هر روز زندگی میکنند تا یک روز بمیرند ولی ما هر روز میمیریم ( نوشتن روزهای هفته ) تا یک روز زندگی کنیم. (خصوصا تو کشور خودمون و شرایط خاص خودش )
یا حق

[mohsendm]

ممنون.
در مورد این جمله بیشتر توضیح می دهید؟ تصویر ساختگی؟ عکاس نقشی نداشته و فقط ثبت کرده؟ جلوه عکاسی؟

تصویر ساختگی یعنی به منظور ثبت عکس لوکیشن تنظیم شده و به خودی خود وجود نداشته همچنین بعدا با نرم افزار ادیت شده ( اینا لغات آشنا و مصطلح هستند تعجب میکنم چرا توضیح خواستید)

جلوه های عکاسی هم یعنی فقط با دوربین و هنر گرفتن عکس اونو بوجود آوردن نه با ادیت های بعدی!