عکاسی خیابانی Street Photography

[Dariush Chegini]

امروز فرصتی شد کمی در مورد این عکاس بخصوص کمی مطالعه کنم. به اسم ایشونو نمیشناختم هرچند عکسهایش را زیاد دیده بودم.
بنظر من کارهای ایشان کارهای بسیار قویی هستند در کنار ارزش غیر هنری بسیار که برای این کارها میشود در نظر گرفت (به عنوان منابع بسیار با ارزش از مردم و زندگی اجتماعی انروزها یا ارزش کلکسیونی و ...) کارهایش از نظر هنری هم با محتوی و قوی بود (البته در حد دانش من). اما نظر من در مورد این عکس بخصوص که بحث را به اینجا کشاند هنوز همان است. نقدها و تحلیلها در مورد این عکس بخصوص زیاد است. موضوعات ریز و جالب زیادی از این عکس استخراج کرده اند اما، (به عنوان یک ناظر بی طرف که در مورد این ژانر بخصوص تجربه و مطالعه ویژه ای ندارم) چیز خاصی در این عکس نمیبینم که در عکسهای دیگر ان موضوع را حتی کاملتر بیان نکرده باشند! عکسهای پرتره ایشان هم بدونه در نظر گرفتن اسمهای بزرگ و لحظات تکرار نشدنی و فقط از نظر هنری در مقایسه با عکاسانی که نامی از انها نمیشنویم چیز بیشتری برای گفتن ندارند. که از ایشون بتی بسازیم که نباید نقد شود!

مورد بعد اینکه من بطور کلی در مورد تاریخ مصرف هنر حرفی نزدم. در بعضی از زمینه ها این هنر به بلوغ خودش رسیده، نویسندگانی که مثال زدید نمونه خوبی هستند اما در مورد عکاسی نظر من متفاوت است. با اینکه ارزش خاصی برای عکاسان پیش کسوت بزرگ هم از نظر زحمتی که به عنوان شروع کننده یک سبک عکاسی خاص کشیده اند و هم از نظر هنری قایل هستم اما کار شاگردانشان را یک سر و گردن بالاتر میبینم!

سلام
بنده اعتقادي به بت سازي از اشخاص و نقد ناپذيري آنها ندارم. در مورد اين عكس بخصوص (كه به نظرم مشهورترين عكس خياباني جهان باشد و از طرف مجله تايم هم به عنوان عكس برگزيده قرن بيستم انتخاب شده است) مقالات زيادي نوشته شده است كه مطالعه آنها به نظرم راهگشا باشد. به نظرم اين عكس (و اصولاً بيشتر عكس هاي خياباني برسون) مصداق درخشان و بارز "لحظه قطعي" (ِDicisive Moment) است كه مهمترين مشخصه عكس‌هاي كانديد به خصوص كانديد خياباني است (و ابداع كننده اين عبارت نيز برسون است).
در خصوص پرتره هاي برسون هم به نظرم پرتره از اشخاص مشهوري (منظورم سلبريتي ها نيست) مانند بكت، گاندي، دالي، فلاهرتي، كامو ، ساتر و امثالهم با عكس پرتره آتليه اي از مراجعه كنندگان عادي فرق دارد و نبايد از جنبه تكنيكي مانند نحوه استفاده از فلاش هاي مختلف يا بيوتي ديش و سافت باكس به آن نگاه كرد. در پرتره نگاري چنين افرادي نخست عكاس بايد شناخت عميقي نسبت به فرد و آثارش داشته باشد و ثانياً جلساتي كه در آن عكاسي صورت مي‌گيرد، بايد جلسات معاشرت عميق عكاس و سوژه باشد كه در آن اولاً صميميت و اعتماد شكل بگيرد و ثانياً لحظه قطعي كه در آن روح يا هسته وجودي سوژه در چهره وي آشكار مي شود شكل گرفته و توسط عكاس ثبت شود. نمونه بارز اين پرتره ها را مي توان در پرتره گاندي (كه در آن همزمان مهرباني، عطوفت، سرسختي و مصمم بودن گاندي ديده مي شود) پرتره سالوادور دالي (كه در آن همنشيني غرابت، نبوغ و جنون ديده مي شود) و پرتره بكت ملاحظه كرد.
ارادت

[viva_utopia]

[saed_violin]

محله مولوی تهران - آذرماه 1394

[m.daneshpayeh]

اقای چاوشی توضیحات خوبی در مورد این عکس دادند که متوجه ان نشده بودم. شاید به این دلیل بود که انتظارم از عکس خیابانی بیشتر از ترکیبب و ارتباط بصری اجزا بود. و به دنبال تعریفی از مردم در عکس بودم. نه فقط حضور افراد بلکه تعریف و توضیحی از زندگی فردی و اجتماعی انها.

در مورد این عکس باید اعتراف کنم که ارتباط اجزا منحصر بفرد است اما هنوز تعریف پررنگی از زندگی فردی یا اجتماعی در این عکس نمیبینم. انتظار هم ندارم یک عکس در این حد که همه چیز را پوشش دهد کامل باشد. ولی با تمام این حرفها انتخاب این عکس توسط تایم به عنوان عکس قرن هنوز علامت سوال است.

[m.daneshpayeh]

عرض‌کردم،
برای نقد اطلاعات پایه از آن هنر ضروری است. و سپس تسلط بر موضوع و ژانر. شما به گفته‌ی خودتان ، تا همین لحظه حتی نام این عکاس بزرگ به گوش‌تان نخورده بوده، و همین یکی‌دو روزه در مورد او کمی اطلاعات به دست‌آورده‌اید که دو روز پیش نمی‌دانستید.
این به شما صلاحیت نقد در مورد بزرگ‌ترین عکاس ژانر و آثارش را نمی‌دهد دوست عزیز.
اگر قصد یاد گرفتن دارید و اینکه چرا این عکس مطرح‌است بحثی‌ست جدا. هم می‌شود منابعی معرفی‌کرد و هم لازم‌است بیشتر مطالعه‌کنید.
ولی اگر می‌خواهید بر نظر خود که ناشی از کمبود اطلاعات در این زمینه‌است پافشاری کنید، متاسفانه برای من، حایز ارزش و اهمیت نیست.
ایران زندگی‌کردن یا نکردن هم اهمیتی ندارد،
ایرانیان بر طبق منابع روانشناختی موجود، در هر کجای دنیا ویژگی‌های شخصیتی و هویتی خود را حفظ می‌کنند و چه بسا پررنگ‌تر از ایرانیان داخل کشور .
این ویژگی بیشتر مهاجران از ملت‌های مختلف است.

من درگیر اسمها نیستم اقای کورش، ولی دلیلی بر نظر ندادن در مورد عکس نیست. این چه منطقی است که چون اسم عکاس را نمیدانید نظری نبلید بدهید!
میبینم شما بجای شرکت و بحث سازنده همچنام معتقدید که من صلاحیت بحث ندارم و برای عکس دیدن و نظر دادن باید مدارک خاصی داشت!!!

[Dariush Chegini]

اقای چاوشی توضیحات خوبی در مورد این عکس دادند که متوجه ان نشده بودم. شاید به این دلیل بود که انتظارم از عکس خیابانی بیشتر از ترکیبب و ارتباط بصری اجزا بود. و به دنبال تعریفی از مردم در عکس بودم. نه فقط حضور افراد بلکه تعریف و توضیحی از زندگی فردی و اجتماعی انها.

در مورد این عکس باید اعتراف کنم که ارتباط اجزا منحصر بفرد است اما هنوز تعریف پررنگی از زندگی فردی یا اجتماعی در این عکس نمیبینم. انتظار هم ندارم یک عکس در این حد که همه چیز را پوشش دهد کامل باشد. ولی با تمام این حرفها انتخاب این عکس توسط تایم به عنوان عکس قرن هنوز علامت سوال است.

اين عكس (پشت ايستگاه سنت لازار) فقط حاوي تركيب و ارتباط بصري اجزاء نيست.
ارجاع مي كنم به نوشته ي هم فرومي عزيز اخيراً غايب آقاي احمد آبائي.

[saed_violin]

محله مولوی تهران - آذرماه 1394

[DELL]

محوطه برج میلاد - تهران

[Amin.Zallaghi]

اين عكس (پشت ايستگاه سنت لازار) فقط حاوي تركيب و ارتباط بصري اجزاء نيست.
ارجاع مي كنم به نوشته ي هم فرومي عزيز اخيراً غايب آقاي احمد آبائي.

هرچه بیشتر یاد میگیریم، بیشتر متوجه میشویم که نمیدانیم !!

بنظر من مشکل از اونجایی شروع شد که بجای گفتن "دوست دارم، دوست ندارم" یاد گرفتیم بگوییم " قشنگ است، زشت است"
وگرنه : مجنون را گفتند لیلی که بر و رویی ندارد، گفت از چشم من باید ببینید !!

[Mahdi.A.Tabar]

درود



چرت زدن این فروشنده کوچک، درست وسط هیاهوی جمعیت در بازار نجف خیلی جالب بود.
احتمالأ بخاطر کار شبانه روزی در ایام اربعین بوده!

ضمنأ اون بشکه های قرمز رنگ گلاب بودن و خیلی هم بوی خوشی داشتن. بی اختیار بیاد قمصر افتادم!