سلام من یک مدتیه فول فریم دارم.روز اول که از دی ۳۰۰ جدا شدم و دی ۷۰۰ گرفتم کلی پشیمون شدم در واقع اون ۸۵ م.م ای که با کراپ دار ازش لذت میبردم رو از دست دادم الان دقت کنید بیشتر باهاش لند اسکیپ میگیرم(چاره اش ۱۳۵ بی خوده که عمرا بخرمش).توی هچل ۲۴-۷۰ گیر افتادم که رنج پایینی داره نمیدونم چرا توی کراپ دار از داشتن ۱۷-۵۵ انقدر خوشحال بودم .دیگه تله پرنده گرافی ندارم.وباید پرنده هارو متقاعد کنم که بیان نزدیکتر.
عمق میدان عکسها بشدت پایینه جوری که فقط میخای ازش خلاص بشی .وزن کوله ام انقدر سنگینه که دست ودلم برای کوه نوردی نمیره (خوده دی ۷۰۰ بدون گریپ نمیدونم چرا احساس میکنم برابر ۱۰ تا دی ۳۰۰ ه؟)
الان فقط ۳ تا چیزه که باعث شده دی ۷۰۰ رو نگه دارم. یکی داینامیک رنج دوم خداحافظ نویز و دیگری حس عکس ارژینال با استاندارد ۳۵ میلیمتری
گردنه حیران-دی ۷۰۰
![]()

908تشکر
LinkBack URL
About LinkBacks
پاسخ با نقل قول
) و بخوام بهش فکر کنم یکی از دلایلم همین نویزه یکی دیگه همون حس اریژینالی چون قبلا هم از فول فریم اومدم !!! (نگاتیو رو میگم) یه جورایی اصلا با این کراپ فاکتور حال نمی کنم. بیشتر کار من هم یا تو معماریه و یا پرتره که نیاز چندانی به تله های بالا و گران قیمت ندارم.فوقش با یک 200-70 کارم راه میفته. اما این کراپ که لنز 28 محبوب منو به 42 تبدیل میکنه واقعا بده . باید برم دنبال 10-17 و اینجور چیزا که مسلما اعوجاج بیشتری داره (در کنار آقا رضا خدا لنز شیفت 28 پنتاکس رو هم نصیب ما بکنه!).خلاصه یک دلیلم خلاصی از شر کراپ فاکتوره.پرتره هم که نویزش کم باشه خوبه که بتونم از ایزو های بالاتر تو نور محیط یا پرژکتور استفاده کنم چون این جور پرتره رو دوست دارم اما الان تقریبا نمیشه.



