FD master
شاتل انديور بازنشسته شد،آخرين پرواز اين شاتل:
اين عكس با نوردهي 3 ثانيه در قسمت تاريك زمين يعني در شب گرفته شده:
Camera: Nikon D3S
F/2.8
ISO-25600
آخرين فرود:
براي عكسهاي بيشتر و سايز اصلي:
کد:http://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/sts134/multimedia/gallery/gallery-index.html
______________________
مهدی منصوريان
Panasonic Lumix DMC-FZ18
یک نرم افزار داریم به اسم helicon focus
این نرم افزار کارش دقیقا همینه،میاد عکسهای شما رو از اف های خیلی پایین که پشت سر هم گرفتین و هر کدوم از فریمها فوکوس منطقه خاصی رو دارند با هم ترکیب میکنه و همچین عکسی میده،مثل همون مکانیزم image stack هست کارش
مثلا به طور مثال اینو میگم، در این عکس 5جوجه و یک برگ داریم که یعنی این عکس از ترکیب فوکوس 6 شات پشت سر هم گرفته شده
البته به نظرم همزمان از روش استک هم استفاده شده چون قاعدتا گرفتن این 6 شات با فوکوسهای دقیق و متفاوت کاریه که مینیمم 10ثانیه وقت میبره
و خوب من جوجه ای رو تا این حد جنتلمن نمیشناسم که 10 ثانیه خشکش بزنه وکوچکترین حرکتی نکنه
البته شاید هم دوربینهایی باشند در همین نزدیکی ما و شاید در دستان ما، که همچین عکسی رو در یک شات بتونن بگیرن، منتها من حدسم چیزی بود که عنوان کردم
برای شکار صحنههای ناب طبیعت باید عناصری چون صبر، تکنولوژی، تیزبینی، مهارت و البته شانس عکاس دست به دست هم بدهد اما شاید در گرفتن عکس زیر عامل دیگری نیز موثر بوده است.
D7100 - Sigma 10-20 F/3.5 - 18-55 Afp - 70-200 F/4 VR - 50 F/1.8G
این عکس در نگاه اول یک عکس سادست، با توناژ و کنتراستی معقول یا فوقش خیلی خوب و البته یک سوژه اصلی
ولی موضوع دقیقا همینجاست، سوژه و ژست
از نظر من بهترین عکسها حاصل شکار عمیق ترین احساسات یا ناگهانی ترین تظاهرات بالینی ِاحساسات انسانها هستند
این عکس دقیقا در زمان درست گرفته شده و همه چیز دست به دست هم داده تا شما بتونید از دل سوژه خبر پیدا کنید
یک نکته بسیار طلایی در این عکس هست، اول اینکه با هرطور بدبینی ای هم شما به عکس نگاه کنید، باورتون نمیشه که این یک حرکت از قبل پیشبینی شده بوده باشه،چه برسه به اینکه این خانم مدل باشه و سناریویی دقیق در اجرای این کار نقش داشته یا حتی پولی هم رد و بدل شده باشه برای چنین عکسی
اصلا اهمیتی نداره که این یک شکار ناب بوده یا حاصل یک قرارداد تجاری، صرفا چیزی در عکس هست که به نظر من یکی از رگه های اصلیِ "ارزش عکاسی" میتونه باشه
شما در این عکس علاوه بر تفسیرهای بینهایتی که میتونین داشته باشین(از تمام المان ها به تنهایی یا کل عکس در مجموع) یک چیزی رو نمیتونین نادیده بگیرین
یکی از ناب ترین پارادوکس های موجود در مورد ارزشهایی که برای انسانها به طور معمول مطرحه
آب کجاست؟ آیا این آرامش سوژه برای قدم برداشتن و در آغوش آب رفتن و شوق موجود در چهرش برای این آب منطقیه؟ آبی که در گوشه ای جمع شده و مسلما دریا نیست؟
این پارادوکس کلید یک جعبه اسرارآمیز رو به دست همه ما میده که وقتی درش رو باز میکنیم شاید اولین چیزی که باهاش روبرو میشیم جمله ای فلسفی و عمدتا شاعرانست با مضمونِ "گنه کردم گناهی پر ز لذت"
من به شخصه عاشق اینطور عکسهام، همه چیز به آرامی و در عین حال با صلابت تمام در بهترین فرم خودشون برای بُردنِ ذهن مخاطب به کانالی از مفاهیم خاص و دستچین شده و در عین حال بدون اینکه اجازه نفس کشیدن به نقدکنندگانی که یک-سر پی ایرادی برای به زیر کشیدن عکس هستند بده (که البته کار اون نقدکنندگان هم ارزشمنده، نه ضدارزش)
من که کلی ایده و راه و پیام تازه به مغزم اومد با دیدن و اندیشیدن به این عکس
امیدوارم علی رغم همه پرچونگی های من، شما هم لذت ببرید
اما این عکس به نظر من خیلی مصنوعی می آید .
یعنی برعکس آن چیزی که شما ذکر کردید کاملا این ژست را مصنوعی میبینم
یک جور تقلید از عکس های کارتیه برسون
البته قصد من مخالفت با نظر شما نیست اما فقط احساسم از این عکس را بیان کردم
موفق باشید
با سلام خدمت شما جناب نامی
باید عرض کنم بنده ژست سوژه رو مصنوعی میدونم، و این مصنوعی بودن رو بیشتر حالت دستای سوژه تشدید میکنه
موفق و موید باشید......
رضا اقبالی www.instagram.com/reza.eqbali