بنده قصد جسارت و توهین به هیچ یک از اعضای محترم و نداشته و ندارم و همینجا از کلیه دوستانی که آزرده شدند عذرخواهی میکنم.
من هنوز به شخصه معتقد با کم ارزش تر بودن پرتره اون هم از نوع مدلینگ و فشن نسبت به عکاسی مفهومی و مستند اجتماعی هستم.
گرفتن یه عکس مستند اجتماعی گرفتن عکس از یک گدا که گوشه میدون ونک داره سنتور میزنه اونم از اون طرف خیابون با لنز 200 نیست، یه مورد که برای خودم اتفاق افتاد رو برای شما شرح میدم، یه شب دیدم یه دختر با کلی آرایش روی ویلچر بر خیابون مطهری قبض از مفتح کنار خیابونه، گفتم حتما گداست ولی آرایش غلیظش شک بر انگیز بود، ایستادم کنار و تحت نظر گرفتمش، متوجه شدم که ماشین هایی که کنارش می ایستند یه پولی بهش میدند و بدنش رو لمس میکردند حتی یه عده سوارش میکردند و میبردنش. یه دو شبی دستم به عکس نرفت و دل رو زدم به دریا و سوارش کردم، طرف پاهاش ناقص بود و دوتا پای 15 سانتی داشت اما چهره بسیار زیبایی داشت، باهاش شروع به صحبت کردم، وسط صحبت هی خوابش میبرد، متوجه شدم معتاد به مواد هستش، به بهونه اینکه بابام زنگ زده و باید برم سر جای اول پیادش کردم، شب بعدی زودتر رفتم و متوجه شدم یه مردی با ریش و سن 35 تا 40 این بنده خدا رو میاره میزاره بر خیابون، طرف 206 رو یه کوچه پایین تر پارک میکرد و دختره رو میاورد برخیابون، زیاده گویی نکنم آخرش رسید به اینجا که اون نامرد دختره رو از خانواده فقیرش خریده و معتادش کرده و توی یه خونه زندانیش کرده و دختره برای اینکه بی مواد و غذا نمونه تن فروشی میکنه، هیچ عکسی نتونستم بگیرم چون بلد نبودم و نمیتونستم اینها واقعیت رو که توی چند هفته فهمیده بودم توی عکس نشون بدم. این تجربه شخصی خودم بود من که اصلا خودم رو به عنوان عکاس آماتور هم قبول ندارم.
یکی از بزرگان ایرانی عکاسی مستند نزدیک به یک سال در افغانستان توی کوهها با طالبان زندگی کرده و یه مجموعه عکس پرتره از سران طالبان و زندگیشون خروجی کارش بود.
واقعا برای من سخته پرتره رو با عکاسی مستند در یک سطح ببینم حالا شاید نظر دیگران خلاف این امر باشه که باز برای من محترمه.