بنظرم عکسی ست که آدم رو به تامل وادار میکند، به اینکه به فکر فرو بروی و به چشمان پرتره خیره شوی و بتونی با هاش ارتباط چشمی برقرار کنی و بعد از اون از چشماش فاصله بگیری و گذری به صورت پرچین چروک که حکایت از گذر زمانی دارد که سراسر از فراز و نشیب هایی از سختی، خوشحالی، تجربه، غم، شادی و .... بوده و هست.
پرتره دوست داشتنی ست، اگر Close shot ش بود و تمرکز کلا برروی صورت بود بسیار بهتر از این میشد
موفق باشید ....