شرح نویسی برای عکس, درست یا غلط ؟

[Amir Abdolpanah]

سلام ...

چند وقتیست که این سوال ذهن من رو به خودش مشغول کرده است و با دیدن عکس آقای برنجی تشدید هم شده است. به همین خاطر تصمیم گرفتم که سوالم رو مطرح کنم و از نظرات دوستان هم بهره مند شوم, امید است که برای دیگران هم مفید و جذاب باشد.

برای روشن شدن بهتر, مطلب را باز کمی باز می کنم:

فرض کنید همین عکسی که جناب برنجی ارسال کرده اند را بدون توضیح می دیدیم, گمان نمی کنم کسی توجه چندانی به آن می کرد و اون احساسی را که در این عکس پنهان است ذره ای درک می نمود. ولی با شرحی که ایشون برای عکس نوشتند, نگاه ها به عکس عوض شد و حتم دارم خیلی از دوستان مثل من بعد از خواندن توضیحات ته دلشون از این سادگی و صمیمیت لبریز شد.

از سویی عکس رو به عنوان یک ابزار انتقال احساس و اطلاعات گوناگون (بدون نیاز به دیگر ابزارها) می شناسیم و از سوی دیگر خیلی از عکس ها بدون شرحشان کامل نیستند.

نظر دوستان چیست؟
آیا باید از شرح برای عکس ها بهره جست یا اینکه سعی کرد تمام روایت یک عکس را فقط و فقط از خود عکس دریافت کرد؟

پ.ن: دلیل اینکه به عکس آقای برنجی به عنوان مثال اشاره کردم, هماهنگی کامل با موضوع و همین طور بازخورد شما نسبت به این عکس بود که فکر می کنم دلیل عمده اش همراه بودن شرح عکس با آن است.

[Mazy]

امیر جان من فکر میکنم بستگی به ژانرها و شاخه های مختلف عکاسی داره
مثلا شما در عکاسی خبری نمیتونید شرحی (که اصطلاحا بهش کپشن میگن) برای عکس ننویسید (البته یکی از اصول عکس خبری اینه که چه کسی در کجا چه میکند)یا مثلا عکسای مفهومی یا آپستره یا بعضی از اسنپ شاتها باید خودش گویای مفهوم و منظور عکاس باشه
اتفاقا همین 4شنبه جلسه ای توی خانه عکاسان با حضور بابک برزویه بود که قسمتی از صحبتهای ایشون در باره همین موضوع بود و ایشان گفتند هر جا فکر میکنید باید درباره عکستون توضیح بدید حتما این کار رو بکنید یه نکته دیگه که بی ارتباط با این موضوع نداشت و ایشان به شدت تاکید میکردند درست کردن مدیا با عکس بود (یعنی شما با عکساتون و شرحی که میدین یه موضوعی رو به صورت استوری برد و داستان گونه و مصور توضیح بدید و نوشته و عکسهای مدیا شده شما بتونه داستان یا رویداد یا اتفاقی رو شرح بده که نمونه هاش رو میتونید توی سایت جدیدآنلاین ببینید(معرفی سایت توسط خود جناب برزویه بود))
در کل به نظر من و طبق صحبتهای جناب برزویه فکر میکنم بهتره عکاس هر جا که فکر میکنه عکسش منظورش رو نمیرسونه برای تکمیل و بهتر رسوندن منظورش از کپشن یا شرح عکس استفاده کنه

[Farhad71]

سلام
راستش نوشته آقای عبدال پناه چیزی رو بچالش کشید که خیلی در مورد باید ها و نباید هاش میشه نوشت .

آیا باید از شرح برای عکس ها بهره جست یا اینکه سعی کرد تمام روایت یک عکس را فقط و فقط از خود عکس دریافت کرد؟

در مورد شرح نویسی بحث های آکادمیکی مطرح هست و در حال حاضر در حال بسط و گسترش . از انجاییکه الان بنده در حال گذراندن کلاسی به استادی جناب شهاب گلچین تحت عنوان " مجموعه عکس " هستم و شاید حدود یک سوم بحث ها در مورد شرح نویسی است خلاصه وار آنچه که برداشت نموده ام و تا آنجاییکه در حوصله این تاپیک است در زیر می آورم :
عنوان " شرح نویسی " بتنهایی نمیتواند بار معنایی خاصی که بنده در حال توضیح آن هستم داشته باشد .همین بخش خود بترتیب اجرایی و اهمیت آن شامل سه بخش اصلی :
1 - ارائه Presentation
2 - بیانیه Statment
3 - عنوان Title
که هرکدام جهت حفظ اصول هنر عکاسی و نگاهبانی از رسالت انتقال پیام موجود در یک ثبت در چارچوب خاص خود ملزم به اجرای قوانینی میباشد.
در Presentation و Statment که هردو قاعدتا میبایستی قبل از نمایش آثار بنمایش در آیند وظیفه آشنایی بیننده با روحیات کلی و ایده های عکاس جهت ثبت و همچنین جو حاکم بر زمان ثبت و روحیه خاص مستولی بر عکاس هنگام فشردن شاتر میباشد بطوریکه و یا بشرطیکه " موضوع در حال ارائه تحت تاثیر قوت نوشته ها در ارائه و بیانیه نشود و با اصطلاح لو نرود " بعبارت دیگر عناصر فوق باید در خدمت عکس باشند و نه عکس در خدمت شرح . یک ارائه خوب یه عکس یا یک مجموعه عکس متوسط را به یک مجموعه عکس خوب تبدیل کرده و یک ارائه بد یک مجموعه عالی را نابود میکند . البته معمولا Presentation برای آشنایی قبلی برای تشویق بینندگان برای ورود به مرحله دیدن آثار است و ممکن است برای یک تک عکس زیاد از واجبات نباشد ولی Statment و Title را میتوان جزو لاینفک عکاسی امروز شمرد .
اثر Statment را در ثبت ضعیف بنده مشاهده نمودید که حداقل توانست جهت ها را بسمت دیدن ثبت طوری سوق دهد که در آن لحظه حتی روحیه کودک و هدف بنده را نیز تا حدی که به متن عکس ضربه نزد به بیننده منتقل کند و اثار دیداری عکس را تشدید کند .
در مبحث Title نیز به درج موارد خاص برای هر ثبت پرداخته میشود که معمولا بعد از دیدن ثبت ممکن است از طرف عکاس برای بیننده ضروری باشد .
پیرو فرمایشات جناب عبدل پناه البته که در کل چارچوبی که باید در هر 3 مرحله مد نظر داشت همانطوریکه در بالا عرض کردم نبایستی به روح و رسالت هنر و رسانه آسیب رسانده و بیننده را قبل از دیدن یا بعد از دیدن دچار نوشته زدگی بکند بلکه باید بگونه ای ظریف و حساس به آن پرداخت تا در خدمت کامل عرضه یک ثبت باشد . قوانین گفته شده هم میتوانند در خدمت همین مهم تغییراتی پیدا کنند که چگونگی آن تغییرات میباستی در جهت رو بجلوی هدف از هنر عکاسی باشد . مثالی عرض میکنم : مجموعه عکسی بود شامل 5 عکس که سوم خود بتنهایی Statment آن مجموعه بود ! این قضیه نیز هنر و تخصصی میطلبد که نتیجه سالها کار و تجربه اندوختن در زمینه " چگونه دیدن و چگونه نمایاندن " است .

موفق باشید

[Soheil Qoddusi]

سلام.نظر شخصی من این است که نیازی نیست از یک قانون پیروی کرد.اگر یک توضیح چند خطی میتواند اینقدر

جذابیت کار را بالا ببرد چه بهتر که باشد و ارتباط بیشتری بین موضوع و مخاطب برقرار شود.

گاهی وقت ها شاید انتخاب نکردن عنوان بهتر باشد,چه بسا عکس مفهومی جداگانه برای هر کدام از مخاطبان

داشته باشد که ذکر عنوان یا توضیح مانع از تفکر و دقت بیشتر شود.

در نهایت موفقیت یک اثر مهم است و به جناب برنجی تبریک میگویم.

[Sama01]

بحث خوبی است. خیلی‌ها سر این موضوع مشکل دارند.
نمونه‌ی جهانی آن هم عکس اول WorldPressPhoto امسال است که خیلی از کارها را توضیحات انجام می‌دهد.

امیدوارم نتایج خوبی از این بحث حاصل بشه.

[FARIDSANI]

سلام

نوشتن caption برای عکسهای خبری یا با مضامین مستند اجتماعی خیلی از وقتها موثر هست و من تابحال ندیدم جایی از این کار نهی بشه . جدید ترین و موثرترین نمونه اش هم همین عکس وردپرس فوتو بود که اشاره شد ...

اما زیاده نویسی و طولانی کردن متن و تبدیل کردن caption به یک داستان به نظر من عکس رو به حاشیه می بره ...
همین عکس جناب برنجی که مثال زدید به نظر من متن طولانی و کمی خسته کننده ای داره ، به نظر من شاید بهتر بود خیلی خلاصه تر نوشته بشه و اجازه بده بیننده بعد از خواندن 1-2 جمله مختصر بقیه داستان رو در ذهن خودشون و موقع تماشا کردن عکس مرور کنند . شاید متن خلاصه به شرح زیر برای این عکس بهتر بود :

این کودک ( خیلی بهتر بود اسمش رو می دونست و اینجا از اسم استفاده می شد ) ، وقتی فهمید می خوام ازش عکس بگیرم ، فرصتی خواست و سریعا شروع به تمیز کردن گلها از کفشهاش کرد ....

[Amir Abdolpanah]

مرسی از دوستانی که در بحث شرکت کردند.

فکر می کنم خیلی از موقعیت ها پیش باید که جایی و یا زمانی برای شرح نویسی عکستون نداشته باشید.
مثلا:
خیلی سخت است که هر بار که عکسی رو در مونیتور به کسی نشون میدید, شرحی رو بیان کنید که به فهم عکس یا موقعیت عکس کمک کنه ...

در کل خیلی ها معتقدند که آنچه که هنرمند باید بیان کند, تنها به وسیله خود اثر است و توضیحات اضافه نشان از ضعف شخص است. ( البته بیان دیگر این اعتقاد می تونه این باشه که: عدم استفاده از توضیحات نشانه قدرت هنرمند در بیان منظور خود است. )

[Farhad71]

سلام

نوشتن caption برای عکسهای خبری یا با مضامین مستند اجتماعی خیلی از وقتها موثر هست و من تابحال ندیدم جایی از این کار نهی بشه . جدید ترین و موثرترین نمونه اش هم همین عکس وردپرس فوتو بود که اشاره شد ...

اما زیاده نویسی و طولانی کردن متن و تبدیل کردن caption به یک داستان به نظر من عکس رو به حاشیه می بره ...
همین عکس جناب برنجی که مثال زدید به نظر من متن طولانی و کمی خسته کننده ای داره ، به نظر من شاید بهتر بود خیلی خلاصه تر نوشته بشه و اجازه بده بیننده بعد از خواندن 1-2 جمله مختصر بقیه داستان رو در ذهن خودشون و موقع تماشا کردن عکس مرور کنند . شاید متن خلاصه به شرح زیر برای این عکس بهتر بود :

این کودک ( خیلی بهتر بود اسمش رو می دونست و اینجا از اسم استفاده می شد ) ، وقتی فهمید می خوام ازش عکس بگیرم ، فرصتی خواست و سریعا شروع به تمیز کردن گلها از کفشهاش کرد ....

سلام
صد البته که تجربیات با ارزش شما ارزنده تر و غنی تر است و توجهتان ولو انتقادی برای بنده ی آماتور سرمایه است . ولی در رابطه با Statement ( یا همون Caction ) طبق اصولی که در حال حاضر آموزش داده میشه و نمونه هاش رو احتمالا هم میشه توی نسخ وردپرس دید میتونه بین " یک خط " تا " 2-3 پاراگراف " هم باشه و عکاس میتونه به نسبت اون حالت هایی که متناسب با روحیه خودش و کادر ثبت شده میخواد به نوع خاص بیننده القا کنه ( برای جهت دادن به هدف مد نظرش و نه درک کامل ثبت ) کوتاه یا مشروحش رو انتخاب بکنه .
البته خط آخر نوشته بنده اضافه بود و اگر هم قرار بر حذف باشد ( که حتما هست ) باید اون خط آخر که کل قضیه رو لو داده و از قوانین استیمنت نویسی خارج شده خذف بشه .( البته این رو بعد از پست کردن فهمیدم که دیگه خیلی دیر شده بود ! ) .

مهم این جاست که در برخی موارد هم بخاطر نوع روحیه موجود در کادر ( در اینجا : کودکانه ) و حتی محیط نمایش اثر برای انتقال حد اکثر حس میتوان از جملات محاوره ای کودکانه هم استفاده نمود پس در ژانر های مختلف به نسبت نوع حس و هدف از انتقال و تناسب با روحیه و فرهنگ مخاطبین ( که رابطه مستقیم با سن و تحصیلات آنها دارد ) میتوان مقادیر و حتی نوع نوشته ها را تغییر داد .
مثلا استیتمنت عکسی برای نمایش برای کودکانی دبستانی با استیتمنت همان عکس برای نمایش در محیط دانشگاه نمیتواند حال و هوای یکسانی داشته باشد و باید تفاوتی باشد .

با تشکر

[Farhad71]

مرسی از دوستانی که در بحث شرکت کردند.
در کل خیلی ها معتقدند که آنچه که هنرمند باید بیان کند, تنها به وسیله خود اثر است و توضیحات اضافه نشان از ضعف شخص است. ( البته بیان دیگر این اعتقاد می تونه این باشه که: عدم استفاده از توضیحات نشانه قدرت هنرمند در بیان منظور خود است. )

سلام
در این مورد نود در صد با شما مخالفم ( البته جسارت نشه و داریم دوستانه گفت و گو میکنیم ) . براحتی میتونم آثاری از عکاسان مطرح براتون مثال بزنم که بدون شرح و عنوان پیامشون بگونه ای نا مفهموم چند بعدیست که مخاطبین مختلف بلحاظ طرز تفکر شخصی و حتی فرهنگ قومی خود میتونند برداشت های مختلفی ازش داشته باشند . ( حتما خودتون با این نوع ثبت ها برخورد داشتین )
در اصل اگر نوع ثبت هدفی تک بعدی و با جهتی مشخص داشته باشه فرمایشات شما صادق هست ( این همون 10 درصد توافقم هست ) و شاید بدون استیتمنت و حتی با عنوان " بدون شرح " یا " No Title " بشه با قدرت تمام کشف حقیقت موجود در ثبت رو بعهده مخاطب گذاشت .
نتیجه اینکه :

عدم استفاده از توضیحات نشانه قدرت هنرمند در بیان منظور اثری تک بعدی و تک قطبی است

یک هنرمند که با هدفی خاص نسبت به خلق و ایجاد اثری میپردازد برای به بار نشاندن هدف نهایی خود و با باز کردن پنجره ای برای مخاطب برای جهت دادن به دید مخاطب توسط شرح و عنوانی ( هر چند کوتاه ) که آنرا حتی میتوان شعار اثر هم نامید به آن هدف خاص خود رسیده است .
صحبت از عکاسی بود و به حالت کلی تر هنر کشیده شد و یاد اثری هنری در این زمینه افتادم که بی ربط به تاپیک نیست . همه تابلوی " شام آخر " اثر داوینچی را دیده ایم و بی درنگ پس از شنیدن نامش میتوان آنرا تجسم نمود . آیا عنوان شما را بیاد اثر می اندازد یا اثر بیاد عنوان ؟ بنظر من هردو به یک اندازه در ذهن ما سنگینی میکنند بطوریکه بدرستی با هم عجین شده اند و کامل کننده همدیگر هستند . حال در نظر بگیرید در دوران تفتیش عقاید در اروپا نقاشی ( که اسمش یادم نیست) در اعتراض به کلیسای آنزمان اثری خلق کرد که شخصی شبیه حضرت مسیح در نقطه عطف اثر بود اما نه با حواریون و بلکه با عدده ای از دوستانش که بدورش جمع بودند ( مانند تابلو شام اخر داوینچی ) و مشغول خوشگذرانی و ... .جالب اینجابود که نقاش نام اثر خود را گذاشت " شام آخر " ! خوب تاثیر این تابلو بهمراه آن عنوان بسیار برای جامعه دینی ثقیل بود ( بدلایل مشخص ) و تا حد اعدام نقاش هم پیش رفت و در نهایت با عوض نمودن عنوان اثر نقاش تبرئه شد ! و این چیزی نبود جز قدرت شرح و عنوان در سوق دادن مسیر فکری مخاطب بسوی مسیری خاص.

موفق باشید

[Sama01]

در کل خیلی ها معتقدند که آنچه که هنرمند باید بیان کند, تنها به وسیله خود اثر است و توضیحات اضافه نشان از ضعف شخص است.

در کتاب عکس‌های امسال WorldPressPhoto، ذیل همان مجموعه‌ای که اشاره شد، دقیقا به این موضوع اشاره شده.
من اگر فرصت کنم، فردا متن آن را این‌جا می‌فرستم که خواندن آن خالی از لطف نیست.

ولی انصافا امروز، با مسائلی روبه‌رو هستیم که مستقیما از طریق عکس قابل بیان نیست. در واقع امروز با پدیده‌هایی روبه‌رو هستیم که ریشه در یک سری روی‌دادهای تاریخی هستند و در واقع در بستر تاریخی آن، معنا پیدا می‌کنند. (دقیقا مثل همان مجموعه‌ی اشاره شده)
در چنین مواقعی، انتظار بیان آن سابقه‌ی تاریخی توسط عکاس، چندان منطقی نیست. در واقع عکس‌ها، سند یک تحلیل هستند و خودشان مفسر نیستند.

امیدوارم فردا بتوانم متن را بنویسم.