عکس میگیرم که عکاس شویم یا عکاسیم بعد عکس میگیرم؟!

[mehran_sh_t]

اين طوري از بحث اصلي خارج مي شويم.
فيسبوك نمادي است براي دريافت پاداش مثبت. تشكري كه در اين فروم مي بينيم نيز يك پاداش مثبت است. انتخاب شدن عكس در جشنواره ها نيز يك پاداش مثبت است. تعريف دوستان از عكسهايمان نيز... .

فرد با دريافت پاداش مثبت تشويق ميشود و مي رود چند مقاله مي خواند تا بتواند پيشرفتي در "عكس گرفتن" هايش داشته باشد و تعداد پاداشهايش را بالا ببرد. و پاداش هاي مثبت همين طور افزايش مي يابد و اين فرد در نهايت يك عكاس حرفه اي مي شود.
در اطراف خودمون تعداد زيادي از اين افراد را مي بينيم.

حالا که خارج شدیم ;)
به نظر من همونطور که شبکه های اجتماعی عمومی میتونن باعث پیشرفت بشن، می تونه باعث درجا زدن هم بشن. فرق پاداش های یک جشنواره با یک شبکه اجتماعی اینه که در جشتواره، گروهی داور که قاعدتا متخصص در اون زمینه هستند به عکسی پاداش میدن، ولی در شبکه های اجتماعی چی؟ من یا امثال من که ممکنه کوچکترین سوادی در این زمینه نداشته باشیم. و این بعضا به یک غرور کاذب در افراد ایجاد میشه، اعتماد به نفسی کاذب.

برای نمونه، من عکسی رو در همین شبکه اجتماعی ف ب گذاشت، و تعدادی پاداش! هم دریافت کردم، یکی از دوستان گفت "یه دونه ای تو عکاسی"!! ولی همون عکس رو در همین انجمن پست کردم که پذیرفته نشد، و به لطف قسمت عکس های رد شده، فهمیدم که خط افق کمی (انصافا کمی :) ) کجه و یک ایراد دیگه. خب کدوم بهتره؟ به نظر من که اصلا قابل مقایسه نیستن، تا حتی بینشون بخوایم بهتر رو انتخاب کنیم!

[Kholeno]

جهت رعايت اخلاق عرض ميكنم نام آن آقاي كارشناس را نميدانم چه بود اما طراح سوال مجري برنامه خانم الهام عادلي نبودند.احتمالا شما ايشان را بشناسيد.

سلام
نه هیچ کدام را نمی شناسم. مجری نقشی در این سئوال و جواب نداشت. من چند قسمت از آن برنامه را دیدم. برنامه قبلآ مختص فیلمهای مستند بود. بعد هفته ای دو روز هم راجع به عکاسی مستند صحبت می کردند. اکثر عکسهای ارسالی، عکسهای گل و بلبل و بسیار ضعیف که هیچ ربطی هم به مستند نداشت. سطح کارشناسی هم در حد همان عکسها. صحبتهای اینچنینی در برنامه کم نبود. در یک قسمت کارشناس، دبیر عکس یک خبرگزاری یا جایی وابسته به صدا و سیما بود. جوانی حداکثر 24-5 ساله که در کل برنامه تنها چیزی که می گفت این بود که حتما با صبر و حوصله عکاسی کنید!
خیلی خوبه که برنامه ای در مورد عکاسی در تلویزیون باشد اما نه اینکه فقط وقت را پر کنند و به سبک برنامه کودک 30 سال پیش نام بینندگان را ذکر کنند و هم خودشان هم بینندگان ذوق کنند!

[Moty]

درود
شبکه های اجتماعی در واقع برون ریز درونیات جامعه ماست که اغلب به دلایل مختلف در شرایط عادی ابراز اون ممکن نیست
در واقع شبکه های اجتماعی به نوعی بازتاب اون جامعه هستند ، و اتفاقا به نظر من بازخورد اثر هنری در این شبکه ها بسیار هم مهم است البته نه از نظر تخصصی و بلکه از نظر مقبولیت در جامعه
اگر برای پیشرفت و یادگیری قرار باشد این شبکه ها مورد ارزیابی قرار گیرد خب حرفی برای گفتن ندارد چون جایگاه اینچنین کاری نیست ، ولی اگر قرار باشد کار دیده شود و بازخوردش معلوم شود به عقیده من بسیار هم مناسب است ،
خیلی از موزیک ها و هنرمندان در واقع از این شبکه ها دیده شدند ، اگر بپذیریم اثر هنری نیاز به برای مخاطب دارد پس وجود این شبکه ها بسیار سودمند نیز هست ، البته در قشر سوپر روشن فکری(ببه عمد از این اصطلاحاستفاده شد) ما البته نه همه اینگونه جا افتاده که یکسری ذهنیات خود را به عنوان کار هنری به اجرا در می اورند و وقتی افرادی امثال من ارتباط با کار برقرار نمی کنیم متهم به نفهمیدن و درک نکردن هنر میشویم و کار دوستان میشود اثری برای مخاطب خاص
(البته اینجا منظور عکاسان محترم و عکاسی نبوده و بحث راجع به اثار هنری در هر زمینه ای می باشد )
در هر صورت چه شبکه های اجتماعی خوب باشد یا نه در سوال فرقی حاصل نمی شود و همچنان به عقیده من خود طراح سوال نمی تواند انقدر در مورد سوالش توضیح دهد و فقط از همان سوالات سوپر روشنفکریست که به مخاطب عام بفهماند که "دیدی ما چقدر حالیمونه"
البته باور کنید تجربه کوچکی که در صداوسیما داشتم کم از اینگونه برنامه ها نبود

[jebrahim]

به نظر من هم این از اون حرفاییه که هیچ چیزی به کسی اضافه نمیکنه. به هیچ دردی هم نمی خوره. فکر (محال) کنید مثلا جواب این سوال رو هم به طور دقیق فهمیدیم, قراره چه تاثیری داشته باشه؟
حالا همه اینا به کنار, بدون عکاسی کردن چجوری میشه عکاس شد؟!

[Asri]

درود
به عقیده من این سوال برای کسانی مطرح شده است که تازه میخواهند به دنیای عکاسی وارد شوند و هدف این سوال نمایان کردن نگرش و آینده یک عکاس حرفه ای و یک عکاس تفننی بود .

[hossein137]

عکاس خودش یک فاعل هست و نیاز به مفعول داره که همون عکس هست.به نظرم نمیشه بدون عکس گرفتن عکاس شد.
منتها به کسی میشه گفت عکاس که این کار رو به عنوان شغل و به صورت مداوم پیگیر باشه.و این تنها خود عکس گرفتن نیست.و جدا از اون هم میشه دسته بندی های مختلفی انجام داد که باز موضوع رو ساده تر کنه مثل عکاس حرفه ای/عکاس آماتور/عکاس پرتره/ماکرو/خبری و .... که این دسته بندی نوع دید ما رو به هر عکاس تغییر میده.و نمیشه بر فرض مثال از یک عکاس ماکرو انتظار یک عکس خبری یا مستند فوق العاده رو داشت چون شاخه ی مورد علاقه اش چیز دیگه ای هست (کتمان نمیکنم که ممکنه یک بچه بر حسب اتفاق و یا نوع دید یک عکس فوق العاده رو ثبت کنه و هیچ دانشی در این زمینه نداشته باشه)
----------------------------
در مورد فیسبوک هم به نظرم مثل یک لیوان میمونه که 80 درصدش خالیه.ما ممکنه عکاسان خیلی خوبی رو اون جا ببینیم و عکس های فوق العاده ای.اما تضمین این نیست که از اون عکاسان کار ضعیف نبینیم و آموزه های غلط یاد نگیریم
مثالش رو میشه در بعضی افراد دید.که عکاسی طبیعت رو زیر شاخه ی حیات وحش بدونند و بگند که وجود یک نیلوفر آبی/یا لاله ی وحشی میتونه اون عکس رو حیات وحش تبدیل کنه و هر چقدر سوال برای مستندات حرفشون بخوای چند تا منبع غیر معتبر و چند نمونه عکس رو بگذارند.من به عنوان خواننده ی چنین پستی ممکنه به اشتباه بیفتم و دیدگاهم عوض بشه.
و یا به به چه چه زیر عکس هایی که به نظر آماتوری خودت نکته ی خاصی به جز ادیت نداره.استفاده از کادرها و خطوط الکی برای چسبوندن القاب هنری به عکس و نوشتن یک متن برای یک عکس ساده از شب یک خیابون .استفاده از اشعار اومده تو کتاب ادبیات سال های راهنمایی و احساس مسخره ای که از اون همه تعریف و استاد گفتن و این نوشته ها تو ذهنت به وجود میاد
حقیقتش من به هیچ وجه از این جور کارها نمیتونم چیزی یاد بگیرم.و نمیتونم از هنرمند و یا عکاسی که برای هر عکس ساده و بدون مفهوم خاصش نوشته ای ادبی و یا شعری میگذاره خوشم بیاد و چیزی ازش یاد بگیرم.
من با عکس گرفتن عکاسی رو انتخاب کردم و الان شغل منه.نمیتونم به خودم بقبولونم که بشینم سال ها تحصیلات و مطالعه داشته باشم و بعد برم سراغ دوربین.که موقع ثبت هزار تا چیز به یادم بیاد و مجبور باشم با نوع دید کتاب ها اون ها رو انجام بدم.منتها برای خودم این حسرت رو میگذارم که اگر صحنه ای رو به درستی ثبت نکردم سرکوفت اون مطالعه ی نداشته رو به جون بخرم و سری بعد بیشتر تلاش کنم.حواسم بیشتر جمع باشه.و حق این رو دارم که خودم رو یک عکاس آماتور به حساب بیارم.مسلما" برای هر کاری یه سری قوانین هست و برای کارهایی که به هنر مربوط میشه هنر+قوانین.اما کسی که عکس پرسنلی میگیره هم عکاس حساب میشه چون در حد خودش داره قوانین رو رعایت میکنه و مستلزم استفاده از هنر نیست.
شرمنده که هی از این شاخه به اون شاخه پریدم (تا اسم فیس بوک اومد نتونستم این حرف ها رو نزنم)

[Ali Bayati]

دو دوچرخه سوار را به شرح زیر فرض کنید:

۱) یه دوچرخه سوار، با دوچرخه حرفه ای که سالیان زیادی است رکاب زده و مسابقات بین المللی زیادی شرکت کرده و چند مقام هم آورده (مثل Dany Hart ، حتی آرمسترانگ دوپینگی و ...)
۲) پیرمردی که سالیان درازیست با دوچرخه (ازونهایی که لحاف دوزها دارند، همون چینی های سنگین وزن که سبز تیره متمایل به سیاه رنگ شده اند) مسیر منزل تا حجرهء بازار را در یک شهرستان کوچک هر روز دو نوبت رکاب زده و بقچهء ناهارش را با «کش-موتور» به «ترک-بند» دوچرخه بسته

به کدام میگوییم دوچرخه سوار ؟
مسلماً از دیدگاه حرفه ای، پیر مرد را دوچرخه سوار خواندن، باعث تلطیف فضا خواهد شد !

بهتره به پیر مرد بگوئیم «پا به رکاب» تا دوچرخه سوار و به دنی هارت بگیم دوچرخه سوار.

آیا به فردی که دوربین میخرد (شاید کامپکت و شاید هم D800) و از «گُل و بُتّهء!» حیاط منزل پدر بزرگش آخر هفته ها و یا از مرغ عشقی که توی اتاقش رها کرده اسنپ شات میگیرد و در ف ب منتشر میکند (به به هم میشنود) میگیم عکاس ؟‌ اگر به وی بگوئیم عکاس، باید دنبال واژهء جدیدی بجای «عکاس» برای امیر عبدالپناه و آرش آشوری و بردیا سعادت و ... بگردیم!

از طرفی خیلی ها هم عکس میگیرند و ارتزاق هم میکنند، ولی کارهای یک آماتور (که ارتزاق نمیکند) شاید بسیار بهتر از کارهای وی باشد ... کدام را حرفه ای تر میدانیم ؟
از لحاظ ارتزاق:‌ آقای مرتزق ... از لحاظ هنری: آقای آماتور ...

اینکه «آن مرد شاتر میزند، پس او عکاس است» بنظر درست نیست.

[alloy21]

دو دوچرخه سوار را به شرح زیر فرض کنید:

۱) یه دوچرخه سوار، با دوچرخه حرفه ای که سالیان زیادی است رکاب زده و مسابقات بین المللی زیادی شرکت کرده و چند مقام هم آورده (مثل Dany Hart ، حتی آرمسترانگ دوپینگی و ...)
۲) پیرمردی که سالیان درازیست با دوچرخه (ازونهایی که لحاف دوزها دارند، همون چینی های سنگین وزن که سبز تیره متمایل به سیاه رنگ شده اند) مسیر منزل تا حجرهء بازار را در یک شهرستان کوچک هر روز دو نوبت رکاب زده و بقچهء ناهارش را با «کش-موتور» به «ترک-بند» دوچرخه بسته

به کدام میگوییم دوچرخه سوار ؟
مسلماً از دیدگاه حرفه ای، پیر مرد را دوچرخه سوار خواندن، باعث تلطیف فضا خواهد شد !

بهتره به پیر مرد بگوئیم «پا به رکاب» تا دوچرخه سوار و به دنی هارت بگیم دوچرخه سوار.

آیا به فردی که دوربین میخرد (شاید کامپکت و شاید هم D800) و از «گُل و بُتّهء!» حیاط منزل پدر بزرگش آخر هفته ها و یا از مرغ عشقی که توی اتاقش رها کرده اسنپ شات میگیرد و در ف ب منتشر میکند (به به هم میشنود) میگیم عکاس ؟‌ اگر به وی بگوئیم عکاس، باید دنبال واژهء جدیدی بجای «عکاس» برای امیر عبدالپناه و آرش آشوری و بردیا سعادت و ... بگردیم!

از طرفی خیلی ها هم عکس میگیرند و ارتزاق هم میکنند، ولی کارهای یک آماتور (که ارتزاق نمیکند) شاید بسیار بهتر از کارهای وی باشد ... کدام را حرفه ای تر میدانیم ؟
از لحاظ ارتزاق:‌ آقای مرتزق ... از لحاظ هنری: آقای آماتور ...

اینکه «آن مرد شاتر میزند، پس او عکاس است» بنظر درست نیست.

سلام
فقط خواستم توی پرانتز خدمت آقای بیاتی عرض کنم گاهی از گل و بته ی حیاط پدر بزرگ آخر هفته ها و مرغ عشق رها شده در اتاق هم میشه شاهکار ساخت !
البته منظور شما رو در مطلبی که ارسال کردید متوجه شدم اما به نظر من همیشه شرایط و سوژه های ایده آل نیستند که باعث یک عکاسی موفق میشوند. سوژه های دم دستی که ازشون به راحتی میگذریم می تونن باعث تولد عکسی خلاق بشن
ببخشید اگر چند خط نوشته ی بنده شاید ارتباط مستقیم با بحث مطرح شده در تاپیک نداشت !

[Ali Bayati]

سلام
فقط خواستم توی پرانتز خدمت آقای بیاتی عرض کنم گاهی از گل و بته ی حیاط پدر بزرگ آخر هفته ها و مرغ عشق رها شده در اتاق هم میشه شاهکار ساخت !
...

دوست عزیز، با اعتقاد به اینکه «در مَثَل، مناقشه نیست!»، بله ... میشه شاهکار ساخت، چرا که نه ؟
منظور عرض در پست قبلی، همون شاهکارهای فیسبوکی بود ... وگرنه شاید همون حیاط های پر گل و بُتّه! یکی از بهترین مکانها برای پیدا کردن سوژه های ماکروگرافی از حشرات باشه.

بقول یکی از دوستان همفرومی: «یکی شیر است اندر بادیه ... آن یکی شیر است اندر بادیه»

[devil_ebs]

به نظر من عکاسی یه هنره و هنر از دید من نشان دادن زیبایی و حسی که از چشم دیگران پنهانه و کلام قادر به بیانش نیست و شما با ابزاری که توانایی اون رو داره که این حس رو به دیگران بیان کنه استفاده می کنید، حالا می خواهد دوربین باشه یا هر چیزی ! اما یک چیز ثابت و اون داشتن حس خوبیه که بیننده از اون اثر هنری باید بگیره اما به چه کسی میشه گفت عکاس اون دست خود شخص نیست ،این قضاوت دیگران شاید باشند کسانی که برای دلشون عکاسی می کنند و اما درآمدشون از این راه نیست و عکسهای بسیار زیبا ارائه میدن چون درآمد از این راه نبوده بگیم عکاس نیست !!!! در مجموع به نظر من هر کسی که کار ارائه بده و مورد نقد قرار بگیره و از طرف دیگر هنرمندان مورده حمایت باشه عکاسه . لزوما داشتن مدرک و یا ابزار کسی رو هنرمند نکرده . دانش راه رو برای رسیدن به هدف هموار می کنه و ابزاره ، نه هدف
به قول دکتر حسابی :
عشق مانند نواختن پیانو است،
ابتدا باید نواختن را بر اساس قواعد یاد بگیری. سپس قواعد را فراموش کنی و با قلبت بنوازی.