سلام مجدد
در مورد میزان زمان نوردهی در عکس های آسمان شب و خصوصا نوع Star Trail که در این جا موضوع بحث ما است ، به طور کلی و برای تمام عکس ها نمی توان نسخه واحدی پیچید !
متن بالا بخشی از مقاله
خودآموز عکاسی از آسمان شب است که توصیه به خواندن آن می شود.
برای ثبت عکس های Star Trail به دو روش می توان عمل نمود.
گرفتن چند شات و ترکیب آنها در نرم افزارهای مربوطه :
در این روش نورسنجی و میزان بالا بودن پره شاتر بر اساس فاصله کانونی لنز و بر مبنای یک عکس از ستاره ها به صورت نقطه ای (بدون جلوه ستاره کشیده شده) صورت می پذیرد . سپس با استفاده از ریموت های تایمر دار ، فاصله بین هر شات تعیین شده و دوربین تا زمانی که مدنظر است از شب تا به صبح مشغول زدن شات های متعدد گردد. پس از اتمام کار شات های به دست آمده در نرم افزار های مربوطه بر روی هم قرار داده می شوند تا در نهایت شاهد جلوه ستاره های دنباله دار در یک عکس باشیم.
روش دوم ثبت عکس با نور دهی طولانی و یکپارچه است :
بر خلاف روش قبل ، نورسنجی به سادگی و قاعده مند صورت نمی پذیرد. عکاس با توجه به میزان آلودگی های نوری موجود در محل ، مقدار کشیدگی مدنظر ستاره ها ، گشودگی اپرچر لنز و انتخاب ایزو ، در ابتدای کار به صورت آزمون و خطا و پس از مدتی کسب تجربه در این ژانر ،نسبت به مدت زمان باز بودن پرده شاتر تصمیم گیری می کند.
به عنوان مثال در عکس اخیر ، به علت وجود آلودگی های شدید نوری در محل ثبت ، امکان باز بودن بیش از مقدار انتخاب شده وجود نداشت. در همان عکس می توانستم مقدار ISO را به 50 کاهش دهم تا میزان نوردهی دو برابر شود ولی نمی خواستم که رد ستاره ها بیشتر از این در عکس به ثبت برسند.
در روش دوم و در صورتی که شرایط محیطی (نور و دمای هوا) مناسب باشد ، میزان نوردهی را تا ساعت ها می توان گسترش داد ولی این کار ممکن است برای سنسور تصویر اثرات مخربی نظیر پیکسل سوخته به همراه داشته باشد.
پس در کل انتخاب روش اول معقول تر است ، ضمن اینکه از شات های به دست آمده می توان تایم لپس نیز تهیه نمود.