سلام
می خواستم نظر شما عزیزان رو در مورد این موضوع بدونم
در عکاسی نجومی واقعی (منظورم عکاسی از اجرام نجومی مثل سحابیها یا کهکشانها)
معمولا از حساسیتهای بالای 400 استفاده میشه.
دلیلشم بسیار کم نور بودن اجرام نجومیه
در عکاسیه روزمره وقتی حساسیت رو یک پله افزایش میدیم باید سرعت یا دیافراگم رو یک پله کم کنیم
و این یعنی کاهش نور یا به عبارت دقیق تر کاهش سیگنال که نتیجه اون کاهش کیفیت عکس یا کاهش
نسبت سیگنال به نویز میشه.
اما در عکاسی نجومی که مثلا نوردهی ها بالاتراز چند دقیقه است قضیه فرق میکنه.
یعنی هر چه نوردهی بیشتر بهتر یعنی نوردهی بیشتر یعنی سیگنال بیشتر
پس به نظر من فرقی نمیکنه که از چه حساسیتی استفاده می کنیم.
یعنی مثلا با 5 دقیقه نوردهی فرقی نمیکنه حساسیت چقدر باشه در هر دو صورت یک تعداد فوتون به هر پیکسل میرسه
فقط اگه حساسیت رو از ابتدا بالا تنظیم کنیم داینامیک رنج کاهش و نویز افزایش پیدا می کنه.
و به نظر من بهتره که ابتدا حساسیت رو پائین بیاریم و بعد در نرم افزارهای پردازش تصویر به صورت غیر خطی
سیگنال رو زیاد کنیم.
اما سئوال من
پس چرا عکاسان نجومی در 95 درصد موارد از حساسیتهای بالا استفاده می کنند