جناب روشن، من یک سوال برام مطرح میشه. اینکه من از خودم یک عکس بگیرم، بعد اکسپوژر رو تا ته ببندم که عکس مشکی بشه و یک عکس مشکی یک دست داشته باشم، این نوعی نمایش ویژه از من است؟!
به نظرم اینکه کسی به نام "عکاس" عکس یگیرد، در فرایند ادیت آنچنان با تیشه به عکس بزند که چیزی از آن باقی نماند جز یک پوست با بافت موزاییکی، این به نظرم نوعی نمایش از خود نمیتونه باشه. گاهی ما عمدا عکس رو خراب می کنیم در مرحله ادیت، که چیزی برای گفتن داشته باشیم. مثلا روی نقطه خاصی نگاه رو بلغزونیم، یا معنی رایجی رو توی عکسمون پررنگ کنیم، یا هر هدف خاص دیگری.
ادیت عکس بالا آنقدر دور از ذهن هست، که من به شخصه هیچ نقطه قابل درکی در آن پیدا نمی کنم (بگذریم از مشکلات غیر ادیتی، مثل یقه ی نامتقارن پیراهن،تاریکی سمت راست بینی و...). یک هات اسپات بزرگ همیشه در عکسهای سلف پرتره سعید روی بینیش هست که اصرار در درست نکردنش داره همیشه! پوست رو ایشون مثل اینکه اینطوری می بینن و دوست دارن، که مثل کامپیوترهای 8 بیتی رنگهاش صاف و یکدست کم زو زیاد نشه، پله پله زیاد بشه. ما هم به سلیقه ایشون احترام میگذاریم. مثل اینکه از دید ایشون این طوری بهتره...