پزشک دهکده، اثر یوجین اسمیت

[nmroshan]

پیش‌نوشت:
همانگونه که در توضیح این انجمن جدید آمده است :

کاربران می‌توانند در این قسمت، عکسهای معروف تاریخ را بازنشر دهند، در موردشان صحبت کنند و علت علاقه خود را به آن عکسها تشریح کنند. همچنین می‌توانند در موردشان نقد بنویسند و یا نقدهای معروف دیگران را در مورد آن عکس، منتشر کنند. هر عکس در یک تاپیک منتشر خواهد شد که نام تاپیک نیز نام عکس و عکاس خواهد بود.

در این قسمت فروم می‌توانید عکس‌های مشهوری که مورد علاقه شماست، منتشر کنید و در موردشان صحبت کنید. اینکه اصلا عکس در چه شرایطی تهیه شده است، چرا به آن عکس علاقه دارید و عکس واجد چه مشخصاتی است.
همچنین می‌توانید نقد خود یا نقدهای دیگران را با ذکر منبع در مورد عکس بنویسید.
دوستان دیگر ( غیر از شروع کننده بحث) نیز می‌توانند در بحثها شرکت کنند.
دقت کنید که در این قسمت، تاکید بر عکس است و نه عکاس. نیازی به توضیح زیاد یا بیوگرافی در مورد عکاس وجود ندارد. بلکه می‌خواهیم عکس‌ها را ببینیم و بشناسیم.
شروع بحث نیازمند تایید مدیر است اما ادامه بحث‌ها به تایید نیازی نخواهد داشت.
لطفا عکس را در خود فروم آپلود کنید که با مرور زمان این مجموعه ناقص نشود.
امید که این بخش جدید فروم در راستای شناخت عکس و بهبود اطلاعات نظری عکاسی موثر و مفید باشد و نیز شاهد همکاری دوستان صاحب‌نظر در این قسمت باشیم.
-------------------------------------------

به عنوان شروع، از عکس پزشک دهکده یوجین اسمیت شروع می‌کنم. این یکی از عکس‌هایی است که برای من تاثیرگذار بوده است. یوجین اسمیت مجموعه عکسی را از لحظات مختلف زندگی یک پزشک دهکده به نام Ernest Ceriani در دهکده‌ای در کلرادو تهیه کرده است که بسیاری از آن به عنوان اولین Photo Essay مدرن در فتوژورنالیسم نام می‌برند.
از میان عکس‌های این مجموعه، این عکس را برای این تاپیک انتخاب کرده ام:

smith_country_doctor_surgery.jpg

چرا عکس را دوست دارم: عکس به خوبی لحظات پرتنش کار یک پزشک را در شرایط بحرانی نشان می‌دهد. آن زمانی که پزشک با علم به تنهایی خویش، درگیر یک مشکل حاد شده است و نگاه او نشان از این لحظات و احساسش دارد. عکاس به خوبی به سوژه نزدیک شده است، آنقدر که پیشانی دکتر به صورت غیرطبیعی بزرگ به نظر می‌رسد اما این دفورمه شدن خود تاکیدی دیگری است بر وضعیت فکری-احساسی پزشک در آن شرایط. دستی از خارج زیر سر کودک را گرفته است که احتمالا دست پدرش است. دکتر اما به جایی خارج از کادر می‌نگرد. امید به کمکی دارد؟ یا حواسش به والد دیگر کودک است که بی‌تابی می‌کند؟ هر چه هست لحظه‌ای پزشک را از نگاه به کودک بازداشته است. لحظه‌ای که نفسی بگیرد و باز به بیمارش بپردازد.
هر پزشک در دوران کاری خود در شرایطی قرار می‌گیرد که گاه بسیار احساس تنهایی می‌کند. تنهایی و ناامیدی. از اینکه بیماری را از دست بدهد. آن شرایط، بخوبی در این عکس به تصویر کشیده شده است.
مشخصه مهم دیگر عکس، جنبه قوی روایی آن است. هر کسی که عکس را ببیند، براحتی می‌توان داستان عکس را برای خود مجسم نماید. بدون هیچ توضیح و زیرنویسی، این امر برای اکثر مخاطبان ممکن است

عکس‌های دیگر این مجموعه را در آدرسهای زیر ببینید:
+ و +

[mehran_sh_t]

به نظرم عکس در بهترین لحظه ممکن گرفته شده، چیزی که بیشتر از همه من رو به نگاه کردن بیشتر به عکس واداشت، همونطور که خودتون گفتید، نگاه دکتر بود. ولی شخصا هر چقدر بیشتر به عکس نگاه می کنم، فکر کردن درباره اینکه دکتر در اون لحظه به چه چیزی ممکنه فکر کنه بیشتر ذهنم رو مشغول می کنه. به نظرم عکاس به زیبایی کاری می کنه که بیننده با عکس همراه بشه و خودش رو در موقعیت حس کنه

[spirit]

با سلام
از حالت ایستادن پزشک میشه بحرانی بودن و لحظات پرتنش و اضطراب رو کاملا متوجه شد . اما نگاهش به نظرم می رسه که به سمت بدن کودک و مثلا پاهاش نیست بلکه دقیقا درونی هست و در حال فکر کردن هستش حالا یا داره به نوع درمانی که نیازه فکر می کنه یا دارو یا هر چیز دیگه ای . چین های روی پیشونیش تمرکز فوق العاده ای رو می رسونه اما لبها و حالت صورتش ارومه که این حس رو بهم میده که اگرچه به دنبال درمان سریع و فوری کودک هست اما از نظر احساسی با بیمارش درگیر نیست . همچنین تفاوت بین صورت کودک و صورت پزشک جالبه . صورت کودک که خوابیده و فقط یک چشمش دیده می شه با یه زخم عمیق روی سرش و محل بخیه ها در نهایت احساس آرامش و معصومیت داره بر خلاف صورت دکتر که پر از فکر و بی تابیه . دست دیگه ای هم زیر سر کودک رو گرفته و داره کمک می کنه اما دکتر عملا بهش توجهی نمی کنه و خارج از کادره در واقع یه اتفاق حاشیه ای در داستان اصلیه .