سلام من یک مدتیه فول فریم دارم.روز اول که از دی ۳۰۰ جدا شدم و دی ۷۰۰ گرفتم کلی پشیمون شدم در واقع اون ۸۵ م.م ای که با کراپ دار ازش لذت میبردم رو از دست دادم الان دقت کنید بیشتر باهاش لند اسکیپ میگیرم(چاره اش ۱۳۵ بی خوده که عمرا بخرمش).توی هچل ۲۴-۷۰ گیر افتادم که رنج پایینی داره نمیدونم چرا توی کراپ دار از داشتن ۱۷-۵۵ انقدر خوشحال بودم .دیگه تله پرنده گرافی ندارم.وباید پرنده هارو متقاعد کنم که بیان نزدیکتر.
عمق میدان عکسها بشدت پایینه جوری که فقط میخای ازش خلاص بشی .وزن کوله ام انقدر سنگینه که دست ودلم برای کوه نوردی نمیره (خوده دی ۷۰۰ بدون گریپ نمیدونم چرا احساس میکنم برابر ۱۰ تا دی ۳۰۰ ه؟)
الان فقط ۳ تا چیزه که باعث شده دی ۷۰۰ رو نگه دارم. یکی داینامیک رنج دوم خداحافظ نویز و دیگری حس عکس ارژینال با استاندارد ۳۵ میلیمتری
گردنه حیران-دی ۷۰۰