حد و مرز ويرايش كجاست؟

[Usef Bagheri]

سلام به همه دوستان عزیزم
من خودم رو در حدی نمیبینم که بخوام عکس های دوستان رو نقد کنم یا حرفی بزنم پس پیشاپیش از همه اساتید عذرخواهی میکنم

شرایط عکاسی در منطه جنوب و خصوصا بندرعباس بسیار شرایط سختی است در اغلب اوقات چیزی شبیه به مه و یا گردغبار آسمان رو فرا میگیره شرایط نوری برای عکاسی اصلا ایدال نیست. در همین زمستان امسال شاید به تعداد انگشتان دست ما آسمان رو صاف و آبی دیدیم، و از قرار اون شرایط بد برای عکاسی نصیب آقای سعادت شده.و اینکه ایشان تونستن با همه این شرایط باز هم خروجی خوبی داشته باشن قابل تحسینه
پ.ن: به نظر من کمی دوستانه تر در نقد هایمون برخورد کنیم خیلی بهتر از این وضعیته، حالا اینکه کار آقای سعادت در ویرایش درست بوده یا نه همون اول هم گفتم در حدی نیستم که بخوام نظر بدم ولی به نظر من این درست نیست که تمام کار های ایشان را زیر سووال ببریم، مهم اینه که من از دیدن عکس های ایشان لذت میبرم و واقعا کاراشون حرفه ایه، کلا کش دادن زیاد این موضوع خوب نیست، آقای سعادت در همان پست اول مشکل کارشون رو گرفتن و همونجا به نظر من باید بحث تمام میشد،واقعیت اینه که ایشان در زمینه ویرایش واقعا موفق هستن، و به خوبی از این دانش بهره میبرن،و هیچ کس هم نمیتونه منکر این موضوع بشه که پست پروسسینگ مهمترین بخش از عکاسیه
در پایان باز هم به خاطر اینکه من حرف های بزرگتر از خودم زدم معذرت میخوام فقط نظر شخصی خودم رو گفتم . شاد و سربلند باشد

[shabab]

يادمه قبلا هم اين انتقاد از آقاي سعادت شده بود . واقعيت اينه كه بقول جناب حمزه اي يك عكاس حيات وحش يا منظره و يا شهري و يا .... ممكنه مدتها وقت صرف كنه تا دريك زمان مناسب از نظر آب و هوايي يا نوري يا محيطي يا اجتماعي به شرايط مورد نظر براي شات ايده آل برسه .و درنهايت نتيجه كار ممكنه براي افراد عامه ويا كساني كه تخصص عكاسي لازم رو ندارندو فقط از جنبه زيبايي و بعنوان يك تابلو نقاشي به كار نگاه ميكنند با عكسي كه صرفا با مونتاژ بدست امده هم ارزش باشد. معمولا در عكسي كه مخاطبش افراد فوق باشد جهت نور ،شرايط آب و هوايي منطقه در فصلي خاص و اصلا وجود يا عدم وجود چنين صحنه اي در واقعيت اهميتي ندارد .
اما اگر قرار است از روي عكس جناب (مثلا آقاي سعادت) راجب يك منطقه يا منظره قضاوت شود و عكس ايشان نماينده و معرف يك فرهنگ يك جغرافيا و يا ... باشد دستكاري در آنچه كه ديده ايم و آنچه كه هست يا آنچه كه يك روز از 365 روز سال اتفاق ميافتد به نوعي صحيح نباشد .
پي نوشت در مورد عكس مذكور اينكه بنده كه چهار سال تمام در بندرعباس زندگي ميكردم هرگز آسماني اينگونه نديدم و اصولا عكس مذكور بيشتر ياد آور سواحل سردسير و باراني ميباشد .و البته يك منظره تخيلي (حتي اگر 90 درصد الهام گرفته از واقيت باشد)و ايده آل از نظر آقاي سعادت .
بنظرم اگر آقاي سعادت تنها اشاره اي به اضافه نمودن ابرها مينمودند بسياري از انتقادها كاسته ميشد .

[Saadat]

ضمن تشکر از آقای مومنی بابت پست مفید و منطقی ایشان
یکی از دلایلی که پاسخ برخی از اعضاء را نمیدهم اجتناب از شخصی شدن موضوع و شناخت کامل نسبت به شخصیت فردی و نیات درونی آنهاست
میخواستم خاطره ای را از حاشیه افتتتاحیه نخستین جشنواره ملی عکس ایران - طبیعت بیان کنم
قبل از عزیمت به مراسم افتتاحیه و اهدای جوایز با یکی از عکاسان خوب مشهدی به نام آقای کوشه ای در هتل آشنا شدم
اگر اشتباه نکنم ایشان تنها عکاس بومی طبیعت در منطقه هستند و احتمالا مطرح ترین ,باری
پس از خوش و بش واظهار ارادت زمانی که که ایشان عکسهای ارسالی بنده به جشنواره را دیدند شگفت زده شدند که چرا با داشتن عکسهایی به آن خوبی(عبارت ایشان) این ها را به جشنواره ارسال کردی ,خیلی اشتباه کردی و به خودت ظلم کردی و اگر آنها را میفرستادی جایزه اول دوم سوم همه را یک جا درو کرده بودی.... کلی آنروز خندیدیم(دوستان عزیز مشهدی اگر ملاقاتی با ایشان داشتند تصدیق خواهند کرد)
..یکی از عرصه های مورد علاقه من در عکاسی طبیعت و منظره HDRi است ,برخی ها حتی مرا با این تکنیک میشناسند ولی تمام 5 عکسی که به جشنواره ارسال کرده بودم تک شات بودند با ویرایش های متفاوت ,رنگها کاملا طبیعی بدون کوچکترین اغراق بر عکس کادر بندی و ترکیبها بسیار منسجم و در نهایت دقت و سلیقه
به ایشان توضیح دادم که این عکسها بسیار مناسب تر هستند برای جشنواره ولی ایشان قبول نمیکردند...
تا این که به اتفاق در مراسم شرکت کردیم و ...آنروز جایزه اول هم به بنده تعلق گرفت
در طی محاسبه ای که با صدا و سیما داشتیم نماینده داوران فرمودند که بنده دید متفاوتی به طبیعت ارایه کردم..
هر عکاسی سلیقه و سبک خاص خودش را دارد
کارهای آقای روجانی را بسیار دوست دارم همینطور بهنام عزیز مسعود مبین علی کارهای خاص و نابی دارد , از ماکروهای تکنیکی و زیبای آقای مومنی لذت میبرم کارهای جناب شمسی هر یک در نوع خود شاهکار هستند سرعت عمل عامو اسد در شکار پرندگان را تحسین میکنم و....

بنده در عین اینکه از نظرات و انتقادها چه مثبت و چه منفی دیگران استفاده میکنم و به آنها حترام میگذارم ,نسبت به سبک و دید خود وفادارم و چون فلانی خوشش نمی آید آنرا عوض نخواهم کرد ,تصمیم بر اعمال نوع ویرایش و حتی ارایه نسخه هایی متفاوت از نظر ویرایش نیز در نهایت به عهده خود عکاس می باشد.
کسی مجاز نیست نظرات و دیدگاههای شخصی خوش را بر دیگری تحمیل کند
به جرات میتونم بگم جزو معدود عکاسانی هستم که به نور و ساعت و زمان مناسب عکاسی تجهیزات جزییات ,اهمیت بسیار زیادی قایل هستم
سعی میکنم سفرهای عکاسیم را طوری تنظیم کنم که
ایده آل ترین زمان از نظر جوی , نور و موقعیت خورشید در آسمان ,نسبت به مکان مورد نظر باشد
آقای اسماعیل زاده از اعضاء انجمن که در برخی از سفرهای عکاسی با ایشان... میدانند تا چه حد به این موضوع وسواس دارم
بارها و بارها اتفاق افتاده که عازم منطقه ای چه بسا دور شدیم و پس از... بدون حتی تک شات برگشته ام

ای کاش تمامی اظهار نظر ها و به همان پاکی بود که دیده میشوند
یاد حرفهای دکتر مقیم نژاد افتادم که میگفتند در شهر کوچک ما چندین عکاس معروف و مطرح وجود دارد که هیچ کدام چشم دیدن دیگری را ندارد
برخی از دوستان به اشتباه و از روی نادانی راه پیشرفت خودشان را در تخریب دیگران جستجو میکنند که البته کار درستی نیست

[Saadat]

كاملا هم حق با شما خواهد بود اگر به سبك خود پايبند بمونيد ولي دور از شخصيت شماست كه ديگران رو متهم به تخريبگر شخصيت ديگران بدونيد.

دوست عزیز ظاهرا سوء تفاهمی پیش آمده
بنده نوشتم کسانی سعی بر این دارند و به زعم و باور خودشان در مسیر درستی قرار گرفته اند غافل از این که بیراهه میروند بنده کسی را متهم نمیکنم نیازی به ان نیست زیرا که اعمال و مکتوباتشانشان نمایانگر نیات درونیشان می باشد.

ببینید این دعوای امروز و دیروز نیست
دو تن از کاربران انجمن که نام نمیبرم و شدیدا در بحث ها شرکت دارند با بنده خصومت شخصی دارند این موضوع حتی به چهار سال پیش برمیگرد زمانی که بنده تازه عضو سایت عکاسی شده بودم در آنزمان طی مشاجره ای با یکی از ایشان بنده به مدت یک هفته از دسترسی به تالار گفتگو محروم شده و به اصطلاح بن شده بودم
در همین ابتدای بحث اخیر و درست پس از پست جناب حسینیان بنده پستی زدم با این مضمون که فرصت مناسبی برای فلانی(نام نمیبرم ولی اگر مدیران محترم لازم دیدند میتوانند پست ادیت شده بنده را ارایه دهند زیرا که ثانیه ها پس از پست آنرا ویرایش کرده بودم بنابراین هنوز قبل دسترس است توسط مدیران)
حتی با یکی دیگر از اعضاء این گروه حدود یک سال پیش کلی مشاجره و دعوا داشتیم هم در سایت و هم در یاهم تمام نوشته ها در لاگ یاهو موجود است ,پس از روزها و ساعتها بحث ,سر آخر ایشان قول دادند که دیگر کاری به کار بنده نداشته باشند و این تصمیم دو طرفه بود (از قرار معلوم ظاهرا ایشان نظرشان عوض شده)

دوستان محترم همیشه مسایل آن طوری که دیده میشوند نیستند کسانی که دستی در آتش دارند گرمای آن را جور دیگری احساس میکنند نسبت به انها که از دور نظاره بر اتش دارند
آیا شما باور میکنید کسی که تا به حال حتی یک پست در این تاپیک نداشته و اصلا کار دیگری دارد در مورد کارهای این تاپیک نظر بدهد(به طور اخص هم در مورد کارهای بنده)
تمام پستهای ایشان و عکسهای بنده را باز بینی نمایید دریغ از یک انتقاد سازنده و مثبت یعنی بنده در طول این چهار سال حتی یک کار یا کامنت مثبت نداشته ام که مورد توجه ایشان قرار گرفته باشد ,آن هم برای کسی که تا این حد در مورد مسال بصری تکنیکی و فنی عکاسی دقیق میشود!
در حالی که چپ راست دارند ایراد اشکال میکنند
بنده از بحث اصولی ستقبال میکنم
در همین بحث اخیر برخورد فرساد و نوشته های فرساد را مقایسه کنید با برخوردهای همین اشخاص تا متوجه شوید که جریان از چه قراری است
با تشکر

[Madjidm]

خوب برای زنده شدن تاپیک من مقاله ای که سالها قبل از حضور بنده توسط جناب محبی ترجمه شده اند را مجدد پست میکنم تا بتوانیم از آن استفاده کنیم

10 مورد پیشنهادی مطرح شده که در آن زمان مورد 10 که شاید بیشتر به آن بپردازیم زیاد جدی تلقی نشده اما با پیشرفت نرم افزاری امروز و نقش عکاسی میدانیم که چقدر رشد یافته است

شخصا به تغییرات در عکس احترام می گذارم اما این را هم ذکر میکنم جهت جلوگیری از سوتفاهمات عکاس خوب است آنها را ذکر کند

حد و مرز ویرایش كجاست؟



ترجمه : امیر علی محبی
یكی از رایج ترین بحث ها طی چند سال اخیر در بین عكاسان اصالت تصاویر بوده است. این قضیه پی‌آمد استفاده آسان از ابزاری هم‌چون فتوشاپ بوده است كه قادر است عكس را طوری ویرایش كند كه هیچ ردی از خود به جای نگذارد.
البته عكاسان از ابتدای اختراع این رسانه عكس ها را ویرایش می‌كرده‌اند. مسئله روز این است كه این امر به صورتی غیر قابل تشخیص و بسیار ساده درآمده است.
این كه عكس ها می‌توانند ویرایش شوند یا نه، مشكل من نیست. به عقیده من بحث جذاب تر، میزان این تغییرات است. این مسئله‌ایست كه هر عكاس به طور روزمره با آن روبروست. این قضیه بیشتر از آن كه به نوع مدیوم و بحث عكاسی دیجیتال در برابر سنتی ربط داشته باشد، پرسشی اخلاقی است كه عكاسان با آن همواره سروكار داشته‌اند.


بررسی موردی
فرض كنید كه در حال عكاسی از یك منظره هستید و طبیعتی بكر و زیبا را با شرایط نوری عالی در پیش رو دارید. اما درست قبل از این كه عكس بگیرید، یك قوطی نوشابه كه در سبزه‌زار روبروی شما و در پیش زمینه عكس افتاده، توجه شما را جلب می‌كند.
شما تصمیم می‌گیرید كه:
1. با رها كردن قوطی و بدون توجه به آن عكس خود را بگیرید و همان طور چاپش كنید.
2. به سمت قوطی رفته، آن را بردارید و از كادر خارجش كنید.
3. قوطی را زیر شاخ و برگی در نزدیكی مخفی كنید.
4. موقعیت دوربین را طوری تغییر دهید كه قوطی دیگر در كادر شما نباشد.
5. فاصله كانونی لنز را طوری تغییر دهید كه قوطی در عكس شما نباشد.
6. با نوردهی كمتر، كاری كنید كه قوطی در قسمت سایه محو شود.
7. عكس را با حضور قوطی بگیرید و در مرحله پردازش تصویر، كادر را طوری كراپ كنید كه دیگر قوطی را شامل نشود.
8. عكس را با حضور قوطی بگیرید و در مرحله پردازش تصویر با استفاده از ابزار كلاون (Clone) قوطی را حذف كنید.
9. با استفاده از ابزار سنتی برنینگ (Burning)‌كاری كنید تا با تیره شدن پس زمینه، قوطی دیگر پیدا نباشد.
10. عكس را با حضور قوطی بگیرید و روی جایی كه قوطی هست، یك خرس قطبی! مونتاژ كنید.
مطمئنم كه انتخاب شما نیز یكی از موارد فوق بوده است. سؤالی اخلاقی كه از شما دارم این است كه نقطه تعادل چیست؟
كمی راجع به آن فكر كنید، اما قبل از جواب دادن،‌ بگذارید ماهیت سؤال را در نظر داشته باشیم.
ماهیت این سؤال
به نظر می آید بحث ما همانا تقابل هنر و زیبایی‌شناسی در برابر ثبت واقعیت است. اگر مایل هستید كه تصویر را طوری ثبت كنید تا نمایش دقیق صحنه باشد – البته تا آن جا كه تكنولوژی اجازه می‌دهد – انتخاب ما ناگزیر شماره یك خواهد بود. اگر شما عكاس پلیس هستید و حاضر در صحنه جنایت و عكس شما قرار است به عنوان مدرك جرم به كار گرفته شود نیز انتخاب شما تنها شماره یك خواهد بود.
بگذارید سناریوی دیگری را در نظر بگیریم،‌ فرض كنید كه شما طرفدار سلامت محیط زیست هستید و دل‌مشغولی اصلی شما آلود‌گی محیط زیست است. قوطی را می‌بینید و با هدف نمایش عناصر مضر و آلوده‌كننده، بهترین عكسی را كه از عهده اش بر می‌آیید، با حضور قوطی می‌گیرید.
در نهایت فرض كنید كه شما یك عكاس هنری منظره هستید كه به خلق تصاویری از مناظر زیبای پیش روی خود عشق می‌ورزید. منظور شما به تنهایی خلاقیت هنری در كنار عشق به طبیعت پیرامونی است و می‌خواهید زیبایی آن چه را كه پیش رو دارید با دیگران قسمت كنید.
نیازی نیست تا بیشتر به انواع این مفروضات بپردازم،‌ چرا كه پاسخ آن ها واضح است. اما حال سؤال پیش روی ما نقطه تعادل و هدف از این كار است. با فرض این كه ما عكاس جنایی یا طرفدار محیط زیست نیستیم (گرچه من شخصی را تصور می‌كنم كه می‌تواند هردو مورد را شامل باشد)، بگذارید به انتخاب های 1 تا 9 نگاهی بیندازیم. شماره 10 تنها برای مزاح نگاشته شده، اما چه بسا كه كسی آن را جدی بپندارد.
سؤال این است كه آیا تفاوت اخلاقی عمده‌ای بین این انتخاب ها موجود است؟ به عنوان یك عكاس ما حس زیبایی شناسانه خود را با انتخاب محل دوربین،‌ فاصله كانونی و نوع تركیب بندی به كار انداخته‌ایم. چند نفر از ما تا به حال شاخه‌ای را كنار نزده‌ایم، میزی را جا به جا نكرده‌ یا از كسی نخواسته ایم تا به سمت دوربین بچرخد؟
برنینگ و داجینگ (Burning & Dodging) حدود 150 سال است كه از تكنیك‌های استاندارد پردازش تصاویر بوده‌اند و رتوش كردن نیز به عنوان قسمتی از پروسه سنتی پردازش عكس پذیرفته شده است. گاه به وسیله رتوش نقاط ایجاد شده بر اثر غبار وگاه چین و چروك صورت را زدوده ایم.
اما این همان جایی است كه رتوش برای بیشتر افراد خاتمه می‌یابد. چرا كه انواعی از عكاسی هستند كه ما به طرز موشكافانه ای از آن انتظار حقانیت را داریم. عكس یك اسب مسابقه ای در حال رد شدن از خط پایان نباید شماره زین اسب دیگری غیر از اسب برنده را نمایش دهد.
اما در مورد زدودن رد یك هواپیما در یك عكس منظره چطور؟ اگر چند دقیقه تامل كنیم خود به خود از بین می رود. چرا نمی‌گذاریم طبیعت همراهی‌مان كند؟ ممكن است بخواهیم یك لكه كوچك در آسمان را مثل ذره ای غبار بزدائیم. اما با بزرگنمایی زیاد ممكن است با یك پرنده اشتباه گرفته شود. آیا ازبین ببریمش؟ چرا كه نه؟ آیا با این تقلب زیركانه و ناچیز (و غیر قابل تشخیص) به كسی ضرری می‌رسد؟ من عكاسانی را می‌شناسم كه می‌گویند پرنده آن جا حاضر بوده،‌ پس زدودنش اشتباه است.
برای آن عكاس مغرور پرتره ملالی نیست كه چند چین و چروك، با استفاده از فیلتر سافت فوكوس یا تكه پارچه ابریشمی در جلوی لنز از بین بروند. آیا استفاده از ابزار كلون از صداقت كمتری برخوردار است؟ آیا نیت ما مهم است؟ یا نتیجه كار؟
همان طور كه مشهود است، ‌مثل خیلی چیزهای دیگر در زندگی،‌ تنوع در سلیقه‌ها بسیار است. چیزی كه برای یكی مسلم است، برای دیگری شك بر انگیز می‌باشد. من قصد ارائه راه‌ حل یا پیشنهاد ندارم. به باور من هر كسی بسته به حساسیت‌ها و كاربرد اثرش حد و مرز این قضیه را تعیین می‌كند.
آیا عكس های ما قرار است هنری،‌مدرك،یا ثبت واقعیت باشند؟ انتظار بیننده چیست؟ وعده پنهان یا آشكار ما به بیننده چیست؟ تصویر ما قرار است در كدام عرصه به نمایش گذاشته شود؟ این‌ها سوالاتی اساسی با جواب‌هایی نه چندان ساده هستند.
در این مورد بیندیشید و موقعیت اخلاقی خود را در این میان بیابید، ‌اما غیرقابل انعطاف نباشید.
كاری كه من انجام می‌دهم
در خلال سمینارها و كارگاه‌های عملی، اغلب در مورد جایگاهم در این میان پرسیده می‌شود. از آن جا كه می‌دانم این مقاله سوالاتی چنین را در خوانندگان بر می‌انگیزد،‌ دیدگاه خود را چنین بیان می‌كنم.
من عكس‌هایم را به گونه ای خلق می‌كنم تا بینش مرا از جهان به دیگران منتقل كند. خوب یا بد،‌ من نگاه منحصر به فرد خود را دارم. منظور من به نمایش گذاشتن چیزی‌است كه پیش روی داشته ام، ‌البته از طریق لنزی كه دیدگاه شخصی مرا به نمایش بگذارد و نوعی رنگ آمیزی‌ كه سرچشمه می‌گیرد از كوله بار فرهنگی و زیبایی شناختی كه شصت سال به سر بردن برروی این سیاره به من بخشیده ‌است.
اگر در هنگام عكس‌برداری كنار من می‌ایستادید، آیا همان چیزی را كه من ثبت می‌كنم می‌دیدید؟ ممكن است. در واقع، ‌در طول 3 سال گذشته كریس ساندرسون كارگردان ژورنال ویدیویی، سایه به سایه ام بوده و از كارهایی كه انجام می‌دهم فیلمبرداری می‌كرده است، پس این امكان وجود داشته است. هزاران نفر كه مشترك این ویدیو هستند این ها را چهار بار در سال روی DVD های ما دیده اند.
اگرچه سرانجام اساسا باور دارم كه عكاسی نوعی كاهیدن است‌، ‌در حالی كه نقاشی نوعی افزودن. یك نقاش كارش را با بومی سفید آغاز می‌كند و هرچه را می‌خواهد كه ما ببینیم به آن می افزاید. یك عكاس كارش را با دنیای فیزیكی آغاز می‌كند و با استفاده از تركیب بندی، انتخاب لنز، و سلیقه‌اش تصمیم می‌گیرد تا ما به عنوان بیننده چه چیزی را ببینیم. در نتیجه،‌ با طرز تفكر من، زدودن قوطی نوشابه با هر كدام از روش های 9-1 كه مناسب تر باشد،‌ مسئله ای نیست.
شما ناچارید كه به این مسائل فكر كنید و خود تصمیم بگیرید تا چگونه با این پرسش روبرو شوید. جواب درست واحدی وجود ندارد.
نویسنده: مایكل ریچمن

[Arash]

هیچ کس هم نمیتونه منکر این موضوع بشه که پست پروسسینگ مهمترین بخش از عکاسیه

منکر می‌شوم!

[Herati]

هیچ کس هم نمیتونه منکر این موضوع بشه که پست پروسسینگ مهمترین بخش از عکاسیه

مهم است ولی مهمترین نیست

مهمترین بخش خود عکاسی است و پروسس فکر کنم در حاشیه قرار دارد
پروسس تزیین عکس است و به زیبایی عکس می افزاید

[m.daneshpayeh]

مهم است ولی مهمترین نیست

مهمترین بخش خود عکاسی است و پروسس فکر کنم در حاشیه قرار دارد
پروسس تزیین عکس است و به زیبایی عکس می افزاید

منکر می‌شوم!

با کلیت حرف شما موافقم. در اصل هم نمیتوان گفت که پروسس از کادر بندی انتخاب پرسپکتیو، پوزیشن سوژه و ...(سواد عکاسی) مهمتر است.
اما اهمیت و وزن آن به نوع عکاسی بستگی دارد. مثلا در عکاسی اجتماعی، خبری، خیابانی و امثال این پروسس سهم زیادی ندارد اما در بعضی از ژانرها وزن پروسس خیلی سنگین میشود. مثلا در عکاسی طبیعت رسیدن به وایت بالانس مناسب، تنظیم میزان و شدت نور و رنگها که گاهی نیاز به تکنیک HDR و پست پروسس^* دارد آیا به اندازه کادربندی و ... یا حتی بیشتر از آن اهمیت ندارد؟

---

*این کلمه پست پروسس هم از آن کلمات مبهم است. اصولا پیش پروسس نداریم که پست پروسس داشته باشیم. حتی ویرایش داخلی دوربین که روی jpg اعمال میشود هم به نوعی پست پروسس است.

[Amir Abdolpanah]

آقای سعادت خجالت نکشید، بگویید. اصلا خودم می گویم. دوستان هم فرومی، حداقل یکی از آن افراد مخوف و بی منطقی که ایشون توصیف کرده اند من بوده ام.

اما این شما و این نوشته من:

امیدوارم ابراز نظر بنده، تفسیر منفی نشود.

از ویکی:



در سایت نشنال جئوگرافیک هم جستجو کردم، فکر می کنم قبلا جایی شرایط دسته بندی ها را درش دیده بودم. اما پیدا نکردم. یک محدودیت هایی برای عکاسی منظره قائل بود.

هر شاخه عکاسی بایدها و نباید هایی دارد، کسی با ادیت، روتوش، مونتاژ و ... مخالف نیست. اما مساله این است که از حدود هر گرایش عدول نشود. اگر عکس پرتره ای روتوش شد، هیچ عیبی ندارد. اما باید به یاد داشته باشیم، دیگر در ژانر مستند نمی گنجد. صد البته خود عمل روتوش، ادیت و مونتاژ چیزی از ارزش عکس کم نمی کند، انتخاب دسته بندی صحیح است که به آن اعتبار می بخشد. (شاید این حرف کمی ناملموس باشد، مثال برای توضیح ساده تر: حکایت گل رز است. گل رز به خودی خود زیباست و از نظر زیبایی گیاه ارزشمندی است، اما وجود همین گل رز در یک مزرعه یونجه به مانند حضور یک گیاه هرز است.)

ارائه یک فتومونتاژ خوب در جای مناسبش قابل تقدیر است.

__________________________________________________ ___

بعد از دیدن پست 2031:

شما به این سوال من پاسخ بدهید:

اگر من از بابت اعتمادی که دیگران به من دارند، عملی خلاف قوانین انجام دهم و کسی هم نفهمد، آن وقت دیگران چه می گفتند؟ آیا اصلا اطلاع یافتن یا نیافتن دیگران از عمل بنده توجیهی برای زیر پا گذاشتن یک سری از قوانین است؟

که در کمال احترام و منطق نوشته شده، حتی برای جلوگیری از ایجاد سو نیت توسط این آقا در ابتدای پست تاکید بر نیت خوب خود کرده ام، اسمی هم از ایشان نبرده ام. اینجا تالار گفتگوست، اگر بنده از صحبت هایی که به نظرم درست است دفاع نکنم یا بر آن ها که به نظرم اشتباه است خرده نگیرم، اصلا چرا باید به انجمن گفتگو بیایم؟
اینکه نظرم مخالف شماست، به مذاق شما خوش نمی آید و خواه و ناخواه توهین می کنید. یک بار این موضوع را به جناب حسینی اطلاع دادم. من از شما کینه ای به دل ندارم اما گویا شما هنوز به خاطر آن پیام های خصوصی ناراحتید. چندین بار هم در انجمن کنایه بار بنده کردید و سکوت کردم. اما هر چه من کمتر عکس العمل نشان دادم، شما بیشتر فکر کردید که بر حق هستید. خیر! این طور نیست جناب سعادت ... بی خیالی ما را به حساب زرنگی خودت نگذار!

و یک بار دیگر به ادبیات آقای سعادت در مورد من نظری بیاندازید:

دوست عزیز ظاهرا سوء تفاهمی پیش آمده
بنده نوشتم کسانی سعی بر این دارند و به زعم و باور خودشان در مسیر درستی قرار گرفته اند غافل از این که بیراهه میروند بنده کسی را متهم نمیکنم نیازی به ان نیست زیرا که اعمال و مکتوباتشانشان نمایانگر نیات درونیشان می باشد.

ببینید این دعوای امروز و دیروز نیست
دو تن از کاربران انجمن که نام نمیبرم و شدیدا در بحث ها شرکت دارند با بنده خصومت شخصی دارند این موضوع حتی به چهار سال پیش برمیگرد زمانی که بنده تازه عضو سایت عکاسی شده بودم در آنزمان طی مشاجره ای با یکی از ایشان بنده به مدت یک هفته از دسترسی به تالار گفتگو محروم شده و به اصطلاح بن شده بودم
در همین ابتدای بحث اخیر و درست پس از پست جناب حسینیان بنده پستی زدم با این مضمون که فرصت مناسبی برای فلانی(نام نمیبرم ولی اگر مدیران محترم لازم دیدند میتوانند پست ادیت شده بنده را ارایه دهند زیرا که ثانیه ها پس از پست آنرا ویرایش کرده بودم بنابراین هنوز قبل دسترس است توسط مدیران)
حتی ست ,پس از روزها و ساعتها بحث ,سر آخر ایشان قول دادند که دیگر کاری به کار بنده نداشته باشند و این تصمیم دو طرفه بود (از قرار معلوم ظاهرا ایشان نظرشان با یکی دیگر از اعضاء این گروه حدود یک سال پیش کلی مشاجره و دعوا داشتیم هم در سایت و هم در یاهم تمام نوشته ها در لاگ یاهو موجود اعوض شد
ه)
دوستان محترم همیشه مسایل آن طوری که دیده میشوند نیستند کسانی که دستی در آتش دارند گرمای آن را جور دیگری احساس میکنند نسبت به انها که از دور نظاره بر اتش دارند
آیا شما باور میکنید کسی که تا به حال حتی یک پست در این تاپیک نداشته و اصلا کار دیگری دارد در مورد کارهای این تاپیک نظر بدهد(به طور اخص هم در مورد کارهای بنده)
تمام پستهای ایشان و عکسهای بنده را باز بینی نمایید دریغ از یک انتقاد سازنده و مثبت یعنی بنده در طول این چهار سال حتی یک کار یا کامنت مثبت نداشته ام که مورد توجه ایشان قرار گرفته باشد ,آن هم برای کسی که تا این حد در مورد مسال بصری تکنیکی و فنی عکاسی دقیق میشود!
در حالی که چپ راست دارند ایراد اشکال میکنند
بنده از بحث اصولی ستقبال میکنم
در همین بحث اخیر برخورد فرساد و نوشته های فرساد را مقایسه کنید با برخوردهای همین اشخاص تا متوجه شوید که جریان از چه قراری است
با تشکر

بنده غرض ورزم یا شما؟ بنده بی منطق هستم یا شما؟ لازم نیست جوابی هم بدهید چون جز توهین از شما چیزی بر نمی آید.



شرمنده دوستان برای این آف تاپیک ...

[mreza1001]

از تمامی دوستان موافق و مخالف دعوت می کنم کمی به مطالعه مبانی نظری هنر و یا دست کم تاریخ هنر بپردازند. فکر می کنم خیلی از مشکلات حل شود.

فقر مطالعه کشور رو برباد داده . . . از قشر هنرمند انتظار بیشتری داریم.