عکاسی خیابانی Street Photography

[saed_violin]

کارگران در خیابان

[auditore]

سلام
البته من فعالیت خاصی در عکاسی خیابانی نداشتم و تازه چند وقتیه شروع کردم . اما عکس خیابانی خیلی دیدم و با عکاسان خیابانی زیادی هم رفت و آمد داشتم و فعلا تا دوستان بیایند یک مقدمه ناقصی عرض کنم (منتظر جواب جناب هراتی هستیم که بی شک عکاس خیابانی با تجربه و صاحب نظری است )

مدتي است سوالي ذهنم رو مشغول كرده و اون هم اينه كه در عکس های خیابانی Street Photography و مستند اجتماعی و فتوژورنالیسم ، عكاسي بدون ويزور چه تاثيري بر ارزش عكس داره؟
آيا عكسي كه بدون آگاهي سوژه ثبت ميشه نسبت به عكسي كه عكاس قبل از شات به هر نحو به سوژه ميفهمونه كه در حال عكس گرفتنه، جايگاه نازل تري داره؟

به نظر بنده این نوع شات زدن اگر باعث بهتر شدن کار نشود به هیچ عنوان ضعفی نسبت به شاتی که از قبل سوژه را آماده کنیم ندارد(یعنی خیلی برتری هم دارد جدا از اینکه عکاسی بدون ویزور کاری سخت است و تمرین زیاد می طلبد و خود یک هنر محسوب می شود )

آيا به كارگيري (و اصلا داشتن) هنر برقراري ارتباط با انسان ها توسط عكاس تاثيري در ارزش نهايي يك عكس داره؟

نه . تنها چیزی که در ارزش عکس ثبت شده اثر دارد گیرایی ثبت است . در بد ترین حالت همان قدر که آماده کردن سوژه قبل از شات زدن می تواند باعث ثبت صحنه ای گیرا شود ، شات زدن بدون اطلاع سوژه و حتی بدون نگاه کردن در ویزور در شرایط سخت تر هم می تواند در گیرایی ثبت نهایی اثر بگزارد .

گاهي در مواجهه با يك صحنه، فرصتي براي بالاآوردن دوربين و حتي برقراري ارتباط نيست

این فقط یکی از دلایلی است که نمی توان با سوژه ارتباط بر قرار کرد و او را آماده نمود . از 100% سوژه ها 20-30% مخالفت می کنند و ممکن است ثبت لحظه ای خوب برای همین مخالفت از دست برود ( با توجه به این که ما حدف سوئی از گرفتن عکس نداریم ( که مثلا در پی ثبت لحظه ای که سوژ حالت غیر عادی داشته باشد که مثلا برداشت شود در شات قصد مسخره کردن یا از این حالت که باب میل سوژه نیست استفاده کردن را داریم) فکر نمی کنم حتما موافقت و اطلاع سوژه لازم باشد) 40-50% هم موافقت می کنند اما حالت غیر عادی به خود می گیرند و در این صورت هیچ کاری نمی شود انجام داد و فقط در صد کمی هستند که با دوربین عادی برخورد می کنند و می شود یک شات خوب از آنها زد .
بنا بر این فکر میکنم این نوع شات زدن ( بدون اطلاع سوژه و یا نگاه کردن در ویزور ) یکی از لازمه های عکاسی خیابانی باشد و اگر عکاسی نخواهد از این روش استفاده کند خیلی غقب می افتد .
با تشکر

[Kavian.Karimi]

[Kavian.Karimi]

[yaghini]

به نظر من عكس هاي مرتضي هراتي مطلقاً نمايش فقر و فلاكت زدگي نيست. اتفاقن بسياري از عكس هاي مرتضي عكس هاي بسيار شادي هستند!
به نظر من عكس هاي مرتضي در درجه اول در مورد آدم هاست.
و بعد هم نشان دهنده نحوه زندگي مردمي است كه در همسايگي ما زندگي مي كنند، همزبان ما هستند و بسيار هم از نظر فرهنگي به ما نزديكند و به نظر من برادر ما محسوب مي شوند و به نظرم شيوه زندگيشان به شيوه زندگي در شهرستان هاي كوچك ما نزديك است. به نظرم اين كه به جز شيوه زندگي در شهر هاي بزرگ ايران (آن هم بالاي شهر) و شهرها ي بزرگ اروپائي و آمريكائي حاضر به ديدن هيچ شيوه ديگري از زندگي نباشيم شايد نشان دهنده عدم اعتماد به نفس و خودباختگي باشد.
ارادتمند

پي نوشت: من عكس هاي مرتضي را به عنوان نمونه نام بردم، چون نخست آنكه به نظرم چشمگيرترين عكس هاي اين تاپيك هستند و دوم به نظرم مصاديق خوبي براي بيان نظرم آمدند.

مطلقا کارهای آقای هراتی رو مد نظر نداشتم، بحث کارهای ایشون همون هست که شما میفرمائین که عموما هم شاد هستند ولی متاسفانه این اواخر از ایشون هم کمتر کاری میبینیم ...

[Herati]

در مورد پست محسن
عزیز : ارتباط بر قرار کردن در عکاسی خیابانی دو مرحله دارد . 1. ارتباط با سوژه 2. ارتباط با فضا !!!! که کلید این موضوع نزدیک شدن به سوژه است و در صحنه بودن است . یعنی شما باید جزیی از صحنه باشید تا بتوانید حس خیابان و البته احساس سوژه رو که انسان است انتقال دهید. البته بعضی ها چنین جرات و یا جسارتی ندارند به همین دلیل دیدگاهشان نسبت به این موضوع متفاوت است. اگر در یوتیوب جستجو کنید ویدیو های زیادی از برجسته گان دنیا عکاسی خیابانی وجود دارد که خواهید دید که چطور به سوژه خود با نزدیک شدن به آن ارتباط بر قرار میکند!! اما اینکه شما به درون ویزور نگاه کنید یا نه به عامل بستگی داره. 1. اعتماد به نفس 2. شرایط اجتماعی و محدودیت های شرعی و اخلاقی در کشورهای اسلامی! اگر شما اعتماد به نفس داشته باشید میتوانید با یک لنز واید برید تو صورت سوژه و عکس او را بگیرید( البته منظورم از رفتن تو صورت یعنی فاصله نزدیک فرضا یکی دو متر) برای نمونه میتوانید ویدیو های Bruce Gilden رو ببینید که همیشه توی خیابان ها حتی با استفاده از فلاش در حال عکاسی است و تا حد امکان به سوژه نزدیک میشود . اما اگر محیط و شرایط اجتماعی و سیاسی ایجاب میکند که شما عکس را بدون توجه سوژه بگیرید بهترین راه عکاسی بطور نا ملموس است(from the hip) بنده برای عکاسی از زنها و بعضی برای از بین نرفتن حال و هوای عکس از این روش استفاده میکنم و خیلی هم خوب جواب میدهد و نیاز به تمرین و دقت دارد. اما اینکه آیا عکسی که بدون توجه سوژه گرفته میشود ارزشمند تر از عکسی است که با توجه او گرفته میشود بیشتر است ! باید بگویم که خیر. چون شما کنار عکستون نمینویسید که این عکس بدون توجه سوژه گرفته شده و اصلا این موضوع برای بیننده اصلا اهمیت ندارد. من اگر بتوانم تمام عسکهایم را براحتی و بدون درد سر بوصیله نگاه کردن ویزور بگیرم هرگز عکس بی هوا نمیگیرم! وقتی من این کار را میکنم که میدانم اگر کسی بفهمد که من عکس گرفتم برایم درد سر ساز خواهد شد و شاید برخورد شدید با من بشود و گر نه اصلا نیاز به این کار نیست. بعد هم فرض کنید سوژه شما فهمید که شما عکسش رو میگیرد چه اهمیتی دارد مهم این است که شما در شکارچی خوبی باشید ..

[shahram.p52]

پست 460:
ببينيد دوست من همه فرمايشات شما درست و قبول ولي نكته اي را در نظر داشته باشيد كه البته خودتان خيلي ظريف بدان اشاره كرديد و آن فرهنگها و قوميت ها هستند.بنده تجربياتي را داشته يا شاهد بوده ام كه در كشوري مثل تركيه شما دوربين را به سمت هر كس بگيريد اگر حتي بداند كه مثلا خبرنگاريد و مجوز داريد به بدترين شكل با شما برخورد نموده تا عكس را در حضورش پاك نكنيد دست بردار نيست.اما در كشوري مثل برزيل و يا كلا امريكاي جنوبي و حتي پرتغال و اسپانيا شما از كسي در خيابان و پارك عكاسي كنيد ايشان نه تنها ناراحت نميشود بلكه از شما كمال تشكر را دارد كه قابل دانسته از وي عكس گرفته ايد.خب اين ميشود تفاوت عكاسي خياباني در ملل مختلف فلذا در هر كشور و قومي راهبرد اقتضايي مختص بدان محل را ميطلبد.ولي در كشوري مثل ايران و يا فرهنگ افغانستان كه تا حدودي شبيه هستيم فرمايشات شما كاملا صادق است.پايدار باشيد و برقرار

[jahangir]

کارگر افغان

[ramin.saffari]

سلام به همگی
این دوتا عکس هرکدوم از یک مجموعه از کارهام هست( مجمعه کارگرها و صحافهای مشهدی)

[jahangir]