پیشرفت در عکاسی

[nmroshan]

این پیغام را از یکی از دوستان خوب دریافت کردم :

يک موضوعي هست که مدتيه فکرم رو مشغول کرده و ميخوام از شما راهنمايي بگيرم.
چند وقته که به روند عکس ديدن هام و مطالعات عکاسي خودم که نگاه ميکنم، ميبينم که متاسفانه خيلي دارم درجا ميزنم. بجز بعضي لينک هايي که گاها" در فروم ميبينم و يا عکس هاي 500px ، هيچ گالري و يا وبلاگ ديگه اي رو مرور نميکنم.
و فکر ميکنم اين موضوع رو روند عکاسي و سليقه و نگاهم تاثير بدي داشته.
ميخواستم ببينم شما چه راهکاري رو براي خروج از اين وضعيت پيشنهاد ميکنيد؟

با کسب اجازه از ایشان، سوال ایشان را در اینجا مطرح کردم تا از همفکری سایر دوستان استفاده کنیم

سوال به طور خلاصه این است:


برای پیشرفت در عکاسی چه می‌کنید؟

به غیر از خرید تجهیزات، چه کاری برای عکاسی‌تان کرده‌اید؟

آیا چنین نیازی را احساس کرده‌اید که باید در عکاسی پیشرفت کرد؟

improve.jpg

[netwalker]

سلام،
با توجه به بند آخر سوال باید عرض کنم که من هم، همانند این دوستمان دچار این مورد شده ام.
شاید دلیل آن هم این است که عکاسی حرفه و شغلم نیست! هر از گاهی که وقت عکاسی دست می دهد تا ایده هایی که در مدتی که وقت تماشای عکس ها و مطالب مربوط به عکاسی در ذهنم ایجاد کرده را عملی کنم وقت تمام می شود!
همانطور که در سوال هم هست، سعی کردم برای زمینه ای که در عکاسی به ان علاقه دارم (پرتره و منظره) تجهیزاتی در حد توانم خریداری کنم. اما کمکی نکرده است.
تا این مدت از عمر این اولین علاقه مندی​ام است که تا کنون رهایش نکرده ام و برایم ارزشمند است. به همین دلیل دوست دارم راه حلی برای این منظور پیدا کنم.
در این مدت تنها نتیجه ای که گرفته ام شاید این باشد که گردهمایی هایی که دوستان برگزار می کردند اگر بیشتر شود و در این گردهمایی ها اساتید هم حضور یابند و همانطور که بصورت مجازی دانششان را در اختیار اعضا قرار می​دهند، بصورت حضوری هم این اتفاق بی​افتد می تواند کمکی باشد! البته این مورد کاری نیست که بتوانم به تنهایی انجام دهم.

[Halalzadeh]

سلام،
...
شاید دلیل آن هم این است که عکاسی حرفه و شغلم نیست! هر از گاهی که وقت عکاسی دست می دهد تا ایده هایی که در مدتی که وقت تماشای عکس ها و مطالب مربوط به عکاسی در ذهنم ایجاد کرده را عملی کنم وقت تمام می شود!
...

با توجه به شرایط کاری که من در زمینه ی عکاسی (حداقل در ایران) دیده ام، متاسفانه انتخاب عکاسی به عنوان حرفه و شغل، معمولا تاثیر بسیار بدی روی روند عکاسی شخص میگذاره.
هر چقدر هم شخص مقاومت بکنه، باز هم دچار سری کاری و مرگ خلاقیت میشه!
یک دلیل مهم که من به عکاسی همیشه به دید یک "هابی" جدی نگاه کردم، همین ترس بوده.

[eternal]

با سلام و تشکر از جناب روشن عزیز به جهت فضایی که ایجاد شد!
من با نگاهی مهندسی مسیر پیشرفت را از مدل تعالی یا جایزه تعالی وام میگیرم و عرض میکنم که همواره در همه عرصه های زندگی خیلی کارگشا و راه گشاست و اون استفاده از منطق یا چرخه RADAR است و ممکنه بسیار از مهندسین صنایع عزیز اون را بشناسن.این منطق مخفف چهار کلمه Approach,Deployment,Assessment &Review ,Result است که در تصویر زیر گراف آن را میبینید:
[

ATTACH]40521[/ATTACH]

با منطق رادار در واقع برای پیشرفت در عکاسی و یا هر هنر دیگر که عمدتا فعالیتی جدی و عقلائی است باید در ابتدا هر هنرمند برای خود یک هدف مشخص کند و برای دست یابی بدان هدف میبایست رویکری Approachرا طرح ریزی نماید.که البته این رویکر بایدحائز ویژگیهایی همچون مناسب بودن و مرتبط بودن باشد .در گام دوم باید برنامه ای جهت اجرای منظم و دقیق آن رویکرد و یا ایده تدوین نموده و در گام سوم پس از اجرا،نوبت ارزیابی و بازنگری و یا نقد میرسد تا بتواند نقاط ضعف و یا قوت ایده خود را ببینید.در آخرین گام نتاج و خروجی حاصل مجموعه این چرخه بوده و در اینجاست که هنرمند نتایج کار خود را دیده و با دریافت بازخورد های مناسب دست به بهبود زده تا این چرخه به یک سطح بالاتر (دوایر حلزونی)در نقطه شروع یا همان رویکرد جدید قرار گیرد.
این چرخه همواره در پی بهبود مستمر است و گام به گام رو به جلو حرکت میکند.
آنچه عرض شد برداشتی شخصی از مدلی مهندسی میباشد که میتواند قابل تعمیم به عکاسی نیز باشد.
سپاس

[hossein137]

درود
والا بنده چون تازه کار هستم و هنوز خیلی وقت نیست slr دار شدم.فکر میکنم روند رو به رشدی داشتم.حداقل برای خودم.این که عکس های قدیم رو میبینم و مشکلاتش رو میفهمم.این که با دیدن متن ها و یا عکس ها و نقد ها به این نکته میرسم که بهتر بود در عکسی چه کادری رو داشته باشم.چه سوزه ای رو انتخاب کنم.طرز نگاهم و ...
اما در کل من یک قانون برای خودم ایجاد کردم.و اون این که برای تغییر و جلوگیری از یکنواختی بعضی اوقات به خودم اجازه بدم که از چیزهایی که خوشم میاد.چند وقت بدم بیاد.و یا از چیزهایی که بدم میاد.چند وقت خوشم بیاد.مثلا" بعضی اوقات از کادر بندی و قانون 1/3 بدم میاد و بعضی اوقات خوشم میاد.در اصل یک جور روانپریشی حساب میشه اما لااقل به کارم کمک میکنه.البته این عمل تنها در مورد عکاسی صدق نمیکنه.
مورد دیگه ای که شاید تو این مدت کم و آشنایی با این هنر برام اتفاق افتاده.کمی خود شیفتگی در مقابل آینه بوده
راستش من خیلی وقته که تو دستشویی یا حمام جلوی اینه ژست های مختلف میگیرم.به این فکر میکنم که اگر نور به همین صورت بتابه بهتره و یا از جهت دیگری.این کار تو عکاسی پرتره خیلی کمکم کرده تا به حال.حتی به سوزه هایی که کمی باهاشون رفیق هم هستم همین پیشنهاد رو میدم.تا جلوی آینه بهترین ژستشون رو انتخاب کنند.به خودشون جرات بدند که وقتی تنها هستند و یک آینه هست.کمی به صورت خودشون و چشم هاشون خیره بشند و ...
و مورد بعدی که خیلی کمکم کرده باور این مساله است که هر چند دوربین من نقص های زیادی داره اما چاره ای جز تحملش نیست.پس سعی میکنم با همین بدنه و همین لنز جلو برم و از رویا پردازی و ناله کردن جلوگیری کنم.با دوربینم حرف بزنم.بهش جرات بدم که کم نیست.که برای خودش حداقل دوربین خوبی است (کمی این روند داره بیش از حد میشه ولی باور کنید تاثیر گذار هست)

[5131]

من حسین صمدی از شهرستان نظرآباد از سال 2008 عضو سایت عکاسی شده ام و کمابیش بحث ها رو دنبال میکنم.

درآمد من صرفا از عکاسی تامین می شود اجاره آتلیه و سایر هزینه های زندگی از عکس های پرسنلی و صنعتی و گاها با شرکت در مسابقات درطی این 12 سال با دریافت جوایزی ناچیز امرار معاش میکنم .

عکاسی شغلی پردردسر با مسئولیت است بایستی یک روابط عمومی بالائی داشت تا با طیف گسترده مردم در ارتباط بود .

در کنار این کارها فرایند آموختن را هرگز رها نکرده و برای خلاقیت دست بکار می شوم و با ابزار آلات خودم وسائل مورد نیازم را می سازم همیشه دنبال طرح ها و ابتکاراتم شکست را بارها تجربه کردم اما هرگز از فرایند آموختن کناره گیری نکرده ام .

چند مثال :ساخت پانوهد دستی برای عکاسی 360 درجه - مثلا تحقیق در مورد فضاهای رنگی روانشناسی رنگها و همکاری با شرکت های

وارد کننده پرینتر ها در حد توضیح فضاها و ابزار های کالر متر - مثلا عکاسی آناگلیف و سه بعدی در آتلیه - مثلا ترکیب چند لنز متفاوت

برای نصب روی دوربین و... و این اواخر راه اندازی سایت ام که با دانش برنامه نویسی و طراحی وب سایت هم آشنا شدم و..

گاها در مسیر با فراز و نشیب هایی برخورد داشته ام که مدتی از عکاسی و خلق فاصله گرفته ام اما کم کم با کمرنگ شدن مشکلات فرایند یادگیری و آموزش ام بهتر شده.

منظور من این هست که در هر ژانری به تجارب خوبی رسیده ام گاهی از دیدن عکس های ضعیف نکته هایی را که میشد عکس بهتری باشد

را پی برده و مرور میکنم و اما گاهی

بعضی از عکس ها را نمی فهمم اینجاست که به ضعیف بودنم پی می برم هر چقدر دنبال علم باشی باز هم گنجایش دارد.

در کشور عزیز ما درآمد یک هنر مند واقعا کفاف زندگی رو نمیده اما هنر عکاسی و یا یک عکاس از جایگاه و منزلت بالائی برخوردارهست

عکاسان کسانی هستند که نسبت به سایر افراد جامعه از هوش بالاتری برخوردارند .

پس دوست گرامی در پی هر کوششی موفقیت و لذتی نهفته هست .

ممنون از جناب روشن ازایجاد این تاپیک .

[i love nikon]

میگن تو هر کاری روزی 8 ساعت وقت بزاریم بعنوان متخصص اون کار شناخته میشیم...
بهتره از خودمون بپرسیم واقعن در روز چند ساعت دست به دوربین هستیم یا درمورد عکاسی مطالعه میکنیم به جای خوندن مقایسه لنزها و بدنه ها و اینکه چه تجهیزاتیو تو کولمون کم داریم ،

[nmroshan]

با سلام و تشکر از جناب روشن عزیز به جهت فضایی که ایجاد شد!
من با نگاهی مهندسی مسیر پیشرفت را از مدل تعالی یا جایزه تعالی وام میگیرم و عرض میکنم که همواره در همه عرصه های زندگی خیلی کارگشا و راه گشاست و اون استفاده از منطق یا چرخه RADAR است و ممکنه بسیار از مهندسین صنایع عزیز اون را بشناسن.این منطق مخفف چهار کلمه Approach,Deployment,Assessment &Review ,Result است که در تصویر زیر گراف آن را میبینید:
[

ATTACH]40521[/ATTACH]

با منطق رادار در واقع برای پیشرفت در عکاسی و یا هر هنر دیگر که عمدتا فعالیتی جدی و عقلائی است باید در ابتدا هر هنرمند برای خود یک هدف مشخص کند و برای دست یابی بدان هدف میبایست رویکری Approachرا طرح ریزی نماید.که البته این رویکر بایدحائز ویژگیهایی همچون مناسب بودن و مرتبط بودن باشد .در گام دوم باید برنامه ای جهت اجرای منظم و دقیق آن رویکرد و یا ایده تدوین نموده و در گام سوم پس از اجرا،نوبت ارزیابی و بازنگری و یا نقد میرسد تا بتواند نقاط ضعف و یا قوت ایده خود را ببینید.در آخرین گام نتاج و خروجی حاصل مجموعه این چرخه بوده و در اینجاست که هنرمند نتایج کار خود را دیده و با دریافت بازخورد های مناسب دست به بهبود زده تا این چرخه به یک سطح بالاتر (دوایر حلزونی)در نقطه شروع یا همان رویکرد جدید قرار گیرد.
این چرخه همواره در پی بهبود مستمر است و گام به گام رو به جلو حرکت میکند.
آنچه عرض شد برداشتی شخصی از مدلی مهندسی میباشد که میتواند قابل تعمیم به عکاسی نیز باشد.
سپاس

جناب طباخی نکات جالبی را بیان کردند.
پس می‌توان نتیجه گرفت که پیشرفت در عکاسی یک مساله کلی است و بستگی به هدف اشخاص می‌تواند کاملا مسیرهای متفاوتی را برای رسیدن به آن در نظر گرفت.

به عنوان مثال کسی ممکن است هدفش یک Fine Art Photographer خوب باشد و دیگری یک Studio Photographer حرفه‌ای و شاید برای کسی اصلا رسیدن به درجه عالی منتقد عکاسی، نهایت کار باشد.

حال با این توضیح، دوستان بفرمایند که چه هدفی برای نهایت عکاسی خود متصور هستند و برای رسیدن به آن چه برنامه‌ای دارند؟

[eternal]

جناب طباخی نکات جالبی را بیان کردند.
پس می‌توان نتیجه گرفت که پیشرفت در عکاسی یک مساله کلی است و بستگی به هدف اشخاص می‌تواند کاملا مسیرهای متفاوتی را برای رسیدن به آن در نظر گرفت.

به عنوان مثال کسی ممکن است هدفش یک Fine Art Photographer خوب باشد و دیگری یک Studio Photographer حرفه‌ای و شاید برای کسی اصلا رسیدن به درجه عالی منتقد عکاسی، نهایت کار باشد.

حال با این توضیح، دوستان بفرمایند که چه هدفی برای نهایت عکاسی خود متصور هستند و برای رسیدن به آن چه برنامه‌ای دارند؟

با تشکر مجدد از استاد محترم،
اگر دو روش پیشرفت را به بهبود جهشی و یا بهبود مستمر تقسیم کنم دو نوع غنی سازی(تمرکز روی یک ژانر و عمیق شدن) و یا وسعت دادن به عکاسی در ژانرهای مختلف را میتوان برگزید بدین معنی که مثلا درعکاسی فقط روی ماکرو گرافی زوم میکند و به کارش عمق میدهد این سبک بصورت جهشی عکاس را متبحر کرده بعد از مدتی میتواند خود را نشان دهد اما اگر به دو یا چند سبک علاقمند باشد در کار او مسیر پیشرفت بطئی و مستمر اما زمانبر خواهد بود.
نکته دیگر مربوط به داشتن هدف و در پی آن برنامه و رویگرد است.بعنوان مثال یک عکاس ماکر میتواند عکاسی از انواع سکه یا حشرات برگریند و در ادامه در مورد حشرات مطالعات زیادی کند و بعد دست به دوربین شده آنرا اجرا کند.بعد از احراهای بسیار آنرا مورد ارزیابی قرار داده به معرض نقد قرار دهد و در بطن زمان بهبود کارش را ببیند با بازنگری ها و نتایج حاصله رویکردی جدید اما در سطحی بالاتر برگزیند.بنده این متد را در رویکرد جُرم در عکاسی خیابانی و مستند شروع کردم و به نتایج قابل لمسی رسیدم.سپاس

[کوروش]

در این مدت من نکته ای رو چه در این فروم و چه در گفتگوهای شفاهی و یا کلاسی که با دیگران داشتم میبینم ، و به طور معمول بعد از مدتی باعث سرخوردگی و دلزدگی می شود ، توجه بیش از حد به تکنیک است و شیفتگی در برابر ابزار و تجهیزات .
متاسفانه تصوری غلط وجود دارد و آن اینکه آموختن تکنیک تا سر حد آن ، به همراه داشتن ابزار ، می تواند از ما هنرمند بسازد .
این را می شود در برخی گفتگوهای همین فروم نیز دید .
اما این بعد از مدتی باعث سرخوردگی خواهد شد !
چرا ؟
چون بعد از خریدن کلی ابزار و تجهیزات ، اخرین مدل دوربینها ، تسلط بر آخرین ورژن نرم افزارها و ... بعد از مدتی درخواهیم یافت که به ندرت باعث برآورده شدن انتظارات و توقعات خودمان شده و به آن هدفی که تبیین کرده بودیم ، نرسیدیم .
.
و اما چرا ؟
برای اینکه هنرمند تکنسین نیست . لزوما برترین تکنسین هنرمند بهتری نیست . ابزار هنر خلق نمی کند .
از یاد نمی برم ، سال 1371 سر کلاسی بودیم که استاد آن اکبر عالمی بود . ایشان در آن سال با خوشحالی گفتند میخواهم به شما نویدی بدهم .( زمانی که تکنیک مورفینگ ، و جلوه های ویژه کامپیوتری در ترمیناتور و ... به تازگی ظهور پیدا کرده بود و هنوز عده بسیاری نحوه خلق این جهش تکنولوژیک را نمی دانستند . ) ایشان نوید دادند که چند کامپیوتر و نرم افزار توسط شرکت صبا خریداری شده که می تواند حجم عظیمی از پردازش و رندرینگ را انجام دهد و به زودی ایرانیان می توانند فیلمی چون داستان اسباب بازی خلق کنند !
از یاد نمیبرم که به ایشان اعتراض کردم !
گفتم این ابزار نیست که هنری را خلق می کند .
.
گفته ای که باعث دلخوری ایشان شد و به بحثی دراز بدل شد .
اما هنوز نیز معتقدم .
آنچه که هنرمند را هنرمند می کند ، نخست خلاقیت است . شجاعت ، نوآوری ، شناخت قواعد و استفاده یا شکستن آگاهانه آنها ، شناخت سبک ها و شیوه ها و بیان هنری در مراحل بعدی اند .
و سپس پشتکار و تجربه اندوزی .
.
اما هنر برتر از هر تکنیک و ابزاری است . بیان هنری ورای همه تکنیک هاست .
تکنیک ، و توانمندی تکنیکی فقط بخشی است زیرمجموعه و در خدمت بیان هنری .
.
در سینمای امریکا یک نفر هست به نام مدیر فیلمبرداری . این شخص به تکنیک مسلط است . اما در کنار دست اش فردی دارد تکنسین . به نام متصدی دوربین . کسی که با دوربین کار میکند . کار او کار کردن با دوربین و تسلط بر همه تکنیکهاست .
اما او در خدمت اندیشه ، خلاقیت و نگاه هنری و بیان و ظرائف زبانی ، مدیر فیلمبرداری است .
اوست که تصمیم میگیرد کادربندی چگونه باشد ، مود صحنه چطور باشد ؟ نورپردازی چطور ؟ چه احساسی در صحنه حاکم باشد ؟ وزن و بالانس صحنه و روابط اجزا چگونه باشد ؟ و ....
.