بیاید از یک زاویه دیگه به قضیه نگاه کنیم ، از ایده آل به عمل برسیم ، طبق اون چیزی که از نظر آرمانی رخ میده اینه که تصویر فقط و فقط در یک صفحه در فوکس قرار داره (بحث من critical focus هست) یعنی یک اپسیلون عقب تر یا جلو تر تصویر در فوکس قرار نداره ، اما حالا میرسیم به واقعیت هر چه وسایل اندازه گیری ما دقیق تر باشند ما به نتایج ایده آل نزدیک تر می شویم ، مثلا وقتی تصویر را با دوربین با مگاپیکسل بالاتر و لنز شارپتر میگیریم و اون رو بزرگتر چاپ می کنیم و به تصویر چاپ شده نزدیک تر می شویم عمق میدان کمتری مشاهده می کنیم نسبت به زمانی که از ابزاری با دقت کمتر استفاده می کنیم . همان طور که گفتم ایده آل اینه که اصلا چیزی به نام عمق میدان وجود نداره چون تصویر در فوکس فقط یک صفحه مجازی است که نمیشه ضخامتش رو اندازه گرفت ، ما هر چه قدر دقیقتر باشیم عمق میدان کمتری رو مشاهده میکنیم ، فرض کنید ما با مسائل که الان داریم یک عکس پرتره میگیریم ، با 6d و لنز 50mm در f/1.4 از یک سوژه در یک فاصله معین عکس میگیریم فوکس رو چشم هست عمق میدانی که ما در مانیتور کامپیوترمان مشاهده میکنیم ۱۰ سانتیمتر هست یعنی از گوش شخص تا نوک بینی در فوکس است حالا فرض کنید یک دوربین فول فریم با ۱۰ هزار مگاپیکسل داریم که روی اون یک لنز 50mm هست که میتونه همین میزان رزولوشن رو تفکیک کنه تصویری مشابه تصویر قبلی با این سیستم جدید ثبت می کنیم بعد تصویر را در ابعاد چند ده متر چاپ میکنیم (یا در یک مانیتور چند هزار اینچی با رزولوشن نجومی مشاهده می کنیم! ) و از نزدیک بهش نگاه میکنیم در این حالت ما متوجه میشویم که عمق میدان خیلی کمتر از اون چیزی است که قبلا بهش رسیدیم الان حتی کل قوس عنبیه چشم هم در فوکس نیست چه رسد به گوش و بینی! شاید در این حالت عمق میدان حتی یک میلیمتر هم نباشد!
به صورت خلاصه هر چه قدر دقیقتر بشیم به این واقعیت که اصلا عمق میدان وجود نداره نزدیکتر می شویم.
گفته های من خیلی ساده سازی درش بود و ادبیات غیر علمی داشت ببخشید دیگه