از آنجا كه دوربين هاي DSLR بر خلاف SLR ها داراي فوكوسينگ اسكرين از نوع اسپليت ميكرو پريزم نيستند، براي فوكوس دستي از داخل چشمي (View finder) دوربين، فقط بايد به قدرت چشم در تفكيك فوكوس و خارج از فوكوس اعتماد كرد. در دوربين هاي SLR اين نوع فوكوسينگ اسكرين داراي يك دايره كوچك در وسط كادر بود كه يك خط افقي يا دو خط افقي و عمودي و يا يك ضربدر وسط دايره بود.
fs.JPG
هنگامي كه تصوير در فوكوس نبود، دو نيمه تصوير در دو طرف خطوط گفته شده، بر هم منطبق نمي شدند و وقتي كه فوكوس درست بود دو نيمه تصوير بر هم منطبق مي شدند و مي شد فهميد كه فوكوس به درستي انجام شده، در داخل دايره هم وقتي فوكوس به درستي انجام نشده بود، تصوير تار و مات بود و وقتي تصوير كاملاً فوكوس بود تصوير شفاف مي شد.در نتيجه تشخيص درستي و نادرستي فوكوس به راحتي ميسر بود.
K3-01a.jpg
K3-02a.jpg
در ِِِDSLR ها اين امكانات وجود ندارد و در جاهائي كه عمق ميدان بسيار كم است (مثلاً اپرچر باز و لنز تله) و در حالت دوربين روي دست و سوژه متحرك فوكوس دستي بسيار دشوار و با خطا همراه است.از طرف ديگر سيستم فوكوس بدنه ها و لنزها پيشرفت زيادي داشته و دقت بالائي دارد. نتيجتاً تا زماني كه اجباري در كار نباشد شخصاً از فوكوس دستي استفاده نمي كنم. فوكوس دستي را شخصاً در ماكرو گرافي از حشرات استفاده مي كنم كه به دليل سرعت كم لنزهاي ماكرو در فوكوس كردن و لزوم فوكوس دقيق روي چشم حشره، معمولاً فوكوس اتوماتيك كارساز نيست.