مجموعه عکس Photo Essay/Photo Series

[nmroshan]

مجموعه عکس از بحث‌های مهم در عکاسی است. در اهمیت آن همین بس که می‌تواند نقش مهمی در رسیدن به سبک شخصی داشته باشد و نیز بسیاری از آثار فاین آرت عملا تنها در قالب آن قابلیت خلق دارد.

مانند تاپیک فاین آرت به تدریج با کمک دوستان، مطالب تئوری و نمونه‌های قابل توجه در تاریخ عکاسی را در این تاپیک مرور خواهیم کرد و همزمان منتظر نمایش آثار فاخر دوستان عزیز فروم هستیم.


برای شروع باید تعریف یا علت نیاز به این رویکرد در عکاسی را بیان کنیم.

شاید ساده‌ترین تعریف مجموعه عکس این باشد که وقتی نتوان حرفی را با یک تک عکس زد، از مجموعه عکس استفاده می‌کنیم.
مجموعه عکس می‌تواند وسیله‌ای باشد برای بسط ایده‌ها.
در مجموعه عکس می‌‌توان ایده‌ها و افکار گسترده‌ تری را به مخاطب منتقل کرد.
...
..
.
( این تعریف هنوز کامل نیست و جا برای بحث بیشتر دارد که به تدریج باید در پستهای بعدی کامل شود)

یکی دیگر از مسائل مهم در مجموعه عکس، انواع آن است.
انواع مختلف با اسامی مختلفی در این تقسیم بندی وجود دارد.
شاید برای شروع و برای ساده‌تر شدن بحث بتوان دو دسته کلی برای آن برشمرد: مجموعه عکس ترتیبی( یا پیاپی) و مجموعه عکس غیرترتیبی( غیرپیاپی)
همانگونه که از اسم مشخص است: در ترتیبی، عکسهای یک مجموعه دارای ترتیب مشخصی هستند و بدون توجه به آن ترتیب، آن مجموعه مفهومی نخواهد داشت. اما در نوع غیر ترتیبی، نیازی به دیدن عکسها با ترتیب مشخص نیست.
( تقسیم‌بندی‌ها باید بیشتر مورد بحث واقع شوند)


به عنوان نمونه یکی از مجموعه عکسهای مشهور از دوان مایکلز را که جزو مجموعه عکسهای ترتیبی است، می‌بینیم:





در این مجموعه عکس :
- ترتیب مشخص عکسها واضح است.
- روایت مجموعه عکس حاصل همین ترتیب است.
- در نگاهی دیگر، در این مجموعه خاص، روایت از نقطه‌ای شروع و به همان نقطه ختم می شود.
- در پس ظاهر ساده این مجموعه، می‌توان دیدگاههای عمیق‌تر خالق آن را دریافت کرد.

[nmroshan]

مجموعه عکس جالب دیگری از دوان مایکلز


خانم شرودینگر نمی‌داند که گربه گمشده‌اش داخل جعبه است یا نه!



گربه خانم شرودینگر که ممکن است داخل جعبه باشد یا نباشد، نمی داند که خانم شرودینگر بیرون جعبه است یا نه!



خانم شرودینگر و گربه‌اش نمی‌دانند در این لحظه که شما مشغول خواندن این مطلب هستید، کدام احتمال درست یا امکان پذیر است!


ممکن است در نگاه اول این مجموعه عکس و مطالب مرتبطش بی معنا به نظر برسد اما در واقع ارجاعی دارد به یک مساله معروف به نام گربه شرودینگر در فیزیک کوانتومی

آزمایش گربه شرودینگر

شرودینگر لطيفه اي در هجو فیزیکدانانی که مدعي بودند كه رفتار ذرات زير ـ اتمي غير قابل پيش بيني است، ساخت.لطيفه شرودينگر ميگفت: تصور كنيد گربه اي در يك جعبه گير افتاده و در آنجاشيشه زهري هم هست. يك قطعه جسم راديواكتيوي نظير اورانيوم هم در جعبه قرار دارد.اگر يك اتم اورانيوم زوال يابد، يك ردياب الكترونيكي چكشي را به حركت در خواهدآورد، آن چكش شيشه زهر را خواهد شكست و گربه كشته خواهد شد. اما بعلت غير قابل پيشبيني بودن ذرات در سطح زير ـ اتمي (نظير زوال راديواكتيو هسته اورانيوم) شما فقطميتوانيد بر امكان زوال يك اتم واقف باشيد، اما نميتوانيد لحظه دقيق را پيش بينيكنيد. بعبارت ديگر، شما نميتوانيد از قوانين فيزيك زير ـ اتمي براي پيش بيني اينكهگربه مرده است يا نه استفاده كنيد. تنها راه پي بردن به اين مسئله، نگاه كردن بهداخل جعبه است. برخي دانشمندان ميگفتند از آنجا كه نميشود عملكرد يك ذره زير ـ اتميرا در لحظه دقيقا گمان زد، معنايش اينست كه تا وقتي شما چيزي مشاهده نكرده ايد اينذره واقعا كاري انجام نداده است ـ يعني يا ذرات بنوعي در چارچوب كوانتوم مسكوتگذاشته ميشوند و يا اينكه مشاهده شما به ترديد خاتمه مي بخشد.

نتیجه فکری این آزمایش اینست که اگر مشاهدات در سطح زیر اتمی به مشاهده گر بستگی دارد، پس ناچار باید قبول کنیم که این در مقیاس بزرگ نیز درست است.

همچنین اینجا را ببینید.

از سوی دیگر این مجموعه می‌تواند نوعی هجو احتمالات نیز باشد. یا بهتر بگوییم، هجو نتایج نادرستی که ممکن است از احتمالات گرفته شود و به عنوان واقعیت مطرح شود.

از لحاظ زیبایی شناسی عکاسی، عکسها خیلی دقیق هستند. زوایای عکاسی، زاویه نگاه، و از همه جالب‌تر، نوع نگاه بانو و گربه‌اش در فریم آخر که تمام کننده مجموعه عکس است.

[amirmisagh]

با سلام

[M.Khalili]

مجموعه عکس سورئال

Title: ....After







این مجموعه رو برای موضوع سورئال عکس هفته کار کردم که به دلیل قانون ارسال تک عکس ، منتشر نشد.

[nmroshan]

بسیاری از مجموعه عکس‌ها Non-Ordered Photo Essay هستند. یعنی نیازی نیست که با ترتیب مشخصی دیده شوند. تعدادی عکس که مجموعا راوی یک داستان، بیانگر یک موقعیت یا مشخص‌کننده یک وضعیت هستند.
معمولا این مجموعه ها دارای Caption برای هر عکس و نیز یک توضیح کلی برای کل مجموعه می‌باشند.
عکس‌ها به‌گونه‌ای تهیه می‌شوند که مخاطب پس از دیدن مجموعه عکس بخوبی بتواند آن موقعیت، آن داستان یا آن وضعیت را تصور کرده و مجسم کند.
در این میان، دست عکاس اما باز است تا بتواند با استفاده از قدرتها و نکته سنجی‌های عکاسانه خود، عکس‌هایی بگیرد که حتی تک‌عکس‌ها نیز بخودی خود ارزشمند باشند.

به عنوان نمونه به مجموعه عکس زیر دقت کنید که جیمز نچوی در مورد XDR-TB گرفته است. همانگونه که شاید بدانید بیماری سل هنوز وجود دارد و سالیانه جان میلیون‌ها نفر را می‌گیرد. بخصوص در بیماران مبتلا به ایدز، یکی از علل مهم مرگ محسوب می‌شود. برخی بیماران مبتلا به سل، نسبت به داروهای موجود برای درمان سل، بسیار مقاوم هستند و پاسخ نمی‌دهند. به این نوع سل، Extensively Drug Resistance TB گفته می‌شود. مجموعه عکس نچوی می خواهد وضعیت این بیماران را بیان نماید.













مجموعه کامل عکسها را همراه با زیرنویس‌شان در آدرس زیر ببینید:

http://www.xdrtb.org/photographs.php

[ahmad.abaee]

قطاری آمد . قطاری رفت . بی توقف .
ایستگاه متروکه نیست .

صبح شد
چراغها هنوز قرمزند .
مسافری در آخرین قطار
از پشت شیشه
عمق تنهایی را می‌نگریست .
ریل‌ها اینجا تمام میشوند .
چوبهای فاصله عمود ایستاده‌اند رو به خورشید
و قطعات سیمانی
سطوح بی‌مصرف را انباشته‌اند .
در سیم‌های موازی
پیامی مخابره میشود .
همیشه چیزهای فرسوده در انزوای خود رها میشوند .

قطار که دوباره عبور کرد و رفت
همه چیز
از نو خواهد فسرد .

[ahmad.abaee]

عکس تک منفرد درگیر ِ زمانِ حال‌گذشته (Past Present) است و نسبت به ثبت آنچه در قبل بوده و آنچه از پی می‌آید کور و ناتوان است ، مگر اینکه آثار ، بقایا و نشانه‌هایی به این رویدادها اشاره کنند . از همان روزهای آغازین ظهور رسانه عکاسی ، عکاسان در جسجوی راه‌هایی بودند تا تصاویرشان را وارد جریان زمان کنند و آنها را درگیر کشش و امتداد زمان ، بسط و گسترش ، و نقطه اوج کنند . در این میان تصاویر چندتایی ، عکس-داستان ، توالیِ عکسها و بعضی کتابهای عکاسی کوشیده‌اند تا بر استمرار و تداوم زمان مسلط شوند .

غالباً در عکس-داستان ، این مسأله که آیا تصاویر خوب ضرورت دارند یا روایت روشن و شفاف ، بدون پاسخ مانده است . عملاً تصاویر یکنواخت و کسل کننده، بدون توجه به اینکه چقدر موضوعشان به ابن نوع عکاسی مربوط است رشته روایت را از هم گسسته‌اند . برخلاف فیلم که در آن ، زمان تغییر پذیر و مستمر است ، مجموعه عکس شامل توالی توقفهایی است که در زمان صورت گرفته است ؛ این شکافها توسط بیننده و با شناخت و تداعی‌هایی که به وی در درک تصاویر منفرد کمک میکند پر میشود. هر بار که یک تصویر نتواند بیننده را درگیر کند ، این استمرار و تداوم بی‌ثبات ، قطع خواهد شد .

دن مایکلز قالب عکس-داستان را با کارکرد ثبت حکایتهای بدیعی که به دریافتهای درونی او در مورد مسائل روح اشاره دارند ، سازگار کرده است . این کُنش کاملاً و بی‌پرده ، صحنه‌آرایی شده است ، به‌طوری که دستیابی به وضوح روایی و علاقه بصری را توأمان ساده میکند . با کمال تعجب ما این صحنه را به نوعی واقعی می‌پنداریم . در این پنداشتِ ما تناقضی جالب نهفته است : ما از طرفی دست‌کاری و تحریف این کنش را انکار می‌کنیم چرا که با پدیده‌های طبیعی سر و کار دارد ؛ اما از طرف دیگر نمایشنامه‌های کوتاه مایکلز را به کمک این درک که آنها به نحوی مقدسند می‌پذیریم : این تصاویر از یک واقعیت غیر قابل رویت ، نمادهایی قابل رویت ارائه می‌دهند .

کتاب نگاهی به عکس‌ها / سارکوفسکی / آذرنگ / انتشارات سمت

پ.ن : خواستم این مطلب رو در تاپیک بریده جراید بیارم اما دیدم اینجا باشه بار آموزشی هم داره و این شد که (با اجازه دکتر روشن) اینجا قرار میدم .

[nmroshan]

یکی از مشهورترین آثار دوان مایکلز، برخورد اتفاقی است:




"Chance encounter," Duane Michaels

یک مجموعه عکس سیاه وسفید ترتیبی و کارگردانی شده است که با دقت در آن می توان به ریزه‌کاری‌ها و ظرافتهای کاری هنرمند پی برد. مجموعه عکس در نگاه اول برای همه قابل فهم و جذاب است. شاید به خاطر قابل باور بودن آن و شاید هم بخاطر کادرهای دقیقی که برگزیده است. حتی به نظرم تعداد این کادرها هم کاملا دقیق است و تعداد کمتر یا بیشتر آنها، این قوت را نمی‌توانست داشته باشد.
از سوی دیگر دوان مایکلز آثار دیگری دارد که دارای تم‌های Homo_s_e_xual است و برخی نیز این مجموعه عکس را نیز در همان راستا ارزیابی کرده‌اند. هر چند بدون این جنبه نیز مجموعه کاملا تاثیرگذاری است.

[nmroshan]

Photo Essay می‌تواند به عنوان یک ابزار قوی برای بیان بکار رود. وقتی می‌خواهیم یک داستان یا شرایط یا موقعیت را از طریق Photo Essay منتقل کنیم، سوال مهم این است که چه شات‌هایی و با چه شرایطی حداقل نیازمندی‌های چنین بیانی هستند. یک سری اصول کلی در این مورد وجود دارد که البته الزام قطعی ایجاد نمی کنند اما می‌توانند برای شروع کار کمک کننده باشند.

- اولین شات در Photo essay معمولا به عنوان Establishing Shot نامیده می‌شود. یک وایدشات که می خواهد بگوید اینجا جایی است که داستان ما اتفاق می‌افتد. در این شات معمولا بیانگر زمینه، شرایط و Mood حاکم است.
- شات بعدی یک مدیوم شات است که می‌گوید این موضوع داستان ماست و اینها کاراکترهای آن هستند. همیشه کاراکترها انسانی نیستند می توانند هر چیز دیگری باشند. خانه، کوه، درخت، زباله، ...
- شات Detail یک شات نزدیکتر است که جزئیات را بیان می‌کند. مثلا اگر مجموعه عکس در مورد آوارگان باشد، یک عکس نزدیک که بتواند وضعیت ظاهری انها را به خوبی نشان دهد. یا مجموعه عکسی که در مورد اسب است، یک عکس از صورت اسب یا زین می‌تواند چنین نقشی ایفا کند.

- شات بعدی می تواند یک پرتره باشد. معمولا پرتره های محیطی یا Headshot در این موارد خیلی مفید است و باعث نزدیکی بیشتر مخاطب با موضوع می‌گردد.
- شات Moment خیلی مهم است. عکسی که در یک لحظه خاص گرفته شده باشد که نشانگر یک حرکت، یک اتفاق یا حتی یک حالت خاص انسانی یک ژست ومانند آن باشد. این شات در یک Photo essay و ارزش‌گذاری آن نقش مهمی را ایفا می‌کند.
- شات آخر، تمام کننده است و پرونده را جمع می کند. در این شات که از لحاظ انتقال احساس باید آرامتر باشد، گاهی پایان داستان نشان داده می‌شود یا گاهی تنها بیانگر شرایطی است که داستان شما در آن ادامه می‌یابد. به مفهومی دیگر، بیان می کند که این داستان ادامه دارد.

نیازی به تاکید نیست که اینها قانون قطعی نیستند اما آگاهی به آنها، می توانند کمک کننده باشد.
اگر مجلات نشنال جئوگرافیک را خوانده باشید، چنین مجموعه عکس‌های استانداردی را زیاد دیده اید. و اگر نخوانده‌اید، الان فرصت خوبی است که مراجعه‌ای به آن داشته باشید.

به عنوان نمونه به مجموعه عکس زیر دقت کنید که در مورد بودائیان و معابدشان در تبت است. شاتهای فوق تقریبا در این مجموعه عکس رعایت شده است:


شات اول که ورود به داستان است و نمای کلی معبد را نشان می‌دهد


یک شات نزدیکتر از یکی از راهبان


یک لحظه، یک اکشن


یک شات از جزئیات


یک پرتره


شات تمام کننده : که می‌گوید داستان این راهبان و عبادتشان ادامه دارد ...

[nmroshan]

یکی از مشکلات مربوط به مجموعه عکس در ایران، برخوردهای خاص و غیرمعمول با این مساله است. برخی آن را بسیار دشوار و دست نیافتنی می‌دانند و برخی دیگر آن را مقدس و برتر. گاه صرف ارائه یک پروژه به صورت مجموعه عکس موجب تحسین می‌شود و گاه آن را آنقدر فراتر از حیطه کار عکاسان ایرانی می‌دانند که در برخی مسابقات آن را کنار می‌گذارند.

در همین رابطه، مطلب زیر به قلم محسن بایرام نژاد، خواندنی است:

http://mohsen.akkasee.com/19031